nel

Wat een herkenning zo bij elkaar. Geeft voor mezelf steeds weer de bevestiging dat ik niet raar doe. Dat ik recht heb om te rouwen en dat ieder dat op zijn eigen tijd doet. Net als bij Diane is mijn man al een stuk verder dan ik. Toen de IVF niet lukte en er geen cryo's waren, wilde ik ook erg graag nog een HSG om te zien of er een kans is dat ik nog eens spontaan zwanger zou kunnen worden. Puur voor mezelf als afsluiting. Ik heb lang moeten wachten, moest eerst de arts overtuigen dat ik dit echt nodig had en niet omdat ik voor IUI wilde. Dus uiteindelijk in feb voor HSG geweest en daaruit bleek dat mijn eileider zo goed als dicht zit. Kan je ook al niet veel mee, maar de kans op een spontane zwangerschap is zo goed als uitgesloten. En toen begon het pas echt bij mij. De deur op weg naar een 2e kindje ging dicht. Intussen was mijn man al weer door gegaan met het leven en is hij een stuk verder in zijn verwerking. Dan lijkt het net of hij niet verdrietig is, maar hij is het wel geweest. Dat heeft de psych me laten inzien. De bom is hier ook wel eens gebarsten maar tot nu toe zijn we er wel sterker uitgekomen. We hebben echt voor elkaar gekozen en moeten ook hier samen doorheen komen. En elkaar dus ook lucht geven. Het gekke is dat ik dus nog helemaal niet toe ben aan het wegdoen/verkopen van babyspulletjes. Alles is nog opgeslagen in de schuur en het ledikant staat nog in onze slaapkamer, daar sliep mijn neefje 1x per week in. Wordt tijd dat ik echt ga opruimen. Geeft ons letterlijk en figuurlijk ruimte. Linda. Heftige beslissing. Nu gaat de deur ook voor jullie dicht. En gaan jullie een mooi leven tegemoet met zijn 3-en. Maar eerst dit alles een goed plekje geven. Geniet van de mooie dingen, maar geef ook toe aan je verdriet. Sterkte. Tusele. Ook bij mij gaan de gedachten aan een pleegkindje door mijn hoofd. Maar eerst wil ik zelf alles goed op een rij hebben en dat ik voor de volle 100% voor het pleegkindje ga en niet hem/haar als vervanging ga zien voor het 2e kindje wat nooit bij ons is gekomen. Ik ben erg benieuwd naar jou ervaringen met pleegzorg en jeugdzorg. Zowel mijn zus als schoonzus hebben pleegkinderen, dus het is ons niet vreemd. Maar ik hoor graag zoveel mogelijk ook van anderen.

Guusje, Wat sterk om nu zo over je verdriet te praten. Ik wens je veel kracht om door deze periode van diepe dalen en verdriet te komen. Zo te lezen zijn jullie een krachtig stel! Samen en niet alleen. Heel veel sterkte...

Zo herkenbaar dit. Aan de ene kant moet je je verantwoorden waarom je "maar" 1 kind hebt. Aan de andere kant. Als je uitleg dat je er een arts bij nodig hebt, hebben de meesten de opmerking al klaar liggen dat je blij mag zijn dat je al een kind hebt, en waarom doe je jezelf dit allemaal aan. Mijn collega zei pas heel treffend ( zij heeft 5 kinderen) Dat ze bij alle 5 een intense wens had voor nog een kindje. En het geluk had dat het lukte en allemaal goed ging. Maar bij nr 5 werd er wel eens gevraagd aan haar, of het wel gepland was, of dat ze van een bepaald geloof was. Zo zie je maar weer dat als je niet voldoet aan het doorsnee beeld van de algehele mens je wel commentaar krijg. Zelf merk ik dat ik nu beter in mijn vel kom te zitten. Mede door hulp van mijn psycholoog en voetreflexologe. Maar ook door mijn partner. Ik ben nu pas aan het rouwen. Heb het een hele tijd weggestopt. Nu moet het er toch uit gaan komen anders word ik geen leuk mens. Mijn partner accepteert dat en helpt me erbij. En dat is erg fijn. Hij is allang verder in het proces. Maar geeft me nu ook de tijd om daar te komen waar hij nu al is in het verwerkingsproces.

