moeders/oma's

[Sab]

Naar aanleiding van het topic: Hoe vertel je het? Hierbij het topic over moeders en 'onze' zwangerschap.

 

Have fun!

 

 

 

groetjes Sab

[Champietal]

Hihi, mogen we ook klagen!?!?!?!

 

 

 

Mijn moeder is echt helemaal in haar noppies.

 

Zij gaat voor het eerst oma worden en kan niet stoppen met spulletjes kopen.

 

Elke keer ziet ze weer wat en kan ze het niet laten liggen.

 

Het leukste lijkt haar als ik twee dagen eerder zou bevallen, want dan gaat ze oma worden op haar verjaardag.

 

 

 

Mijn schoonmoeder is ook heel erg blij, maar het is toch anders.

 

Ze heeft al twee kleinkinderen (11 & 18) en dat merk je ook.

 

Misschien omdat ik toch niet haar eigen dochter ben ofzo, ik weet het niet.

 

Ik word alleen erg moe van de goed bedoelde adviezen.

 

Een paar maanden geleden heb ik in een blaadje gelezen het volgende:

 

"Dames, laat af en toe die (schoon-)moeders maar praten. Ze geven je wel goed advies, maar vergeten vaak dat het zo'n dertig jaar geleden was dat zij zwanger waren".

 

 

 

Onze beide moeders gaan één dag oppassen in de week en één dag gaat de baby naar de opvang. Daar was mijn schoonmoeder het niet helemaal mee eens, want dat zou zonde zijn van het geld.

 

Ten eerste vind ik de opvang heel goed voor een baby/kind.

 

Ten tweede moet ik er niet aan denken dat de baby twee dagen bij mijn schoonmoeder is.

 

Ten derde..........dat bepalen we lekker zelf........

 

 

 

Zo, dit was even mijn gezeur!!?!?!?:pottytrain1:

[Guest SJSL]

Ohh ... goed topic :) En ik ga ook even klagen ...

 

 

 

Bij onze eerste poging wisten best veel mensen hoe en wat, wanneer prikken, wanneer de punctie, yes ... een terugplaatsing en dan 15 dagen later testen. Dus toen die positief was hebben we dat gelijk die mensen laten weten.

 

Maar, toen het 3 dagen later mis ging was dat wel balen, moesten we dat weer laten weten.

 

 

 

Wat vervolgens heel vervelend was (en nog steeds is), is dat mijn schoonmoeder denkt dat ik er helemaal aan onderdoor aan het gaan ben. Ik was natuurlijk verdrietig, maar we zijn samen een weekendje weg geweest, toen flink gehuild en daarna was het goed. Op naar de volgende poging, we zijn er best realistisch en nuchter in. Nog kansen genoeg voor ons en onze 1e poging was toch een goede.

 

 

 

Maar mijn schoonmoeder barst nog steeds constant in huilen uit. Vind ik ZO stom, dat ze nog meer aan het janken is dan ik zelf. Nou ben ik niet zo'n emo typje en zij wel, maar ik vind het gewoon irritant. Ik had het pas met mijn eigen moeder erover en zij zei het heel goed ... dat het nu lijkt alsof mijn schoonmoeder denkt dat ik het allemaal niet aan kan, nou, ik ben sterk genoeg (zeker samen met m'n man) en ga hier dus echt niet aan onderdoor.

 

 

 

Zo ... dat lucht op :D

 

 

 

Gevolg is dat nagenoeg niemand weet dat we vandaag (hopelijk) een Cryo terugplaatsing hebben. Lekker rustig, geen gevraag!

[Sab]

hoiiii,

 

sjsl, wij hadden ook niets gezegd over onze cryo, maar ik vond het wel erg moeilijk. Gisteravond verteld dat het niet gelukt is. Zij vonden het natuurlijk net zo erg als wij. Ik had het idee dat ik het nu niet hoefde te vertellen omdat er geen medicijnen in de koelkast lagen. Volgende keer liggen die er wel en zullen ze dat waarschijnlijk zien als ze Carolijn op woensdags van de creche halen en met haar gaan eten...

