Gisteren kon ik er niet over schrijven/praten.. Ik heb bloed gezien..het is over. Ik heb zoo vreselijk hard gehuild, de hele middag, de hele avond en mezelf in slaap gehuild. Heb nu een enorme koppijn.
Als ik naar boven loop dan zie ik het 'kleine' kamertje...wat nu altijd een rommelkamertje zal blijven...geen kinderkamertje. Dat snijd door mijn hart. De wieg op zolder, waar mijn zusjes en nichtjes in hebben gelegen en klaar stond, wachtend op een volgend kindje...kan weer terug naar mijn
Het lijkt onmogelijk om te kunnen slapen vannacht.. lig wakker, te draaien.. te denken, piekeren.
Ik stel me voor hoe onze sprankeltjes zich ontwikkelen in mijn buik, wanneer ze innestelen, waarom ik geen 'teken' voel.. Ik stel me voor...dat ik een mama ben, mag zorgen voor ons kleine wondertje. En tussen deze mooie voorstellingen heen komen er hevige vlagen van angst..dat er aan onze droom abrupt een einde komt.. Dan barst ik in tranen uit, en ben ik bang dat de buren wakker worden van mijn h
Vanavond voor de laatste keer spuiten, ja want ik heb goed nieuws! Na 6 maanden teleurstellingen omdat er telkens maar twee van de 6 follikels groeiden, zijn ze nu alle 6 doorgegroeid en mogen we a.s. vrijdag onze laatste ICSI poging gaan benutten! Het brengt dubbele gevoelens met zich mee.. blijdschap dat het eindelijk zover is, angst...want wat als....ik nooit moeder wordt..
Vanavond spuit ik mijn laatste Gonal-f..de laatste Decapeptyl. Missen zal ik het niet, maar toch zal er een soort
[TABLE]
[TR]
[TD]13-12-2010 - Weer een oud en nieuw zonder zicht op een nieuw leven..[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[/TABLE]
Wat zie ik daar tegenop. Elk jaar meer.. 2009 zou ons jaar worden...dat beloofden we elkaar met oud en nieuw toen we na bijna een jaar 'oefenen' nog geen kindje hadden gekregen. We waren in dec. 2008 al naar de dokter geweest maar hadden besloten in 2009 nog eens te gaan en verder te laten onderzoeken. 2009... het jaar dat ons een klein hummeltje zou gaan brengen.
Daar ben ik wel aan toe.. na al deze jaren van teleurstelling op teleurstelling ben ik wel toe aan iets positiefs! Toen wij in 2009 besloten om te gaan trouwen was dit al ontstaan uit dit gevoel. We hielden ontzettend veel van elkaar, en dat wij kinderloos zijn en hoogstwaarschijnlijk ook blijven.. heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. Mijn lieve God, wat houdt ik veel van deze man! Wat hebben wij toch veel mee moeten maken, wat is het toch moeilijk en hard. Nu na twee jaar komt de grote da
Een gedicht gevonden in een oud topic hier op de site. Ik heb het naar voren gehaald omdat ik me er erg in herken, en het hier met jullie wil delen:
Alleen
Ik zit in de kamer en kijk om me heen,
Ik zie mijn partner maar toch ben ik alleen.
Alleen met mijn woede en al mijn verdriet,
Ik probeer niet te huilen want als hij dat ziet.
Vraagt hij me "waarom" en dat kan ik niet zeggen,
Ik wil hem niet kwetsen door steeds uit te leggen.
Dat ik aan onze kin
Na drie maanden rust.. verdriet en afscheid nemen is het tijd geworden om onze laatste poging te gaan doen. Niet omdat ik denk dat er een kleintje zal komen, maar omdat ik merk dat ik het niet helemaal af kan sluiten zolang die poging er nog ligt. Ik wil het afsluiten, ik ben er klaar mee..
