Hoi Gabrie,
Ik heb helemaal nog nooit pogingen ondergaan en ben dus helemaal blanco! Voor mij is dit allemaal dus helemaal nieuw. Ik heb een zoontje van 16 maanden en voordat ik hem heb gekregen is daar een aardige tijd overheen gegaan. Nu het weer een jaar duurde heb ik een fertiliteitsonderzoek aangevraagd en daar kwam dit dus uit. Helemaal onverwachts, een enorme klap. Dat er iets zou zijn had ik wel verwacht, maar dat het zo drastisch zou zijn (In Nederland doet men 'gewoon' niks meer!), dat had ik nooit verwacht. Het is moeilijk te bevatten dat het twee jaar geleden gelukt is, en ik nu zo snel wordt opgegeven. Daarom ben ik wel strijdbaar. Ik heb hoop dat er iets mogelijk is, al zie ik wel enorm op tegen de weg die me te wachten staat. Hoewel ik dus wel een mooie zoon heb, heb ik ook al vele maanden teleurstellingen achter de rug. Iedere maand voel ik me hondsberoerd en ik heb ook nog eens endometriose. Met iedere maand geen pil slikken, loop ik dus een risico.
Ik zal Istanbul ook nog eens in mijn achterhoofd houden. Hoe kom je daar terecht? Ligt niet echt voor de hand!
Groetjes,
Kiki