 

Nu was het dan zeg maar een soort van verrrassing...Helaas haha, tis niets geworden, maar volgende keer zeggen we gewoon een andere testdatum, zodat onze ouders toch nog een beetje van niets weten..

 

Succes met de tp

[Guest Miki]

Owjee, die goed bedoelde adviezen, Champietal! Ik hoor van vriendinnen dat schoonmoeders heel lastig zijn ook, zeker als het kindje er is. Je zit met allemaal loyaliteiten dingen en kunt in ene een s

[Guest Miki]

He sab, balen dat het niet gelukt is meis! Een andere testdatum communiceren proberen wij ook. Dat geeft ons ruimte welk nieuws dan ook eerst zelf te verwerken. Maar omdat je toch duidelijk voelt dat ze meeleven, vond ik dat best lastig. Ook omdat ik dus bij onze 1e poging "moest" liegen over de punctiedatum. Normaal ben ik heel open als ik zo iets heftigs meemaak. Maar dit is iets van ons 2.

 

 

 

SJSL, spannend vandaag! Bijna weer op het wachtbankje...

[Guest SJSL]

Dat "moeten" liegen is wel moeilijk ja. Ik lieg nooit. Maar, toen mijn moeder vorige week vroeg hoe het ervoor stond heb ik met een glazen gezicht gezegd dat ik voorlopig aan de pil blijf.

 

 

 

Ik wil het best met mijn ouders delen, maar dan voelt mijn man zich verplicht het ook met zijn ouders te delen en dan krijg je weer al dat gejank als het niet gelukt is, dus daar heb ik echt geen zin in.

 

 

 

We zullen wel zien hoe deze poging uitpakt en wat we dan wel en niet vertellen.

 

 

 

We vertrekken zo naar het ziekenhuis .. ben ZO benieuwd of het nog allemaal goed gaat met het embryootje en wat de kwaliteit is. We moeten naar Nijmegen, en vanwege de vierdaagse vertrekken we maar extra vroeg. Moet eigenlijk een volle blaas hebben, maar dat probeer ik nog gauw in het ziekenhuis, anders hou ik de autorit niet vol ... haha.

[Sandy01]

Leuk topic!! Maar ook ik wil even klagen!!!

 

 

 

Ik weet helemaal niet meer wat ik met mijn schoonmoeder aan moet. Ze toont geen greintje belangstelling, terwijl ze weet dat we met onze 1e IVF-poging bezig zijn. Wel laat ze mijn schoonzusje via een omweg informeren hoe het er voor staat, maar ons direct vragen, ho maar!!

 

 

 

Eigenlijk is het vorig jaar allemaal begonnen toen Maaike overleed. Op de een of andere manier kunnen ze er niet mee omgaan (wie wel?) en zijn ze "bang" voor emoties of zo.

 

 

 

Gelukkig zijn mijn ouders heel anders. Ik heb veel steun aan ze, ook toen Maaike overleden was. Natuurlijk hebben ze het er ook moeilijk mee, maar zij zijn er in ieder geval voor ons.

 

 

 

Nu komt er voor ons weer een moeilijke tijd aan. Het is 5 augustus precies een jaar geleden dat Maaike is overleden en (ja, heel dubbel) rond die tijd heb ik als het goed is de punctie!!

[Vanessa]

Leuk topic!! Maar ook ik wil even klagen!!!

 

 

 

Ik weet helemaal niet meer wat ik met mijn schoonmoeder aan moet. Ze toont geen greintje belangstelling, terwijl ze weet dat we met onze 1e IVF-poging bezig zijn. Wel laat ze mijn schoonzusje via een omweg informeren hoe het er voor staat, maar ons direct vragen, ho maar!!

 

 

 

Eigenlijk is het vorig jaar allemaal begonnen toen Maaike overleed. Op de een of andere manier kunnen ze er niet mee omgaan (wie wel?) en zijn ze "bang" voor emoties of zo.

 

 

 

Gelukkig zijn mijn ouders heel anders. Ik heb veel steun aan ze, ook toen Maaike overleden was. Natuurlijk hebben ze het er ook moeilijk mee, maar zij zijn er in ieder geval voor ons.

 

 

 

Nu komt er voor ons weer een moeilijke tijd aan. Het is 5 augustus precies een jaar geleden dat Maaike is overleden en (ja, heel dubbel) rond die tijd heb ik als het goed is de punctie!!

