Dreamers KID

[Dreamer]

Wij gaan onze droom proberen waar te maken via KID, omdat mijn man onvruchtbaar is en we de TESE niet zagen zitten.

 

En omdat er toch wat vragen waren over hoe en wat dacht ik, ik open gewoon een topic over onze weg van de KID.

 

 

 

Wij hebben afgelopen maandag de intake gehad bij het Medisch Centrum Kinderwens (MCK)

 

 

 

De arts vertelde hoe KID bij hun in zn werk ging.

 

We wisten alles al, maar het was leuk om alles eens zo te horen.

 

Verder werden er vragen gesteld over ons.

 

 

 

Ik heb bloed moeten prikken op bepaalde ziektes.

 

En aanstaande vrijdag heb ik een uitgangsecho.

 

Dan kijken ze of alles goed zit.

 

We krijgen ook nog een gesprek met een psyg, maar daar is nog geen afspraak voor gemaakt.

 

Op 20 maart hebben we ons 2e gesprek en dan gaan we bespreken wat wij zoeken in een donor.

 

We moeten dan ook een kleuren pasfoto meenemen van mijn man, dan kunnen zij die vergelijken met de donoren.

 

 

 

We weten nog niet of ze ons gaan helpen, dat krijgen we nog te horen.

 

Maar de arts voorzag geen problemen.

 

 

 

De wachtlijst is 9 maanden, dus als alles goed gaat kunnen we met november beginnen!

 

Ze werken via IUI-D, dus IUI met Donorzaad.

 

 

 

We hopen dat onze droom waarheid mag worden!

 

 

 

Liefs Dreamer

[Gast Dani]

Spannend, weer een nieuwe weg die je gaat bewandelen, heel veel succes meissie met alles wat er nu aan gaat komen.

[Gast Butterfly]

wat ontzettend spannend.

 

ik wens jullie veel succes en ga je verhaal zeker volgen !!!

[lucky-t]

Knap hoor dat jullie deze beslissing hebben genomen. Wij hebben er soms ook wel eens over, want wat als de ICSI (in combi met TESE) niet lukt.

 

 

 

Ik houd jullie verhaal in de gaten, ik wens jullie heel veel succes

[Elin]

Wat heerlijk meis, die maanden vliegen vast zo om....

[Dreamer]

Dank jullie wel!

 

 

 

Vandaag de uitgangsecho gehad.

 

Alles zag er super uit!

 

Mooi dik baarmoederslijmvlies en veel eitjes.

 

Dus wat mij betreft zijn er gelukkig geen problemen!

 

 

 

We staan nog niet op de wachtlijst nu, maar zodra we aangenomen zijn daar komen we met terugwerkende kracht op de wachtlijst.

 

Dat betekend dus dat we vanaf 9 februari op de wachtlijst staan!

 

En dan maken we als alles mee zit dus dit jaar nog een kansje!

 

Nu maar hopen dat we aangenomen worden...

 

 

 

We moeten ook nog een gesprek met de psyg.

 

Kregen we vandaag te horen dat dit vóór het 2e gesprek moest.

 

Wil ik een afspraak maken, kan die psyg pas in juni weer!

 

Dus heb nu gebeld met een andere psyg.

 

Over 2 tot 3 weken krijg ik een telefoontje met de datum van het gesprek.

 

Ik hoop dat dit voor 20 maart is, anders moeten we het gesprek verzetten en dat kan dan pas weer in mei.

 

 

 

Pfff het duurt allemaal zolang!

 

En zoveel onzekerheid nog!

 

Ik vind die wachtmaanden niet zo erg, zolang we maar zekerheid hebben dat we werkelijk behandeld gaan worden daar.

 

Zolang we dat nog niet zeker weten vind ik het erg zwaar.

 

 

 

Maar het zal wel goedkomen .. toch?

 

 

 

Liefs Dreamer

[Gast Dani]

Ja hoor zeker weten dat het helemaal goed gaat komen, jullie staan beiden 100 procent achter deze keuze en dat heeft een psych. ook wel heel snel door, dus die goedkeuring komt er wel daar hoef je niet bang voor te zijn. Wat vreselijk al dat wachten in onzekerheid, pfff vermoeiend hoor. Ik ga jouw verhaal zeker volgen tot aan het happy end.

 

 

 

Liefs Dani.

[Dreamer]

Jaaaaaaa we zijn aangenomen :toothy9:

 

 

 

Alle bloeduitslagen waren goed.

 

Geen soa's, maar dat wist ik al van het ziekenhuis.

 

CMV negatief, maar dat maakt niet uit, genoeg CMV negatieve donoren.

 

Bloedgroep O (weet alleen door alle zenuwen niet meer of het + of - was, het meest voorkomende iig)

 

Dus ook daar geen problemen.

 

 

 

We hebben het donorformulier ingevuld.

