hoe verwerk je je tegenslag??

[witje]

Misschien hebben we met z'n allen goede tips voor elkaar om je door je tegenslag door te slepen.

 

 

 

Sandra

[Maatje1980]

Jeetje witje... wat een vraag.

 

Ik weet dat wij de 1e negatieve ICSI zoiets hadden van, dat hadden we wel verwacht.

 

(tijdens onze info avond werd al gemeld weinig hoop te hebben voor de 1e poging)

 

De verwachte TP van die 1e poging ging ook niet door en dat viel wel even zwaar, vooral omdat het op mijn verjaardag was.

 

Na de 1e poging wilde vol goede moed verder en dit gebeurde dan ook na onze vakantie in augustus.

 

Deze poging is wel een drama geweest, een TP van 2 emmy's, geen Cryo's, bloeding een dag voor de testdag, testdag een posi test, een dag later iets verloren op de WC, de eerste paar dagen erna nog steeds een posi test en daarna een nega test.

 

Toen sloeg de paniek wel toe hoor!

 

Het ziekenhuis wilde ons niet eerder laten komen en wij moesten echt die 3 weken wachten tot de 1e echo.

 

Zoals verwacht was er niets op de echo te zien en hadden we een miskraam gehad.

 

De eerste dag hebben we het het heel erg zwaar gehad en daarna kwam pas het besef, we kunnen zwanger worden!

 

 

 

De laatste poging verliep al vanaf het begin niet lekker, pijnlijk bij prikken, punctie van 16 eitjes verschrikkelijk, de TP va de 2 emmy's ging al helemaal niet goed, ze kregen de eitjes niet op z'n plek..

 

Toen hadden we helemaal gehad en na vele dagen en nachten gepraat besloten echt niet meer verder te gaan mocht deze poging mislukken.

 

We hebben in de wachtweken ook helemaal niet gesproken over een eventuele posi test en zelf pas om de testdag zelf een test gehaald en deze laat in de middag gedaan.

 

 

 

Dus echt een antwoord op je vraag heb ik niet, wij zijn maar gewoon nuchter doorgegaan... het is nooit een verplichting geweest en vanwege mijn endemetriose heeft mijn man altijd gezegd dat mijn gezondheid voorgaat op een eventuele zwangerschap.

 

Zelfs de mensen in het ziekenhuis vonden ons er vrij nuchter over, ik denk dat we een beschermende muur over ons hebben gebouwd.

 

 

 

Ik wens in ieder geval iedereen heel veel succes en al het geluk van de wereld toe.

 

 

 

Groetjes van Daan

[lis]

Tja, ik vind het ook een moeilijke vraag.

 

Voor mij zijn er ook 2 delen, 1 hoe ik direct reageerde na een mislukte poging en 1 meer in het algemeen hoe ik met de algehele perikelen rond mn endometriose (en operatie) en onvruchtbaarheid ben omgegaan.

 

 

 

Ik heb namelijk best een behoorlijke dip gehad en heb toen een cursus voor persoonlijke ontwikkeling gedaan. Dit heeft me geholpen dingen beter in perspectief te krijgen.

 

 

 

Verder vond ik het heel fijn na een mislukte poging even ertussen uit te gaan met hub. Even onszelf flink verwennen, het verdriet de vrije loop laten en opladen voor wat er weer ging komen.

 

 

 

Maar moeilijk blijft het!

 

 

 

Lis

[witje]

Tot nu toe proberen we na een teleurstelling leuke dingen te doen. Lekker naar buiten, de wind door de haren. En heel veel praten met elkaar.

 

 

 

ik heb idd ook 2 reacties ervaren, 1 direct na de slechte uitslag. Zo van het hoeft niet meer, wat hebben wij gedaan om zo gestraft te worden enz.

 

De 2e reactie, raap jezelf bij elkaar, kijk naar de dingen die je wel hebt, die we samen hebben. We hebben het samen ook goed en we hebben nog kansen dus waarom zouden we die niet benutten.

 

 

 

Het blijft idd moeilijk, er is geen toverformule voor.

