Katalaya

1e IVF: 15 follikels, 15 eicellen, 10 bevruchtingen, 1 verse tp, 2 cryo's - waarvan 1 goed ontdooid en tp. Niet zwanger. 2e IVF: 10 eicellen, 7 bevruchtingen, 1 verse tp (zwanger maar mk), 4 cryo's - waarvan 1 goed ontdooid en tp. Zwanger en gezonde zoon. Nog 3 cryo's over.

Het is zo'n lekker ding! Na een heftige start een lekker vrolijk mannetje wat al net zo'n dikkop wordt als z'n moeder. Oordeel zelf: [ATTACH=CONFIG]5213[/ATTACH]

Ik zal voor jullie vingeren! (Duimen is zooo 2012...!) ;)

Hier vandaag de eerste dag dat ik echt alleen ben met mijn mannetje. Vanaf vandaag betaat mijn leven uit intervallen van ongeveer drie uur... Gelukkig ben ik lichamelijk al weer redelijk opgeknapt. Ik kan de deur nog niet uit, maar een beetje keuvelen in het huishouden gaat wel weer. Ik ben zeker een stuk fitter dan toen ik zwanger was. Ik besef nu pas tot hoe weinig ik op het laatst in staat was... Ik kan weer bij de kraan, ik hou het weer vol om staand te douchen én mijn haren te wassen, een afwasmachine uitpakken, een vuilniszak verwisselen. Ik besef nu pas dat ik die kleine dingen op het laatst zelfs niet meer kon... Mijn BI is grootendeels weg, ik zak alleen af en toe nog eens door mijn linkerbeen. Mijn zwangerschapsdiabetes is nog een beetje twijfelachtig. Mijn waarden waren vorige week nog licht verhoogd, dus ik moet deze week nog even drie dagcurves maken. Om te vergelijken eet ik af en toe hetzelfde als voor de bevalling, en ik merk wel dat mijn bloedsuiker minder hoog is als toen. Maar helemaal normaal is het nog niet. Ik hoop zo dat ik niet met 'echte' diabetes blijf zitten...

Mare! Spannend joh! 2013 wordt jullie jaar! Hier is de kraamzorg vertrokken, maar niet nadat ze mijn commode opnieuw heeft ingericht. Ik kan niks meer terugvinden!!! Vandaag heeft KatMan nog een vrije dag, en ik vind het heeeerlijk om lekker met z'n drietjes te zijn. Onze eigen ritme's en gewoontes opnieuw uitvinden, geen bezoek, lekker bank hangen, TV (en schermpje vide-babyfoon) kijken, afbakcroissantjes op bed... Xavi groeit als kool. Hij wordt een echte dikkop, net zoals mama. Ikzelf ben sinds de bevalling inmiddels 10 van de ruim 20 kilo kwijt. Wat een verademing! En voor de leuk: het geboortekaartje: http://img15.imagefra.me/i5cb/heidiii/tm03_a0a_u9k46.jpg

