wens

Lieve Henne, Heel veel sterkte morgen. Liefs, Wens

Lieve Henne en partner, Na zoveel blijdschap over het ontstaan van jullie lieve wondertje is het verdriet om het verlies zo ontzettend groot. Woorden schieten tekort om zo'n groot verdriet te omschrijven. Het is zo onmenselijk, zo oneerlijk, zo onbegrijpelijk om dit te moeten meemaken. Heel veel sterkte gewenst. Liefs, Wens

Lieve meiden, Bedankt voor jullie medeleven. Op dit forum zijn weinig woorden nodig om begrepen te worden, helaas hebben velen van jullie ook een verlies moeten ervaren. Toch zijn mijn lief en ik dankbaar dat, ook al was 't maar voor 7 weken, wij eventjes het grote geluk hebben mogen ervaren. Helaas duurde het maar kort. Maar we zullen het zeker nooit vergeten. Net voor de kerst hebben we een controle afspraak met de gynaecoloog en daarna ook een afspraak met de ivf-arts om de stand van zaken en eventuele toekomstmogelijkheden te bespreken. Daarna hopen we in de kerstvakantie in alle rust alles te kunnen overdenken en hopelijk kunnen we dan vol goede moed en met zicht op een nieuwe kans het nieuwe jaar in. Ik hoop voor iedereen hier op het forum dat de grote droom werkelijkheid mag worden, en mag blijven. Bedankt voor jullie steun. Liefs, Wens

````

Graag zou ik de tijd terugzetten naar afgelopen zondag. Toen we nog helemaal dolgelukkig waren dat ik inmiddels 7 weken zwanger was. ja, was.... Van maandag op dinsdagnacht is ons grote geluk geëindigd in een nachtmerrie. Maandagnacht had ik erg veel last van mijn darmen, dacht nog dat het van het eten kwam, maar toen ik naar het toilet ging voelde ik me echt heel ziek worden. Ik weet nog dat ik hoopte dat het snel zou afzakken, maar voelde me echt super ziek. Even later is mijn man wakker geschrokken en heeft me naast het toilet gevonden. Vervolgens terug op mijn bed gaan zitten, ik had niet meer zo'n last van m'n darmen, maar voelde me echt heel slap en beroerd. Mijn man heeft de huisartspost gebeld en kreeg het advies om zsm naar het ziekenhuis te komen. In de auto zei ik nog tegen mijn man dat ik het gevoel had dat misschien een van de endometriosecystes geknapt was, dat ik met daarom zo beroerd voelde? Met veel moeite zijn we bij de huisartspost aangekomen, waar ik voor de balie in elkaar zakte. Tot het moment dat er een echo gemaakt werd had ik echt goede hoop dat alles goed zou komen en alle klachten door de endometriose kwamen. Bij de echo bleek echter dat er geen vruchtzakje in mijn baarmoeder zat, maar er wel veel bloed in mijn buik te zien was. De conclusie werd getrokken: een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Die woorden, dat moment, dat doet zo onvoorstelbaar veel pijn. Ik heb hier maar al te vaak op het forum gelezen dat het helaas bij anderen fout ging, wat me vreselijk leek. Maar deze woorden zelf te horen te krijgen, deed zoveel pijn, hoeveel pijn dat doet kun je je pas voorstellen als je het zelf meemaakt. Lang hadden we niet om hierbij stil te staan, want ik moest accuut geopereerd worden. Onderweg naar de operatiekamer voelde ik me steeds zieker en zwakker worden en had het gevoel dat echt 't niet goed ging. De operatie heeft ruim een uur geduurd. De arts vertelde dat ik ruim een liter bloed in mijn buik had en de situatie echt levensbedreigend is geweest. Na de operatie was ik als eerste opgelucht dat ik nog leefde. Ik voelde me nog heel slecht, maar na 2 bloedtransfusies ging 't gelukkig beter. Helaas komt daarna het besef wat er gebeurd is....... Op dit moment, 3 dagen later, heb ik steeds minder pijn van de operatie. Het klinkt misschien raar, maar op sommige momenten mis ik de pijn. Nu de operatieppijn wegtrekt voelt het net of alles nooit gebeurd is. Denk soms dat ik mezelf voor de gek heb gehouden, dat de droom nooit echt is geweest. Maar dan zie ik de vele gedane zwangerschapstesten liggen en weet dat de droom wel echt werkelijkheid is geweest. Ik besef me nu dat als de operatiepijn straks weg is, ook ik mijn dagelijks leven weer zal moeten oppakken. Maar ik voel me zo verward, boos, leeg...ik wil me het liefst voor alles afsluiten en deze pijn blijven voelen. Dan weet ik dat het echt is geweest. Dat het verlies echt is. Ik had nooit gedacht dat dit zo'n pijn zou kunnen doen. Ik was toch 'maar' 7 weken zwanger.... Waarom doet het dan zo'n pijn?

