wens

Lieve Henne, Heel veel sterkte morgen. Liefs, Wens

Lieve Henne en partner, Na zoveel blijdschap over het ontstaan van jullie lieve wondertje is het verdriet om het verlies zo ontzettend groot. Woorden schieten tekort om zo'n groot verdriet te omschrijven. Het is zo onmenselijk, zo oneerlijk, zo onbegrijpelijk om dit te moeten meemaken. Heel veel sterkte gewenst. Liefs, Wens

Lieve meiden, Bedankt voor jullie medeleven. Op dit forum zijn weinig woorden nodig om begrepen te worden, helaas hebben velen van jullie ook een verlies moeten ervaren. Toch zijn mijn lief en ik dankbaar dat, ook al was 't maar voor 7 weken, wij eventjes het grote geluk hebben mogen ervaren. Helaas duurde het maar kort. Maar we zullen het zeker nooit vergeten. Net voor de kerst hebben we een controle afspraak met de gynaecoloog en daarna ook een afspraak met de ivf-arts om de stand van zaken en eventuele toekomstmogelijkheden te bespreken. Daarna hopen we in de kerstvakantie in alle rust alles te kunnen overdenken en hopelijk kunnen we dan vol goede moed en met zicht op een nieuwe kans het nieuwe jaar in. Ik hoop voor iedereen hier op het forum dat de grote droom werkelijkheid mag worden, en mag blijven. Bedankt voor jullie steun. Liefs, Wens

````

Graag zou ik de tijd terugzetten naar afgelopen zondag. Toen we nog helemaal dolgelukkig waren dat ik inmiddels 7 weken zwanger was. ja, was.... Van maandag op dinsdagnacht is ons grote geluk geëindigd in een nachtmerrie. Maandagnacht had ik erg veel last van mijn darmen, dacht nog dat het van het eten kwam, maar toen ik naar het toilet ging voelde ik me echt heel ziek worden. Ik weet nog dat ik hoopte dat het snel zou afzakken, maar voelde me echt super ziek. Even later is mijn man wakker geschrokken en heeft me naast het toilet gevonden. Vervolgens terug op mijn bed gaan zitten, ik had niet meer zo'n last van m'n darmen, maar voelde me echt heel slap en beroerd. Mijn man heeft de huisartspost gebeld en kreeg het advies om zsm naar het ziekenhuis te komen. In de auto zei ik nog tegen mijn man dat ik het gevoel had dat misschien een van de endometriosecystes geknapt was, dat ik met daarom zo beroerd voelde? Met veel moeite zijn we bij de huisartspost aangekomen, waar ik voor de balie in elkaar zakte. Tot het moment dat er een echo gemaakt werd had ik echt goede hoop dat alles goed zou komen en alle klachten door de endometriose kwamen. Bij de echo bleek echter dat er geen vruchtzakje in mijn baarmoeder zat, maar er wel veel bloed in mijn buik te zien was. De conclusie werd getrokken: een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Die woorden, dat moment, dat doet zo onvoorstelbaar veel pijn. Ik heb hier maar al te vaak op het forum gelezen dat het helaas bij anderen fout ging, wat me vreselijk leek. Maar deze woorden zelf te horen te krijgen, deed zoveel pijn, hoeveel pijn dat doet kun je je pas voorstellen als je het zelf meemaakt. Lang hadden we niet om hierbij stil te staan, want ik moest accuut geopereerd worden. Onderweg naar de operatiekamer voelde ik me steeds zieker en zwakker worden en had het gevoel dat echt 't niet goed ging. De operatie heeft ruim een uur geduurd. De arts vertelde dat ik ruim een liter bloed in mijn buik had en de situatie echt levensbedreigend is geweest. Na de operatie was ik als eerste opgelucht dat ik nog leefde. Ik voelde me nog heel slecht, maar na 2 bloedtransfusies ging 't gelukkig beter. Helaas komt daarna het besef wat er gebeurd is....... Op dit moment, 3 dagen later, heb ik steeds minder pijn van de operatie. Het klinkt misschien raar, maar op sommige momenten mis ik de pijn. Nu de operatieppijn wegtrekt voelt het net of alles nooit gebeurd is. Denk soms dat ik mezelf voor de gek heb gehouden, dat de droom nooit echt is geweest. Maar dan zie ik de vele gedane zwangerschapstesten liggen en weet dat de droom wel echt werkelijkheid is geweest. Ik besef me nu dat als de operatiepijn straks weg is, ook ik mijn dagelijks leven weer zal moeten oppakken. Maar ik voel me zo verward, boos, leeg...ik wil me het liefst voor alles afsluiten en deze pijn blijven voelen. Dan weet ik dat het echt is geweest. Dat het verlies echt is. Ik had nooit gedacht dat dit zo'n pijn zou kunnen doen. Ik was toch 'maar' 7 weken zwanger.... Waarom doet het dan zo'n pijn?