Ik werd door Mare gewezen op dat ik hier nog helemaal geen update gepost had! Mijn geheugen is - gek genoeg - sinds de bevalling compleet verdwenen! We zijn zaterdagavond om 19:47 trotse ouders geworden van onze zoon Xavi! Maargoed, uit gemakzucht even een copy-paste uit een mailtje naar een vriendin: Ik heb - omdat ik dus ingeleid moest worden vanwege mijn bloeddruk - eerst twee dagen aan de primers gezeten omdat de baarmoedermond nog potdicht zat, en hoog. Dat waren twee dagen voorweeen. Ze zouden pas kunnen inleiden zodra ik 2 cm onstluiting had. Op de ochtend van de derde dag zat ik net aan 1 cm, maar was de baarmoeder zelfs nog niet helemaal verstreken, en besloten ze te proberen de vliezen te breken en me aan de weeenopwekkers te leggen om het laatste eindje te forceren. Ik wist dat ik ruim in het vruchtwater zat, en dat hebben de vk en verpleegster gemerkt: ze konden zich beide omkleden! Maar toen ging het hard. Twee uur later had ik zulke heftige weeen dat ik ze nog maar net kon wegpuffen. Ik lag echt ondersteboven in bed. Toen bleek dat mijn baarmoedermond eindelijk verstreken was, en kon de echte ontsluitingsfase pas beginnen. Het idee dat ik nog op die manier tot 10 centimeter moest gaan... ik moest uit alle macht mijn best doen om niet in paniek te raken, maar de gedachte dat het nog veel heftiger zou worden, en makkelijk nog uuuuuren kon duren... Wat een nachtmerrie! Ze vertelden me dat - omdat het zaterdag was - het kon zijn dat als ik om een ruggeprik zou vragen, het een flinke tijd kon duren voordat ik 'm kreeg, omdat de anasthesist misschien van huis moest komen, of bij een operatie zou zijn. Ze raadden me aan om de ruggeprik alvast te zetten, voordat ik totaal uitgeput zou raken. Toevallig was de anasthesist in de buurt, en binnen een half uur zat de prik erin. Het zetten viel enorm mee, zeker in vergelijking met de pijn die ik ervoor had. Daarna was het alsof ik in een warm bad stapte: ik kon eindelijk ontspannen. Om 13:00 4 cm ontsluiting, ik voelde de weeen amper. Het leken net harde buiken. Mijn kont voelde aan alsof die van iemand anders was. Om 16:00 6 cm ontsluiting, ik kon zelfs tussendoor lekker soezen. Om 17:00 kreeg ik het gevoel dat ik moest kakken, maar de vk zou om 18:00 weer toucheren, en zou dan kunnen voelen of ik echt 'vol zat'. Ik redde het op zich nog goed om deze weeen weg te puffen. Om 18:00 bleek ik ineens op 10 cm te zitten, en bleek dat ik dus al een uur persweeen aan het wegpuffen was! Maar... tijdens het toucheren werd ineens het echo-apparaat te voorschijn gehaald, en bleek dat Xavi hoog en schuin was gaan liggen, met zijn hoofdje naast de uitgang. Vaginaal bevallen was in deze positie uitgesloten! Het zou een keizersnede moeten worden. Goffer! Zit je 2,5 dag te werken op volledige ontsluitiing, kun je naar de o.k. De vk wist misschien nog één truuk, maar ze kon zich voorstellen dat ik daar geen trek in zou hebben, want het was nogal een onorthodoxe methode: Ik zou driekwart op mijn buik gaan liggen, met één been in een beugel, ondersteund door kussens om Xavi niet te pletten. Dan zou ik op halve kracht mee moeten persen, in de hoop dat Xavi 'van zolder zou komen', en misschien wat beter voor de uitgang zou gaan liggen. Daarna zouden we kijken of het mogelijk was om op die manier toch een poging te doen om vaginaal te bevallen. Dan zou eerst van Xavi via zijn hoofdje bloed afgenomen moeten worden en een elektrode geplaatst, om te zien of hij fit genoeg was om de poging te doorstaan. (Zijn harstlagvariatie was namelijk te vlak, vaak een teken dat hij het wat minder naar zijn zin zou hebben.) Na 20 minuten ondersteboven persen de bloedcontrole, met Xavi ging het goed. Er werd een gynaecoloog van stal gehaald om mee te helpen, en er werd besloten dat we het vaginaal gingen proberen. Maar met beperking van tijdslimiet, het mocht niet te lang duren. Toen begon het grote werk. Dankzij KatMan en onze cursus kon ik de juiste perstechniek vinden. Op het laatste beetje bleek dat Xavi nét nog wat ongelukkig voor de uitgang lag en de bocht niet om kon komen, dus werd de tang erbij gehaald. Ik werd tot ongeveer mijn knieen ingeknipt (gelukkig onder verdoving, dus ik voelde daar bijna niets van.) om die tang te kunnen plaatsen. Maar op dat moment kon het mij echt niets meer schelen, ik wilde niet alsnog een keizersnede. Uiteindelijk is het gelukt, en is Xavi om 19:47 geboren. Hij maakte het goed, en had een score van 9 en 10! En dat voor 37w5d! Met mij ging het direct