 

 

 

Sandra

[Stéphanie]

het valt niet mee om je tegenslagen te verwerken. Iedereen doet dat ook op een eigen manier.

 

Mijn tips zijn luisteren naar je eigen verdriet, luisteren naar elkaar (man/vriend moet er net zo klaar voor zijn) en in het goede blijven geloven. Ooit ben jij zwanger. Denk ik de positieve tijd, maar vergeet niet dat het leven ook nog uit andere leuke dingen bestaat.

 

 

 

Heel veel sterkte allemaal!

 

Liefs, Stéphanie

[Guest Amanda]

Denk dat dat ook heel persoonlijk is.

 

 

 

Ik wilde er heel veel over praten, terwijl hubbie dat niet had.

 

Ik wilde door, door, door, geen tijd verliezen, ik wilde een kind!

 

 

 

Ik denk dat "het accepteren" al een heel stuk is, en het is niet niks, absoluut niet, maar ook niet het einde van de wereld.

 

 

 

Hou moed..

[Guest estrhalita]

Ik heb nooit echt dingen verwerkt of zo. Was er heel nuchter onder en was ook enorm verbaasd toen ik de 2de x zwanger was.

[mamalou]

Ik denk dat verwerking voor elk moment weer anders is, en het is maar net hoe je andere tegenslagen verwerkt. Ik ben bij een psycholoog geweest om te zien of zij me verder kon helpen, en wat mij uiteindelijk heeft geholpen was dat ze bij de eerste sessie zei dat dit een heel moeilijke situatie is (kinderen willen, het lukt niet en om je heen lukt het iedereen wel met gemak). En ik bedenk me nu dat iedereen zijn eigen leed heeft te dragen, voor mij is het dit. Het maakt dat ik geen meisje meer ben, maar wat meer vrouw. Ik vind dat tegenslag me ook wat meer van het leven doet genieten. Het voelt heerlijk als ik me goed voel en soms is er weer plek voor tranen en verdriet.

 

En het verdriet hangt niet meer overal overheen, maar alleen over mijn kinderwens.

 

En wat ook heel goed is: sporten en buitenadem zijn. Sinds ik dat weer ontdekt heb, heb ik echt het gevoel dat ik hernieuwde energie heb, en de oude heb uitgeblazen.

 

Nou, meer heb ik eigenlijk niet :)

[Neel]

Wat een herkenbare verhalen! Vooral van Mamalou. Inderdaad meer vrouw en serieuzer geworden (hoor ik ook van vrienden). Soms denk ik dat ik wel 10 jaar ouder ben geworden (heb ook aanvallen dat ik in een keer wat grijze haren heb als ik een rotperiode heb). Ik heb ook van die momenten dat ik ook niet meer waar ik het moet zoeken als ik in een echte dip zit. Dan ga ik het liefst onder de dekens liggen! Maar ik weet 1 ding; de dips gaan voorbij en er komt altijd wel weer een moment dat je je weer beter voelt. In het begin dacht ik dat dat enorme rotgevoel nooit meer weg zou gaan. Nu weet ik dat dat wel zo is, dus dat is dan een houvast. Af en toe goed janken helpt mij wel, als ik alles binnenhou ontplof ik bijna. En ik ga niet meer 'feesten' als ik me niet feestelijk voel. Dat is zo tegenstrijdig, daar kan ik dan echt misselijk van worden. Ik luister naar mezelf en doe dingen waar ik me goed bij voel. En sporten. Ikzelf ben begonnen met wielrennen, daar word ik echt blij van. Als je sport maak je endorfine aan, het 'ik ben blij' hormoon noem ik dat.

[geetje]

Ik heb gemerkt dat elke tegenslag er eentje op zich is. Iedere mislukte poging is weer anders.

 

wel zijn we bij de 4e terugplaatsing bij de maatschappelijk werkster van het ivf-team geweest voor gesprek. De erkenning dat je gevoel heel normaal is, was erg fijn. De herkenning dat je gedachten heel normaal zijn, was fijn.

 

Het geeft je een gevoel gewoon moeder en vrouw te zijn. En dat het oke is om je rot en onzeker te voelen.

