Ziek melden omdat het even te zwaar is?

[Lies]

Hallo allemaal,

 

 

 

Ik was benieuwd of jullie je wel eens ziek hebben gemeld op je werk omdat, je het even niet meer zag zitten ivm de mmm?

 

 

 

Groetjes Alice

[witje]

Ja, maar dat was dan wel in combinatie met iets.

 

Groei van de eicellen in de eierstokken zodat ik niet rechtop kon lopen, of bij het inmens verdriet na mijn miskraam.

 

Ik krijg van mijn collega's zo verschrikkelijk veel steun zodat ik het juist fijn vind om soms even lekker te kletsen. Ze leven met me mee in goede maar zeker ook slechte tijden.

 

 

 

Mijn team- leidster vroeg me zelfs een keer of ik wel goed bij mijn hoofd was (grappig bedoel van haar) toen ik een late dienst kwam draaien na een tp. Ze zei me zelfs dat ik de volgende keer gewoon thuis moest blijven.

 

Mijn werk denkt ook mee bij mij. Ik ben ook heel open over alles waar we mee bezig zijn. Vaak kan ik een dienst ruilen voor een afspraak.

 

 

 

En hoe is dat bij anderen??????

[Simonja]

Hi Lies,

 

 

 

Ik heb vorig jaar bijna een maand in de ziektewet gezeten. Het was een combinatie van teleurstellingen en de manier waarop er op mijn werk gereageerd werd. Destijds hadden ze er namelijk helemaal geen begrip voor en werd mijn medisch proces tegen mij gebruikt. De uren die ik voor echo's en behandelingen afwezig was moest ik inhalen, afspraken afzeggen wat uit den boze en noem maar op. Toen er ook nog een paar collega's zwanger werden en men het daar de hele tijd over ging hebben trok ik het niet meer. Ik ben van het ene op het andere moment opgestapt en naar huis gegaan. Daarna contact opgenomen met de bedrijfsarts en mijn huisarts en ik heb uiteindelijk een maand thuis gezeten om alles op een rijtje te zetten.

 

Maar... ik denk dat je nu vooral naar je eigen gevoel moet luisteren. Als je het vandaag allemaan niet trekt door de omstandigheden moet je jezelf niet kwellen maar ziek melden. Niemand kan voelen wat jij nu voelt dus je moet echt naar jezelf luisteren. Jij bent voor jou het belangrijkste (klinkt heel egoistisch maar zo is het niet bedoeld). Niemand kan voor jou zorgen zoals jij dat zelf kan dus ik denk dat jij ook de enige bent die nu kan inschatten of je je wel / niet ziek moet melden.

 

Liefs, Dorine

[witje]

Precies simonja je hebt helemaal gelijk. Mooi verwoord. Het klinkt allemaal zo logisch maar het zit in de meeste mensen om zich niet zomaar ziek te melden. Schuldgevoel is vaak zo groot aanwezig. Al dan niet aangepraat.

 

Het is idd heel verstandig om naar je eigen lichaam te luisteren, je collega's en werkgever zijn er toch bij gebaat dat het werk goed gebeurt. En niemand maar dan ook niemand kan weten hoe moeilijk dit proces voor je kan zijn. Iedereen heeft zijn eigen draagkracht, en als je energie op is moet je er op de een of andere manier toch je batterij opgeladen kunnen worden.

[Lies]

Lieve Dorine,

 

 

 

Je hebt helemaal gelijk natuurlijk maar, ze begrijpen op het werk niet hoe zwaar het is... Soms zou ik ze wel eens jullie reacties willen laten lezen, om duidelijk te maken dat ik me niet aanstel en dat het echt super zwaar is!

[Simonja]

Ja, ik herken dit heel goed. Vorig jaar had ik ook collega's die zeiden dat ze het wel begrepen maar als het puntje bij paaltje kwam waren ze nergens meer te bekennen. Je denkt dat je bij ze terecht kunt voor steun maar op de meest moeilijke momenten blijkt dat toch niet zo te zijn. Ik heb het zelf helaas ook door schade en schande mee moeten maken maar ben daar wel sterker uitgekomen. Het zal mij nooit meer gebeuren dat ik zo lang wacht om voor mijzelf te kiezen. Ook al is mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor m'n werk nog zo groot en is het schuldgevoel wel aanwezig, ik kies tegenwoordig sneller voor mijzelf.