Heel herkenbaar de wens voor een tweede. Ook ik had die nog sterker dan bij de 1ste. Het was al een keer gelukt, mijn lichaam snapt nu wat het moet doen. Maar helaas. Ook voor mijn dochter mis ik een tweede. Kan wel janken als ze boos is en uitroept dat ze weeeeeeer alleen moet spelen. Ze heeft ook al een keer op school verkondigd dat ik zwanger was. Want een aantal uit haar klas krijgen er een brusje bij. Wel even slikken als de juf dat dan navraagt bij je. ;-( Wij hebben de keus genomen om te stoppen. We hebben nog 2 pogingen tegoed. Maar nee. Aan de ene kant soms nog twijfel, maar heel vaak de rust in mijn lijf dat het niet meer hoeft. Nu mijn hoofd nog. We hadden nog 11 cryo's van de ivf van onze dochter over, helaas niet blijven plakken. Allemaal toppies. Toen met moeite een IVF gedaan. Eerst onrust of er geen eierstokkanker aan het ontwikkelen was. Diverse onderzoeken gehad, buikoperatie. Gelukkig niet kwaardaardig maar een onrustige endocyste. Maar was wel aan mijn goede eierstok. Hierdoor dus bijna niet meer te stimuleren. Laatste poging 5 eitjes waaruit 1 matige embryo kwam. Dan ook nog mijn baarmoeder die door de keizersnee nog verder misvormd is. Maakt de kans op succes erg klein. Grote kans dat ik misschien wel zwanger raak maar niet meer uit kan dragen omdat mijn baarmoeder snel kan scheuren. Ook de puncties waren een hel en de kans dat er een darm geraakt zou gaan worden was steeds erg groot. Met alle gevolgen van dien. Dan kies ik voor wat ik nu heb. Met pijn in mijn hart en af en toe baal ik dat mijn lijf vanbinnen zo stom in elkaar zit. Wen, heb jij binnenkort een evaluatie gesprek of kan je gewoon weer aanmelden voor de cryo's? Hopelijk blijft er 1 heerlijk 9 maanden plakken bij je. Lot nog 3 nachtjes slapen. Dan een heel mooi feest voor jullie prinsesje. Een dag met een lach en een traan. Maar maak er een hele mooie dag van! Linda, hoe is jullie gesprek geweest. Duidelijkheid gekregen? Lieve groet

* breek in* Lieve witje, zo herkenbaar wat je schrijft! Ik heb dat gevoel ook gehad. En ben nu via de IVFarts bij een psychologe die aan hun verbonden is, dus veel weet van onvervulde kinderwens. Het helpt echt! Het is wat ik echt nodig had. Ze adviseren van de IVFkliniek om 1x te praten met haar. En indien nodig zelf met haar een vervolg in te plannen. Vrijdag ga ik voor de 3e keer. Mede door haar heb ik het andere topic geopend. Omdat ik mezelf zo raar vond. Je hebt een kind, maar ben wel stikverdrietig dat het er bij 1 blijft! Schrijf het van je af. Hou vol! Liefs Nel *breek uit*

Hallo Na een beetje neuzen vond ik deze informatie. Ik herkende er veel dingen in. Jullie ook? http://www.deverdwaaldeooievaar.be/nieuws/692/secundaire-infertiliteit/ Ik ga er later nog eens goed naar kijken. Nu eerst mijn huis visite proof maken. Want ons wondertje is 5 jaar geworden! Ze ging helemaal trots trakteren op school. Een dag met een lach en een traan. Ik moet toch altijd weer terugdenken aan de dag van haar geboorte. Wat een bijzonder moment was dat! En dat niet meer mee kunnen maken is soms even hard..... Liefs

Hoi meiden Wat "fijn" dat dit topic zo goed valt. Het is voor mij ook een deel van de verwerking. Ik merk dat ik mijn verdriet jaren opgepot heb. Want ik heb al een wonderschone dochter die morgen 5 jaar wordt. Maar de wens voor meer kinderen heb ik altijd gehad. Ik wilde er altijd graag 4! Maar toen bleek dat ik moeilijk zwanger kon worden en waarschijnlijk ook moeizaam een zwangerschap zou uitdragen, hoopte ik op 1 kindje. Dat geluk hebben we nu. Maar dan gaat het kriebelen. Want als het toch een keer gelukt is, moet het toch nog wel een keer gaan lukken? Helaas is het 2e geluk niet voor ons weggelegd. Misschien een hele kleine kans ( minder dan 1 %) op een spontane zwangerschap, maar daar hoop ik niet op. De afgelopen 10 jaar ben ik 1 keer spontaan zwanger geraakt, wat in een mk eindigde. Toch heb ik sinds de mmm het idee in mijn hoofd gehad van 2 meisjes. En mijn dochter heeft het altijd over haar zusje Sanne. Misschien was de mk een meisje? Ik weet het niet, maar laat haar maar even zo. Dikke knuffel voor jullie allemaal.