na de bevalling iets minder: na ruim een half uur hechten en anderhalf uur genieten met z'n drietjes, wilde ik douchen. Ik was net klaar met douchen, toen ging ik bijna van mijn stokje (flink wat bloed verloren), gelukkig voelde ik het aankomen, en was de verpleging op tijd om me op een bed te gooien, en daar af te drogen. Ik ben nog tot maandagochtend in het ziekenhuis gebleven, omdat mijn onderkant dusdanig geruïneerd was dat ik alleen maar kon liggen. De borstvoeding kwam matig op gang, maar maandagochtend mochten we eindelijk naar huis. Het naar huis gaan was zo'n bijzonder moment... Even wat info vooraf: toen ik dit jaar voor de Ovitrelle-hormoonspuit (t.b.v. de terugplaatsing van Xavi) naar het ziekenhuis moest, kwam mij bij de ingang een stelletje tegemoed: stralend-van-geluk-meisje in rolstoel met gevulde Maxi Cosi op schoot, werd geduwd door een verpleegster. Ernaast een stralende papa. Toen ik ze passeerde, hoorde ik een zacht huiltje uit de Maxi Cosi. Dit vond ik zooo ontroerend dat ik er destijds een traantje van moest wegpinken. Tegelijk vroeg ik me af of ik ooit op die manier dit ziekenhuis zou mogen verlaten. Maandag was de dag. KatMan zou de auto voorzetten, en ik zou door iemand van het ziekenhuis (een soort 'wegbreng-persoon') naar beneden gebracht worden in een rolstoel. Tijdens de laatste minuut alleen op de kamer dacht ik terug aan het geluks-tafereeltje wat ik vorig jaar had gezien, en schoot spontaan vol. Dit was 'het moment'... Ein-de-lijk! Toen kwam de verpleegster binnen, en ik verontschuldige me dat ik zat te wateren omdat ik ruim vier jaar op dít moment gewacht had, en me vaak afgevraagd heb of het ooit zou komen. Zij kreeg ook een brok in haar keel. Toen kwam de 'wegbreng-vrouw' binnen, nam me mee, en in de gang vertelde ik ook aan haar dat ik even moest sniffen omdat Xavi een IVF-kindje was waarbij we ruim vier jaar op dit moment gewacht hadden. Ook zij raakte ontroerd. In de lift stapte een hoogzwanger stel bij ons in. Ze vroegen meteen of ze even in de Maxi-Cosi mochten spieken. 'Graag!'. Toen zagen ze dat zowel 'wegbreng-mevrouw' en ik natte oogjes hadden. Dus ook zij kregen de 'één-zin-uitleg'. Ook zij begonnen te slikken! Uiteindelijk schoten we allemaal in de lach dat we allemaal zo aan het wateren waren. Eenmaal buiten vielen net de eerste sneeuwvlokken, en omdat in mijn internet-banner altijd heeft gestaan 'Sneeuwvlokje verwacht', (Xavi was een cryo-tje: een ingevroren embryo)... nou ja... het was één grote, jankende, gelukkige bende... Helaas sloeg het geluk dinsdag om. Mijn borstvoeding kwam niet goed op gang, en dit is in het ziekenhuis niet direct opgemerkt. Hij kreeg dus te weinig binnen. Xavi zag geel en was veel te veel afgevallen, en er werd even bloed afgenomen om zijn leverwaarden te bepalen. En jawel: geelzucht! Dus gisteravond is Xavi opgenomen op de kinderafdeling van het ziekenhuis voor een kuurtje 'blauwe lamp'. Dit breekt de schadelijke kleurstoffen versneld af. Meteen zijn we begonnen met bijvoeden: KatMan doet aan fingerfeeding, en Xavi drinkt gelukkig weer als een malle. Echt, het breekt je hart om je mannetje bloot in een couveuze achter te moeten laten, en met een lege Maxi-Cosi weer naar huis te gaan. Het voelt zooo fout om zelf naar huis te gaan, maar op aanraden van de kraamverzorgster en de verloskundige is mij geboden om deze nacht te gebruiken om zelf goed bij te slapen. Want ik stond te tollen op mijn benen na de slapeloze nachten in het ziekenhuis, de zware bevalling, en de eerste nacht thuis, waarbij Xavi gefrustreerd raakte omdat hij vond dat de borstvoeding niet snel genoeg op gang kwam. Gelukkig bleek woensdag dat de behandeling goed aanslaat, en om 18:00 mochten we onze kleine man weer ophalen. Doordat ik eindelijk rust heb gehad, is de borstvoeding nu ook goed op gang gekomen, dus we hebben waarschijnlijk deze eerste hobbel weer achter ons. Ondertussen herstel ik langzaam genoeg (jottem) om extra kraamzorg te krijgen. Vandaag (donderdag) heb ik voor het eerst het gevoel dat ik een beetje zicht begin te krijgen op hoe de basisverzorging in elkaar steekt. Maar er is nog zoveel te vragen, leren, weten, ervaren... dat het me regelmatig duizelt. We modderen nog steeds met de borstvoeding, maar ik wil het nog proberen zolang KatMan nog vrij is, en er kraamzorg is. Maar wat niet lukt, lukt niet, en dan is flesvoeding een goed alternatief. Maar het geluk overheerst: we zijn superverliefd op ons mooie mannetje! Kijk en oordeel zelf:

Fantastisch nieuws, Mare! Zet 'm op, Esly! Voor jullie MOET 2013 jullie jaar worden! Ik willut, ik willut, IK WILLUT! Een kleine update alhier: Vandaag bleek dat mijn bloeddruk in rap tempo aan het stijgen is. Urine en bloed was prima; er is (nog) geen sprake is van zwangerschapsvergiftiging. Maar om het niet zo ver te laten komen, willen ze dat ik zo snel mogelijk beval. Omdat mijn baarmoeder nog potdicht zit, mag ik me morgen met pyama, tandenborstel en babykleertjes melden. Ze gaan eerst beginnen met primen (met Cytotec -> herinnering aan mijn mk!), en met hopelijk na een paar dagen als resultaat dat ik ingeleid kan worden. Spannend! De gyn zei dat ik pas mét kind het ziekenhuis zal verlaten. *tilt*

Hoi Esly, Wat fijn om weer van je te horen. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het met jullie is. Ik vind het heel dapper en sterk dat jullie weer de kracht hebben gevonden om toch je droom na te jagen. Respect! Ik kan het me zo goed voorstellen, aan de andere kant lijkt het me verschrikkelijk eng. Overbodig om te zeggen dat jullie bovenaan mijn 'lijstje voor gerechtigheid' staan. Hier heb ik vandaag de mijlpaal van 37 weken bereikt. Laat KatBeeb maar komen - we zijn er helemaal klaar voor. Maar het kan natuurlijk nog net zo goed 5 weken duren... Hoewel ik enorm dankbaar ben dat ik toch maar een zwangerschap heb mogen ervaren, ben ik er zo langzamerhand wel echt klaar mee. Dankzij mij BI ben ik zeer beperkt, maar het 'voordeel' is dat ik dus alleen maar 'blij' ben dat ik niets hoef, behalve broeden. Op goede dagen kan ik een beetje in huis keutelen, op slechte dagen ben ik blij dat ik kan slapen. Dus van verveling is amper sprake. Ook mijn zwangerschapsdiabetes is met een beetje opletten redelijk onder controle te houden. Mijn bloedsuiker lijkt alleen hysterisch te reageren op witmeel. Dus pizza, pannenkoeken, pistoletjes, wraps en witte bolletjes moet ik laten staan. Het rare is dat ik dus wel slagroomsoesjes en af en toe wat snoep of chocola kan nemen, dat houdt het draagelijk. Zijn hier nog meer meelezers actief eigenlijk?

Afzien en aftellen. Ik kan niet anders zeggen... Mijn verlof is officiëel begonnen, hoewel ik natuurlijk al een week of 6 in de ziektewet zat. Ik slaap amper nog door de BI, mijn harde buiken en buikkrampen zorgen ervoor dat mijn actie-radius beperkt is tot een meter of 50 aan één stuk. En mijn intuïtie gaf mij in dat ik nog maar eens een extra check op zwangerschapsdiabetes moest aanvragen, en inderdaad: verhoogde waarden. Gelukkig ben ik er in een zeer vroeg stadium bij, en het lijkt erop dat KatBeeb er nog geen enkel negatief effect van heeft ondervonden. Met vier keer daags bloedglucose bepalen en een aangepast voedingspatroon lijk ik zelf mijn bloedsuikerwaardes onder de insuline-grens te kunnen houden. In dit gunstige geval betekent dat geen gevolgen voor de bevalling of ziekenhuisopname na de geboorte. En verder is er af en aan natuulijk ook nog steeds het intens bijzondere en dankbare gevoel dat dit ons gegeven is. Ondanks dat het zwanger-zijn allang niet meer comfortabel is, op z'n zachtst gezegd... De eerste 'lotgenote' van onze zwangerschapscursus is eergisteren bevallen. Nu was ze vier weken eerder uitgerekend dan ik, maar het komt wel steeds dichterbij. En hoes't met de rest?