De afgelopen drie maanden heb ik mezelf weer teruggevonden! Nu realiseer ik me pas wat die hormonen een impact hebben gehad op mijn hele gemoedstoestand en mijn lijf! Ik was zo enorm labiel, en nu sta i
Ik ben afscheid aan het nemen van onze kinderwens. Het voelt als een rouwproces, ben verdrietig en voel me leeg..
Ik weet nog niet in welke vorm we het afscheid gaan gieten.. een derde poging komt misschien ook nog wel een keer, maar ik weet eigenlijk vrijwel zeker dat ik nooit een mama ga worden..ik weet niet het is een gevoel, en ik moet ook reëel zijn, de kans is nu eenmaal niet zo groot.
Ik huil veel, werk even niet volledig. Het is een onzichbaar verdriet.. ik weet nog niet hoe
Als je op de onderstaande link klikt krijg je een heel mooi filmpje te zien welke ik vind dat het mijn gevoelens en onze reis mooi verwoordt....
http://www.tearsandhope.com/emptyarms_video.html
Waarom
Alles gebeurt met een reden...
Dat is wat ik altijd heb gedacht
Niks geen wonder of toeval
wat het leven je ook bracht...
Het zal wel ergens goed voor zijn
Het zal wel zo moeten gaan...
Iets moet ik hiervan leren,
Iets moet hier uit ontstaan
Maar nu twijfel ik aan mijn eigen woorden
want ik kan gewoon niet zien
waarom zoiets moet gebeuren
waarom ik zoiets verdien...
Hopelijk kom ik toch ooit te wete
Lotgenoten, liever niet gehad natuurlijk,
maar toch blij dat ze er zijn.
Zoveel begrip, zoveel herkenning,
hetzelfde verdriet, dezelfde pijn.
Een rots in de branding op elk moment,
als het even niet meer gaat.
Een lief woord, een luisterend oor,
of iemand die even met me praat.
Het niet steeds weer uit te hoeven leggen
wat je dagelijks voelt.
Niet ongevraagd advies of medelijden,
hoe goed dat soms ook is bedoeld.
Nee, alleen een blik of enkel woord
Het verlangen wordt een wens.
Een wens die maar niet in vervulling gaat
en alleen een leegte achter laat...
Het verdriet wordt soms te veel.
Het gevoel dat je niet leeft voor een deel...
Vorig jaar lieve Sint,
wilde ik wat vragen.
Of U niet eens zorgen kon,
dat ik een kind zou dragen.
U bent toch een Heilig man,
die maakt vele dromen waar.
Mag ik dan nog 1 keer wensen?
Mijn wens van vorig jaar?
Het is moeilijk Sinterklaasje,
om om je heen te zien
dat andere vrouwen zwanger zijn,
in mijn omgeving minstens 10.
Sint, zorg ervoor,
dat er gebeurt waarvan wij dromen,
en dat er uit mijn lichaam ook een baby'tje mag komen!
Lief groot wensje
wanneer verander je
in een klein mensje?
Wanneer voel ik jou in mij?
Ik zal je beschermen
al mijn liefde geven
Ik zal alles voor je over hebben
als je maar in mij komt te leven
En dat ik je na negen maanden
in mijn armen mag sluiten
En dat ik je kan beschermen
tegen de grote mensenwereld, buiten
Mijn lieve kleine wonder
vooral jij in het bijzonder
Het is mijn grote wensje
lief klein mensje...
Bron: http://kind
In mijn dromen ontmoet ik je steeds weer.
Droom na droom, keer op keer.
Dan kijk je me aan met wijze ogen
en een lach op je gezicht.
Vragen schieten door mijn hoofd
tranen rollen over mijn wangen.
Ik moet blijven lachen, heb ik mezelf beloofd
maar van binnen knaagt mijn stil verlangen..
Plots zie ik jou in mijn gedachten.
Nog onwetend maar sterk
heel klein en teer.
Een prachtig klein mens
Mijn stil verlangen, mijn stille wens...