 

Heel gek om op te schrijven of iets een eis is, een voorkeur of dat het niet uitmaakt.

 

 

 

We hebben na het gesprek meteen 2 rompertjes gekocht:

 

papa is de aller aller liefste en mama is de aller aller liefste :love7:

 

Om te vieren dat we pappa en mamma gaan worden!

 

Echt superschattig.

 

 

 

Op 15 mei hebben we het gesprek met de psyg.

 

Op 22 juni hebben we een belafspraak en dan horen we hoe het met de wachtlijst staat op dat moment en of er al een donor is gevonden.

 

En dan maar wachten tot november als we geluk hebben! (wachtlijsten lopen helaas op...)

 

 

 

Maar we zijn aangenomen en krijgen een kans op een kindje :toothy9:

 

 

 

Liefs Dreamer

[Gast Dani]

Hey dat is goed nieuws, wat fijn dat het in ieder geval rond is!

[Gast Butterfly]

Hej wat fijn dat alles zo positief is gelopen !!! Nu hopen dat een donor niet al te lang op zich laat wachten.

 

Heb je al enig idee hoe de procedure is als er eenmaal een geschikte donor is, ga je die dan ook ontmoeten enzo ? Want anoniem mag niet meer ofzo, las ik laatst toch ergens ?

[Dreamer]

Dank jullie wel!

 

 

 

Ik zal even uitleggen hoe het zit met de donorwet.

 

In NL is sinds 2004 de donorwet.

 

Dit houdt in dat donoren geregistreerd staan bij een landelijke commissie.

 

Daar zijn hun naam, adres, sociale en fysieke gegevens bekend.

 

 

 

Alle kindjes die voortkomen uit donorzaad worden geregistreerd en gelinkt aan de donor.

 

Als het kind 12 is mag die met toestemming van de ouders de sociale en fysieke gegevens opvragen.

 

(haarkleur, oogkleur, lengte, gewicht, leeftijd, of de donor getrouwd was toendertijd, zelf kinderen had, dat soort gegevens)

 

Vanaf 16 jaar mag het kind de persoonsgegevens opvragen.

 

De donor moet hiervoor wel toestemming geven, maar als hij weigert moeten daar wel gegronde redenen voor zijn.

 

 

 

Wij komen zelf dus absoluut niet met de donor in contact.

 

Hooguit wanneer ons kind met 16 jaar de donor wil ontmoeten en ons daarbij wil hebben.

 

De donor kan ook absoluut niets opvragen over de kinderen die zijn ontstaan uit zijn gedoneerde zaad.

 

 

 

Maar dat wordt dus bedoeld met niet meer anoniem doneren.

 

Je staat geregistreerd en kan 16 jaar later dus opgezocht worden door kinderen die zijn ontstaan uit dat zaad.

 

 

 

Kan echt niet wachten tot het november is!

 

 

 

Liefs Dreamer

[Gast Butterfly]

Dankjewel voor de uitleg ! Ik wist niet dat het zo werkt !

 

Jammer dat je nu nog tot november moet wachten, is de wachtlijst zo lang zeg ??

 

Het is volgens mij wel goed geregeld zo met die donorwet.

 

Ik heb zelf ook nagedacht over KID maar mijn man wil dat absoluut niet. Hoe zijn jullie daar samen over uitgekomen ? Waren jullie het meteen samen eens daarover ?

[Dreamer]

Het is heel goed geregeld met de donorwet idd.

 

Ik vind het wel fijn dat wij ons kind de keuze laten of hij/zij zijn/haar biologische vader wil ontmoeten of niet.

 

Dat we die keus dus niet ontnemen.

 

 

 

De wachtlijst is nu ongeveer 9 maanden en loopt alweer op.

 

Dit valt trouwens nog mee, want bij de meeste is de wachtlijst 2-3 jaar.

 

 

 

Het was bij ons niet een kwestie van het er meteen samen over eens zijn.

 

Er is natuurlijk een heel proces aan vooraf gegaan.

 

Je groeit in de behandelingen en hebt aan het einde nog maar weinig keus over.

 

 

 

Voordat wij bezig gingen met onze kinderwens heb ik gezegd: als 1 van ons onvruchtbaar is wil ik niet verder.

 

Ik wil een kindje van ons samen of niet.

 

Toen na ruim een jaar proberen bleek dat mijn man geen zaadjes had was dat een enorme klap.

 

Maar na al die tijd proberen en hopen en dromen was onze kinderwens wel enorm gegroeid.

 

Je gaat je grenzen verleggen...

 

 

 

We bleven hopen dat het eenmalig was en hij dus wel zaadjes aanmaakte.

 

Drie maanden later bleek dus dat het helaas niet eenmalig was en dat mijn man onverklaarbaar onvruchtbaar was.

 

Sja, wat doe je dan?