[Lies]

pffff, knap van je dat je dat kunt.... Ik hoop dat ik dat ook ga leren want, inderdaad sommigen mensen laten het vreselijk afweten... Mijn chef vraagt bijvoorbeeld nooit eens hoe het met me gaat....

[Vanessa]

Ik denk dat we niet moeten vergeten dat er veel mensen zijn die totaal geen idee hebben van wat je door moet maken als je in de mm zit.

 

Hier komt dan ook het onbegrip vandaan.

 

Daarom ben ik ook van mening dat je er zo open mogelijk over moet zijn, dit om mensen "voorlichting" te geven over de mm.

 

 

 

Ziek melden? Hang enorm af van de situatie. Trek je het lichamelijk of geestelijk niet? Hoe is je werksituatie en wat voor collega's/werkgever heb je. Ik heb zelf een eigen bedrijf en moet door, daar baal ik soms ook wel van maar ik heb hier ooit zelf voor gekozen.

 

Soms is het misschien beter dat je gewoon door moet, hierdoor blijf je in een goed dagritme en heb je afleiding. Maar er zijn ook momenten dat je voor jezelf moet kiezen en even pas op de plaats moet maken, voel je daar vooral niet schuldig over. Beter nu een paar dagen thuis dan straks een half jaar ziek omdat je jezelf verwaarloosd hebt!

 

 

 

Liefs,

 

Vanessa

[Arzu]

ik ben er ook wel een beetje bang voor aangezien ik op de gordijnafdeling werk bij kwantum en dat slepen is met rollen van 25 a 30 kg dat durf ik straks echt niet na de tp of dergelijke.

 

Maar bij mij op het werk weet niemand het zover en als de manager het wist word ik zeker ontslagen in feb dan loopt mijn jaarcontract af.

 

Dus het is echt ff moeilijk.

 

Anders toch maar vragen of ik bij de kassa mag dan.

 

Heb me hiervoor wel nog nooit ziek gemeld ook niet na de negatieve ( onjuiste bleek naderhand) uitslag van mijn man zijn tese.

 

Thuis ging ik toch alleen maar piekeren.

 

veel succes allemaal

[Lies]

Hoi Vanessa,

 

 

 

Ik ben op de afdeling altijd heel open geweest, ze weten bijna allemaal wat het ongeveer inhoudt en dat het zwaar is...

 

Tuurlijk snap ik ook wel dat ze het niet compleet kunnen begrijpen, daarvoor moet je het zelf meemaken denk ik...

 

Maar op iets meer begrip had ik wel gehoopt...

[Arzu]

Lies mensen kunnen soms zo DOM zijn of reageren.

 

Ik word er soms echt kriebelig van:cussing:

[Lies]

Arzu, ja klopt... Ik probeer dan te denken dat zij gewoonweg niet weten hoe zwaar het maar, soms lukt mij dit ook niet en word ik ook boos...

 

Lastig dat je met een tijdelijk contract zit, heb ik ook maar, ik weet al dat hij niet verlengd word ivm een reorganisatie...

[Arzu]

oei dat is ook geen leuk vooruitzicht voor je.

 

Nou hij doet nu wel genoeg moeite om me genoeg uren te geven, die werden erg weinig tja dan hou je niks over.

 

Maar als hij dit wist dan was het dag dag.

 

Mijn man maakt zich daar echter niet zo druk om die zegt alles loopt wel los.

 

 

 

Mensen zien kinderen krijgen vaak als iets normaals, en dat vind ik soms zo!!! jullie weten wel wat hahah.

 

Zo heb ik op een ander fora een hele discussie gehad over abortus gehad, deze mensen kenden natuurlijk niet mijn hele situatie.

 

Maar die ander kreeg gelijk en ze vonden mij onbeschofd.

 

Ze vonden het zelfs niet normaal dat ik kinderen wondertjes noemde nou sorry hoor!!!

[Maatje1980]

Hey Lies,

 

 

 

Tijdens geen van de 3 pogingen heb ik me een keer ziek gemeld en ook tijdens mijn zwangerschap ben ik nog geen dag thuis geweest..

 

 

 

Net zoals Vanessa al zegt, het ligt er ook aan hoe je collega's zijn.