Luna, Gelukkig toch ook wel goed nieuws voor je voor dit moment, alleen nog zo onzeker. Ik hoop echt voor je dat je woensdag mag zien dat 't goed gaat. Is toch al een goed teken dat je hcg stijgt. Ík duim en hoop voor je!! Veel sterkte de komende dagen. Liefs, Wens

Lieve Suus, Wat vreselijk die onzekerheid! Ik hoop echt voor je dat 't toch goed komt. Heel veel sterkte gewenst. Liefs, Wens

Lieve Joske, Wat vreselijk!! Het is zo heftig dat je dit mee moet maken! Hier schieten woorden tekort. Heel veel sterkte! Liefs, wens

Hoi Luna, Ik las in een ander topic dat het bij jou op dit moment nog heel onzeker is. Wat vreselijk die spanning! Ik las dat je morgen weer bloed laat prikken, ik hoop echt dat 't hcg dan toch wel goed is gestegen. Ik gun het je zo! Wat vreselijk hé die onzekerheid. Al jaren dacht ik: als ik nu maar eens zwanger zou worden, dan kan ik echt genieten! Maar nu merk ik dat de eerste periode van de zwangerschap zooo spannend en onzeker is. Nu we (pril) zwanger zijn, voel ik ineens dat er nu iets te verliezen valt. Als de behandelingen niet lukken, is dat heel zwaar, maar als 't wel lukt en 't gaat dan fout, is dat volgens mij nog veel zwaarder. (maar daar gaan we nog niet aan denken hoor!! We zijn nu zwanger!) Ik duim echt zooo voor je!! Ik hoop echt voor je dat het goedkomt en je binnenkort een mooie echo hebt. Overigens niet vergeten dat als er een vroege echo gemaakt wordt het soms nog te vroeg is om een hartje te zien hé! Ik heb al veel verhalen gehoord van vrouwen die een vroege echo kregen en er geen hartje te zien was, en ze dachten dat 't fout was. Maar dat een week later toch ineens wel een hartje te zien was. Hier gaat het goed. Ik voel me alleen niet zwanger.... Eigenlijk moet ik super blij zijn dat ik geen zwangerschapskwaaltjes heb, maar hierdoor wordt ik soms zo onzeker. In het begin had ik wel rugpijn en soms buikpijn. Tot een aantal dagen geleden had ik ook gevoelige borsten. Maar nu heb ik ook dat niet meer. Alleen soms beetje moe, maar dat heb ik wel vaker, dus dat zegt me dan niet zo veel. Wel ook lagere bloeddruk (normaal 120/68 nu 103/53 heb thuis bloeddrukmeter) maar weet niet wat dit betekent. Ik mocht geen bloed laten prikken. Maar heb al wel vele testen gedaan... ;-) 1x per week heb ik de Clearbleu test gedaan, en deze gaf wel elke week een hoger aantal weken aan. Afgelopen dinsdag gaf 't ie voor 't eerst 3+ aan (dwz meer dan 5 weken zwanger). Volgens mijn eigen berekening was ik afgelopen dinsdag 6 weken en 1 dag, dus dat zal dan wel kloppen. Ik heb gelukkig geen bloedverlies gehad, maar wel soms beetje buikpijn (beetje zelfde gevoel als bij blaasontsteking, ik weet niet of dit zo hoort te voelen?). Heb zelf 't gevoel dat alle zwangerschapssymptomen afnemen/weg zijn... maar ik weet ook wel dat dat niets hoeft te zeggen, misschien went mijn lichaam gewoon wel aan 't zwanger zijn? Ik ben blij als 't volgende week vrijdag is en we echo krijgen, ben zo bang dat 't niet goed is. Net als jij wil ik zo graag de bevestiging dat er echt een beginnend mensje in m'n buik zit, op de juiste plek en goed groeit! Ik hoop dat we allebei een positieve bevestiging krijgen!! Als de echo goed is wil ik het eigenlijk graag gelijk aan mijn familie vertellen. Ik wil zo graag dat moment meemaken, maar ben soms zo bang dat 't nooit zover komt. Het blijft tot 3 maanden (eigenlijk tm 9 maanden..) nog super spannend, maar ik wil zo graag van de zwangerschap gaan genieten! Luna, ik hoop zo dat het voor ons beiden goed gaat komen! Ik denk aan je! Knuffel, Wens

