Hallo,

Ik wil mezelf even voorstellen.

Mijn naam ik Joany ik ben 30 jaar en heb een zoontje van bijna 3.

Ik vind het bijna vreemd om te zeggen maar ik durf met veel trots te zeggen dat ik een ivf mama ben.

Na zes jaar ziekenhuisbezoek mocht ik na mijn 2e ivf poging mijn zoontje op 23-11-2004 in mijn armen houden.

Wat een geschenk na al dat vechten na al dat verdriet, angst en vooral teleurstelling.

Misschien nog wel het meest in de mensen om je heen.

Maar ik zeg altijd maar zo, we hebben het niet voor niets gedaan en volgens mij overkomt het alleen de mensen die het aankunnen.

Nu zijn wij vorig jaar januari naar het ziekenhuis gegaan omdat we graag een 2e kindje willen.

Dan hoor je de mensen om je heen alweer, waar je zin in hebt, je hebt er toch een en al dat gedoe.

ja en dus??? wij moeten het ondergaan zij toch niet.

Ik had er zin in ook dat begrepen ze niet.

ik had weer helemaal het kom maar op ik kan het aan gevoel.

in April hadden we onze eerste punctie maar helaas bleek ik weer geen eicellen dat had ik de 1e punctie voor mijn zoontje ook.

Juli 2e poging 6 eicellen 3 bevrucht wat is dat toch een kado als ze je bellen en wat ben je dan blij met je celklompje.

De mooiste was terug geplaatst en na 2 weken mocht ik de test doen en postitief ik kon het niet geloven en na de mensen die het wisten gebeld te hebben om het grote nieuws te vertellen

Kon ons geluk niet op.

maar toen ik die zelfde avond naar de wc ging kreeg ik de schrik van mijn leven ik was gaan vloeien en na 3 dagen was ik het vruchtje verloren.

Nu hebben we afgelopen donderdag een terug plaatsing gahad van een cryo en zitten we midden in de spannende wacht weken.

Ik voel natuurlijk van alles en dan weer niets.

Slopend is het maar we houden vol en blijven geloven in het kleine.