Ik stond ijverig achter het fornuis te koken, toen mijn man een SMS-je ontving. Het was een berichtje van zijn nichtje. Ze zat nog niet in de trein! Heel even schoot ik in de stress, maar wist dit gevoel snel te onderdrukken. Het is kwart voor zes, en wij moeten pas om half acht van huis, met die gedachte stelde ik mezelf gerust. En, gelukkig kwam ze op tijd, en had ze nog even tijd om te eten, voordat ze ons zoontje in bed stopte.

De rit over de Maasboulevard naar het ziekenhuis ging vlot. Dat is overdag wel heel anders. Gelukkig waren we niet te laat, want we liepen naar de verkeerde ingang. Nog voordat we de receptioniste konden vertellen waarvoor we kwamen, zei ze al dat we in het verkeerde gebouw zaten.

Uiteindelijk waren we op tijd, en hadden we zelfs nog tijd om ons zelf een bakje koffie in te schenken. De zaal was een stuk kleiner dan die van het VUMC, en ook een stuk minder vol. Ik had het idee dat er ook veel oudere vrouwen (van mijn leeftijd) in de zaal zaten. Ik kan ernaast zitten (misschien lijken ze een stuk ouder dan ze in werkelijkheid zijn!). Dat gaf me een gerust gevoel. Ik was niet de enige 40+.

Het voordeel van mijn leeftijd is dat ik zowieso buiten de boot val wb de onderzoeken. Die gaan tot een leeftijd van 38, 39 jaar, en dat ben ik al een tijdje niet meer. Met het IVF-traject van mijn zoontje deed ik aan geen elk onderzoek mee. Ik geloof dat er ook geen onderzoeken waren. Toen we voor een tweede kindje gingen, deed ik dat wel. Extra hormonen om de kwaliteit van de embryo's omhoog te krijgen, een andere manier van terugplaatsing. Achteraf denk ik: Waren deze onderzoeken van invloed geweest op het niet slagen van de laatste IVF/cryo-pogingen? God knows. De volgende stap is het intakegesprek.