Diana, Van harte gefeliciteerd met jullie wondertje! Veel geluk gewenst. Liefs, Wens

Alle meiden die vandaag uitgerekend zijn: Heel veel succes!!! Over 8 maanden hoop ik ook mijn kleine wondertje in mijn armen te mogen sluiten. Veel geluk. Liefs, Wens

Hoi meiden, Heel voorzichtig wil ik me hier aansluiten bij 'uitgerekend in juni 2011' . Vandaag ben ik (volgens mijn eigen berekening) 5 weken en 1 dag zwanger (van ivf poging 2). Ik ben echt super blij, maar tegelijkertijd ook zooooo bang dat het mis zal gaan. Na ivfpoging 1 heeft mijn gyn aangegeven dat de kans door mijn endometriose zéér klein is dat ik ooit zwanger wordt. Hij adviseerde ons voor te bereiden op afsluiting. We mochten nog 1 poging doen.... Op dit moment ben ik dus zwanger van deze laatste poging! Maar zeker gezien ons laatste gesprek met de arts kan ik het bijna niet geloven en ben dus zo onzeker.... Over 2,5 week (op 5 november) heb ik een eerste echo. Ik kan niet wachten tot het zover is. Een vraagje aan jullie: Hebben jullie een bloedtest mogen doen om hcg en progestan waarde te meten? Ik heb tot aan de testdatum utrogestan gebruikt, maar moest toen stoppen volgens protocol. Maar ik ben zo bang dat mijn lichaam misschien zelf niet voldoende progestan aanmaakt doordat de ivf je hele eigen cyclus zo in de war gooit. Ik loop in R'dam Zuider, en mag geen bloedtest doen, omdat ze ervan uitgaan dat progesteron waardes altijd bij elke zwanger toch wel goed zijn. Ik lees echter bij sommige andere meiden hier dat ze wel een bloedtest hebben mogen doen. Mogen ze in het ziekenhuis wel weigeren zo'n test te doen? Ik denk dat ik me er maar bij moet neerleggen dat ik nog 3 weekjes moet wachten om duidelijkheid te krijgen of alles goed gaat. Voor nu maar vasthouden aan de positieve wangerschapstesten. Alle zwangeren van harte gefeliciteerd! Een belangrijke stap hebben we gelukkig al gehaald. Hopelijk gaan de komende weken snel voorbij zodat we wat meer gerustgesteld zijn en meer kunnen genieten. Liefs, Wens

Lieve Wish, met pijn in mijn hart lees ik je bericht.... Wat vreselijk!! Hier zijn geen woorden voor... Heel veel sterkte gewenst. Liefs en een knuffel, Wens

Wat is 't allemaal toch super spannend en zenuwslopend...!! Vanochtend heb ik naar 't ziekenhuis gebeld om een afspraak te maken voor een 1e echo. Deze staat gepland op: vrijdag 5 november, dan ben ik waarschijnlijk 7 weken en 4 dagen zwanger. Ik heb gelijk gevraagd om een bloedtest te doen. Maar helaas, wat ik al verwachtte, dit willen ze niet doen. Ik gaf aan dat ik vooral benieuwd ben of de progesteron waarde goed is, aangezien ik ook die utrogestan heb moeten gebruiken, en me afvraag of het niet gecontroleerd moet worden of m'n lichaam dit nu wel voldoende heeft overgenomen. Ze gaf aan dat uit jarenlange ervaring is gebleken dat het lichaam de aanmaak van progestan bij zwangerschap zelf overneemt en daarom het geen zin heeft een bloedtest te doen. Mocht ik toch te weinig progestan aanmaken, dan merk ik dat vanzelf, want dan krijg ik een bloeding. ........ Ja hallo zeg, volgens mij is het dan wel te laat he! Ik ben 't ermee eens dat in waarschijnlijk 95 % van de gevallen de aanmaak van utrogestan goed verloopt, en ze niet voor die paar procent waarbij 't niet goed gaat toch maar altijd testen, gezien de kosten. Maar ik wil niet bij die paar procent zitten waarbij de aanmaak niet goed verloopt en het hierdoor eindigt. Terwijl dit voorkomen kan worden om langer medicijnen hiervoor te gebruiken. Ik vind het ook zoooo vreemd dat er diverse ziekenhuizen zijn waarbij je altijd tot +- 12 weken utrogestan moet gebruiken. En dat er diverse ziekenhuizen zijn waar je standaard wel bloedtesten mag laten doen. Dat wil volgens mij zeggen dat die andere ziekenhuizen een reden hebben dat ze het wel zo doen..? Mijn man baalt ook dat ik geen bloedtest mag doen. Zeker omdat ik deze laatste ivf de hoogst toegestane dosis hormonen kreeg, juist omdat mijn lichaam/ eierstokken niet reageren. Het is al heel bijzonder dat ik nu zwanger ben, dit had mijn arts niet verwacht. We lopen juist allemaal in het ziekenhuis omdat onze lichamen niet reageren zoals normaal gesproken en er volgens mij daarom juist meer kans is dat 't misgaat. Waarom worden we vanaf het ontstaan van een zwangerschap ineens als 'standaard' behandeld. Een extra controle lijkt met dan juist belangrijk! Lijkt me toch logisch dat wij ons juist meer zorgen maken?? Maar ja, mijn man heeft ook wel gelijk dat we hier nu toch niets aan kunnen doen. Als het beleid van het ziekenhuis is dat we geen bloedtest mogen doen, dan kunnen wij dat toch niet veranderen. Kortom, de komende 3 weken maar afwachten of het goed blijft gaan. Aan de ene kant is het fijn dat ik geen zwangerschapssymptomen heb, maar andere kant geeft dit juist nog meer onzekerheid. pfff.... Wat een onzekerheid zeg. Ik wil zoooooo graag gewoon genieten, maar dat lukt maar niet. Ik ben echt super blij dat ik nu zwanger ben, maar ik ben zooooo bang dat 't toch fout zal gaan. Als alle artsen het een wonder vinden dat ik zwanger ben, omdat e.e.a in mijn lijf zo beschadigd is door de endometriose. Dan is het toch niet raar dat ik het ook nog niet kan geloven dat 't goed kan blijven gaan... Ik weet het, IK BEN ZWANGER, en moet niet te ver vooruit kijken en genieten..... en ik weet ook dat stress juist slecht is. ('t forum is fijn om mijn gedachten van me af te schrijven. Maar aan de andere kant wordt ik hier ook super onzeker omdat je ook veel verhalen leest van meiden waarbij het in de eerste weken eindigt in een miskraam....) Nou, ik blijf gewoon duimen!! Ik hoop dat de komende 3 weken snel voorbij zijn, zodat we bevestiging krijgen dmv de echo op 5 november (en hopelijk dan wel ook bloedonderzoek).

