hey hey ,

Ik weet al 10 jaap dat me baarmoeder en eierstokkendiepstokken een probleem zijn en dat een kindje krijge niet zomaar gaat. Nou ben ik getrouwd en heeft mijn mam twee schatten van dochters uit zijn vorige huwelijk. Maar goed. De 26 e januari hebben we dan eindelijk onze intake voor ivf. Aan de ene kant kan ik niet wachten:-) maar we weten ook totaal niet wat we er van moeten en of kunnen verwachten. Daarbij komt dat ik een licht over gewicht heb. En er nu heel veel over lees dat dat wel eens een probleem kan zijn. Daar zit ik dan ook wel heel erg mee. Ik zelf en iedereen om mij heen weet ook niet beter. Daarbij heb ik ook pco. Waarbij overgewicht toch al normaal is. Dus ik hou mijn hart vast! Zeker omdat ik er toch al 10 jaar onbewust en de laatste jaren heel bewust mee bezig ben. het lijkt me giga zwaar als ze zeggen dat ik nog meer moet afvallen. ( heb in het verleden een zeer ongezond dieet gevoegl en meer dan 25 kg kreeg ik er gewoon echt niet van af! ) :-( maar goed om het even af te ronden. Wij waren dus heel erg benieuwd wat wij van zon eerste intake konden verwachten. Sterkte met alles meis! Liefs truttebella

oh ja wij gaan ook naar nijmegen en krijgen de vrouwelijke arts fleischer heet ze geloof ik hihi x

Hoi truttebella,

Ik had ook nogal wat spanning voor de intake en wist ook absoluut niet wat ik er van kon verwachten,

Maar het veel reuze mee..(maar dat is meestal)

Wij hadden wel een half uurtje uitloop voor me binnen werden geroepen.

Wij zijn vanuit cwz naar radboud gestuurd en mijn man had al 1x een potje ingeleverd in het radboud dus ze hadden al enkele resultaten. maargoed

We werden binnen geroepen voorgesteld en toen begon ze een beetje haar verhaal en stelde ze vragen over ziektes of erfelijkheden in de familie, bv hart en vaat ziektes/ suiker/ enz..

Verder vroeg ze hoe mijn vorige zwangerschap was verlopen(we hebben 1 dochter gelukkig op een natuurlijke manier gekregen zonder medische hulp)

Daarna heeft ze mij nog onderzocht met de echo want dat hadden ze niet gedaan in het andere ziekenhuis en ik wilde toch wel uitsluiten dat het mischien niet alleen aan mijn man zou liggen.

Daarna heeft ze bij mijn man nog een lichamelijk onderzoek gedaan.. en dat was het zo eigelijk wel.

Nou over het ondergewicht.. ik ben al me hele leven zo.. niemand wist hoe het kon want ik kom niet aan wat ik ook eet.. maar ze moest het toch even navragen want het was gewoon beter om zwanger te worden en ook voor minder complicatie's tijdens de zwangerschap.

Ben zelf heel erg bang dat als ik zwaarder word mijn menstruatiecyclus weer door de war zal gaan.. terwijl ik nu heel erg stipt mijn menstruatie krijg.. dus hoop dat ze daar na kijken dat ik mijn menstruatie stipt optijd krijg en dat alles goed is ..

Hoe het zit met pco weet ik niet kwa gewicht maar mischien dat ze daar dan ook omheen kijken omdat je pco hebt.. anders even hier op forum zoeken naar de meiden met pco en vragen hoe het bij hun was/ging?

Verder hebben we allebei nog bloedgeprikt bij mij ook extra om te kijken of ze iets kunnen vinden waarom ik niet aan kom en verder nog voor ziektes hiv/hepetites dacht ik... beetje de standaard bloedonderzoeken en mijn man moest nog een keer potje inleveren...

Jou dokter ken ik niet ma ben ook pas 1x geweest... ik vond het wel fijn dat we een vrouwelijke arts hadden en mijn man eigelijk ook wel ondanks het onderzoek..

Ben erg benieuwd hoe jou intake zal gaan.. Wij mogen 2 feb weer.. kan nu al niet wachten tot we weer mogen.. ben zo benieuwd wat ze te zeggen hebben al ben ik wel bang voor het gewicht.

Laat me maar weten hoe het bij jou was :)

!*! Hey hey :)

Ik zal even wat achtergrond info invoegen... :)

Mijn man Dirk, heeft al 2 dochters van 9 en 7 uit een vorig huwelijk. Dat maakt dit alles niets minder spannend voor hem..

ik zelf weet al sinds mijn 16e dat er met me baarmoeder en eierstokken vanalles is .. Toen iki 16 was, werdt ik opeens niet meer ongesteld.

Dat heeft ook 2 jaar en 2 operaties verder geduurt voordat ik dat wel weer werdt. Dit was dan ook altijd heel onregelmatig, tot ongeveer een jaar geleden. Nu is het eindelijk weer op ritme.

Heb al die tijd wel veel onderzoeken gehad en meerdere malen cystes weg moeten laten halen.. dus het ziekenhuis ken ik inmiddels wel van de binnenkant:D

Toen ik 18 was vertelde ze mij dat het beter zou zijn dat ik mijn baarmoeder er uit zou laten halen. Omdat het er toen echt heel slecht uitzag.