 

Bij mij op de zaak wist iedereen ervan en ik kon echt mijn ei kwijt, zelfs mijn baas was niet moeilijk..

 

Voor alle ZH bezoeken heb ik nog nooit uren voor in hoeven te leveren, ik kon gaan en staan waar ik wilde.

 

Dat scheelt al hel veel denk ik...

 

 

 

Succes!

 

Groetjes van Daan

[Esk]

Ik heb heel vaak de neiging om mezelf ziek te melden als ik een slechte dag heb (vooral in de wachtweken), maar ik doe het dus nooit. Zoals Vanessa al zei: je hebt wat afleiding en een ritme en dat is gewoon prettig. Als ik dan naar huis zou gaan, dan zou ik gaan zitten piekeren en daar word ik volgens mij niet beter van.

 

 

 

Ik ben wel een keer naar huis gegaan toen ik op mijn werk tot de ontdekking kwam dat de 5e IUI ook mislukt was. Ik moest de hele tijd huilen en dat vond ik gewoon niet prettig op mijn werk. Ik heb me toen ziekgemeld en ben gegaan.

 

 

 

Op mijn werk hebben ze trouwens wel begrip en men vraagt ook regelmatig hoe het met me gaat. Ook heb ik nog geen verlofuur in hoeven leveren voor de behandelingen en zo en dat is wel erg prettig. Ik maak er geen misbruik van (probeer zoveel mogelijk buiten werktijd of einde dag dingen te plannen) en zij geven mij vrij als het niet anders kan. Dat is wel prettig. Ze hebben er ook begrip voor dat ik deze weken iets minder efficient ben als anders, want ik heb gewoon erge moeite om aan de gang te gaan en te blijven. Mijn gedachten dwalen toch af.

 

 

 

Overigens, als ik lichamelijk er nog wat bij zou hebben (OHSS, pijn van punctie of zo), dan zou ik me zeker ziekmelden. Ik vind wel dat ik zelf nu voorrang heb en dat ik mezelf in acht moet nemen.

 

 

 

Ik denk dat het voor iedereen anders is. Ik vind wel dat je tijdens een IVF moet doen waar je jezelf goed bij voelt en als dat een enkel dagje ziek zijn betekent, dan moet dat kunnen, zo lang er maar geen misbruik van gemaakt wordt (ik ben erg van het standpunt ziek = ziek).

[Lies]

Ja, ik ben ook van de ziek = ziek, daarom vind ik het vandaag ook zo moeilijk. Ik denk ook dat ik blijf, doe gewoon wat rustiger aan...

 

 

 

Ik probeer zeker ook alles in mijn vrije tijd te "plannen" maar, dat kan natuurlijk niet altijd..

 

Voor de ziekenhuisbezoeken moet ik verlof opnemen, dus daar ben ik bijna doorheen...

 

Ik kreeg laatst nog de opmerking van mijn chef toen ik aangaf weer met een poging bezig te zijn, "als het maar niet in het weekend is!" Ik heb hem toen maar een even uitgelegd hoe het precies in elkaar stak...

[Esk]

Het zijn toch geen verlofuren? Of maakt dat per bedrijf uit? Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat de rechten zijn...

[Lies]

Er zijn helaas helemaal geen rechten voor mannen of vrouwen die het ziekenhuis moeten bezoeken voor vruchtbaarheidsbehandelingen... Soms is er in de eigen cao oets over ziekenhuisbezoek geregeld maar, bij mijn werkgever dus niet... Ik moet dus mijn verlofuren ervoor gebruiken terwijl ik dat verlof zo hard nodig heb soms....

[Siebje]

Hoi Lies,

 

 

 

Ik zag je topic en ik wilde eigenlijk meteen reageren. Ik heb mij ziekgemeld en zit voorlopig dus thuis. Maar ook meer omdat de arbo arts mij arbeidsongeschikt heeft verklaard. Ik heb op 20 augustus een miskraam gehad, 31 augustus ben ik weer begonnen het werk op te pakken (vrij snel dus, vind ik) Ik werk met kinderen dus dat maakt het weer extra zwaar en moeilijk, en volgens de arbo was dit medisch gezien ook totaal niet goed! Bij mij hadden ze ook nooit begrip en nu ben ik zelfs uit mijn groep weggetrokken en zomaar even overgeplaatst naar een andere locatie. Dit werd allemaal veel te veel en ik trok het echt niet meer. Nu ik in mijn 2e week zit dat ik thuis ben, voel ik ook echt meteen de rust en heb ik lekker tijd voor mezelf. Wat ik eigenlijk wil zeggen is, luister naar je eigen lichaam! Het is echt niet zomaar iets wat we allemaal moeten doorstaan, maar helaas zijn er toch mensen die het niet willen begrijpen...

