Wat kunnen je gevoelens tijdens dit traject toch snel veranderen...

Zo was ik twee weken (!) terug nog echt vol vertrouwen dat het gewoon goed gaat komen. Dit is nu al een flink stuk minder...en hoe dat komt??? Ik weet het echt niet...

Het is blijkt maar weer echt een traject met bergen en dalen, hoogtepunten en dieptepunten, zorgeloos en vol met zorgen, spanningsloos en vol met spanning...het vreet heel veel energie van je.

Ben een week nu bezig met de puregon, zou het misschien daarvan komen, mijn downgevoel? Duurt het me allemaal te lang? Mijn leven staat voor mijn gevoel toch weer een beetje stil, terwijl ik anderen om me heen verder zie gaan met hun leven. Naar de buitenwereld toe onbezorgd en vrolijk (maar je weet natuurlijk niet hoe zij zich van binnen voelen), allerlei dingen plannend, zoals een vakantie, uitstapjes...maar wij kunnen dit niet...wij kunnen nog geen vakantie gaan inplannen...want wij weten niet hoe het zich gaat ontwikkelen...blijf wel nog stug zeggen dat ik eind september met zwangerschapsverlof ga en ik hoop ook zo dat onze droom eindelijk gaat uitkomen...en dat we eind mei en juni vakantie hebben, maar dit is nu op dit moment alleen nog maar roepen in het luchtledige...volgens de kaarten moet ik vertrouwen en geloof blijven houden in de stappen en de dingen die ik nu doe. Dat probeer ik ook, maar af en toe is het lastig om vol te houden...

Zoals je kunt lezen...hoop en wanhoop liggen heel dicht bij elkaar...

en ik mis mijn pappie en mammie...gelukkig komen ze vandaag terug van Engeland...