Hoi Elvira,
Eerlijk gezegd: WEET ik niet hoe ik me PRECIES voel... zenuwachtig (soms kantelt mijn maag), onzeker (is alle moeite straks voor niets), blij (eindelijk is het zover), ongeduldig (wachten op de testdag).
Echt waar, ik weet niet wat me overkomt.
Zoals je in mijn profiel kan zien heb ik een zoontje van 8 uit een eerder huwelijk en zou je zeggen dat je alles wel kan herkennen... Niet dus! Mijn zoon is ontstaan na 7 maanden geoefend te hebben op een natuurlijke weg. En met ICSI ben je in zo'n vroeg stadium al zo erg betrokken (emotioneel en lichamelijk) dat het totaal niet te vergelijken is. En eerlijk gezegd ging ik heeeel nuchter de behandeling in. Zo van: lukt het niet dan prima... Hahaa ik hoor het me nog zeggen...
Misschien wel een beetje zelfbescherming geweest... Ik heb altijd een grote kinderwens gehad, maar na de geboorte van mijn zoon ging mijn huwelijk bergafwaarts en had ik me neergelegd bij 1 kind.
Dit heb ik mezelf voorgehouden totdat ik mijn nieuwe vriend tegen het lijf liep.
De kinderwens kwam net zo hard weer terug en gelukkig bij hem ook. Alleen hij heeft erg, erg, erg traag zaad.
Ooooo ik hoop zo dat het aanslaat...
BTW veel respect voor al jullie volhouders!!!