 

 

 

Liefs Siebje...

[Otjes]

Nee hoor, ik heb me nog nooit ziekgemeld omdat ik het even niet meer zag zitten. Natuurlijk heb ik wel gehad dat ik het niet meer zag zitten, maar kan het niet opbrengen om met zomaar een dagje ziek te melden. Ik krijg heel veel medewerking van mijn collega's en daar wil ik geen misbruik van maken. Ik ben van mening dat je dan beter vrije dagen kunt opnemen of onbetaald verlof aanvraagt.

[troeteltje]

lieve allemaal,

 

 

 

Wil even kwijt dat ik mezelf ook goed in dit verhaal kan plaatsen.

 

Ben altijd erg bang geweest dat ze me raar zouden aan kijken of

 

´t m´n baan zou kosten. Helaas kunnen niet alle afspraken in het

 

zh zo laat of zo vroeg mogelijk op de dag gemaakt worden (wat

 

ook wel logisch is). Toen we in Maart te horen kregen dat we

 

alleen nog maar icsi konden doen, zakte ik helemaal in elkaar. S'ochtends

 

naar 't zh en daarna toch gewoon gaan werken. Een goede vriendin

 

die bij me werkt heeft me opgevangen en toen kwam alles eruit, ben die dag

 

verder en een dag later thuis gebleven omdat ik me echt zwaar klote voelde.

 

Heb in die 2 dagen alles op n rijtje gezet, en samen met m'n man besloten dat

 

ik maar beter open kaart kon spelen, ivm alle onderzoeken die er aan zouden

 

komen. Heb die zelfde week nog bij m'n baas alles uitgelegd, hoe erg ik er

 

tegenop zat hoe opgelucht ik me na dat gesprek voelde. Er werd me verteld

 

dat dit een moeilijke tijd ging worden en dat ik aan mezelf moest gaan denken,

 

als ik het niet trok of ik moest naar 't zh dan kon dat allemaal gewoon zonder

 

er wat voor in hoeven te leveren. Wat was ik blij, m'n collega's op de afdeling

 

(allemaal vrouwen dat scheelt) heb ik n paar maanden later pas ingelicht. Niet

 

iedereen begrijpt wat je meemaakt, maar toch was 't fijn dat ik geen "geheim"

 

meer had.Soms was 't moeilijk als ik hoorde dat er een collega zwanger werd

 

of als er verhalen verteld worden,daar ontkom je niet aan. Ineens is iedereen op je

 

heen zwanger, behalve jij. `t heeft echt een tijdje geduurd voordat ik ´t een plekje kon geven en dacht van: kom we gaan er tegen aan! en nu moet je aan jezelf gaan denken! Wil juist altijd voor iedereen klaar staan en wil voor iedereen 't beste. Heb in die tijd op aanraden van m'n ouders en man besloten dat ik van 40 na 36 u wilde gaan zodat ik 'n middagje voor mezelf had. Dat positieve gevoel had ik wel heel erg toen we eenmaal mochten gaan spuiten, we gingen er echt vol goede moed in, ook op 't werk liep het toppie. En toen ineens die oorontsteking/koorts die de hoek om kwam zetten,waardoor ik de week voor de punctie niet mocht/kon werken. Ook had ik een flinke overstimulatie te pakken waardoor ik nu nog niet full-time werk. Daar baal ik echt ontzettend van, en voel ik me onwijs schuldig tegenover 't werk, dit had ik nooit kunnen voorzien.Zit nu al bijna 4 weken thuis waarvan ik 2 weken 4 uurtjes heb gewerkt, en deze week op ben gaan bouwen naar 6( hadden ze in 't zh liever nog niet maar ik vind er m'n afleiding, en juist in deze spannende tijd is dat fijn). Volgende week wil ik weer full-time gaan werken als 't gaat lukken, woensdag eerst gesprek met arbo arts.'t liefst ging ik de 2e week alweer vol aan de bak maar dat was geen optie volgens het zh, achteraf merk ik dat ik 't ook niet had aangekunnen en ik nu nog steeds erg moe ben en mn lichaam niet echt ken. Maar begrijp dus heel goed dat het erg moeilijk is om er even niet te zijn op 't werk. Het is meer het schuldgevoel dat je hebt tegenover je werk/collega's maar wat ik wel heb geleerd is dat je ook aan je eigen moet denken,anders krop je alles op en barst vroeg of laat toch n keer die bom. Het geluk is dat ze me dus onwijs steunen en dat ik kan gaan en staan waar ik wil qua zh bezoekjes,al blijft het schuldgevoel nog wel.