Hallo allemaal Wij zijn gestopt met de mmm voor een 2e kindje. Ik merkte dat ik vast bleef zitten in mijn verdriet hierover. Mede doordat er weinig terug te lezen is over omgaan met dit verdriet als je wel al een kindje(s) hebt. Want je bent moeder en dus niet kinderloos. Maar ik kies niet bewust voor 1 kind! Een aantal meiden herkende dit gevoel, daarom wil ik dit topic openen. Zodat we met elkaar er over kunnen babbelen, tips geven en je ei kwijt kunnen. Lieve groet van Nel

Hoi Linda Wat enorm verdrietig! Zo dichtbij, zo mooi je hoop in werkelijkheid zien veranderen en dan toch weer die enorme schok! En ieder zijn verdriet is er en mag er zijn. Hopelijk is je lichaam hersteld van de miskraam? Hoe is het gesprek geweest? @ allemaal Ik ben het er zeker mee eens dat als je een kindje hebt, dit licht verzachtende omstandigheden zijn bij de verwerking dat er geen 2e kindje komt. Maar ik merk dat mensen zo geneigd zijn om andere mensen in hokjes te stoppen en dat je jezelf gaat spiegelen aan anderen. Er is altijd ergens iets erger dan bij jezelf, maar dat is geen goede referentiekader. Je eigen verdriet is op dit moment het grootst en het mag er zijn. Ook ikzelf doe dat hoor! Dat was mijn grootste struikelblok. Ik vond dat ik niet mocht "zeuren". Ik heb een mooie meid. Dat wordt ook door verschillende mensen me onder de neus gewreven. En ja ik ben niet kinderloos. Ik heb het geluk dat ik allerlei stappen van ontwikkeling mag meemaken en misschien zelfs wel oma worden. Hopelijk lukt het bij me dochter makkelijker dan bij mij. Ik heb echter wel verdriet van het feit dat ik een kinderwens heb voor een 2e kindje. En dat het niet lukt. Ik kies niet bewust voor 1 kind! En dan wil je ergens een soort bij horen. Maar ja. Je hebt al een kind, dus je hoort niet bij de meiden die helemaal met lege handen staan. Logisch, want het is toch een ander gevoel. Maar wat dan. Ik merk dat doordat ik met een psycholoog praat, ik leer naar mezelf te kijken en daardoor meer open sta naar anderen toe. Ik heb recht op mijn verdriet en anderen mogen weten dat ik verdriet heb, maar soms wil je wel eens gedachten sparren met meiden die ongeveer hetzelfde voelen en ervaren. Ik vraag me af of het een idee is om op deze site een kopje te vormen voor onvervulde secundaire kinderwens? Ik weet niet of er meer meiden daar behoefte aan hebben? Dikke knuffel voor iedereen

Hi Tiktak en Diane Bedankt voor jullie open mening en eigen verhaal. Op zich heb ik er vrede mee dat de mmm gestopt is. Geen hormonen meer, geen vreselijke puncties, geen twijfels en zeker geen geregel en heen en weer geren. Dit alles beheerste mijn leven ook wel heel erg. Vandaar dat ik altijd rust tussendoor nam. De ene keer langer dan de andere keer. Maar als dan definitief de deur dicht gaat, begint pas echt het verwerken. Het enige wat ik en wij allemaal hier willen, is gewoon zwanger worden en blijven. Waarom moet dat nou zou moeilijk? Via de IVF arts heb ik een goede psychologe aangewezen gekregen om in ieder geval 1x te praten als afsluiting van het traject. Dat heb ik inmiddels gedaan en ik ga met haar verder. Het is niet alleen IVF, maar alles wat ik de afgelopen 10 jaar in de wacht heb gezet, want misschien word ik wel zwanger. Ook mijn werk is emotioneel erg zwaar en nu is dus mijn hoofd vol. Zoals zij het uitlegde klonk mij heel herkenbaar in de oren. Ook dat je een rouwproces door moet gaan, ook al heb je lijfelijk niets om afscheid van te nemen. Die innige wens is in je hoofd al zo vaak een zoon of dochter geworden. En als er iemand overlijd dan mag je wel huilen (liefst ook niet te lang treuren, want je moet toch verder?!) Maar ook hier mag ik om huilen, dat heb ik de afgelopen jaren nog zelden gedaan. Want de kans dat het lukt is niet groot en we gaan gewoon maar weer door. Kortom, ik ben klaar met het gedoe aan mijn lijf. Maar ik ben nog niet klaar met verwerken en afscheid nemen van mijn fictieve zoon/dochter. Maar "fijn" om te lezen dat er meer zijn die in ongeveer dezelfde situatie zitten. Want dat bedoel ik met tussen wal en schip. Je hebt wel een website voor mensen die helemaal een onvervulde kinderwens heeft, maar ik heb er nog niet een kunnen vinden voor mensen met een gedeeltelijke onvervulde kinderwens. En dan denk ik al gauw dat ik niet zo moet tuttebellen en het gewoon zo moet accepteren. Klaar. Het is een heel verhaal geworden, maar wel fijn om te leren om van me af te schrijven.. Liefs