 

 

 

We konden kiezen tussen TESE, KID of kinderloos blijven.

 

Kinderloos blijven was geen optie, onze kinderwens was zo sterk.

 

TESE hebben we lang over nagedacht.

 

Na maanden lang informatie zoeken en nadenken en dingen afwegen tegen elkaar hebben we besloten dat TESE voor ons geen optie is.

 

Het is te risicovol met te weinig kans van slagen.

 

Dan hou je dus alleen KID over!

 

 

 

Mijn man stond er meteen voor de volle 100% achter.

 

Volgens hem wordt karakter gevormd door de opvoeding, dus zou ons kindje alsnog op hem gaan lijken.

 

Hij heeft altijd al een sterke kinderwens gehad, dus geen specifieke Mr Dreamer - Ms Dreamer wens.

 

Ik heb nog een tijd getwijfeld of ik KID aan kan.

 

Ik had namelijk een Ms Dreamer - Mr Dreamer wens en niet een algemene kinderwens.

 

En die wens kon dus niet uitkomen.

 

Ik heb er dus erg aan moeten wennen dat ik mijn man nooit terug zou zien in ons kindje.

 

 

 

Na veel informatie, veel ervaringen gelezen te hebben, veel gepraat, nagedacht en alles op een rijtje te hebben gezet wist ik het.

 

Het is goed zo.

 

Ik weet 100% zeker dat mijn man ons kindje als zijn kindje zal zien en ik ook.

 

We zullen er voor de volle 100% van houden.

 

En kinderen lijken toch alleen maar op zichzelf.

 

Een kind is geen kloon.

 

En die gedachte heeft mij over de streep getrokken.

 

 

 

Compleet ander verhaal als wat je verwacht had waarschijnlijk.

 

Iedereen denkt altijd dat de man het er het moeilijkst mee heeft.

 

Maar bij ons was ik het dus die er lang over heeft moeten nadenken.

 

Ik ben degene geweest die het er heel moeilijk mee heeft gehad.

 

Gelukkig heeft mijn man mij alle tijd gegeven die ik nodig had.

 

Al zou ik pas volgend jaar beslissen, dat maakte hem niet uit.

 

Zolang ik er maar voor de volle 100% achter kon staan, dan vond hij het prima.

 

 

 

Ik hoop dat je er iets aan hebt!

 

 

 

Liefs Dreamer

[Gast Butterfly]

Hoi Dreamer,

 

 

 

Ja zeker heb ik wat aan je verhaal. Wat goed dat jou man dat 'eigen' stuk los kan laten en zo snel !! Ik denk dat het ook wel zo is ja, je gaat je grenzen verleggen en dan blijven er op den duur nog een paar dingen over.

 

Kan me jou twijfel trouwens ook voorstellen hoor. Ik had ook jarenlang de mrs. dreamer wens - "gewoon" een gezin !

 

 

 

De donor-optie is bij mij eigenlijk pas gaan leven, nu, 10 jaar na onze eerste behandeling en dan nog meer omdat iemand in onze omgeving zich aanbood om donor te zijn.

 

Mijn man zei eigenlijk meteen; nee, daar begin ik niet aan.

 

Maar na een paar weekjes hebben we het er toch nog wel over gehad. Ik wilde toch nadenken over wat IK wil (klinkt heel egoïstisch maar ik wil geen spijt hebben dat ik kansen heb laten liggen, als ik straks bv. 45 ben).

 

Had ik nou nog steeds die typische 'dreamer-wens' (hij en ik biologisch) ? Of wilde IK nog moeder worden, bij mij is tenslotte niets aan de hand voor zover we weten en dus kan ik in theorie moeder worden. Maar ik vind ook wel dat we er samen voor 100% achter moeten staan, precies wat jij zegt.

 

 

 

Het heeft me even wat bloed zweet en traantjes gekost maar ik bedacht me toch dat ik die 'dreamer-wens' gewoon nog heb. Ik kan het nu al niet loslaten; het idee dat ik dan van een andere man, dan mijn eigen man, een kindje zou gaan krijgen. Laat staan als ik ook echt zwanger zou raken.

 

Ik vind het zo ontzettend knap dat jij dat wel kan !! Dat je voor jezelf dat zover kan relativeren en toch een keus kan maken voor KID ! Ik wou dat ik dat ook kon !

 

 

 

Op een ander forum las ik dat iemand zei; eigenlijk is KID ook een soort van halve adoptie, toen dacht ik - zo heb ik het nog nooit bekeken. Dus ja, waarom zou je wel met zijn twee voor adoptie gaan maar niet voor KID ? Dan is er tenminste nog 1 helft biologisch eigen. En daarbij, als je naar de gezinssamenstellingen van tegenwoordig kijkt .. hoeveel kinderen worden niet opgevoed in een 1-oudergezin, of in een gezin met een andere vader of moeder omdat er een scheiding is geweest.