Luna, Gelukkig toch ook wel goed nieuws voor je voor dit moment, alleen nog zo onzeker. Ik hoop echt voor je dat je woensdag mag zien dat 't goed gaat. Is toch al een goed teken dat je hcg stijgt. Ík duim en hoop voor je!! Veel sterkte de komende dagen. Liefs, Wens

Lieve Suus, Wat vreselijk die onzekerheid! Ik hoop echt voor je dat 't toch goed komt. Heel veel sterkte gewenst. Liefs, Wens

Lieve Joske, Wat vreselijk!! Het is zo heftig dat je dit mee moet maken! Hier schieten woorden tekort. Heel veel sterkte! Liefs, wens

Hoi Luna, Ik las in een ander topic dat het bij jou op dit moment nog heel onzeker is. Wat vreselijk die spanning! Ik las dat je morgen weer bloed laat prikken, ik hoop echt dat 't hcg dan toch wel goed is gestegen. Ik gun het je zo! Wat vreselijk hé die onzekerheid. Al jaren dacht ik: als ik nu maar eens zwanger zou worden, dan kan ik echt genieten! Maar nu merk ik dat de eerste periode van de zwangerschap zooo spannend en onzeker is. Nu we (pril) zwanger zijn, voel ik ineens dat er nu iets te verliezen valt. Als de behandelingen niet lukken, is dat heel zwaar, maar als 't wel lukt en 't gaat dan fout, is dat volgens mij nog veel zwaarder. (maar daar gaan we nog niet aan denken hoor!! We zijn nu zwanger!) Ik duim echt zooo voor je!! Ik hoop echt voor je dat het goedkomt en je binnenkort een mooie echo hebt. Overigens niet vergeten dat als er een vroege echo gemaakt wordt het soms nog te vroeg is om een hartje te zien hé! Ik heb al veel verhalen gehoord van vrouwen die een vroege echo kregen en er geen hartje te zien was, en ze dachten dat 't fout was. Maar dat een week later toch ineens wel een hartje te zien was. Hier gaat het goed. Ik voel me alleen niet zwanger.... Eigenlijk moet ik super blij zijn dat ik geen zwangerschapskwaaltjes heb, maar hierdoor wordt ik soms zo onzeker. In het begin had ik wel rugpijn en soms buikpijn. Tot een aantal dagen geleden had ik ook gevoelige borsten. Maar nu heb ik ook dat niet meer. Alleen soms beetje moe, maar dat heb ik wel vaker, dus dat zegt me dan niet zo veel. Wel ook lagere bloeddruk (normaal 120/68 nu 103/53 heb thuis bloeddrukmeter) maar weet niet wat dit betekent. Ik mocht geen bloed laten prikken. Maar heb al wel vele testen gedaan... ;-) 1x per week heb ik de Clearbleu test gedaan, en deze gaf wel elke week een hoger aantal weken aan. Afgelopen dinsdag gaf 't ie voor 't eerst 3+ aan (dwz meer dan 5 weken zwanger). Volgens mijn eigen berekening was ik afgelopen dinsdag 6 weken en 1 dag, dus dat zal dan wel kloppen. Ik heb gelukkig geen bloedverlies gehad, maar wel soms beetje buikpijn (beetje zelfde gevoel als bij blaasontsteking, ik weet niet of dit zo hoort te voelen?). Heb zelf 't gevoel dat alle zwangerschapssymptomen afnemen/weg zijn... maar ik