Och Hilde... Ik herken best wat in je verhaal, vanuit mijn eerste zwangerschap welke in december in een MA eindigde. Barbie bijvoorbeeld: die zuipende sloerie die gelijk met mij opliep, en zou gaan miepen als het geen meisje zou zijn... Er bestond voor mij ook geen grotere kwelling dan een augustus-buikjes topic te bekijken... Des te dankbaarder ben ik met deze zwangerschap, zeker toen mijn vorige uitgegelde datum naderde. Het is zo oneerlijk: de mensen met het grootste verdriet moeten ook nog het langste lijden...

Pfff... ja, dat lijkt me moeilijk. Kort na mij werden in onze directe omgeving ook vier stellen zwanger, waarvan drie van de tweede. Ik heb wel eens gedacht 'Het is dat we nu zelf ook zwanger zijn, anders vrees ik dat de bodem van ons incasseringsvermogen toch echt wel in zicht was gekomen...' Hier gaat het redelijk. Ik heb gemerkt dat mijn energie-level een enorme invloed heeft op hoe ik me voel: Ben ik moe, heb ik meer bekken/buik/banden/benouwdheidsklachten. Dan vliegt het me wel eens naar de strot: 'Hoe kom ik de komende maanden door'. Maar heb ik toevallig goed geslapen, voelt mijn lichaam niet zo heel naar, dan kan ik wel genieten van het zwanger zijn. Ik vul de dagen met heeeeel voorzichtig, beetje bij beetje proberen nuttige dingen te doen. Maar dat gaat niet verder dan een beetje licht opruimwerk, de dagelijkse boodschappen (met de auto), een wasje, TV kijken en veel internetten. Doe ik op goede dagen te veel, heb ik daar zo twee dagen verschrikkelijk veel last van. Ik merk trouwens nog een mmm-erfenis: Ben ik zo lang bezig zwanger te worden en te blijven... nu het eenmaal gelukt is, vind ik dat ik niet mag klagen of zeggen dat zwanger zijn niet altijd leuk is. (onzin natuurlijk, maar het voelt zo ondankbaar) Maar spontane hartkloppingen in rust, een fractie van longcapaciteit, maagzuur en alles wat in de weg zit, maakt het er niet altijd makkelijker op. Wat werk betreft merk ik dat het afstand nemen me steeds beter af gaat. Elke keer neem ik me voor om op de koffie te gaan, maar elke keer stel ik dat weer een dagje uit. En vandaag wil ik liever eens kijken of ik de vlinderstruik in de voortuin kan snoeien (morgen groene container), of hoever ik daarmee kom. Ik heb zojuist het excuus gevonden dat ik volgende week maandag dan wel naar het personeelsuitje ga. Vroeg genoeg om bij te kletsen...

Succes vandaag, Mare!

Nou, de kogel is door de kerk. Vanaf vandaag ben ik gestopt met werken. De bedrijfsarts moest me ervan overtuigen dat het geen luxe was, maar medische noodzaak. Even proberen om eraan te wennen. Het zou zonde zijn om nu thuis te gaan zitten kniesen en me ziek gedragen... Iemand nog een suggestie voor een hobby?

Och nee hè.... zo langzamerhand vind ik het banaal worden, hoeveel 'het lot' met jullie solt. Er moet wel iets heeel moois tegenover staan, straks in Gent/Deventer.

Mare, ging je nou naar Gent of Deventer? Of was het een combi? Ben echt benieuwd, ik hoop zo... ach, jeweetwel. Hier is gisteren de kogel door de kerk. Na een gesprek met de bedrijfsarts ben ik nog voor 50% inzetbaar, met aangepaste werkzaamheden. Maarja, vervanging is niet zo 1-2-3 geregeld. Met als gevolg dat ik gisteren toch maar de dag heb afgemaakt. En vandaag is mijn rug weer helemaal aan gort, en zit ik thuis om zowel lichamelijk als emotioneel bij te komen van de klap van gisteren. (trots versus verstand) Ik kan trouwens niets over komend weekend in Ol st vinden?