Donderdagavond vertrokken we naar "ons hotel" op de Kwakkenberg.

Het is Hotel Erica in Berg en Dal. Toen mijn man in januari een potje moest vullen in Nijmegen zijn we daar ook een nachtje geweest omdat we niet binnen een uur in het ziekenhuis zouden kunnen zijn en hij er niet zoveel voor voelde om daar in zo'n kamertje zijn taak te volbrengen.

Op weg naar het hotel zagen we toen op de TomTom hoe de berg heet waarop het hotel staat; De Kwakkenberg. Hoe toepasselijk....

Maar goed, ook nu gingen we dus weer naar de Kwakkenberg.

's Avonds voor het slapen mocht ik 2 oxacepammetjes nemen. Ik heb er 1 genomen en ben heerlijk gaan slapen. Om een uur of 4 werd ik wakker, ging naar de wc en heb nog maar een oxa genomen. Voor de zekerheid, zodat ik niet zou gaan liggen draaien. Ik sliep heerlijk en werd 's ochtends ook vrij ontspannen wakker.

Om 7 uur moest ik 2 antibioticaatjes nemen omdat er een cyste op mijn eierstokken zit. Mochten ze die per ongeluk aanprikken dan zou de kans op infectie groter zijn dus dat was voorzorg.

Netjes om half 9 waren we in het ziekenhuis. Nog wel in de verkeerde wachtruimte omdat de dame aan de balie kennelijk niet doorhad om wat voor punctie het ging. Gelukkig was ik zelf nog helder genoeg en kwamen we op de goede plek terecht.

Daar moest mijn man dan toch nog in zo'n kamertje zijn aandeel leveren. Genant... maar gelukkig weten de andere mensen die daar zitten er alles van.

Er zaten nog zeker 3 andere stellen. Of ze allemaal voor een punctie kwamen weet ik niet maar de kans is toch groot omdat ze die allemaal aan het begin van de dag plannen.

Om 9 uur waren we aan de beurt.

Ik moest in zo'n "comfortabele" beugelstoel gaan zitten, kreeg een grote groene broek met een gaatje op de juiste plek aan. Erg charmant.

Er werd een infuus aangebracht voor de verdoving. Het werd een beetje een knoeiboel want het ging wat moeilijk. Wat er precies gebeurde weet ik niet want ik kijk nooit als ze me prikken. Maar de dokter moest het bloed van de grond vegen en zei: Dat doen we anders nooit hoor!

Op mijn vinger kreeg ik zo'n klemmetje om mijn hartslag en bloeddruk in de gaten te kunnen houden.

De verdoving ging er in en ik moest aangeven wanneer ik het warm kreeg en een beetje dizzy werd. Dat was vrijwel direct.

De dokter legde uit dat de prik door de schede niet verdoofd kon worden maar dat het aanprikken van de follikels dan wel minder te voelen zouden zijn.

Het apparaat wat ze normaal gebruiken voor de echo was nu uitgebreid met een metalen ding, dat was de naaldgeleider. Ik heb het wel gezien maar niet goed bekeken, liever niet...

De dokter waarschuwde voor de prik door de schede. Omdat ik zo'n scherpe prik verwachte viel het mee. Het was geen prettig gevoel maar het had erger gekund. Even dacht ik, "Als dat het ergste is.."

maar dat viel dan toch weer een beetje tegen. Wat een rotgevoel is dat zeg, het aanprikken van de blaasjes. Al geloof ik dat het meer het duwen was omdat ze er niet zo heel goed bij konden. Er zaten er maar 3 dus dan moet je wel even goed zoeken natuurlijk.

Ik hoorde de dokter steeds na een prik vragen: "Loopt ie" en dan gaf de assistente antwoord. De eerste 2 liepen meteen de 3e was wat trager maar kwam ook.

En toen was het alweer voorbij. Dat is dan het voordeel van 3 follikels.

Ik mocht voorzichtig rechtop gaan zitten en zodra het ging naar het kleedhokje lopen om me weer aan te kleden. Ik was een beetje dizzy maar niet echt naar ofzo.

We werden naar een kamertje gebracht waar ik nog een uurtje op bed moest liggen. Daar kregen we koffie, thee en water. En ik kreeg alvast 2 paracetamolletjes. Ik had wel pijn aan de rechterkant van mijn buik maar het was geen ondragelijke pijn. Nierstenen zijn erger! En zelfs een heftige menstruatie is erger.

De assistente verwachtte dat er 2 eitjes zouden zijn omdat het vocht uit 1 van de follikels wel heel erg helder was. Ik dacht nog dat dat dan misschien de heldere cyste geweest zou zijn.

Maar na ongeveer een half uurtje kwam iemand van het lab vertellen dat er toch 3 rijpe eitjes gevonden zijn! En het zaad was goed voor de ICSI.

Dat is dan toch een heel mooi resultaat!

Na een uurtje liggen mochten we naar huis. Ik had minder pijn en kon dan ook goed naar de auto lopen. Hoewel de weg door het ziekenhuis wel erg lang is daar in Nijmegen!!

Ik was gelukkig helemaal niet misselijk of zoiets. Wel duf en moe.

We gingen dan ook lekker naar huis waar ik op de bank ben gaan liggen. Mijn man is nog even naar zijn werk gegaan. Hij had nog een gesprek met een cliënt waar hij toch wel graag naartoe wilde en dat kon natuurlijk makkelijk.

Toen hij terug kwam had hij lekker gebak meegenomen en voor mij een zak met spekjes en een knuffelbeestje, een wit tijgertje. Lief!!

Het was tenslotte ook nog onze trouwdag!

Mijn moeder kwam ook met 3 witte roosjes, 3 jaar getrouwd én 3 eitjes.

Later kwam Cindy nog even horen hoe het gegaan was. Ze had een mooie blauw/paarse hortensia meegenomen.

Ik heb de hele dag lekker rustig aan gedaan, beetje op de bank, beetje achter de pc.

's Middags heb ik nog 1 keer 2 paracetamolletjes ingenomen, maar ook meer om pijn te voorkomen dan dat ik het al heel erg had.

'k Had nog wel wat bloederige afscheiding (lekker verhaal) maar niet zeer ernstig.

's Avonds was het erg lekker om naar bed te gaan.

Het is nu een beetje rare gedachte dat daar in Nijmegen misschien het begin van een kindje aan het gebeuren is.

Gisteren zijn de eitjes ingespoten met een spermacel en nu is het afwachten of er bevruchting plaats vindt en of ze gaan delen.

Morgen tussen 11 en 3 worden we gebeld. Dat is spannend want als het gelukt is zal maandag de terugplaatsing zijn en ook dan kunnen we niets doen dan rustig afwachten.....

Ik ben in ieder geval blij dat het gister zo goed ging, dat er 3 eitjes zijn én dat het zaad goed was. Het lijkt me niet leuk als je echt nét de punctie hebt gehad en dan al hoort dat het niet gelukt is. Horen we dat morgen dan is dat ook heel jammer en zal het een teleurstelling zijn maar gevoelsmatig is dat toch anders.

En we blijven denken: "Alles verloopt volgens plan." Wat het plan precies is kunnen we nu nog niet overzien. Dat weet je later pas.

Voor nu hebben we in ieder geval gedaan wat we kunnen en is het even aan "het wonder". We wachten af....