hallo allemaal.

Ik zal mezelf even voorstellen ik ben marike en 22jaar oud.

Ik ga in Januari beginnen met mijn 2e ivf/ixci poging.

Veel mensen zullen wel denken wat ben je nog jong. En eigelijk zijn we er een aantal maanden gelden ondertussen dan ook bij toeval achter gekomen dat mijn vriend heeeel slecht zaad kwaliteit heeft en er werd in 1e instantie gezegt dat er voor ons weinig hoop zal zijn.

Een aantal onderzoeken veder kwam er gelukkig naar voren dat er misschien doormiddel van ixci toch nog hoop was.

Zoals ik hierboven al beschreef kwamen wij er bij toeval achter en waren wij met kinderen krijgen nog niet zo bezig.

Maar doordat we zo geschrokken waren wouden we natuurlijk alle mogelijkheden weten en zijn we automatisch in dit wereldje doorgerold en werden we op de wachtlijst geplaatst.

Toen wij een telefoontje kregen dat wij boven aan de lijst stonden werd ik zoooo vreselijk bang.!!! ik kreeg paniek aanvallen en me gevoel schoot werkelijk alle kanten op!!.

Allerlei gevoelens kwamen er naar boven. Ik kan het niet. Ik wil het niet! Niet op deze manier!! Ik ben te jong!! De raarste dingen heb ik gedacht!!

Ik vraag mezelf af of dit bij anderen ook wel is?? Dat dit naar voren komt door alle spaningen en emoties!!?????

Toch aan onze 1e poging begonnen. Kan niet langer tegen deze onzekerheid.

Zal ik ooit van mijn leven kinderen kunnen krijgen?

Als we beslissen het nu nog niet te doen blijft dit liggenen we weten dat dit er voor ons aan zit te komen!

Nu waren er mogelijkheden maar wie zegt dat het zaadkwaliteit niet verslechterd over een paar jaar??? en misschien zijn er dan geen mogelijkheden meer??? IK ZAL MEZELF HET DAN NOOIT VERGEVEN DAT IK HET NU NIET HEB GEPROBEERD!!!

Mijn 1e poging was een hele nare ervaring.

Ik kreeg medicatie voorgeschreven.

Al een lagere dosis dan een ander.

Omdat er gezien was bij mij op de uitgangs echo dat ik veel eitjes aan maak en door mijn leeftijd wouden ze het rustig aan doen.

Ik begon met injecteren en op dag 10 werd ik verwacht.

Eigelijk voelde ik me vanaf dag 1 al niet zo goed.

Heeel moe!! zwaar hoofd!!!

Het werd steeds erger en op 3 opnieuw contact gezocht met het ziekenhuis.

Ik sliep bijna dag en nacht door!! me ogen deden pijn met open doen en ik was in 3dagen 5kilo aangekomen.

Op dag 4 opnieuw gebeld en erop aangedrongen dat ik op controle wou komen.

Ik had zo een dikke buik gekregen en met lopen deed het zeer!

Toen ik op contole kwam schrokken ze zich kapot na 5dagen AL 35 EITJES 1.6 mm doorsnede al!!! ik moest gelijk stoppen.

En me 1e poging was daarbij ook gelijk afgelopen.

Ze stuurde me naar huis en werd volgende week terug verwacht voor een evaluatie /afrondings gesprek.

Maar s'nachts ging het goed fout.!! kreeg zo een pijn kon me niet meer bewegen!!! en viel steeds flauw van de pijn.

Naar het ziekenhuis gegaan waar ik gelijk werd opgenomen. En aan de morfine gelegt.!!!

Uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen en ben nu ong een maand veder!! Vandaag begonnen met de pil ze willen nu de 2e poging veder gaan met het lange protocol. Dus mijn puncties staan eind januari gepland!!! hopelijk mag het nu wel zover komen!!!

Liefs en suc-6 iedereen marike