Lieve Chrish , ik deel jou gevoelens, ook wij gaan in juni voor onze 3 poging 3 terug plaatsingen gehad , en nog steeds met lege handen.

Ook hier raakt iedereen zwanger , het lijkt wel op comando , als ik eerlijk ben geloof ik er niet meer in.

Het lijkt wel of na iedere poging ik meer wakker word, en me steeds meer ga realiseren dat het bij ons gewoon niet gaat lukken.

Stiekem ben ik al bezig om mijn leven te plannen hoe ik het ga indelen zonder een gezin.

Ik tel daar bij onze pluspunten op, lekker uitslapen luxevakantie's geen stress met zieke kindjes...

Dit slaat natuurlijk nergens op ik neem mezelf totaal in de maling.

Nu wil me schoonzusje zwanger raken , zonder blikken of blozen word dit me verteld.

En ja als het er twee worden deeld ze er gewoon eentje met mij , oja en je mag lekker oppassen , ofdat ik daar op zit te wachten....

Al die goedbedoelde dooddoeners ik word er doodziek van , eigenijk wil ik dat gewoon zeggen , maar inplaats daarvan roep ik o wat lief , en tuurlijk pas ik op jou kindjes .

Maar wat ik bedoel is ik wil zelf me eigen kindjes en niet die van een ander...

Lieve Chrish,

Ik herken je gevoelens helemaal. Het is allemaal zo oneerlijk en soms zo hard. Maar probeer toch positief te zijn, en ook te kijken naar de dingen die je wel hebt. Ja, dat is soms lastig, maar mij helpt het vaak.

En weet je, de mensen die geen idee hebben wat wij doormaken, doen dit vast niet bewust, die opmerkingen of reacties. Maar het komt zo hard aan.

Denk aan je zelf, en schrijf het van je af.

Guusje

Het is goed geweest om mijn gevoelens over de eerste twee pogingen op "papier" te zetten. Maar nu is het tijd om vooruit te kijken. Op dit moment ben ik in mijn gedachten al bezig met poging 3. Mijn medicijnen worden volgende week vrijdag geleverd. Met mijn manager heb ik al afgesproken dat ik het juni op het werk iets rustiger aan mag doen. Ik ga zo nodig wat verlof opnemen. Op die manier probeer ik mijzelf te "dwingen" om met mijn eigen leven en MMM bezig te zijn en niet met alle andere dames op kantoor die wel hebben wat ik wil. Ik weet inmiddels van mijzelf dat ik tijdens het spuiten, punctie en wachtweken nauwelijks kan concentreren op mijn werk en dat mijn werk voor mij geen afleiding is op die momenten. Het is eerder een bron van ergenis. Tussen de behandelingen door gaat het wel, hoewel daar ook goede en minder goede dagen tussen zitten. Ondanks dat ik in de MMM zit en af en toe best wat jaloers ben op mijn zwangere collega's probeer ik een leuke en vrolijke collega te zijn. Ik probeer negatieve gedachten zoveel mogelijk meteen weer te laten gaan, maar dat kost me energie. Soms zijn er dagen dat ik met hoofdpijn in de auto terug naar huis rijd. Gelukkig werk ik 4 dagen in de week en op mijn vaste vrije dag en in de weekenden gaat vaak prima met mij. De meeste zwangeren kom ik namelijk tegen in mijn werkkring en niet in mijn familie- en vriendenkring.

Natuurlijk ben ik tevreden met de dingen in mijn leven die ik wel heb en die wel goed gaan. Maar het zou nog zoveel beter kunnen...

De maanden april en mij zijn voor mij de maanden om mijn rust te nemen en van tijd tot tijd even lekker te gaan zweten op de sportschool. Dat laatste is voor mij belangrijk om mijn hoofd weer even schoon en opgeruimd te krijgen. Mij is aangeraden om eventueel psychische hulp te gaan zoeken, maar zover wil ik niet gaan. Ik heb genoeg hobby's die zorgen dat ik mijn gedachten kan verzetten. Alleen bepaalde negatieve gedachten blijven van tijd tot tijd terugkomen en ik vraag mij af wat een psycholoog zou kunnen doen om dit te verhelpen.

Het is fijn om herkenning te vinden in jullie reacties. Begripvolle reacties vind ik meer op dit forum dan in mijn eigen dagelijkse omgeving, een paar uitzonderingen daargelaten.

Vanaf nu is het vooruit kijken. Als het aan mij ligt, moet juni 2011 een mooie maand gaan worden.

Oh Chris, ik weet precies hoe je je voelt (net als zoveel meiden hier).

Ik heb nu net mijn 4de tp gehad (uit een behandeling). Mensen, ook al weten ze het, houden er gewoon weg geen rekenig mee. Zelfs mijn man af en toe niet. Nadat mijnpositieve test een paar dagen later negatief was en ik nog niet ongi was, smste mijn man "wist je dat die van die al 12 weken zwanger was" Ik ben meteen in huilen uitgbarst en heb mijn man via een sms de huid vol gescholden!! Was zo boos, daar zat ik natuurlijk niet op te wachten.

Mensen denken en gewoon niet over na wat een impact dit op ons meiden heeft.

Het klinkt echt alof het beter met je gaat nu en op naar de volgende poging :D Ik duim echt super hard voor je dat junu 2011 een prachtig mooie maand voor julue gaat worden.

Liefs Elke

ChrisH Wat fijn dat de acupuncturiste je op lichamelijk gebied kan / hebt kunnen helpen. Ik hoop dat deze poging positief is.

lieve Chris...heel herkenbaar je gevoelens...ik heb 3 ivf behandelingen achter de rug en uit wanhoop zijn we nu begonnen met ovulatietesten, omdat we voor de ivf toch al een keer spontaan zwanger zijn geworden (terwijl we eigenlijk alleen maar via ivf zwanger konden worden)....dus toch weer hoop op een wondertje...maar ook bij mij slaat nu steeds meer de twijfel toe en ook in mijn omgeving worden kindjes geboren en raakt iedereen maar zwanger alsof het niets is...

meid...ik ben blij dat de acupunctuur in elk geval voor jou uitkomst bied op lichamelijk gebied en ik hoop dat het afschrijven je mentaal zal helpen.

Sterkte en veel succes met de 3e ivf!!! blijf moet houden!!!

Zomerzotheid...mijn mond viel een beetje open toen ik jouw reactie las en wat er tegen jou gezegd werd...boink...dat moet je maar te horen krijgen...knap hoe je ermee omgaat, al schreeuw je het van binnen natuurlijk uit...

liefs,

Nico