Mja, je bent 18.. DOE NORMAAL!! ik blijf wel met dagelijkse buikpijntjes lopen!

En gelukkig maar, ik ben inmiddels 26 en heb dus een maad geleden te horen gekregen dat mijn baarmoeder zich heeft opgeschoont de afgelopen jaren.

Daarbij kreeg ik dus het nieuws dat ik via ivf wel gewoon zwanger zou moeten kunnen worden. En dat een zwangerschap de beste remedie tegen mijn buikpijnen zal zijn... :S

Lekker tegenstrijdig :D Maar goed.. ik heb dus jaren lang moeite gehad met kleine kinderen, Baby's vooral.. en altijd gedacht dat ik zelf geen kids zou krijgen.

En nu ineens 4 weken geleden, joh dat is zeker geen probleem!

Ik moet zeggen ik sprong eerst een gat in de lucht, toen weer met de benen op de grond.. het is nog heel erg wennen dat de arts zegt dat het wel gewoon moet kunnen maar ik probeer ook realistisch te blijven.. hoe moeilijk dat ook is .. dus heb een behoorlijke emotionele rolercoaster achter de rug :D

Ik vind het aan de ene kant giga eng, omdat ik er eigenlijk aan gewent was dat het niet kon.. daar heb ik dan ook bijna 10 jaar voor gehad.. en nu ineens kan t wel.. is zeker niet erg.. maar de angst dat het dan niet lukt bekruipt me al zeer snel. Zeker na het lezen van het feit dat 25 tot 30 % van ivfr maar lukt... :S Daarbij dat je bmi een bepaalde percentage moet hebben enzo.. Mja.. Zorgen;)

Ik lees soms ook wel eens dat het allemaal heel snel kan gaan.. en soms dat het jaren moet duren..

Nou klinkt het mis8chien heel hard, maar ik en mijn man hebben besloten dit te doen maar als het na een paar keer niet lukt, leg ik me er ook bij neer. Ik wil namelijk niet dat het een obsessie wordt, of de overhand in ons leven gaat worden.

Buiten het feit dat we natuurlijk 2 kleine meisjes hebben waar we rekening mee moeten houden vind ik dat het een toevoeging moet zijn in ons gezin en geen belemmering. Het is geen makkelijke gedachte, maar nogmaals daarvoor heb ik dan al 10 jaar gehad om er over na te denken.

Het is dan allemaal wel zooo spannend en we zijn eigenlijk giga door het dolle heen dat we dan al wel namen hebben voor als het lukt..

Aan de ene kant mishcien heel erg voorbarig, maar het voelde goed. Daarbij hebben we de meiden gevraagd wat ze van het idee vonden als ze nog een broertje of zusje zouden krijgen en dat vinden ze helemaal geweldig. De oudste ( bijna 10) vind het hele gebeurden dan ook erg interesant.. en heeft ons gevraagd of ze dan ook op de hoogte gehouden mag worden. ( de kleine is er anders mee bezig )

ook daarom dat we met namen bezig geweest zijn en ook dat met de meiden hebben overlegd. Zo voelen ze zich er helemaal bij betrokken en dat vind ik toch ook wel heel erg belangrijk.

*** ik las tussendoor even dat je veel info in me vorige bericht al had, maar dat was een nogal omslachtig berichtje;)***

Wat mijn man betreft, hij heeft natuurlijk al 2 kids, dus ik neem makkelijk aan dat dat allemaal wel goed zit. Maar het is aan de andere kant natuurlijk ook alweer bijna 8 jaar geleden, dus wie weet wat er in de tussentijd veranderd is.

Bij hem zijn er verder nog helemaal geen onderzoeken verricht. Neem aan dat de dat dan ook nog eerst willen gaan doen in het Radboud.

Mijn man vind het inderdaad ook prettiger dat we een vrouwelijke arts hebben.. Al zou je denken dat een man een man prettiger zou vinden.. Maar mijn man vind dat vrouwen toch veel gevoelsmatiger werken en dat vind hij heel erg prettig.

Heb jij eigenlijk enig idee of je altijd hormonen moet spuiten? En of dat een effect op je kan hebben?

Het is iets waar ik ook lichtelijk tegenop zie omdat ik zo tegen de ongi al niet te genieten ben:D

2 feb, lijkt allemaal wel snel te gaan.

Heb je al enig idee wat ze dan gaan doen? Of wat dan de bedoeling is?

Hoe ervaart je zoontje het allemaal?

Over me gewicht probeer ik me niet druk te maken.. ik kan er niets aan veranderen aan hoe ik ben.

Ik probeer er ook nu wel op te letten wat ik wel en niet eet en natuurlijk ook gezond. Maar dat veranders weinig.

Net als het stoppen met roken wat ik wilde doen, heb ik uitgesteld niet uit makkelijkheid maar wel om t feit dat ik bang ben dan weer aan te komen. wat 9 van de 10 keer toch gebeurd.. Dus dat laten we nog even achter wegen:D

Nou meis,

Ik hou je in de gaten en up to date, als je wil.

Wie weet komen we elkaar eens tegen in nmgn:)

Succes meis, en ik lees je !

Liefs xox JM Truttebella !*!