Hallo allemaal Toch de stoute schoenen aangedaan en hier een stukje schrijven. Want ik merk dat ik vast zit met mijn gevoelens. Sinds februari weten we dat er echt geen mogelijkheid meer is om via de medische weg een kans te krijgen op een 2e kindje. De kans op natuurlijk is niet nul, maar de afgelopen 10 jaar nog maar 1x gelukt en dit werd een miskraam. Dus verwacht ik er eigenlijk niet veel van. Maar dan..... We hebben een mooie dochter, zijn we ongelofelijk blij mee en dankbaar voor. Maar er knaagt ook het verdriet van een onvervulde 2e kinderwens. Dat heb ik flink weggestopt, maar het komt nu weer steeds vaker boven. Ik ben de laatste jaren steeds somberder geworden en niet meer mezelf. Zijn er hier meiden die ook een onvervulde 2e kinderwens hebben? En misschien dit willen delen? Ik voel me zo tussen wal en schip zitten. Eigenlijk heb ik geen klagen, we hebben een dochter, maar het doet toch zeer. Groetjes Nel

Caroline, een negatieve test en een rommelende buik. En Mart nu rood bij een negatieve test. Meiden wat oneerlijk! Het is jullie zo gegund. Even vanaf hier een mega dikke knuffel! Liefs

Mart Wat sterk van je om het zo neer te zetten. Past bij mijn levensmotto; elk nadeel heeft zijn voordeel. En; als het leven niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat! Ik vind het wel lastig om de goede woorden te vinden om dit soort dingen te uiten. Ben meestal ook het type van doorlopen en niet zeuren. Maar je kwetsbare kant laten zien geeft zeker meer positieve reacties dan negatieve. Marjan, jij terugplaatsing! Zoals wel vaker gezegd word....... je hebt 1 goeie nodig. Hou hem warm en zorg lief voor jezelf. De spannende weken zijn begonnen. Bij mij houden ze de punctiedag min 14 dagen aan als begin van je cyclus. Hopelijk is iedereen veilig thuis gekomen met complete auto's? Gisteren met de gyn overlegd. De ok kan verder uitgesteld worden. Staat nu op 18 januari. Als de gyn er vertrouwen in heeft moet ik het ook hebben. Vandaag mijn teamleidster blij gemaakt dat ik met oud en nieuw kan werken. Kan ik me helemaal op mijn meidje focussen en daarna alle energie naar mezelf toe. Anders ga ik met een half been toch weer lopen rennen.... Uhhhh, ik ben nogal preuts, dus voor mij geen groepssex. Maar een groephug is wel lekker! Voor iedereen een warme knuffel en allemaal lekker slapen. Groetjes

Esther en kaartje beginnen met spuiten. Weer twee waar Mart en Caroline het estafette stokje aan door kunnen geven! Mart en Caroline, hoe gaat het bij jullie? Buikjes rustig? De wachtweken zijn vreselijk, de tweede het zwaarst. Maar jullie komen er doorheen! Granaatappelsap srinken en positieve vibes. Een aantal meiden nog aan het wachten tot er weer gespoten kan worden. Met mijn meidje gaat het eigenlijk wel goed. 's Avonds geeft ze nog pijn aan in haar handje. Maar verder doet ze alles, wel met 1 hand maar dat lukt haar erg goed! Wel is het erg vermoeiend om een opstandige peuterpuber te hebben die soms ook nog angstdromen heeft. Heel goed te verklaren ook niet erg, maar ben zelf niet fit. Nu al een week flink verkouden en temp rond 37,7. Ben ook erg moe. Afgelopen nacht was zelfs mijn man eerder wakker toen ons meidje uit bed kwam. Komt eigenlijk nooit voor! Ze wilde ook niet slapen bij hem, dus alsnog mijn bed uit. Vandaag ook gebeld dat mijn ok verzet moet worden door spoedoperaties. Ik zit er nu over te denken om dan maar na de 12e januari de ok te laten plaatsvinden. Want dan gaat het gips eraf en de pen eruit bij mijn meidje. En lig ik in ieder geval niet met oud en nieuw in het ziekenhuis... Ik weet het nog niet. Volgens mij ben ik een paar meiden hier vergeten, maar voor jullie veel sterkte. Ik ga even de hond uitlaten en dan lekker mijn mandje uit. Groetjes

Mart Ik lees net dat je zo vreselijk pijn hebt. Probeer goed te drinken. Bij mij werkte een warme zak in mijn buik en rug toen goed. En paracetamol erbij. Ik had ook toen het gevoel dat ik was overreden. Het is nu 4 jaar geleden, maar weet nog aardig hoe het toen voelde.