 

 

 

 

 

Mijn schoonouders vragen nooit ergens naar! Mijn schoonzusje ook niet!

 

Klopt ook helemaal hoe ze zijn maar ik kan daar niet mee omgaan.

 

Vind het eigenlijk het moelijkst voor mijn man, want die ziet en weet nu hoe het anders kan.

 

Ik heb dit ook wel diverse keren aangegeven bij mijn schoonfamilie maar ze doen er niets mee.

[Mariek]

Ik heb gelukkig een positief verhaal wat de moeders/oma's betreft. Heb aan beide kanten twee schatten van vrouwen. Natuurlijk met mijn eigen moeder wel beter en closer contact, maar mijn schoonmoeder is altijd heel betrokken en lief. |Moet heel eerlijk bekennen dat ik wel blij ben dat ze op 2 uur rijden afstand van ons vandaan woont, weet niet of ik het zou trekken als ze wekelijks over de vloer kwam ;-)

 

 

 

Maar wie me nog het meest positief verrast heeft.. mijn schoonvader! Een best gesloten man, maar al vanaf het begin van de medische molen belt hij me af en toe om te vragen hoe het is. Korte, bondige gesprekjes, maar het doet me wel wat, dat hij zo meegaand is en betrokken, én dat ook laat blijken.

 

 

 

liefs,

 

Mariek

[Maatje1980]

Oh ik wil ook, ik wil ook!

 

 

 

Mijn moeder was helemaal hysterisch toen ze hoorde dat we zwanger waren!

 

Ze heeft al 4 kleinkids van mijn 2 (stief)zussen en die zijn gelijk niet meer goed genoeg.

 

Ze heeft het er telkens over dat ze eindelijk oma zal gaan worden etc etc.

 

Daar kan ik zoooooo boos om worden..

 

Tuurlijk snap ik dat het fijn is voor haar dat ik nu zwanger ben, maar ik ben niet heilig hoor...

 

Op verjaardagen moest ik het gelijk van haar vertellen toen ik nog maar 7 a 8 weken was, omdat zij anders haar mond niet kon houden.

 

Ook had ze een opmerking via hyves geplaatst.. heel fijn toen ik vertelde aan een kennis dat ik zwanger was.. haar reactie, oh maar dat wist ik al van je moeder.... :waiting::waiting:

 

 

 

Ze wilde haar hele huis omgooien, alles nieuw aanschaffen, alles zou beter bij haar gaan zijn en worden.

 

Toen heb ik op de rem getrapt en verteld dat het ons kind is en dat zijn fijnste omgeving niet bij oma moet zijn, maar in zijn eigen huis, zijn eigen box, zijn eigen bedje en dat ze mij niet moet af gaan troeven.

 

 

 

Ze gaat voorlopig 3 dagen in de week oppassen zodra ik na de bevalling een baan heb gevonden (ze wil natuurlijk het liefste dat ik zo snel mogelijk ga werken), maar ik heb al bij haar aangegeven dat ik echt wil dat de kleine vent vanaf 6 maanden ook 1 dag in de week naar de kinderopvang zou gaan.

 

Waarom was haar vraag meteen.... ggrrr... omdat er nog meer kindjes daar zijn en er wel een beetje regelmaat moet komen in het ritme en zo...

 

Het is fijn dat ze de 1e opvang voor ons doet, begrijp me niet verkeerd, maar zodra ik ook maar merk dat hij meer aanhang naar oma krijgt of bij ons in 1 keer niet meer normaal gaat slapen is het meteen over.

 

We hebben duidelijke afspraken gemaakt, dat zij zich aan ons moet houden, onze regels moet hanteren, onze eet en slaap tijden aan moet houden etc.

 

Ben benieuwd hoe dat uit gaat pakken.

 

 

 

Ze begon ook ineens dat ze 2 keer in de week wilde gaan zwemmen met hem... hallo??? mogen wij dat ook doen???

 

( er komen wat frustraties naar boven hahahahahaha )

 

Ook mochten wij zelf niet teveel kopen en moesten andere mensen ook de kans geven om ons wat te geven... ja, alsof we daarop gaan wachten.