 

 

 

greetz Gerike

[Henne]

Wat mij op de langere termijn helpt is om andere doelen en wensen te hebben naast de kinderwens. Op een gegeven moment was die zo allesoverheersend dat we het gevoel hadden dat ons leven 'zinloos' was als we geen kinderen kregen. Onzin natuurlijk!

 

We proberen nu heel bewust de kinderwens als één van onze wensen te zien. Daarnaast willen we ook andere dingen doen en bereiken. Samen en alleen. Sociale contacten, hobbies, onze relatie, werk, ons huis, onze eigen ontwikkeling....op elk vlak is er wel iets wat je kunt /wilt / moet aanpakken.

 

 

 

Als we bezig zijn met een poging staan al die andere doelen en wensen wel op een laag pitje. Dan heeft de kinderwens prioriteit. Maar na een mislukte poging hebben we dus wel andere dingen om naar terug te gaan, om ons op te richten. Zodat we niet meer in dat heel grote, lege, zwarte gat vallen bij een teleurstelling.

 

 

 

De pijn wordt er niet minder door hoor, het verdriet blijft, de wens en het verlangen... Maar je móet uiteindelijk toch door en dat gaat voor mij makkelijker als m'n aandacht afgeleid wordt door andere leuke en belangrijke, zinvolle dingen.

 

 

 

Overigens heeft het me wel een half jaar en een aantal bezoekjes aan de psycholoog gekost om zover te komen en het gaat nog lang niet altijd vanzelf. Het is en blijft verschrikkelijk moeilijk. Mijn psychologe vond dat je een mislukte ivf kunt vergelijken met een sterfgeval. Je raakt een kindje kwijt. Zo voelt het echt. En daar moet je om rouwen, die tijd heb je nodig. Ze zei tegen mij: je hebt drie van die 'sterfgevallen' meegemaakt in een paar maanden, vind je het gek dat je er doorheen zit?!'. Dat was echt een eye opener. Ik mocht me zo voelen, maar ik moest er ook weer bovenop komen. En dat heeft tijd nodig.

 

 

 

Kortom: tijd, een beetje hulp en vooral andere dingen om je op te richten (zonder die ene grote wens en het verdriet te negeren, want wegstoppen werkt averechts)

 

 

 

Henne

[Erika]

Wat ik bij de eerste 3 pogingen deed, is op een nuchtere manier uitkijken naar een volgende poging. Iedere poging is er een, een normaal stel heeft wel 12 pogingen per jaar, en doet er ook gemiddeld een half jaar tot een jaar over.

 

Inmiddels 6 pogingen verder, lukt dat in ieder geval niet meer. De angst dat het niet gaat gebeuren, wordt steeds groter.

 

En zoals dat wat Henne hoorde bij de psycholoog, ervaar ik het nu ook. Een rouwproces is het iedere keer; tijd nemen voor verdriet, het een plekje geven, erover praten en niet weg stoppen of groot doen erover. En gelukkig kan dat bij goede vrienden en familie, maar ook hier!

 

Daar vind ik steun en moed om weer verder te kijken en ook andere plannen te maken, naast de kinderwens.

 

 

 

Erika

[Laika]

Herkenbare verhalen hier. Ik zit op dit moment nog midden in het verwerken van onze eerste poging. Ik denk dat ik vannacht de laatste resten van het opwekken van de miskraam ben verloren en behalve geestelijk ben ik er dus ook lichamelijk nog erg mee bezig. Ik heb besloten ook met een psycholoog te gaan praten want op de momenten dat ik het niet meer zie zitten dan zie ik het echt zo zwart allemaal! Terwijl ik verstandelijk weet dat dat helemaal geen zin heeft en ik mijzelf er niet verder mee help. Een beetje professionele hulp om me weer wat om het goede pad te krijgen kan geen kwaad denk ik. Maar andere zaken die mij helpen zijn: praten met mijn vriend, mijn moeder en mijn beste vriendin, lekker in de buitenlucht zijn en ontspannen, de rust opzoeken van de natuur, mijn kat aaien (gek misschien maar van lekker kroelen met die dikkerd word ik heel rustig) en af en toe alles er goed uithuilen....