 

 

 

Dus ik zal niet zeggen, dat ik (we) nooit zover kom (komen). Misschien als ik ook veel lees en verhalen van anderen zie ter vergelijking, dat het toch nog ooit die optie wordt als het nu niet gaat lukken met ICSI. (eerst maar eens kijken of dat nog kan). Maar ja, dan moet ik mijn man ook meehebben uiteraard.

 

Goed, ik ben nu 35 .. bijna 36, dus ik heb nog even de tijd.

 

 

 

Ik hoop dat je hier je verhaal blijft schrijven over de stappen die jullie moeten nemen, want ik vind het heel erg interessant.

 

Heel veel succes met alles, en met wachten ... want pffff, november lijkt nog zover weg hé !

 

 

 

Groetjes !

[sophie]

Hoi Dreamer,

 

 

 

ik heb erg veel bewondering voor jou als ik het zo lees. Momenteel denk ik net als Butterfly, maar ik wil en mijn man gelukkig ook er eerst alles aan doen om biologisch van beiden een kindje proberen te krijgen. Dus wij willen wel voor TESE gaan als het mogelijk is tenminste natuurlijk...

 

wonderbaarlijk vind ik omdat ik mijn man en zijn gedachten ken heeft hij al gezegd van wie weet als TESE niet lukt, kunnen we altijd nog voor een donor gaan...ik stond echt versteld en vond het echt super dat hij zo dacht..hij zei ms is het biologisch niet van mij, maar ik maak de zwangerschap, de bevalling en de opvoeding mee..ik vind het ook knap voor de man als die zo denkt..

 

het is erg mooi om te lezen hoe je er voor gaat!! Hopelijk als de TESE mislukt bereik ik dat stadium ook nog..eerst maar afwachten wat deze weg ons gaat brengen!!

 

ik wil je heel veel succes wensen en sjonge dat is nog eens lang wachten..maar hopelijk voor een goed resultaat.

 

hebben jullie er ook over nagedacht om een bekende donor te nemen? of is dat helemaal niet ter sprake gekomen? vroeg ik me gewoon af hoor

 

 

 

lief sophie

[Dreamer]

Ik moet zeggen dat tot nu toe elke onvruchtbare man die ik via forums 'ken' toch voor KID heeft gekozen.

 

Bij sommige duurde het een tijdje en sommige waren net als mijn man meteen positief erover.

 

Zelfs mannen die absoluut geen KID wilden en er nooit voor zouden kiezen hebben er uiteindelijk toch voor gekozen.

 

Blijkbaar is de kinderwens toch wel heel sterk, ook bij mannen.

 

Dus voor iedere vrouw die bang is dat haar man nooit KID zou willen .. ik hoop dat dit toch wat hoop geeft!

 

 

 

Met mij gaat het momenteel met ups en downs.

 

We hebben bijna een maand geleden gehoord dat we aangenomen zijn en bijna meteen daarna ben ik in een soort gat gevallen.

 

Al anderhalf jaar draait alles om kinderen krijgen.

 

Allereerst toeleven naar het stoppen met de pil, info opzoeken, beginnen met foliumzuur, forums bezoeken, toeleven naar mn ei, naar mn nod, kwaaltjes, spanningen, hopen, verdriet en weer opnieuw.

 

Na een jaar werd dat toeleven naar onderzoeken, spanningen om de uitslagen enz enz.

 

Daarna weer informatie opzoeken over alle behandelingen, beslissingen nemen enz enz.

 

En dan ineens is er niks meer ...

 

Op zn vroegst met november gaan we beginnen, maar tot die tijd is er niks...

 

Ik heb niets meer om op kort termijn naartoe te leven, niets meer op te zoeken want we weten alles al.

 

Ineens draait het leven niet meer om kinderen krijgen.

 

En die knop omzetten lukt me nog niet echt!

 

Ik voel me leeg, doelloos, verdrietig.

 

 

 

En als extraatje kwamen we er via hyves achter dat mn schoonzusje weer zwanger is.

 

We wisten niet eens dat ze een vriend had!

 

Zij is al zwanger als je naar haar kijkt en mn man is onvruchtbaar...

 

Het is niet eerlijk!

 

Vraag me echt af waar het fout is gegaan.

 

 

 

Daarbovenop krijg ik elke week wel te horen dat mn broertje binnenkort ook voor een kindje gaat.

 

Iedereen dolenthousiast.

 

Leuk...

 

 

 

Het valt me allemaal even niet mee.

 

Het is best zwaar en dit gevoel ken ik helemaal niet.

 

Ik ben altijd heel erg positief en voel me altijd vrolijk en gelukkig.

 

Ik zit mezelf gewoon in de weg lijkt wel.