Nou Luna, Wat ontzettend vervelend dat je zo'n buikpijn hebt. Gaat 't weer een beetje met je? Kan me voorstellen dat jullie wel geschrokken zijn. Ik hoop dat je je gauw weer wat beter voelt. Ook hoop en duim ik voor je dat je hcg blijft verhogen!! Wat is dit toch super spannend en slopend hé!! Heel veel sterkte en succes!! Ik denk aan je. Liefs, Wens

Op advies van het ziekenhuis heb ik vanochtend (2 dagen na testdag) weer getest. Gelukkig zeer positief!!! Ik heb een clearbleu test gedaan (meet vanaf 25iu) en een predictortest (deze meet volgens mij vanaf 50 of 100 iu). Dit keer was er op beiden een duidelijke streep te zien. Het begint nu tot me door te dringen dat ik echt zwanger ben. Uiteraard is het nog heel pril en dus onzeker, maar nu de test toch donkerder is dan 2 dagen geleden begin ik te geloven dat 't wellicht toch allemaal nog goed gaat. Ik heb overigens geen symptomen meer. Niet misselijk e.d. De krampen die ik de afgelopen week had heb ik ook niet meer. Eerst was ik bang dat nu ik niets meer voel nadat ik flinke krampen had dat 't fout ging, maar nu de test een dikkere streep laat zien dan 2 dagen geleden, wil dat volgens mij toch zeggen dat 't hcg stijgt, dus dat is heel goed!! Yoehoe!!! Het voelt echt als een mega wonder!! Ik hoop zo dat oktober voor vele meiden op 't forum een positieve maand mag worden!

Vanmiddag met ziekenhuis gebeld. De verpleegkundige begreep mijn ongerustheid volgens mij niet echt. Positief is positief zegt ze. Toen ik zei dat de test savonds veel donkerder was dan de volgende ochtend en ik dus bang ben dat 't hcg afneemt, zei ze, 'je had de avond ervoor toch een duidelijke positieve test, dus je bent wel zwanger, over 2 dagen nog eens testen en als dan nog positief dan een afspraak maken voor een echo over 3 weken.' Toen ik uitlegde waarom ik zo ongerust ben, nml. omdat ik niks meer merk, zei ze: 'Je bent nog maar net zwanger hoor. Je zult echt nog niets voelen, hij zwemt nog niet in je buik rond of zo'. JA hallo zeg, dat begrijp ik ook wel, ik bedoelde ook niet dat ik verwacht een baby te voelen, maar bedoelde natuurlijk de zwangerschapssymptomen, duhhhh.!! Dat telefoontje heeft me dus niet echt gerustgesteld. Nou ja, een beetje wel, omdat ze blijkbaar geen reden zag waarom het fout zou moeten gaan, alsof 't niet mis kan gaan na een positieve test. Ach ik snap het ook wel, krijgen waarschijnlijk dagelijks vrouwen aan de telefoon die echt zwanger zijn en blijven en gewoon ongerust zijn. Nou, ik denk dat ik maar afwacht, elke dag dat ik niet ongesteld wordt is positief. Wel twijfel ik of ik nog door zal gaan met de utrogestan. Ik hoorde afgelopen maandag al gestopt te zijn, maar ik ben zo bang dat het fout gaat als ik ermee stop. Dat de progestan in mijn lijf misschien nog niet goed wordt aangemaakt door de ivf hormonen? En volgens mij kan het geen kwaad om ermee door te gaan? Ik lees op internet dat heel veel vrouwen die ivf doen tot 12 weken zwangerschap utrogestan moeten gebruiken. Hangt volgens mij van het protocol van het ziekenhuis af? Soms denk ik, als ik nu stop met de utrogestan en ik zou ongesteld worden, dan heb ik tenminste wel duidelijkheid. Of als ik nu stop met de utrogestan en dan niet ongesteld wordt dan heb ik de bevestiging dat ik echt zwanger ben en dat 't goed gaat (dat het niet in stand gehouden wordt door de utrogestan..) Iehhhh... kortom ik ben mezelf echt gek aan 't maken. Daarom probeer ik maar door hier op 't forum in mijn eigen dagboek te schrijven alles voor mezelf op een rijtje zetten en 't zo van me af te zetten. Nou ja, voor nu: zaterdagochtend maar weer testen.... Als dan nog positief dan toch maar maandag bellen voor het maken van een afspraak voor een echo over 3 weken. Ik kan/durf het nog niet te geloven.... Als ik maandag nog zo onzeker ben, dan ga ik toch maar vragen of ik toch een bloedtest mag doen. Ik wil zo graag gaan genieten, maar het voelt nog alsof ik mezelf voor de gek houdt. Ik had nooit verwacht dat als ik ooit positief zou testen ik zo onzeker zou zijn/blijven... Ik moet juist gewoon blij zijn en gewoon afwachten hoe het verloopt. (haha, ben nu dus al tegen mezelf aan 't praten... ik begin echt erg te worden )