 

 

 

Door deze dingen ben ik haar meer op afstand gaan houden, bewust of onbewust, dat weet ik niet.

 

Ik zou zo graag willen dat ik wat meer haar kon delen, maar het is echt moeilijk.

 

Morgen ben ik een dag vrij en gaan we samen op pas, ben benieuwd hoe dat gaat.

 

Ik heb mezelf voorgenomen me niet meer zo te ergeren en het gewoon af te wachten... de tijd zal het leren.

 

 

 

Verder is het een schat hoor, ze is alleen helemaal opgeslagen hahahaha

 

 

 

Ben benieuwd hoe mijn schoonmoeder had gereageerd op het nieuws dat er nog een kleinkind aan zou komen. Helaas is zij in 2006 overleden aan kanker.

 

Mijn schoonvader heb ik helemaal niets aan, volgens mij doet het hem helemaal niets.

 

Scheelt natuurlijk ook dat ik jonger ben als Lars.. ik ben 29, hij 40... mijn ouders zijn 50 en 57, zijn vader is 76 hahahah

 

 

 

Groetjes van Daan

[Vanessa]

Daan, misschien jouw moeder kruisen met mijn schoonmoeder?

 

 

 

Nu???

[Leeuwtje]

Hey dames,

 

 

 

Wat jammer dat sommige mama's bij jullie van die typische (schoon-)moeders zijn. Bij ons is het helemaal anders, mijn schoonmoeder is superlief voor Tessa, neemt eten voor ons mee op de oppasdag, maar ook haar eigen brood (nou ja) voor tussen de middag. Ze kan alleen niet tegen gehuil, dus slaapt ze wat minder als zij er is. Ook mijn schoonpapa is heel leuk en belt regelmatig hoe het met zijn prinsesje gaat... Mijn eigen ouders zijn door het dolle heen, m'n moeder is veranderd van een koele, strenge moeder in een oma met een enorm groot hart die haar vakantie zo plant dat ze haar kleindochter niet langer dan 1 week hoeft te missen. Wat prijs ik mezelf gelukkig. Maar joh, ze horen erbij, moet je maar denken... En gewoon proberen niet teveel aan te trekken van hun (meestal) goede bedoelingen!

[Maatje1980]

Hahaha mamanessa, is goed..!

 

Wil je het adres weten hahahaha

[Tammy]

Wat een geweldig topic!!!

 

 

 

Over mijn moeder heb ik weinig klagen eigenlijk, ze was alleen een beetje bang in het begint toen we het al zo snel hadden vertelt. Ze begon meteen eerst maar afwachten of het wel goed gaat, maar daarna.....toen ging ze helemaal los. Nu mag ik van haar zelfs niks meer doen. Als ik begin over kinderkamer schilderen, was het meteen van mag dat wel, kijk je wel uit etc. En dan ook nog je moet uikijken voor mn kleinkind, geen zorgen maken om mij maar om haar kleinkind haha. Het is voor haar het eerste kleinkind.

 

Qua adviezen zegt ze niet veel, alleen als ik een jankbui heb ofzo dan krijg ik te horen, dat hoort erbij. Verder valt het best mee, als eenmaal de kinderkamer klaar is denk ik dat ze klaar is om te gaan shoppen en dan gaat ze wel los denk ik.

 

 

 

Tja mn schoonmoeder....heel jammer dat die op 10 min lopen bij ons vandaan woont en mn schoonzus ook. Ik krijg nu al te horen hoe het ging met haar andere kleinkind, dus dat zal straks nog wel erger zijn. Met haar heb ik bijna geen contact, ook totaal geen behoefte aan hoor. Heb toch niks aan haar, en als je iets zegt praat ze er altijd overheen of ze draait dr hoofd weg.

 

 

 

We merken nu allebei goed het verschil tussen beiden, mijn moeder is veel nuchterder en mn schoonmoeder is heel erg emo af en toe. Maar echt tot het overdreven toe gewoon, toen we net wisten dat we niet normaal zwanger konden worden barste ze meteen in tranen uit. Zelf konden we op dat moment niet eens meer huilen ofzo. Dus ik was maar meteen ongevoelig enzo. Ze kon niet snappen dat ik/ wij gewoon niet meer konden huilen van ongeloof. Terwijl mijn moeder meteen begon van, jammer en hoe nu verder wat is het vooruitzicht en de mogelijkheden.