 

 

 

Door alle spanning was mn cyclus ook nog eens compleet in de war.

 

Ben vandaag ongi geworden, na 41 dagen!

 

Nog nooit een cyclus langer dan 33 dagen gehad en dat was al extreem lang.

 

Heb bloed geprikt voor progesteron, maar dus compleet op een verkeerde dag!

 

Weer 2 blauwe armen voor niets (ze kunnen me daar niet goed prikken..)

 

Moet de uitslag nog krijgen, maar weet nu al dat het niet goed is.

 

 

 

Heel lang verhaal, maar moest het even kwijt.

 

Ik hoop echt dat ik de knop snel kan omzetten en me weer wat gelukkig ga voelen, want dit gevoel is niks!

 

 

 

@Sophie: we hebben zeker wel nagedacht over een bekende donor.

 

Voor ons is dit geen optie.

 

Als eerste zouden we al niemand weten die we als donor zouden willen.

 

Mn man heeft geen broers, dus die optie valt al af.

 

En een bekende als donor zou toch ervoor zorgen dat het contact met diegene veranderd en dat zouden wij niet willen.

 

Ook zou mijn man ons kindje gaan vergelijken met de donor dan en dat willen we allebei niet.

 

En zo zijn er nog wel wat punten waarom een bekende donor voor ons geen optie is.

 

 

 

Voordat we besloten hebben om voor KID te gaan hebben we alles heel goed besproken en overna gedacht.

 

Alles netjes punt per punt opgeschreven met voor en nadelen erbij zodat je een duidelijk overzicht krijgt.

 

Heeft ons veel inzicht gegeven en heel goed geholpen met beslissingen nemen (oa dus over wel of geen bekende donor)

 

 

 

Je mag alles vragen hoor!

 

Ik ben daar verder heel open in.

 

 

 

Liefs Dreamer

[sophie]

Lieve Dreamer,

 

 

 

het is allemaal ook niet niks, het vergt een hoop van een mens dit..zoals je hetzelf al beschrijft..het eerste jaar nadat je gestopt ben met de pil elke maand de spanning zal het of zal het niet, daarna alle onderzoeken, wat ik dus momenteel als erg slopend ervaar..en nu moet je bijna 9 maanden wachten..de tijd dat je zwanger bent dat kwam in mij op....kan me voorstellen dat je even in een gat valt..ik hoop dat je veel afleiding kan vinden en leuke dingen om naar uit te kijken hebben..

 

 

 

het is erg cru dat je schoonzusje waarvan je niet eens wist dat die een vriend is zwanger is..dat zijn geen leuke dingen. Het lijkt of iedereen om je heen zwanger raakt en zelf gaat het met geen mogelijkheid.

 

 

 

nu je dan weer zolang overtijd ben, schiet er ms toch in je achterhoofd van is het dan ms toch spontaan gelukt..je hebt maar 1 zaadje nodig..en als je dan ongi wordt dan wordt je weer met de neus op de feiten gedrukt..

 

 

 

het is zo herkenbaar allemaal

 

 

 

wil je even een digi knuffel geven en hopelijk komt je gelukkige gevoel gauw weer terug....

 

 

 

ik blijf het knap vinden hoe je denkt nu over KID

 

 

 

liefs Sophie

[Gast Butterfly]

Hoi Dreamer,

 

 

 

Hoe gaat het nu met je ??? Je vorige berichtje was een beetje droevig.

 

Ik kan me heel goed voorstellen dat je na al het voorbereidend werk nu even in zo'n niets-niemands-fase terecht komt.

 

Alleen nog maar wachten en praten valt niet mee hé !

 

We willen zo graag wat DOEN als we eenmaal een beslissing hebben genomen. Maar alles moet je loslaten, af en toe zoooo moeilijk !! We hebben zo weinig invloed op het hele proces ... :(

 

Maar ik hoop dat je je inmiddels weer ietsje beter voelt.

 

 

 

Ik wou even zeggen dat mijn man vandaag voor het eerst voorzichtig positief was over de donor optie. Ik wist niet wat ik hoorde !!

 

Zelf blijf ik ook twijfelen hoor, het liefst een kindje van hem willen maar toch dat achterdeurtje op een kiertje t.o.v. degene die zich al heeft 'aangeboden' als donor. Heel vreemd allemaal.

 

Maar goed, eerst onze uitslagen woensdag afwachten.

 

En misschien krijg jij uiteindelijk gelijk dat mijn 'negatieve' (haha je weet wat ik bedoel) man toch nog 'om' gaat ... en ik zelf ook natuurlijk.

 

We zullen zien.

 

 

 

Groetjes en veel sterkte met alles !!!

 

 

 

 

 

Ohja, waar heb jij jou info over het algemeen vandaan gehaald ??

[Nanne]

Hoi meiden!

