Iedereen stapt wel eens een supermarkt binnen met een knorrende maag en een stel hongerige ogen. Daar spelen ze dan ook op in en uiteindelijk verlaat je de supermarkt met meer en vooral ook minder bewuste aankopen. Zodra de mogelijkheid bestaat om een ´koopje´ te doen. Het is niet alleen een Nederlands gebruik, maar overal ter wereld. Toch heb je in bijvoorbeeld de Verenigde Staten een uitdrukking als ´going dutch´ wat de suggestie moet wekken dat wij Nederlanders altijd in zijn voor meer voor minder.

Bij de afgelopen evaluatie en nieuws over de IVF poging werd door de dokter al snel mede gedeeld dat een meerlingen zwangerschap eerder wordt gezien als een complicatie dan een wenselijk bijverschijnsel. Afgezien van de lichamelijke complicaties, een extra kinderuitzet en mogelijke dubbel stress lijken de mannen minder gevoelig voor deze tegen argumenten. Althans, bij ons thuis dan. Met de nieuws link van het forum vers in mijn inbox moet ik veel nadenken over de mogelijke gevolgen van het regeerakkoord om de IVF behandelingen terug te brengen van 3 pogingen naar 1. Het is natuurlijk geen vast staand feit maar zeker mogelijk dat de toekomstige koppels die hiermee geconfronteerd worden eerder zullen aandringen op terugplaatsing van meerdere embryo´s om zo meer kans te maken op een gunstige afloop. In veel westerse landen is IVF een gegeven voor ruim 1 op 10 koppels. Dat is eigenlijk wel veel als je erover nadenkt. Of dit nu is vanwege de verschuiving binnen de maatschappij waardoor vrouwen nu eenmaal op latere leeftijd op een bewuste manier gezinsvorming nastreven laat ik dan liever in het midden. Maar onherroepelijk blijkt dat de vruchtbaarheid afneemt en dat IVF een uitkomst biedt. Vrouwen zijn gedreven en blijken meer dan willend om zich te onderwerpen aan een fysieke maar zeker ook emotionele afmat race. Maar de extra druk die het regeerakkoord voor toekomstige stellen mee zal brengen vanaf begin 2013 geeft toch te denken.

Hoewel de bekende `Octomom` uit de USA dan wel een extreem voorbeeld is, het is wel een angstig vooruitzicht van mogelijke scenario´s waar niet in de eerste plaats de samenleving voor op zal draaien, maar toch zeker wel de kinderen. Toen ik opgroeide had ik het genoegen om met een eeneiige tweeling bevriend te zijn. Ze waren zo verschrikkelijk identiek dat alleen een linkse of rechtse scheiding in het haar duidelijk moest maken met welke van de 2 ik te maken had. Waarom tweelingen, of meerlingen zelfs zo’n fascinatie zijn is moeilijk te vast te pinnen. Maar het heeft vaak met de grilligheid van de natuur te maken dat een hoopje cellen zich verder kan delen en verdelen waardoor een van de wonderlijkste processen van de natuur afspeelt. Het is natuurlijk in beginsel al anders met IVF. Twee-eiige tweelingen zijn alsnog heel speciaal maar anders. Daarbij is de lichamelijke consequentie voor de dragende vrouw ook zeker een issue. Iets waar mijn vriend dan ook totaal niet bij stil staat. Want wat is er nou niet mooier dan 2 voor de prijs van 1 te kunnen krijgen. Misschien komt het omdat mijn glas eerder halfleeg is en die van hem altijd halfvol. Of omdat ik als vrouw me druk kan maken waar de groeiende baby’s naar uit moeten dijen als de ruimte die doorgaand voor een kind is bedoeld niet meer vacant is. Om maar niet te denken aan vroeggeboortes, misschien zelfs gevaarlijk prematuur. Maar ook na de geboorte en eventuele thuiskomst. Twee bedden zijn zo gemaakt en extra setjes kleren zijn ook niet het grootste probleem. Maar hoe verdeel je de tijd aangezien die zich niet evenredig vermeerderd. Het zijn allemaal kwesties waar mijn vent niet bij heeft stil gestaan. En dat is dan ook wel wee schattig te noemen. Maar wij vrouwen, zien die dingen altijd wat nuchterder, rationeler in.

Of misschien in theorie dan. Als ik terug denk hoe ik de afgelopen twee jaar onbevredigd gedreven ben geweest met die prangende vraag waarom mijn wenskind er nog niet is ligt het antwoord daar al in verscholen. Obsessie is een gevaarlijk goedje. Het verlegt grenzen tot het ontoelaatbare. Net als bij de Griekse koning Minos waarbij alles in goud veranderde blijkt de fertiliteitskwestie grens na grens te verleggen voor de koppels die geconfronteerd worden met de problematiek en mogelijk oplossingen. Nu heb ik zelf geen ervaring met een meerlingen zwangerschap en de consequenties die dat heeft voor het gezinsleven. Maar als ik er zo over nadenk lijkt een dubbele uitgave aan collegegeld wel belangrijke zorg voor later. De dokter heeft aangegeven dat er een mogelijkheid bestaat om aan te geven om de wens uit te spreken om niet meer dan 1 embryo terug te laten plaatsen. Dat lijkt dan ook de meest verantwoordste keuze. Maar is dat wel reëel? Als ik zo rond lees op het forum en ook op andere plekken op internet blijkt dat meerlingen zwangerschap wel gecompliceerder is, maar toch over het algemeen goed verloopt. Dat de meeste vroeg geboren kinderen zonder blijvende schade het leven verrijkt van gelukkige ouders en dat ze nog altijd super aandoenlijk zijn. Dus dat is dan een groot vraagstuk voor mijzelf de aankomende tijd. Niet zozeer de hormoonbehandeling en de uitwerking die dat zal hebben op mijn partner maar of ik ook zal zwichten voor de ‘twee voor de prijs van 1’actie.

Denk ik dan op een ‘makkelijke’ manier mijn kinderwens te voorzien en de risico’s op de koop toe te nemen? Het is een lastig onderwerp en nu blijkt ook dat het niet anders is dan in de supermarkt. Waar ik regelmatig te veel mee neem omdat het toh wel op komt, ook al zou ik anders niet het een of ander hebben aangeschaft. De grote vraag is dus dan ook, welke grenzen zullen de aankomende tijd voor mij overeind blijven staan en welke zal ik overschrijden. En welk belang weegt dan zwaarder…