 

 

 

 

 

Wat achteraf wel blijkt dat er toch veel geroddeld wordt en er in 't bedrijf veel mensen al vanaf weten (dat is het risico wat je ermee loopt om het te vertellen tegen bepaalde mensen), helaas durven deze mensen zelf niets aan me te vragen, maar de vragende blikken zeggen genoeg.

 

In de afgelopen tijd hebben we ook onze "echte vrienden" leren kennen, en weten we

 

aan wie we wel wat hebben en aan wie niet. Wel jammer maar het leven is soms ontzettend hard. Op 't werk heb ik ook collega's die in een soort gelijk schuitje zitten dus waar ik veel steun aan heb. En er zijn natuurlijk altijd lieve mensen om je heen die je er doorheen slepen. Ben dus blij dat ik altijd eerlijk ben geweest en open kaart heb gespeeld, daardoor is dit stukje van ons leven toch ietsje makkelijker geworden.

 

 

 

Wens iedereen veel succes, en wat er ook is denk goed aan jezelf! Je hebt een droom en daar moet je voor gaan.

 

 

 

 

 

heel veel liefs troeteltje

[karamanli]

Ik ben echt jaloers op de dames die een werkgever hebben die begripvol is. Heb bij mijn eerste icsi poging overstimulatie gehad waardoor ik mij ziek heb moeten melden. Kreeg van de werkgever de opmerking "dat vocht kunnen ze toch even wegzuigen". Vervolgens werd ik iedere dag door de werkgever gebeld met de vraag wanneer ik weer kwam werken. Uiteindleijk bleek de poging gelukt te zijn, ik was zwanger, maar hierdoor hield de overstimulatie wel langer aan. Na 5 weken een miskraam, omdat de werkgever niet begripvol is heb ik hem dit niet eens verteld. Vorige week weer begonnen met werken, maar wel halve dagen op advies van de arbo-arts. En de reactie van de werkgever: je moet wel snel je volle uren weer draaien anders kan je je productie niet halen en ook je verlofuren komen dan in de problemen!!! ik was zo geschokt dat ik niet eens kon vragen wat hij bedoelde!! Ik ben nu al bijna 2 weken aan het werk, maar het komt niet eens bij hem op om te vragen hoe het nou met mij gaat, alleen maar vragen of ik al meer uren kan werken!!

[Ellentrik]

Wow Karamanli, wat rot van je werkgever. Heb je geen vakbond waar je mee kan praten? Dit is toch ongehoord! En collega's? Kan je daar niet terecht?

Ik heb het vrijwel meteen uitgelegd aan mn werkgever en die was blij voor me. Hij vraagt regelmatig hoe het met me gaat. En ik vertel het hem ook spontaan. donderdag heb ik mijn pickup, en dit was al ingecalculeerd in de planning nog voor de gyn dit vertelde. Nou, hij verplicht me thuis te blijven als ik een ziekenbriefje heb, ookal vraag ik om vroeger terug te mogen komen werken. Ik heb dus wel geluk, maar ik werk dan ook in een erg klein bedrijfje waar het contact erg intens is. Dan begrijpen mensen elkaar al gauwer.

succes he meid.

[Dough]

De dag nadat ik een vroege miskraam kreeg heb ik me ziek gemeld en later een keer op de dag van een negatieve test. Ik kon alleen maar huilen. Hebben ze op 't werk niet heel veel aan. Later heb ik het zo kunnen regelen dat ik een vrije dag had op de testdatum (uithuilen of feestvieren) en die dag op een later moment ingehaald. Ik had lichamelijk niet veel klachten doordat ik de behandelingen in eigen cyclus kreeg en dus niet heb hoeven stimuleren.