 

 

 

Ondanks dat mijn tweede IVF ook niet is gelukt en ik een slechte prognose heb voor een evt zwangerschap, ben ik toch 100% tevreden met mijn KID behandeling in Rijnstate-ziekenhuis te Arnhem. Ben ook ingeschreven geweest in Leiderdorp, maar heb ivm de afstand én de wachttijd gekozen voor Arnhem. Heb daar geen seconde spijt van gehad; het voelt als een warm bad... Echt super zo betrokken en persoonlijk ze daar met je om gaan!!

 

Dus misschien loont het de moeite om daar eens te informeren naar de wachttijd; het scheelde mij destijds uiteindelijk een half jaar!

 

 

 

Succes met het lange lange wachten!!

 

 

 

Gr. Nanne

[Dreamer]

@Butterfly: whaaaaaa ik zei toch dat uiteindelijk elke man wel voor KID wil gaan!

 

Als ze eenmaal die deur op een heel klein kiertje open zetten slaat ie vanzelf ineens helemaal open, geloof mij!

 

Dus wanneer de uitslagen slecht zijn zal hij echt wel open staan voor KID.

 

Maar ik ga natuurlijk keihard duimen voor je dat de uitslagen goed zijn en jullie toch voor een kindje van jullie samen kunnen gaan.

 

Laat je de uitslag weten?

 

 

 

Al mijn info heb ik eigenlijk van internet af.

 

Via forums en websites en verhalen.

 

Nog altijd weet niemand van onze kinderwens af, dus real life vragen naar ervaringen gaat niet.

 

En boeken erover zijn er amper of enorm oud, dus echt veel anders dan internet is er niet.

 

Als je iets specifieks wilt weten mag je het altijd vragen he!

 

 

 

@Nanne: de wachtlijst bij het MCK is het kortst tegenwoordig.

 

Of je moet aan wederkerigheid doen, dan kan je snel bij Geertgen terecht.

 

 

 

Wat balen dat de prognose zo slecht is zeg!

 

Ik hoop dat er toch een wonder mag gebeuren en je alsnog zwanger raakt meis!

 

 

 

@Sophie: dank je wel!

 

 

 

Het gaat nog steeds met ups en downs, maar voel me over het algemeen alweer wat beter gelukkig.

 

Heb het weer wat drukker en dus minder tijd om te denken.

 

Zo af en toe klapt het er ineens weer in dat het allemaal zolang duurt en zo oneerlijk is, maar gelukkig gebeurd dat steeds minder vaak en is het effect minder lang.

 

Heb wel eens gelezen dat het toch een soort rouwproces is waar je doorheen moet en zo voelt het ook.

 

Het komt goed, maar je moet er doorheen.

 

 

 

Ik hoop dat de tijd heel snel gaat zodat we idd weer wat kunnen doen ipv alleen maar wachten!

 

 

 

Liefs Dreamer

[Gast Butterfly]

Hoi Dreamer,

 

 

 

Ik heb alweer een vraag (pff, als het teveel is moet je het maar zeggen hoor). Je schrijft dat niemand in real life weet dat jullie dit doen.

 

Dus dan bedoel je ook familie enzo ?? Of niet ?

 

Hebben jullie nagedacht over wat je jullie omgeving wel/niet gaat vertellen als jullie eenmaal bezig zijn met behandelen of wat je jullie kindje gaat vertellen in de toekomst ?

 

 

 

Mannetje en ik hadden het daar vandaag over; omdat veel mensen weten waar we nu inzitten hebben wij zoiets van; we kunnen er straks bijna niet omheen om mensen te vertellen dat we eventueel voor een donor kiezen als het met onze eigen pogingen niet is gelukt.

 

 

 

Hoe zien jullie dat ?

[Dreamer]

Klopt, echt niemand weet van onze kinderwens af.

 

Ze denken nog altijd dat ik absoluut geen kinderen wil.

 

 

 

Wij gaan tijdens de behandelingen niets vertellen.

 

Pas als we 1 of 2 goeie echo's hebben gehad en het grootste gevaar op een miskraam is geweken, dan gaan we vertellen dat we zwanger zijn.

 

 

 

Ik denk dat we op dat moment nog niet vertellen hoe we zwanger zijn geraakt.

 

We laten iedereen eerst rustig aan het idee wennen dat we zwanger zijn, want nog altijd niemand verwacht dat natuurlijk.

 

En dan zo rond de 20 weken echo denk zullen we langzaam aan selectief gaan vertellen hoe we zwanger zijn geraakt en het hele traject wat we doorstaan hebben uitleggen.

 

 

 

Ik zeg selectief, maar daarmee bedoel ik dat niet jan en alleman het hoeft te weten.

 

Familie en goede vrienden prima, maar de buurman van 2 straten verderop hoeft het niet te weten natuurlijk.

 

Maar we zullen er absoluut geen geheim van maken.

