Mijn bevalling. Van het begin tot eind. De bevalling van Jesse.

Donderdagochtend 10 maart..In het ziekenhuis aan de CTG scan. 41 weken en 3 dagen zwanger.

Daarna naar de gyneacoloog. We zouden bespreken over hoe nu verder. Ik was het werkelijk waar zo zat!

Dinsdag 15 maart zou ik ingeleid worden. Op 15 maart zou zowiezo ons mannetje geboren worden! (wat een raar idee was dat) Een nieuwe afspraak gemaakt voor de CTG scan.

Vrijdag 11 maart..Na het lunchen zat ik al te twijfelen of ik nou wel of niet even naar de stad zou gaan,ik begon toch wel een beetje krampen te krijgen die niet prettig aanvoelden. Maar het was een beetje met vlagen,en ik besloot toch te gaan.

15.00 uur: De krampen begonnen erger te worden,en ik merktte dat ik ze moest wegpuffen. Ik ben op de bank gaan liggen,en bij gaan houden wanneer de weeen kwamen. Om de zes minuten!

Ik ben nog gaan koken,en tussendoor moest ik weeen wegpuffen. Bizar!

19.00 uur: De weeen kwamen nu om de 4 á 5 minuten,en m'n vriend besloot toch de verloskundige te bellen.

Toen ze er eenmaal was,en had gevoeld of ik al een beetje ontsluiting had,was het een grote teleurstelling.

Ik had 1 cm ontsluiting...Ik kreeg het advies om 2 paracetamol's in te nemen,en het bed in te gaan,want het zou nog weleens een zware nacht kunnen gaan worden,en dan had ik alvast een beetje slaap gewonnen.

21.00 uur: In bed....de weeen begonnen heftiger te worden,en ik besloot me echt te concentreren op de ademhaling,wat me nog goed af ging. Maar toen het eenmaal heftiger en heftiger werd raakte ik een beetje in paniek,m'n vriend weer de verloskundige gebeld. Het was toen al na twaalf uur s'nachts.

Ontsluiting: Krap 1.5 cm.

Vervolgens afgesproken dat de verloskundige s'morgens om 8.00 uur zou terugkomen. Ik heb de hele nacht hevige weeen gehad. Ze deden zo'n pijn dat ik niet meer wist hoe ik ze weg moest puffen. In bed,uit bed,tegen de stoel aan,leunen op bed..Wat een ellende!

En dat een hele nacht....een nacht zonder slaap.

Zaterdag 12 maart.. 7.00 uur: Onder de douche.Heerlijk die warmte.Maar de weeen bleven komen,en ik besloot snel wat makkelijks aan te trekken,en leunend op bed te wachten op de verloskundige.

Ontsluiting: 2 cm!

Ik dacht dat ik niet goed werd. Dit ging ik niet nog uren volhouden zo,en de verloskundige besloot om mijn vliezen te gaan breken. Het vruchtwater was zo veel,en harstikke groen!

Kindje had in het vruchtwater gepoept (en goed ook!!),dus ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Snel wat op de zitting gelegd van de auto voor het vruchtwater,de laatste dingetjes bij elkaar gepakt,en op naar het ziekenhuis. M'n vriend reed best rustig,maar ik verging van de pijn. Wat een ellende.

Eenmaal in het ziekenhuis in een rolstoel naar de verloskamer. Wat was ik blij dat ik in dat bed lag! Maar die weeen...auw auw auw. Ik kon ze niet meer opvangen,en ze moesten me echt helpen met het wegpuffen wat ik gewoon niet meer kon.

10.00 uur: De gyneacoloog had besloten mij aan een infuus met weeen opwekkers te leggen. Om die ontsluitingsweeen te vorderen. Daarnaast zou ik een ruggeprik krijgen,en kon ik nog even lekker slapen.

Na een slapeloze nacht moest ik natuurlijk wel een beetje energie hebben om te gaan persen!

Wat een verademing die ruggeprik! Ik voelde alleen de harde buiken,maar geen weeen meer. Ik heb zelfs nog wat gegeten met m'n vriend,en samen nog even gelachen.

Ons mannetje druktte wel heel erg tegen mijn stuitje aan,en dat was het enige wat ik voelde,daar had ik ook best last van!

11.00 uur: 8 cm ontsluiting! Zo dat ging ineens hard. Toch vreemd dat de gyneacoloog dan zegt dat ik bij 10 cm ontsluiting mag meepersen en ons mannetje ter wereld zal brengen.

14.00 uur: 10 cm! Ik mag langzaam beginnen te persen,want ons mannetje wil er wel graag uit. De ruggeprik was nog niet helemaal uitgewerkt,dus ik voelde eigenlijk niet veel van beneden,alleen de bekende "poepdrang" hihi.

Het persen ging goed,ik kreeg alleen niet zo veel lucht,en dat maaktte het wel wat zwaarder. Ook begon ik door het persen last van mijn ribben te krijgen...

14.27 uur: Jesse geboren! Wauw,binnen een half uur had ik ons mannetje op de wereld gezet. Een mannetje van 43.60 gram. Ongelooflijk dat ik het in een half uur had gered vond de gyneacoloog.(vooral met zo'n zwaar kindje) Ik was wel wat ingeknipt,dus 4 hechtingen.

Hij mag wel zwaar zijn,maar dat is totaal niet te zien.Het is zo'n fijn klein mannetje!

Nu lekker genieten!