Het lijkt wel alsof het lot mij soms bij de oren grijpt. Ik bedoel dat heel letterlijk zelfs. Want ik heb al mijn hele leven verhalen gehoord van vrouwen in mijn omgeving die geen kinderen konden krijgen. Een kennis van ons kon na haar 38 alleen nog maar miskramen krijgen en ondanks dat ze een prachtige dochter had was het verdriet zo erg dat het haar bijna consumeerde van binnenuit. Misschien is secundaire kinderloosheid wel wreder, want je hebt nog meer een idee van wat je moet missen. Het verdriet van de moeder van een vriend van mij, vanwege te veel vleesbomen en een hieruit voortgekomen operatie waarbij haar baarmoeder en eierstokken werden weggehaald dan. Zij had uiteindelijk de kracht en liefde terug gevonden in 2 Colombiaanse kinderen.

Maar wat als je wieg leeg blijft, zou dat dan makkelijker zijn? Nee natuurlijk niet, want het verdriet blijft aan je knagen, de voorstelling van dat kindje in combinatie van je partner sijpelt door alles heen. Of het kindje wel die lieve deukjes in de wangen van je partner mag erven. Misschien zelfs wel jouw eigen koppigheid of zijn serene rust. Het is een aaneengesloten verhaal van dromen, angsten en projecties die iedereen op dit forum vast wel te parten speelt. Misschien zou het wel een zoon worden met de liefde voor de favoriete sport zoals zijn vader, misschien zou het zelf wel een jeugdkampioen kunnen worden, wie zal het zeggen. Hoewel je het misschien niet zal helpen door de donkere dagen, doen die kleine voorstellingen soms ook zoveel goed. Het is net als zo'n intense lichtstraal die door de wolken heen bokst. Het verwarmt je van binnenuit lijkt wel, maar de klap komt altijd weer als je naar binnen gaat en de koelte van het huis je misschien zelfs wel kan laten rillen.

Daar kan ik goed over praten met twee van mijn tantes, beiden aangetrouwd, de ene van mijn moeders kant en de andere van die van mijn vader. Zij weten beiden precies wat ik bedoel als ik het over zowel mijn dromen als angsten heb. en in tegenstelling tot wat anderen in mijn omgeving liefdevol proberen, kunnen zij er echt op in gaan. Aan een kant voelt de verbondenheid in pijn wel goed, maar natuurlijk wil je het liever anders zien. Dat is nu eenmaal zoals het gaat. Mijn ene tante was 21 en zwaar verliefd op mijn oom, ze zaten beiden nog op dezelfde universiteit en zij waren intens gelukkig bij de gedachte dat het stoppen van haar menstruatie nieuw leven kon betekenen. En ze was tenslotte ook al wat aangekomen. Maar bij de dokter bleek het tegenovergestelde. Ze was niet zwanger. In het ziekenhuis bleek naar enkele onderzoeken dat ze een tumor meedroeg van een paar kilo. Ze is binnen een paar dagen 'geholpen' en zo werd alles verwijderd. Dus ook de eierstokken. In een klap werd ze confronteerd met een mogelijke beëindiging van het leven in plaats van het nieuwe leven waar ze al zo blij mee waren geweest. Chemokuren volgden en gelukkig werd ze schoon verklaard. Hun liefde werd bezegeld door een uitgebreid feestelijk huwelijk waar ik als klein meisje zo van onder de indruk was. Ik hoorde pas later dat die modieuze korte kapsel dus in eerder genoemde gebeurtenis was ontstaan en dat veranderde mijn beeld nogal. Maar mijn tante en oom zijn altijd sterke mensen geweest en hun manier om met de leegte om te gaan werd dan ook opgevuld door een nobel streven. Pleegkinderen, vaak nog eens de moeilijkste gevallen, werden liefdevol opgevangen en moesten onder hun strenge toezicht structuur en later weer vrijheid daarbinnen leren. En dat ging goed. Jarenlang tot er op een bepaald moment een pleegkind, een meisje van zestien zwanger werd. Dat meisje koos abortus en uiteraard viel dat niet goed bij mijn tante. Haar verdriet die jaren redelijk te dragen was reet weer haar open. Want je kan nog zo goed alles overdenken en willen, gevoel laat zich niet beheersen. Gelukkig is mijn tante ondertussen alweer aardig de oude, maar dat verdriet, ik hoop waarlijk dat ze dat niet nog eens hoeft ondergaan. Daar is zij veel te lief voor.

Mijn andere tante werd meerdere keren zwanger maar telkens als de cruciale fase aanbrak waarbij het lichaam door middel van de placenta de taak op zich moest nemen ging er iets fout. Mijn tante heeft na een paar zwangerschappen en ondragelijk verdriet haar 'kampioenen' maar vaarwel gezegd. Pleegkinderen is niet aan haar besteed zegt ze en adoptie kan prima werken voor een ander, maar zij is gelukkig met haar bonus kinderen, zoals haar nichtjes en neefjes. Ze gaat vol enthousiasme mee naar zwemles van de kinderen en terwijl de vermoeide moeders met elkaar roddelen op de bank en klagen over ditjes en datjes heeft mijn tante de tijd van haar leven. Als ze haar bonus kinderen dan weer wegbrengt terwijl de kids al een beetje kribbig worden heeft zij haar bonus tijd al weer in de pocket. 'Ach auk' zegt ze dan tegen mij, 'ik heb dan zelf geen kinderen, maar als er eentje bij ons is, dan geniet ik er intens van.' Ik glimlach alweer bij de gedachte aan haar intense geluk. Want zo kan het ook zijn en ben ook blij als mijn eigen nichtje weer eens komt aanzetten met papier en potloden. Ondertussen weet ze al lang welke dieren ik ga tekenen, al bij het eerste lijntje die ik trek, maar het enthousiasme is zo aanstekelijk dat ik zo een paar A4-tjes vol klad. En misschien, zal ik bij mijn tante wel een keer dat boekje moeten ophalen 'wat als je wieg leeg blijft', maar voorlopig nog niet.

Het duurt niet lang meer en dan ga ik met behulp van het ziekenhuis naar mijn klutseieren, naar mijn verdwaalde kampioen.