weet ook wel dat dat niets hoeft te zeggen, misschien went mijn lichaam gewoon wel aan 't zwanger zijn? Ik ben blij als 't volgende week vrijdag is en we echo krijgen, ben zo bang dat 't niet goed is. Net als jij wil ik zo graag de bevestiging dat er echt een beginnend mensje in m'n buik zit, op de juiste plek en goed groeit! Ik hoop dat we allebei een positieve bevestiging krijgen!! Als de echo goed is wil ik het eigenlijk graag gelijk aan mijn familie vertellen. Ik wil zo graag dat moment meemaken, maar ben soms zo bang dat 't nooit zover komt. Het blijft tot 3 maanden (eigenlijk tm 9 maanden..) nog super spannend, maar ik wil zo graag van de zwangerschap gaan genieten! Luna, ik hoop zo dat het voor ons beiden goed gaat komen! Ik denk aan je! Knuffel, Wens

Diana, Van harte gefeliciteerd met jullie wondertje! Veel geluk gewenst. Liefs, Wens

Alle meiden die vandaag uitgerekend zijn: Heel veel succes!!! Over 8 maanden hoop ik ook mijn kleine wondertje in mijn armen te mogen sluiten. Veel geluk. Liefs, Wens

Hoi meiden, Heel voorzichtig wil ik me hier aansluiten bij 'uitgerekend in juni 2011' . Vandaag ben ik (volgens mijn eigen berekening) 5 weken en 1 dag zwanger (van ivf poging 2). Ik ben echt super blij, maar tegelijkertijd ook zooooo bang dat het mis zal gaan. Na ivfpoging 1 heeft mijn gyn aangegeven dat de kans door mijn endometriose zéér klein is dat ik ooit zwanger wordt. Hij adviseerde ons voor te bereiden op afsluiting. We mochten nog 1 poging doen.... Op dit moment ben ik dus zwanger van deze laatste poging! Maar zeker gezien ons laatste gesprek met de arts kan ik het bijna niet geloven en ben dus zo onzeker.... Over 2,5 week (op 5 november) heb ik een eerste echo. Ik kan niet wachten tot het zover is. Een vraagje aan jullie: Hebben jullie een bloedtest mogen doen om hcg en progestan waarde te meten? Ik heb tot aan de testdatum utrogestan gebruikt, maar moest toen stoppen volgens protocol. Maar ik ben zo bang dat mijn lichaam misschien zelf niet voldoende progestan aanmaakt doordat de ivf je hele eigen cyclus zo in de war gooit. Ik loop in R'dam Zuider, en mag geen bloedtest doen, omdat ze ervan uitgaan dat progesteron waardes altijd bij elke zwanger toch wel goed zijn. Ik lees echter bij sommige andere meiden hier dat ze wel een bloedtest hebben mogen doen. Mogen ze in het ziekenhuis wel weigeren zo'n test te doen? Ik denk dat ik me er maar bij moet neerleggen dat ik nog 3 weekjes moet wachten om duidelijkheid te krijgen of alles goed gaat. Voor nu maar vasthouden aan de positieve wangerschapstesten. Alle zwangeren van harte gefeliciteerd! Een belangrijke stap hebben we gelukkig al gehaald. Hopelijk gaan de komende weken snel voorbij zodat we wat meer gerustgesteld zijn en meer kunnen genieten. Liefs, Wens