Help ik weet het niet meer!! Afgelopen maandag 2 testen van Clearblue gedaan, beiden positief met aanduiding 1-2 weken zwanger (vanaf innesteling). Clearblue test volgens mij vanaf 25IUg. Vandaag is de officiele testdag. Gisteren aantal testen gekocht van Clearblue en van predictor. Gisteravond kon ik me niet bedwingen en heb een predictor test gedaan. (test vanaf 50 iug volgens mij). Deze test gaf gisterenavond een vet positieve streep! Aangezien mijn man gisteravond niet thuis was heb ik vanochtend 'officieel' getest. Eerst met Clearbleu. Deze gaf binnen paar seconden 'Zwanger' aan en binnen paar minuten verscheen vermelding '1-2 weken'. Daarna heb ik predictor test gedaan, omdat aangezien je dit streepje blijft zien (die van Clearbleu is nml. digitaal, dus verdwijnt na 24 uur). Tot mijn grote angst verscheen er ditkeer bij Predictor een zeer licht streepje! Die was bijna niet zichtbaar! Ik gelijk erna nog een 2e predictor test gedaan en deze geeft ook een zeeer licht streepje aan! Mijn gevoel zegt dat 't dus mis gaat..... Ik meet ook iedere ochtend mijn temperatuur, deze is al een hele tijd 37 of hoger, maar is vanochtend ineens 36,6! Dus ook geen goed teken! Tevens voel ik helemaal niets meer in mijn buik/rug. Geen krampjes meer die ik de afgelopen week wel voelde. Ik ben dus zoooo bang dat 't alweer over is. Mijn man moets vanochtend na de eerste test naar zijn werk, dus weet (nog) niets van de predictor testen. Vandaag mag ik naar 't ziekenhuis bellen indien ik positief test. Ik ben wel van plan om te bellen, maar ik ga wel aangeven dat ik zelf bang ben dat 't niet goed gaat. Ik ga vragen of ik een bloedtest mag laten doen. (mag bij ons ziekenhuis niet zo maar). Ik wil nog wel positief blijven, maar ik ben zooo bang! Zeker omdat ik helemaal geen zwangerschapsymptomen heb. Iedere paar dagen moeten hcg waardes hoger worden, maar heb 't idee dat 't niet verhoogd. Sinds de terugplaatsing gebruik ik utrogestan. Ik hoefde dit 12 dagen te gebruiken, maar door een foutje van de apotheek heb ik er meer meegekregen. Ik had maandag jl. al moeten stoppen met de utrogestan, maar gebruik het op dit moment nog omdat ik op indernet gezien heb dat er veel ziekenhuizen zijn waar je dit 15 dagen gebruikt. Misschien heel dom en naief van mij, maar heb niet zo'n vertrouwen in m'n eigen lijf. Ik heb t/m zaterdagochtend nog utrogestanbollen. De vorige IVF poging (mislukte poging) werd de menstruatie tegengehouden door de utrogestan en werd ik toen ik stopte na 1,5 dag ongesteld. Ik verwacht dus dat als ik zaterdagochtend de laatste pak, ik zondagavond misschien ongesteld zal worden. Misschien word een vroege miskraam nu wel tegengehouden door de utrogestan?? Maar ik hoop nog zo dat 't goedkomt dus ik durf er niet mee te stoppen. Ik weet, ik test nog positief, maar voel me helemaal niet zwanger meer en temperatuur gaat omlaag en predictor test is heel licht geworden. Dus mijn gevoel zegt dat 't misgaat. Uit zelfbescherming durf ik er echt niet meer op te hopen. Vandaag maar even naar ziekenhuis bellen en horen wat ze daar te zeggen hebben. Op dit moment zit ik er even doorheen... We waren met wellicht de laatste ronde ivf bezig en begonnen (na 5 jaar) te accepteren dat ik nooit zwanger (kan) worden. Om nu even zwanger te zijn en dat het daarna weer zal stoppen is zo zwaar. Hoe kunnnen we hierna nu stoppen met behandelingen als nu blijkt dat het wel mogelijk is. Ik zal altijd blijven denken dat 't misschien toch kan. Mijn man wil echter niet meer dan 3 pogingen en mijn arts vroeg zich na de 1e poging al af of een 2e poging nog wel zinvol is. Ik denk dat ik het het beste allemaal maar even kan afwachten... Helaas prikken de tranen al.....

