Ik sta aan het allereerste begin van de Medische Molen. Nog niet zo lang geleden kreeg ik het nieuws dat mijn fsh waarde verhoogd is, zo rond de 18 - 20. Dat was de grootste domper van begin 2011. Dat ik al 2 jaar bezig ben om een kindje te krijgen en dat ik alleen maar 2 miskramen er aan heb overgehouden was erg, maar ik probeerde er gewoon maar overheen te stappen. Eind augustus was de tweede miskraam en anderhalf week later begon ik op mijn nieuwe werk. Onder leiding van een zwangere collega had ik zeker wel leuk werk gevonden maar te gelijke tijd was die prachtige buik van haar de broedhaard van mijn jaloezie. Natuurlijk was ik blij voor haar, maar nadat ze voor de derde keer in een pauze vertelde dat het allemaal niet gepland was en ze het allemaal moeilijk vond heb ik haar mijn kant opgebiecht. Niet om haar voor het hoofd te stoten maar alleen maar om haar te vertellen dat ze een geluk met zich mee droeg die sommige mensen niet mogen ervaren, of althans maar even.

Maar juist dat ik onlangs het nieuws kreeg dat ik dus vervroegd in de overgang zal komen brak mij en de niet goed verwerkte miskramen hebben dan ook het verdriet versterkt. Ik heb 2 weken lang alleen maar kunnen huilen. Gelukkig heb ik de laatste tijd ook goede dagen. Zo probeer ik me maar een beetje overal door heen te slaan. Want het duurt nog even tot ik 14 juni de intake heb op de Isala kliniek in Zwolle. En tot die tijd probeer ik mij zoveel mogelijk te oriënteren. Terecht komen op dit geweldige forum heeft daar zeker in bijgedragen. Hoewel Ingmar, mijn lieve vent, wel een beetje gek ervan wordt. 'Waarom zit je op zo'n forum - We weten nog niets zeker" etc, is wat ik van zijn kant hoor. Ik begrijp zijn kant van het verhaal dan ook wel. Het is natuurlijk niet makkelijk allemaal en ik ben al 20 stappen vooruit aan het denken. Maar dat is dan ook mijn verdedigingsmechaniek - worst case scenario's bij langs en vervolgens bedenken wat ik dan zou willen/kunnen doen. eigenlijk belachelijk, want ik ben niet medisch geschoold. Het enige waar ik verstand van heb is verf, vorm en kleur. Maar de verleiding is zo groot om toch aan de lieve mensen op dit forum te vragen hoe hun ervaringen zijn. Of er inderdaad aparte voorwaarden zijn voor eiceldonatie als ik daarop aangewezen blijk. Gelukkig hoor ik sinds korte tijd ook positieve verhalen van andere fsh meisjes hier op het forum en dat geeft hoop. Alleen het is zo dubbel, want in de spiegel kijkt er elke keer een meid van 30 jaar terug. Dat overgang dan al tot de mogelijkheden zou bestaan, wel daar had ik wel eens van gehoord. Maar het nooit verwacht in mijn geval. In mijn familie zijn nu eenmaal alle vrouwen laat in de overgang, dus hoe kan het dan dat ik zo'n ongeluk heb gehad. Of heb ik te lang verkeerd geleefd? Hebben al die sigaretten van vroeger voorgoed hun uitwerking gehad en zal ik voor het eerst spijt hebben dat ik bewust gewacht heb tot mijn 28ste om aan kinderen te beginnen?

Dat lost niets op, maar toch, in een onbewaakt moment drijven de gedachtes naar boven, als een olievlek vervuilt het mijn dagelijkse ritme. Wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Afwachten en alles op mij laten afkomen, of voorbereiden op het onvermijdelijke; misschien wel nog meer slecht nieuws. Dan maar liever controle uitoefenen op de zaken die je wel in de hand kan houden. Beter mijn best doen op mijn bijbaantje zodat ze me nog een jaar houden ondanks het 'gezeik van de laatste tijd. Dat ene schilderij afmaken die halverwege juli in een groepsexpositie moet prijken. De cd die volgende maand uitkomt van mijn vriend zijn super band. Leuk vrijwilligerswerk vinden en mijn gedachtes en gevoel concentreren op liefde en geluk in mijn directe omgeving. Zoals een neefje en nichtje die van ons houden; de vriendinnen die intens meeleven en alles beter zouden willen maken voor ons. En de familie die liever niet het onderwerp te vaak wil aansnijden omdat het allemaal zo verschrikkelijk lastig is. ook zij doen zo hard hun best....

En deze weblog, mijn digi dagboek waar iedereen op mag reageren, zodat ik voor mezelf de weg naar geluk terug kan lezen, hopelijk ooit met een grote tevreden glimlach en een goed gevuld stel armen....