 

Denk dat jullie het wel snappen, nu nog steeds zijn ze enorm verbaasd als ik zeg dat ik me deze week gewoon niet goed voel, dat kan natuurlijk niet want je bent zwanger. Dus moet je je goed voelen, arrggghhhhh wordt daar echt knetter van.

 

 

 

Maar goed, je man/ vriend kan je kiezen en je schoonfamilie krijg je er gratis bij...helaas soms.

 

 

 

Zo dat lucht wel ff op zeg. Kan dit natuurlijk moeilijk aan iemand kwijt, meesten snappen het niet in mn omgeving.

 

 

 

Echt super dit topic hahaha

[sasje]

leuke topic!!

 

helaas kan ik er met mn moeder niet echt over praten omdat ze geheugenverlies heeft maardat wil niet zeggen dat ze niet meeleeft gelukkig ze vind het allemaal heel erg wat wij meemoeten maken maar ze zal er nooit zelf achter vragen hoe het is dat komt gewoon niet in haar op.

 

 

 

nou dan mn schoonmoeder echt een heel lief mens en het doet haar ook echt wel wat maar mijn schoonouders over het algemeen zijn het gewoon niet gewend om hun emoties te tonen dus ook niet omtrent onze kinderwens.

 

toen we te horen kregen dat we een bbz hadden en dat tegen hun vertelde reageerde ze heel luchtig op zo van ach ja die dingen gebeuren ga nu maar gewoon weer verder!!zelfs nadat ik net terug was van de opperatie zeiden ze van ach was maar een kleine ingreep en nu weet je iig wel dat je zwanger kunt worden!!er werd niet eens een keer gezegd dat ze het erg vonden voor ons!!!

[Honeybee]

wat ben ik blij met mijn mams als ik jullie verhalen zo lees! ze is vanaf het begin heel erg betrokken, maar weet wel afstand te houden. hoewel ze twee jaar geleden bij de baarmoederscopie (dagopname) vrolijk ineens het ziekenhuis binnen kwam lopen, ongevraagd. maar eigenlijk was ik daar ook wel blij mee. ze heeft ons allebei heel erg gesteund na de miskramen en de hele MMM.

 

en nu is ze zo blij! echt geweldig!! kwam ze vandeweek ineens aangelopen met een grote grijns en een tasje van de kruidvat. drie rompertjes en een paar spuugdoekjes. bleek ze dat al weken geleden gekocht te hebben, maar niet durven geven, omdat ze zo bang was dat het wer mis zou gaan. maar, zei ze, dan had ik in ieder geval nu wel een aandenken aan m;n kleinkind. nou dan kan je mij wegdragen. heb 'r ff lekker beetgepakt en ze liet het toe, voor de verandering, hahaha!

 

 

 

schoonmoeder is een ander verhaal. maar dat was al van begin af aan. lang verhaal, maar het komt er op neer dat mijn man mocht kiezen tussen mij en zijn ouders, met als gevolg dat hij zijn ouders zes jaar niet gezien heeft. nu gaat het goed, komen we er met enige regelmaat, maar de band zal nooit meer helemaal herstellen. hoe leuk ze het ook vinden om grootouders te worden, mijn mams staat een stuk dichterbij. zij gaat ook een dag in de week oppassen, schoonmoeder heeft er niet eens naar gevraagd of iets aangeboden. en daar kan ik best kwaad om worden. mijn schoonouders zitten aardig in de slappe was, voornamelijk door het harde werken van mijn schoonvader al die jaren. maar ik lees vaak dat iedereen van ouders en schoonouders van alles krijgen, nou mooi niet he. terwijl mijn moeder de hele wereld zou geven als ze zou kunnen, en zij moet leven van een schamel weduwenpensioentje. niet dat het daarom gaat, maar het is een zoveelste voorbeeld van hun zeer beperkte sociale en emotionele "vaardigheden".

