Uit het novembertopic hier mijn verhaal over de bevalling van mijn kleine knul Linck, zo kan ik het nog eens teruglezen. Ik merk dat dat erg goed helpt om alles een plekje te geven!

Ik had me voorgenomen om de bevalling te nemen zoals het zou komen om niet teleurgesteld te raken als het anders zou lopen dan wat ik verwachtte.... Maar een spoedkeizersnede had ik dus echt NIET VERWACHT!!!

Ik was vrijdag 11-11-2011 uitgerekend.

Donderdag de 27 oktober 2011 op controle geweest bij de vlos en die schrok zich zo kapot van de lage hartslag van de baby (ronde de 60 bpm) dat ik DIRECT naar het zieken huis moest voor een CTG. Daar was alles wel in orde en ook nog een echo gehad. Vrijdag de 28ste moest ik terug voor een controle CTG voor de zekerheid.

Die ging niet zo goed, de hartslag daalde weer een aantal keren maar klom ook weer op. Bij een nieuwe echo zagen ze dat ik bijna geen vruchtwater meer had en er werd dus besloten om op zaterdag 29/10 te gaan inleiden.

(m 8 uur moesten wij ons melden op de kraamafdeling en ik ging gelijk weer aan de CTG. Na een half uurtje zakte de hartslag weer en deze keer duurde het wel 20-25 minuten voordat ie weer op begon te kimmen. Inmiddels stond de hele kamer vol met artsen en verloskundigen en verpleegkundigen... Infusen en echo's en hartmonitoren, allerlei toeters en bellen werden aangesloten en op het moment dat ze de knoop wilden gaan doorhakken om voor een spoedkeizersnede te gaan doen kwam de hartslag van de baby weer op peil en bleef goed...

Nog drie keer gebeurde het die dag en om 12 uur kreeg ik een tabletje voor het inleiden. Ik had van mezelf al 1 cm ontsluiting en helemaal verstreken. Na 4 uur bleek dat ik naar ruim 1,5 cm was gegaan. (niet zoveel dus) en het lukte niet om de vliezen te breken...

Toen zakte de hartslag weer helemaal weg naar rond de 50 en toen brak ik.... Ik moest echt onwijs janken want ik dacht dat op het laatste moment mijn baby me toch nog door mijn vingers zou gaan glippen.... Waar ik dus al die tijd al zo bang voor was geweest. Ik trok het niet meer terwijl ik al die tijd heel rustig was gebleven.

Er werd dus voor ons besloten om toch voor een spoedkeizersnede te gaan. Pat werd wel een beetje witjes rond zijn neus, het ging ineens allemaal zo snel!

Ik kreeg een catheter en een nieuw infuus want die zat inmiddels niet meer in mijn bloedvat. Pat moest een operatiepak aan en die mocht naast mijn hoofd zitten in de ok.

Eenmaal de ruggenprik er in (heeeeeeel raar!!!) Iedereen op de ok was zo vrolijk en lief! Ik oelde allerlei geduw en getrek terwijl ik achter dat blauwe scherm lag en toen de baby echt uit mijn buik getrokken werd mocht pat over het doek kijken!

Ik hoorde voor het eerst een heel klein huiltje!!!! MIJN KIND!!!!! Hij haalde adem!!!!! Ik moest er heel erg van huilen en ik wilde hem zo graag zien!

We waren al gewaarschuwd dat de baby eerst meegenomen zou worden door de kinderarts en dat dat wel even kon duren. Maar de agpar score was in de 1e minuut al 9 en na 5 minuten 10! Hij deed het hertstikke goed....

Ik kreeg hem naast mijn hoofd (tussen pat en mij in) en hij voelde helemaal warm tegen mijn wang aan en hij was zo mooi!! Bijna helemaal schoon en hij keek ook naar mij! Ik kon hem kusjes geven, wat was hij mooi en lief!!!!

Toen mocht Pat hem al mee nemen in de couveuse naar de afdeling terwijl ik nog gehecht werd. Ik lag daar maar, zonder hun! Dat voelde raar! Ik moest weer huilen... Maar ik was ook zo blij!

Na 20 minuten werd ik ook door de gyn en zijn assistent naar de afdeling gebracht en daar waren Pat en Linck al op de kamer. Ik kreeg Linck op mijn borst gelegd in ons blootje: Wat voelde dat fijn! Hij was zo klein en zo mooi... Ik zit nu ook weer te snikken terwijl ik dit allemaal schrijf... Het was allemaal zo spannend en raar. Ik had me voorgenomen om de bevalling over me heen te laten komen en te nemen zoals het zou lopen, maar deze keizersnede had ik niet voorzien... Dat komt dan wel rauw op je dak gevallen. Aan de andere kant als ze hadden voorgesteld om mijn been te amputeren om zo die kleine jongen te redden, dan had ik het ook geaccepteerd. Hij was echt het enige wat telde.

Waarschijnlijk had hij een gewone bevalling niet goed kunnen doorstaan of niet overleefd... Het was te lang gaan duren en de 1 1/2 wee die ik heb gehad trok hij al niet, laat staan een perswee! Dat risico wilden ze dus niet meer nemen, zeker doordat wij al zo'n heftig traject naar de zwangerschap toe hebben gehad. We waren in goede handen in het SFG, wat een geweldig team hebben ze daar!\

Wat wel tegenviel uiteindelijk is dat ik na nog geen 48 uur al weer naar huis mocht: Maandag middag om 17 uur. Wij hadden voor 12 uur de kraamzorg al gebeld en we moesten nog maar eens bellen als we werkelijk thuis zouden zijn. Uiteindelijk moesten we dus de eerste nacht in zonder kraamzorg: Ik wist niet eens of het wiegje wel goed was opgemaakt, hoe ik een kruik moest warmen en weet ik veel wat nog meer. Daar bovenop die keizersnede: De eerste nacht thuis was horror!!! Ik veel te veel gedaan natuurlijk, geen oog dicht gedaan en uiteindelijk kwam de kraamhulp pas dinsdag tegen 11 uur... Ik was behoorlijk over de zeik daarover. Dat zou me niet nog eens gebeuren.... Wat een tegenvaller!

Verder is wel alles goed gegaan. Behoorlijke kloven van die eerste nacht thuis, maar gelukkig de voeding supergoed op gang gekomen.

Gisteren was Linck al weer op zijn geboortegewicht en is dat gekke naelstompje er af gevallen. Nu maar lekker groeien en verder herstellen van die KS, erg lastig om rustig aan te doen moet ik zeggen...

Nou, dat was het volgens mij wel... Fijn dat ik het nu opgeschreven heb, dat helpt wel bij dit alles een plekkie geven.

En wat een mooi mannetje heb ik!!! Ik ben echt zooooooooo trots op hem!