Lieve Merit, Wat een vreselijk naar bericht! Ik wil je heel veel sterkte wensen. Dit is niet niks wat je meemaakt. Veel sterkte. Liefs, Wens

Luna, ook voor jou hoop ik uiteraard dat oktober DE maand wordt! (hoop ik ook voor alle andere meiden van 't forum hoor!) Ik heb vanochtend getest met ClearBlue digitaal met weekaanduiding. Deze is heel gevoelig, nml. 25mIE/ml. Daarom vindt ik het nog wel heel eng, hij meet dus al bij hele kleine hoeveelheiden hcg. Maar aan de andere kant, ik heb al heel wat testen gedaan de afgelopen jaren en heb nog nooit een positieve test gehad en nu wel. Heb er daarom gelijk 2 gedaan, kon het echt niet geloven, maar de 2e gaf 't zelfde aan nml, Zwanger 1-2 weken. wat ik voelde de afgelopen dagen had ook van komende menstruatie kunnen komen. op +/- wachtdag 8 had ik flinke rugpijn en flinke buikpijn. Maar dit had ik tijdens 1e ivf ook, en die was toen dus niet gelukt. Ditkeer ook wat pijn aan de zijkanten van mijn borsten, en heel soms steekjes maar dat heb ik ook altijd wel als ik ongesteld moet worden, zegt dus ook niet zoveel. Verder beetje rugpijn, soms links, soms rechts, maar dit heb ik wel vaker dan komt 't van de endometriose. Kortom, alle signalen de afgelopen dagen heb ik ook altijd als ik ongesteld moet worden, en die ik ook heb tijdens alle behandelingen met al die hormonen. Als ik kijk naar de symptomen die je vaak hoort bij zwangerschap, daar heb ik dus (nog) geen last van. Dus géén donkerdere gevoelige tepels, géén innestelingsbloeding, géén miselijkheid, géén moeheid (alhoewel ik slapen altijd al wel lekker vind, haha). Kortom, hoop bijna dat ik die symptomen krijg om wat meer zekerheid te krijgen, ik voel me namelijk helemaal niet zwanger.... Kortom, alle wachtende meiden: géén symptomen hebben hoeft nog niets te betekenen. Allemaal veel succes met het wachten. Ik duim voor jullie!!!!! (en voor mezelf ook nog steeds eigenlijk...)

Wish lieverd, bedankt voor je lieve reactie!! Om het er zo over te hebben begint het zo echt te worden. Ik hoop zo dat oktober een goede maand voor ons allemaal wordt!!!!!! Wanneer mag jij testen? Ik duim voor je!!!!!!!!

