Kaatje79

hallo allemaal ik zal even in't kort mijn verhaal schetsen: In 2007 probeerden we zwanger te raken, en in 2009 is na 3x IVF 5TP mijn 1e kindje geboren. In 2010 startten we voor een brusje, dat er 'meteen' via ICSI1 kwam (4e IVF/ICSI traject) na een gecompliceerde start (overstimulatie). Vlak na de geboort van het brusje was er al een sterke kinderwens voor een 3e kindje. Intussen is dat wat afgezwakt en vinden we het prima met twee kids. Nochtans hebben we nog enkele cryo's over die zitten te wachten op een bestemming. Dit doet ons regelmatig twijfelen. Eind vorig jaar stopte ik met de pil wegens te veel bijwerkingen. Ik heb altijd PCO gehad dus we hoopten nergens op en gingen er van uit dat de natuur ons niets zou gunnen. Boven alle verwachtingen in deed ik vorige week een positieve zwangerschapstest en bloedafname. Meteen verlangden we naar het nieuwe leven dat ons tegemoet keek! Jammer genoeg heb ik dit weekend een (vroege) miskraam gedaan na vermoedelijke zwangerschapsduur van 5 weken. Het is een rollercoaster van emoties en ik moet uiteraard fysiek en mentaal nog herstellen. Toch is er alweer twijfel voor een mogelijk brusje, en of dit via de resterende cryo's moet gebeuren of dat we de natuur nu zijn gang laten gaan. Zo moeilijk, en ik weet het helemaal niet meer. Iemand nog ervaringen die ze wil delen?

Hoi Ik heb ook PCO, al heeft mijn eerste gynaecoloog nooit die diagnose gesteld. al vanaf ik tiener was, was ik onregelmatig. Soms zelfs tien maanden tussen twee ongesteldheden door! De gyn maakte er geen probleem van, en schreef me een anticonceptiepil voor die ik tien jaar lang nam. ik stopte met de pil voor mijn kinderwens, en ik werd na de doorbraakbloeding niet meer ongesteld. Naief als ik was dacht ik natuurlijk dat ik al zwanger was. Maar de gynaecoloog stelde vast dat ik niet eens een eisprong had gehad. Ik heb toen enkele cycli gehad met duphaston en clomid, achteraf met menopur en pregnyl, maar zonder succes. Ook al was er soms een eitje te zien, het sprong niet zoals het moet of het geraakte allessinds niet bevrucht. Ik heb dan eerst laparoscopie gehad om andere oorzaken uit te sluiten (had beetje endometriose) en toen ben ik IVF begonnen, na 1 jaar IVF, waarvan 5 terugplaatsingen was ik zwanger. Ik heb nu een prachtige dochter. Het brusje is in de maak, van de 1e terugplaatsing prijs. Wel een duidelijk PCO beeld volgens de ferti-prof omdat ik ook een druiventros eierstok had enkele cycli ervoor. Ik heb nu overstimulatie en lig al derde week in het ziekenhuis. Mijn TP is doorgegaan, en ik ben zwanger, waardoor de symptomen aanhouden. Het is geen lachertje, maar niet levensbedreigend... ik moet volhouden en denken aan dat wondertje...

Hallo de punctie op zich viel bij mij wel mee, al had ik achteraf wel last en heel wat bloedverlies. Ik had toen ook al wat een gezwollen buik en dat deed geen goeds. meiden, ik lig intussen terug in het ziekenhuis... was terug veel verslechterd met hevige misselijkheid en totaal onwel... en wat bleek; ik ben ook zwanger! Dus dat is het goede nieuws vd zaak. Ben superblij, maar toch, zou zo graag me terug een beetje fit voelen... nu is het van dag tot dag leven. Morgen terug HCg prikken en hopen dat ik me snel beter voel!

Hoi bij mij hebben ze vorige week ook vocht afgetapt: anderhalve liter, er zat vermoedelijk wel zes liter vocht in mijn buik. Vanaf dan ging het veeeeeeeeel beter, wat een opluchting, en mocht de dag erna naar huis. Nu ben ikdus vier dagen thuis en de symptomen komen terug. Vanmorgen stond ik even op het punt naar het zkh te gaan, had er overgeven en zweten bij, maar dat gaat nu ook alweer beter. 't is vreselijk die onwetendheid en die besluiteloosheid van mij. De beste optie (praktisch en organisatorisch) is nu thuisblijven (heb geen oppas voor kindje), maar als het morgenochtend niet beter is, ga ik naar het zkh. Is zo met mijn man afgesproken. Misschien kan ik vragen dat ze terug vocht aftappen en me weer naar huis laten gaan...

mijn bloed is gisteren nog gecontroleerd en alle waarden waren prima. Dus dat zit wel safe omwille van de indikking en stolling en zo. Ik geef ook elke avond een inspuiting heparine tegen trombose. ik doe huis niet aan zelfdiagnose, maar ik ken mijn lichaam en de symptomen onderhand wel. Ik WEET ook wel dat als het morgen terug erger is, er niets anders op zit hoor dan naar het ziekenhuis te gaan. maar het enige verschil met het zkh en thuis is dat ik een infuus met vocht krijg en verder geen medicatie, maar water en rust. Dus ik probeer het nog even af te wachten thuis. ik heb ook nog geen gewichtstoename tov gisteren, dus dat stelt me gerust.

Hey, dat is nu net wat ik wil vermijden. als ik naar het zkh bel, zeggen ze 100% zeker kom eens langs, en als ze twijfelen, zullen ze me opnemen, die kans ik 75%. Organisatorisch in mijn gezin is het praktisch ondenkbaar dat ik hier nu gemist word. Ook al lig ik grotendeels in bed of sofa, ik kan nog op mijn kindje letten Mijn echtgenoot heeft zware job en kan niet zomaar verlof nemen. Het heen-en weergerij naar het ziekenhuis is ook een zware inspanning (45 minuten rijden enkel). Ik lig dus maar te rusten, veel drinken en afwchten. maar ik pieker te veel en denk al aan het ergste. ik voel me nog niet zo barslecht als vorige week, vlak voor mijn opname en dat stelt me wel gerust...

Hallo, even kort mijn situatie schetsten. Ik ben na 3X IVF (5 terugplaatsingen) zwanger geworden en bevallen van een dochtertje. De eerste IVF mislukte en ik had toen een overstimulatie met ziekenhuisopname. Nu zijn we onlangs gestart voor een 2e kindje, en weer heb ik overstimulatie (30 eicellen!) Ik heb vier dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht op eigen aandringen naar huis. Nu vrees ik ervoor dat de symptomen terugkomen... voel me weer beroerd. 't zou by the way een teken van zwangerschap kunnen zijn, maar eigenlijk kan het me niet veel schelen. Ik wil niet terug naar het ziekenhuis! Ik ben zo bang en wanhopig? Is er iemand die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt? Waarbij de symptomen terugkwamn? Moest je dan ook terug opgenomen worden? Ik zie het even helemaal niet meer zitten....