 

maar mijn mams compenseert aan alle kanten, ook richting mijn man (die ze ook altijd haar kind noemt). het feit dat hij haar net zoveel als moeder ziet als zijn eigen moeder zegt genoeg. hij kwam zelfs met het idee om haar te vragen bij de bevalling te zijn, ook omdat ie zichzelf niet vertrouwt en bang is onderuit te gaan

 

maarrrreeehm, mag ik zwagertjes ook even meenemen, want vooral de jongste (moet nog 20 worden), zit al helemaal in z'n oom-rol, zo lief!

[Honeybee]

sasje, die opmerking kreeg ik na mijn miskramen ook van mijn schoonmoeder. zit je echt op te wachten....

 

en wat erg van je moeder! dat lijkt me best moeilijk, ook al leeft ze wel met jullie mee.

[Corina83]

Dit is echt een goed topic zeg. Ook ik heb niet zo'n goede band met mijn schoonouders, dit is eigenlijk al zo vanaf het begin, 8,5 jaar geleden.

 

December 2005 stopten wij met de pil en na 1 jaar was er nog niets gebeurd. Langzaamaan ga je het dan vertellen aan je omgeving en de reactie van mijn schoonouders(moeder) was meteen dat het allemaal wel zou komen. Moeder natuur zou wel weten wanneer het tijd voor ons was. Nou heb ik niets tegen god, moeder natuur of wat dan ook maar met zo'n quote kan ik echt totaal niets. Om mij heen raakten mensen ongepland zwanger en die lieten dit zo makkelijk weghalen dat ik op zo'n moment niet begrijp dat moeder natuur daar voor zou zorgen. Volgens mij is het gewoon een kwestie van je verstand gebruiken en dus niet onbeschermd seks hebben als je niet zwanger wil raken. In de 2 jaar die volgden beheersde het ons leven behoorlijk. Vorig jaar raakte ik zwanger na de 1e IUI en ook mijn schoonzus (hun dochter) was toen zwanger. Het scheelde 1 week. Het zou superleuk geweest zijn waar het niet dat wij een miskraam kregen. Vanaf dat moment ontstond er zo'n afstand tussen ons omdat het gewoon onwijs moeilijk was toen zei vorig jaar in november een meisje kregen en wij nog steeds niet zwanger waren. Wij hebben het er ontzettend moeilijk mee gehad en het enige wat mijn schoonouders konden zeggen was dat het wel zou komen en dat we er niet zo mee bezig moesten zijn.... gaat lekker makkelijk. Toen we ook nog kregen te horen dat we zo slecht betrokken waren bij ons nichtje was het wat mij betreft echt klaar, maar voor mijn vriend is dat lastiger natuurlijk. Inmiddels ben ik 29 weken zwanger en gaat alles prima. Toch wordt ik nu al erg vergeleken met mijn schoonzus en dan vooral als ons kindje er straks is. Constant moeten opboksen tegen mijn schoonzus ga ik gewoon niet doen en ik (wij) doen het op onze manier en niet op de manier van mijn schoonzus. Ook met oppassen ontstond er al een probleem. Zij wilden alleen maar om de week op gaan passen en ik vind dat te weinig in het begin, alles is al zo onwennig en nieuw voor een kleintje. Toen ik dat aangaf kreeg ik meteen te horen dat dat echt niet zo was en dat het makkelijk kon. Bovendien konden we in de week dat ze niet gaan oppassen toch gewoon lekker in het weekend langskomen. Nou ik denk niet dat ik verplicht elke 2 weken bij mijn schoonouders op de bank ga zitten heb nog wel andere dingen te doen denk ik zo. Voorlopig gaan ze dus niet oppassen maar ik ben bang dat als ons kindje er eenmaal is we toch nog tegen de nodige obstakels gaan aanlopen. Ach ja we zien wel, gelukkig is mijn vriend tegenwoordig wat duidelijker en staat hij achter mij en weet hij ook dat dit ons kindje gaat worden en niet het kindje van zijn ouders.

 

 

 

OVerigens zijn mijn eigen ouders wel veel nuchterder. Ze leven leuk mee en zijn enthousiast en geinteresseerd en begrijpen heel goed dat wij dingen op onze manier gaan doen. Zo kan het gelukkig ook.