Iehhhhhh! Vanochtend positief getest!! Ik kan het nog niet geloven! Vandaag is wachtdag 12 na terugplaatsing, dus wel 2 dagen eerder getest dan dat 't ziekenhuis had aangegeven, maar ik kon het echt niet meer houden!! Het is zo eng, ik weet dat veel zwangerschappen in het begin fout kunnen gaan, maar na 5 jaar wachten en hopen heb ik voor 't eerst in mijn leven een positieve test in handen!! Ik durf nu alleen stapje voor stapje te kijken. Donderdag a.s. is de eigenlijke testdag, dus dan weer testen. Als de test dan nog steeds positief is, dan 't ziekenhuis bellen. Ik vind het zo eng!! Aan de ene kant ben ik super blij, maar ik kan het nog niet bevatten. Tijdens het gesprek laatst met mijn gyn, heeft hij aangegeven dat de kans zeer klein is dat ik ooit zwanger wordt gezien de heftige endometriose, hij verwachte niet dat het voor ons zou gaan lukken en adviseerde ons om langzamerhand aan het idee te wennen dat we verder zouden moeten leven zonder ooit kinderen te krijgen, dit zou wat hem betreft de laatste ivf-poging zijn. Toen afgelopen week bleek dat we na de terugplaatsing ook nog een cryo hebben, waren mijn man en ik positief verrast, het bleek dus dat ditkeer de emmy niet zo slecht was als mijn gyn dacht. En nu we ook nog eens een positieve test hebben, zijn mijn man en ik nu zo verbaasd! Dit is zo in tegenstelling tot wat de arts heeft aangegeven, daarom waren we juist bezig met het verwerken dat het toch nooit zou lukken. We hadden hier dus echt niet meer op gerekend! Zo blijkt maar dat artsen ook niet alles kunnen weten! Ik ben blij dat ik hier op 't forum van me af kan schrijven, want ik kan het er nu alleen nog maar met m'n man over hebben. Aan de andere kant vind ik het ook wel moeilijk om dit bericht hier te plaatsen, aangezien ik tot nu toe bij de meiden 'hoorde' waar 't maar niet bij lukte en mijn arts maar bleef zeggen dat we dit moeten afsluiten omdat de kans vrijwel nihil is dat ik ooit zwanger zal worden. Als andere meiden dan schreven dat ze wel zwanger waren geworden, dan voelde ik me toch wel jaloers.... omdat ik dacht dat dit er voor mij nooit in zou zitten. Het voelt nu dat het oneerlijk is dat ik op dit moment een positieve test heb, terwijl mijn gyn dacht dat het bij ons nooit zou lukken, terwijl er hier meiden op 't forum zijn waarbij artsen aangegeven dat het wel zou moeten lukken, maar dat 't toch steeds niet goed gaat. Het voelt zo dubbel allemaal, ik gun het alle meiden hier zo enorm!! Gelukkig heb ik vandaag een vrije dag, dus heb ik vandaag tijd om aan 't idee te wennen.... Tegelijkertijd denk ik bij elk krampje wat ik heb dat 't fout aan 't gaan is..... De hele tijd blijven de woorden van mijn gyn in mijn hoofd dat de kans dat 't bij ons lukt zo klein is. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij ongelijk gaat krijgen... en dat 't toch goed zal blijven gaan... Maar ik weet ook, op dit moment een positieve test is in ieder geval goed nieuws!! Dus nu maar even genieten van het moment!

Luna & Wish, daar zitten we dan, op 't wachtbankje! Wat duurt 't wachten toch lang he. Elke dag denk ik: zal ik wachten met testen tot de testdatum of toch al eerdere testen? Wat is dat wachten vreselijk zeg! Ik voel vanalles, maar dat kan ook vanalles betekenen. Hoe gaat 't wachten tot nu toe bij jullie? Ik hoop echt dat we deze maand alle 3 een posi test krijgen!! Vandaag had ik een brief bij de post, waarin stond dat er 1 eskimootje voor ons bewaard wordt! Dit hadden mijn man en ik echt niet verwacht!! Alle artsen vertellen ons elke keer dat onze eicellen en emmies zeer matig zijn en we niet op cryo's moeten rekenen. Dit is dus echt een super, super meevaller! Nu hoop ik dat mijn arts nog meer ongelijk krijgt, want hij denkt ook dat de kans op zwangerschap zeeeer klein is, hopelijk zetten de positieve berichten deze maand door! Hopelijk wordt oktober een super maand voor ons allemaal!! Iedereen veel succes tijdens de wachtweken!