Kracht naar kruis

Dat is wat je krijgt. Het is een universele belofte waar je - gelovig of niet - op het moment dat je het het hardst nodig hebt vertrouwen en rust in vindt. Want of je het wilt of niet, stiekem hoop je gewoon tot in het diepste van je ziel dat er een hogere macht is dan jijzelf die ervoor zorgt dat als het je te zwaar wordt, het echt niet zo zwaar zal worden dat je het niet meer aan zult kunnen. Het is een kracht die je zal bewaken, verzorgen, koesteren, maar ook bekwamen. Zodat je niet alleen je kruis kunt dragen nú, maar ook sterker bent de volgende keer als je voor uitdagingen komt te staan die wellicht meer van je zullen vergen dan je denkt aan te kunnen. Eigenlij is het de kracht zoals een moeder die je geeft, misschien wel een IVF-moeder.

Want wie anders droogde vroeger je tranen als je met je kwetsbare, kleine knietjes op de straat was gevallen? De pijn was niet weg, maar leek niet meer zo aanwezig. Wie hield je vast als je geveld door griep tollend op je beentjes stond en bracht je beschuitjes in een door haar schoon en fris opgemaakt bedje. De koorts was niet weg, maar de hitte was er af. Wie stond er klaar als de tafel van drie toch veel ingewikkelder was dan de tafel van twee en moedigde je aan en zei dat je het heus wel kon. Na het samen nog een keer proberen lukte het ineens. Om niet te spreken van je eerste gebroken hart. In honderdduizend stukjes lag het op de grond en met de tranen in je ogen toog je naar huis. Terwijl je het je zo had voorgenomen het haar niet te vertellen, keek ze dwars door je heen en brak je. Dat was het fijnste gevoel, want ze was er.. en je mocht breken. Je kracht, je moeder. Jouw lieve, lieve mama, die er altijd was. Ook als jij niet goed was, niet sterk was, niet slim was, of gewoon heel erg verdrietig was. Jouw kracht naar kruis. Of beter gezegd: uit kruis ;-)

Uit haar gekomen was zij onze kracht en nu willen wij niets liever dan diezelfde kracht zijn voor weer die kleine kwetsbare knietjes die op de stenen zijn geschaafd. We willen het gevoel doorgeven. De liefde doorgeven, wat ons is gegeven opnieuw laten herleven. We willen iemands kracht zijn en het kruis helpen dragen en zelfs lichter maken. Met de onvoorwaardelijke, nooit aflatende liefde die alleen een moeder voor een uit haar kruis gebaard kind kan voelen. Want dat is moederschap. Je kruis wordt je kracht, je zorg wordt je blijdschap, je tranen worden je plezier, want jij kunt het helpen dragen.

Alles wat we dus verlangen is om iemands kracht naar kruis te zijn... Om (nogmaals) iemands moeder te zijn. Waarom is het zo lastig iemands kracht naar kruis te mogen zijn?

Ondertussen zijn we afgedwaald naar fora, internet, yoga, mindfullness en allerlei andere middelen om onze kracht te blijven hervinden. Om de kracht te vinden om te mogen bereiken dat we de kracht van zo'n kleintje mogen zijn. En weet je, eigenlijk vinden we het nergens.Het echte gevoel helemaal veilig en begrepen te zijn. Want ondertussen zijn we allemaal - ook ik - stuk voor stuk te hard bezig met ons eigen ding. Er is maar één persoon op de aarde die niet in de eerste plaats met haar eigen ding bezig is en dat is je moeder en dat ben je als moeder.

Ik denk dat ik morgenochtend een grote bos bloemen naar mijn moeder ga brengen, nadat ik mijn zoon helemaal heb platgeknuffeld. En al snapt ze (nog steeds) niets van IVF, mijn tranen komen haar ongetwijfeld bekend voor. Als ik ze haar eindelijk weer eens aan haar te laten zien - net als die keer toen ik op mijn knie viel - denk ik dat niemand op de wereld ze beter kan drogen dan zij. Dan heb ik mijn kracht naar kruis opnieuw gevonden en weet ik zeker dat ook ik de kracht weer kan hervinden om mijn kruis te dragen.