 

 

 

Ons kindje zullen we het meteen vanaf de geboorte vertellen.

 

Dus echt van kleins af aan op kinderlijke wijze uitleggen hoe het zit.

 

Zo groeit ons kind ermee op en weet hij of zij niet beter en zal hij of zij het als iets normaals gaan zien.

 

 

 

Het zal heel erg wennen zijn dat zoiets intiems open en bloot verteld gaat worden, maar we willen geen geheimen naar onze kinderen.

 

We willen niet dat ons kind zich een vreemde eend in de bijt gaat voelen, want kinderen merken zoiets gewoon.

 

En als je het pas op latere leeftijd verteld heb je kans op een identiteitscrisis en dat willen we onze kids niet aandoen natuurlijk.

 

Sowieso, zoiets groots geheim houden, dat zou ik niet kunnen.

 

Zou het ook niet willen, maar ook niet kunnen.

 

 

 

Wij kiezen dus voor openheid!

 

 

 

Hoop dat je iets aan mn verhaal hebt.

 

En geen vraag is teveel hoor.

 

Weet als geen ander met hoeveel vragen je zit als je eenmaal in dat traject zit.

 

 

 

Vandaag kreeg je de uitslag toch?

 

Weet je al iets?

 

 

 

Liefs Dreamer

[Gast Butterfly]

Hoi Dreamer,

 

 

 

och meid, vind je dat niet enorm eenzaam ? dat je dat nu helemaal met zijn tweetjes draagt, het is toch heel emotioneel allemaal en nu zul je je vaak groot moeten houden terwijl je je heel klein en verdrietig voelt.

 

ik heb zeker wat aan je verhaal.

 

 

 

vandaag kregen we inderdaad de uitslagen ... die liegen er niet om, er zijn 0 zaadjes gevonden !! Ik was er al bang voor toen ik de allereerste analyse zag via de huisarts, die we meekregen naar de intake. Daar stond gewoon 0 op en ik had me er dus al een beetje op ingesteld.

 

maar toen we op intake waren zei die gyn dat het bijna onmogelijk is om na een uitslag van ooit 3 miljoen ineens geen zaad meer te hebben. Nou we mochten het vandaag horen; DUS WEL 0 ZAAD !

 

hubby was helemaal van slag ... zoooo sneu !!

 

voor mezelf had ik zoiets van; tja, ik zag hem al aankomen maar het is toch verdrietig dat een eigen kindje er dus 99% niet in zit.

 

We hebben nu namelijk de TESE mogelijkheid maar die willen we niet gebruiken, vinden we best een vergaande stap namelijk. Zo in de kinderschoenen.

 

 

 

Hubby was vandaag dus gelijk heel heel open over de donor en vind dat ik het serieus met hem (de donor) moet gaan bespreken. Of hij dat echt wilt en of zijn vrouw het natuurlijk ook goed kan vinden.

 

Ik weet niet wat ik hoor van mijn man, ongelooflijk.

 

Maar goed, eerst maar eens zien of het allemaal van de grond komt. Ik wil nl. wel graag een bekende donor eigenlijk.

 

 

 

Er staat ook nog een afspraak met de uroloog voor 19 mei om te kijken wat nu ineens de oorzaak is van het 0,niks zaaduitslag.

 

Vind het voor hem ook wel belangrijk dat hij daar probeert een antwoord op te krijgen.

 

 

 

Al met al een beetje warrig op het moment maar het komt goed.

[Dreamer]

Het is idd vreselijk eenzaam en heel zwaar om het enkel samen te dragen.

 

Maar ik weet gewoon dat het nog veel zwaarder zou zijn wanneer we het wel vertellen.

 

De mensen om ons heen zijn nog veel te jong (van geest) om dit alles te kunnen begrijpen.

 

We zullen daardoor ongetwijfeld nare opmerkingen krijgen en daar zitten we niet op te wachten.

 

Verder zou ik verwachtingen krijgen wanneer we het vertellen.

 

En ik weet dat er aan die verwachtingen niet voldaan zou worden wat dus weer een enorm verdriet met zich mee zou brengen.

 

 

 

Wij kunnen nu 'in alle rust' toeleven naar de behandelingen.

 

Geen vervelende vragen, hoe goed bedoeld dan ook.

 

Geen vervelende opmerkingen, geen onbedoeld pijnlijke opmerkingen.

 

Gewoon samen, samen op weg naar ons kindje.

 

 

 

 

 

 

 

Wat erg dat de uitslag toch weer 0 was zeg!

 

En ik zei toch al dat de deur ineens open zou slaan.

 

Zn kinderwens is dus toch wel heel sterk!

 

Dat weet je nu wel heel zeker.

 

 

 

Zou je met de donor wel via het ziekenhuis willen werken?

 

Of ga je het zonder tussenkomst van een ziekenhuis doen?

