Vanaf mijn kleutertijd ben ik altijd een moedertje geweest. Toen mijn 3 zusjes geboren waren, kon ik mijn geluk niet op. Mijn moeder zei altijd dat ik een tweede moedertje was. Toen dacht ik later als ik groot ben, dan wordt ik ook moeder. Mijn moeder was heel snel zwanger elke keer en de bevalling was altijd supersnel en zonder complicaties.

Maar toen mijn vriend en ik in 2000 besloten dat we een kindje wilden, wisten we niet dat het bij ons heel anders zou gaan...

Na een jaar "proberen" zijn we maar naar de huisarts gegaan. Die zei: kom over een half jaartje nog maar eens terug. Maar na dat half jaartje nog steeds geen zwangerschap. Elke maand een teleurstelling. Ik keek er ook zo naar uit om het tegen mijn ouders te verstellen dat er een kleinkind op komst was. Maar helaas...soms had ik al helemaal in gedachten hoe ik het zou vertellen. En dat ze dan helemaal blij zouden zijn en in tranen van geluk.

Toen we weer bij de huisarts kwamen, kregen we een verwijsbrief voor de gyneacoloog. Allerlei onderzoeken gehad en geen oorzaak te vinden. Dus maar weer naar huis. Begonnen met IUI, maar naar 5 of 6 keer, daar maar mee gestopt. Begonnen met IVF in 2004. En wonder boven wonder het lukte in 1 keer. Trots dat we waren, iedereen was blij voor ons. Totdat we tijdens de controle bij de gyneacoloog hoorden dat ons kindje een darmafwijking had. De wereld stond op dat moment even stil voor ons.

We dachten wat nu weer, mogen we nu eens een keertje geluk hebben. Maar nee, onze dochter moest gelijk geopereerd worden na haar geboorte. Na een zware bevalling is ze geboren en gelijk naar de kinderafdeling gebracht. Een aantal uren erna is ze geopereerd. Na 3 spannende uurtjes kregen we gelukkig het verlossende bericht dat de operatie geslaagd was.