 

 

 

Sorry voor het lange verhaal! Groetjes van Corina

[Tammy]

Corina,

 

Jou verhaal lijkt een beetje op dat van mij. Bij ons ging het met oppassen ook al zo, mn ouders hebben altijd gezegd niet verplicht te zijn om 1 dag op te passen. Dus dat weten we al jaren. Mn schoonmoeder kwam ermee dat ze wilden oppassen, leuk toch samen met mn neefje (4jr). Nadat we de aanvragen hadden gedaan bij de opvang, bleek dat ze even was vergeten te melden dat het alleen om de week kon en niet elke week zoals ze eerst had gezegd. Om geen gezeur/ gezeik te krijgen hebben we nu besloten om 3dg naar de opvang en ikke 1 dag en mn man 1 dag.

 

Alles is hiervoor nu geregeld, komt mn schoonzus ineens om gastouder te worden...voor 3dg in de week. Natuurlijk op andere dagen dan dat wij nu hebben ingepland. We hebben haar tot sept gegeven om te kijken of ze het op tijd rond heeft, anders gaat het gewooon naar de opvang. We hebben nu plek en die gaat ik echt niet opgeven.

[faye]

hoi allemaal,

 

hier ff een kleine opsomming wat ik in een ander topic had geschreven en de reactie erop

 

ik had dinsdag mijn 1e echo en mijn moeder was helemaal blij natuurlijk dat alles tot nu toe goed is en ze vroeg of ze het aan de buuf mocht vertellen

 

en dat mocht van ons maar nu heeft ze er dus gelijk vertelt dat het via ivf was gebeurt en daar ben ik dus over gevallen omdat ik het niet nodig vind om het aan de grote klok te hangen allemaal wij hebben het mijn ouders de ouders van mijn vriend en goede vrienden van ons vertelt en zijn nietecht van plan om het aan de groteklok te hangen en als we het aan iemand willen vertellen dat het dan onze keuze is en niet die van haar

 

nou ze vond dus eigenlijk dat ik me aanstelde en dat ik net deed alsof ze ene moord gepleegd had en toen zei ik dus van wij hebben jullie hierbij betrokken maar omdat jij je mond niet kan houden moeten wij maar bloeden daarvoor en daar pas ik dus voor

 

nou toen kregen we er dus hooglopende ruzie over en toen zei ze dat ze wel zou zeggen tegen haar dat er verder tegen niemand over gepraat moest worden dat wij dat niet wilde

 

maar ik kreeg eerst wel het een en ander naar mijn hoofd geslingert zo van jullie vertellen het tegen iedereen dus met andere woorden mag ik dat ook

 

nou niet dus en wij hebben het niet tegen iedereen vertelt alleen tegen mensen waar wij close mee zijn en dat wilde we dus zo houden maar goed er was dus een hoop onbegrip en ik ben dus ook een paar dagen behoorlijk verdrietig geweest erover

 

wij schamen ons niet hoor helemaal niet maar de keuze is aan ons en er werd voor mijn gevoel gewoon overheen gewalst omdat zij er anders over dacht dus vind ik dat je geen respect hebt voor andermans wensen

 

ik heb verder ook geen moeite gedaan om mijn moeder te bellen hoewel ik me wel heel rot voelde maar ze belde me om en maakte dus haar excuses en heeft de buuf gevraagd over er verder niet over gepraat word en dat ze het verkeerd begrepen had allemaal en dat het mis was gelopen.

 

ik heb altijd heel veel strijd gehad met mijn moeder en zo nu en dan moet ik haar er dus weer op wijzen dat zij niet meer uitmaakt voor mij wat ze wel kan maken en niet om wat tegen mensen te zeggen

 

maar goed ze heeft het tot zover het mogelijk is een heel end weer goed weten te breien ondanks dat ze het toch heeft gedaan

 

dus ik laat het nu maar zo want al die stress is nu ook niet goed maar ik heb nu eindelijk mijn punt gemaakt denk ik dus ik hoop nu dat het goed blijft gaan

 

zo is het toch nog een lange brief geworden

 

iedereen ook sterkte waar het ook niet altijd vlekkeloos bij verloopt

 

gr faye