 

Ik zeg je alvast, mocht je ervoor kiezen, via het ziekenhuis duurt het minimaal een half jaar voordat je aan de slag kan.

 

En dat is buiten alle wachtlijsten om.

 

Het zaad moet namelijk een half jaar in quarantaine om er zeker van te zijn dat het geen ziektes bevat.

 

 

 

En met een eigen donor zou ik zeker wel met een donorcontract gaan werken.

 

Er staan er meerdere van op internet, dus even googlen als je daar gebruik van wilt maken.

 

 

 

Bij mijn man is de oorzaak onbekend trouwens.

 

Als er geen operaties, ongelukjes, verstoppingen, ziektes, cystes oid zijn, dan is de kans klein dat een oorzaak gevonden wordt.

 

We weten hier enkel dat het al lang aan de gang is (door zn fsh gehalte)

 

 

 

Succes met alles verwerken en met de keuzes die jullie nog moeten maken!

[Gast Butterfly]

Heee Dreamer,

 

 

 

Ok als jullie er bewust voor kiezen om het samen te doen dan moet dat ook ergens wel weer kracht geven denk ik.

 

Je weegt alles tegen elkaar af en dan maak je die keus, je kent jezelf en je omgeving het beste om het in te schatten wat wijsheid is.

 

Dan kom je maar gewoon lekker vaak hier kletsen. Toch ?

 

 

 

Uhm, mijn man heeft wel een ongeluk gehad vroeger. Dat zou de oorzaak kunnen zijn dat hebben ze ons toen al gezegd. Ook is zijn FSH nu iets verhoogd (17) wat ook aangeeft dat zijn hypofyse wel harder werkt om iets te produceren daar beneden (volgens de gyn).

 

Ik was totaal verbaasd van de reactie van mijn man woensdag. Ik ben nergens over begonnen hij zei het gewoon zelf; mss moeten we eens serieus met hem (en zijn vrouw) gaan praten.

 

 

 

Maar vooralsnog wil hij wel eerst zijn onderzoeken bij de uroloog laten doen. Hij ziet het alleen helemaal niet zitten om voor 2 a 3 uur onder het mes te gaan en mss de rest van zijn leven pijnlijke ballen te houden (mannen die gesteriliseerd zijn zeggen dat dat kan gebeuren als je aan je via je ballen wordt geopereerd) met de kans op 'niets'.

 

Ik vind dat het zijn lijf is en dat hij die beslissing alleen maar zelf kan maken. Sinds hij positief is over de donor, ben ik het ook veel meer.

 

 

 

We weten nog niet wat wijsheid is; via het zkh of zelfinseminatie. Zelfinseminatie zou goed kunnen, de donor staat redelijk dichtbij ons qua gevoel zeg maar en wil goed meewerken tot op heden. (het is zelfs hun eigen aanbod geweest om te doneren).

 

Hij zei zelf ook al dat we dan wel goede schriftelijke afspraken moeten maken. Dus we moeten daarover gewoon nog even om de tafel.

 

Ik heb inderdaad gelezen dat via het zkh een half jaar quarantaine bestaat. Ik vind dat zo gek, snap daar niks van. Het is namelijk een voor ons bekende donor met gezonde kinderen van zichzelf in een relatie van 15 jaar.

 

En in een ivf of icsi werken ze toch ook het liefst met vers zaad, dus waarom dan bij dit het anders is ???

 

Ik bedoel, eventuele infectieziekten of hiv ofzo kunnen ze ook makkelijk bepalen via een bloedonderzoek.

 

 

 

Ik zei ook al tegen mijn man; stel je nu voor dat ik met de donor een 'relatie' zou hebben dan zouden ze toch ook na het bloedonderzoek meteen beginnen en vers zaad gebruiken. Dus waarom dat dan nu niet zou kunnen.

 

 

 

Het enige wat in mijn ogen hoeft te gebeuren is namelijk zorgen dat het zaad op een goede manier wordt ingebracht. Ik mankeer verder niets, de donor is gezond, alleen we willen op een moreel verantwoorde manier het zaad in mij brengen .. hahhaahhahaha, snap je um ?? ;)

 

 

 

Maar goed, we doen het stapje voor stapje en dan zullen we zien waar we uitkomen.

 

 

 

Hoe is het met jou ?? Is het wachten nog een beetje uit te houden ? Jullie hebben binnenkort toch een gesprek in het zkh met de psycholoog ? Waarom is dat eigenlijk ? Gaan ze er niet standaard vanuit dat je zelf wel een goeie keus kan maken ?? Wat willen ze dan van je weten allemaal ?

 

 

 

Liefs en groetjes !

 

 

 

ps. wat is jullie leeftijd eigenlijk ? omdat je zegt dat de mensen om jullie heen nog 'te jong van geest' zijn ?