Na een paar jaar obsessief bezig te zijn geweest met de juiste datum voor de volgende vrijpartijen en het gewenste standje om het liefdessap te ontvangen is er een einde gekomen aan al dat dwangmatige. Terwijl de rollercoaster zich of op een dieptepunt bevind of zich omhoog takelt voor de volgende helling mag ook geen verschil meer uitmaken. Het is eng om toe te geven dat al die tijd van obsessie niets heeft gebracht. Niets dan teleurstelling, een paar keer een klein sprankje hoop en vervolgens niets. Helemaal niets. Of dit nu te wijten is aan te weinig eicellen of dat het nu klutseieren zijn, dat is uiteindelijk niet te onderzoeken.

Met een angstig hart tel ik langzaam de dagen af tot ik de uitslag krijg van de fertiliteitskliniek. Wel of geen IVF met eigen eicellen, daar draait het nu om. De realisatie dat er wellicht nog wel hoop is probeer ik snel weer weg te stoppen. Het heeft geen zin om me daar alleen maar op te focussen. De weg naar eiceldonatie lijkt tijdelijk bevroren. Net als een boerenslootje dat in de aantocht van de winter de spiegelende oppervlakte uitnodigend laat blinken in de verre winterzon. Je voelt het in de diepste van je beenderen, de winter zet door en je kunt binnenkort een stap wagen op het prille ijs of de dooi slaat alles kapot. Zo is het nu met de medische-malle-molen ook. Ik schipper tussen de seizoenen in, wetend dat al lang ergens de uitslagen bekend zijn, dat een arts al lang weet wat hij zal zeggen binnenkort. Maar we zullen moeten wachten.

Het feit dat we niets meer kunnen doen dan dat en ik geen spontane zwangerschap hoef te verwachten heeft na een paar gedesillusioneerde weken plaats gemaakt voor andere belangrijke zaken. Terwijl mijn vriend de eerste presentie van zijn nieuwe cd heeft gehad, heb ik de opening van een groepsexpositie bijgewoond, waar ik zelf aan mee doe. Alles was een tijdje bevroren, maar de dooi is ingezet voor die activiteiten. Het lijkt bijna weer alsof ik echt leef. Niet meer de kalender-aukje die alleen nog maar bezig is met een kinderwens tegen wil en dank. Ik heb het laten rusten, althans overdag. Want ’s avonds zijn de dromen bikkelhard. Ik droom over kinderen, allemaal van ons beiden. De ene keer lijken ze op ons, de andere keer hebben ze alle kleuren van de regenboog. Én juist vanwege al dat wachten. Vanwege al dat willen heb ik het meest dierbaarste laten lopen. Ik realiseerde dat pas echt na een verhaal van een collega.

Zij vertelde over een kennis van haar. Hij en zijn vrouw zijn al tijden bezig om een kindje te verwekken. Nu dat ze aangewezen zijn op IVF heeft hij een bijzondere rust hervonden. Natuurlijk vond hij als elke man seks geen probleem en in het begin was de frequente gang naar het bed geen last voor hem. Toch werd de sfeer anders naar mate de tijd verstreek. Hij begon zich meer en meer een gedwongen participant te voelen. Of in zijn eigen woorden: “een fokkonijn”. Nu zijn vrouw ook inzag dat het zonder hulp niet meer ging lukken, moest hij het eerst met de absentie van seks stellen, maar is onder tussen het vrijen weer terug gekomen en hoe. Ze lijken wel weer te zijn aangeland in het begin van hun relatie, waar de verliefdheid het paar op zweepte in liefdevolle aanrakingen en fantastische seks. Okay, de frequentie zoals alleen verliefde tieners dat kunnen, dat niet. Maar het was terug. Het bed was weer hun rijk, zijn rijk.

Het mag duidelijk zijn dat geen enkele man ongevoelig is voor de gedreven vruchtbare vrouw. Als zo’n vrouw zijnde, moet ik dan ook mijn schuld hierin tegenover mijn vent beamen. Ondanks alles wat ik me eerder heb voorgenomen, is de kinderwens ontaard in een onuitgesproken strijd tegen de tijd en ratio. Het ging al lang niet meer om de liefde te vieren maar om hem te consumeren voor maar één doel. Het kind. Dat moest er komen tegen wil en dank. En ondanks het verschrikkelijke nieuws over POF heb ik ook voor het eerst in tijden niet met de kinderwens in het achterhoofd me toegelaten om te genieten. Wat is dat toch, dat wij vrouwen zo gefocust kunnen zijn dat we onze liefde beteugelen en alleen maar met het lichaam bezig zijn. Want de liefde en spirituele kant van seks is erg belangrijk. Zij voedt de band tussen twee mensen en zij is de reden dat een hele generatie ons vrouwen bevrijden. Want baas zijn over eigen buik, is zo gewoon voor ons Nederlandse vrouwen, dat we er eigenlijk niet eens meer bij stil staan.

Niet alleen in geboorte beperking, maar ook zeker binnen vruchtbaarheidsbehandeling biedt de revolutie ons mogelijkheden die onze oma’s vaak niet eens gekend hebben. Ter illustratie, mijn oma had na de basisschool nooit doorgeleerd. Zelfs tijdens haar zwangerschap dacht ze echt dat haar kind uit haar navel tevoorschijn zou komen. Misschien was ze niet zo slim, maar de vroedvrouw heeft haar goed uit de droom geholpen. Toen mijn oma ook na het overlijden van haar man zich eenzaam voelde, vroeg ik haar wel eens of ze niet een nieuwe man wilde. Zij antwoorde echter dat mannen maar geïnteresseerd zijn in één ding en dat zij daar de sjeu niet echt van in kon zien. Hoe anders is het voor onze moeders en onszelf. De seksuele revolutie heeft ons verstandige individuen gemaakt met een liefde voor het leven en seks.

Daarnaast is er ook iets te zeggen over de westerse vrouwen zoals wij zelf, die gedreven door de kinderwens bepaalde standjes aanmeten in de hoop op die manier het proces te willen vlotten. Hoeveel van ons plaatsen niet een kussen onder de derrière zodat er maar zo min mogelijk liefdesvocht kan ontsnappen? Hoewel dat misschien wel een praktische oorsprong heeft doen we onszelf en onze partners te kort. We hebben meer te bieden dan alleen te ontvangen voor sluimerende eitjes. De kracht ligt ook daarin, want het schijnt dat als een vrouw meer geniet dat de smering gestel het beste werkt, de snelweg waarop de soldaatjes de weg vinden naar de grootste cel die het menselijk lichaam produceert verkent. Onze eicel.

Met dat in het achterhoofd en vooral het feit dat ik me schaam over dat de laatste tijd ons seksleven niet meer zo vol is als het eerder was, bekijk ik een site met uitdagende lingerie. Het wordt tijd om de rekening te vereffenen. Om het heft in eigen hand te nemen en op zoek te gaan naar de aanrakingen die tintelen. Niet vanuit een kinderwens, maar vanuit de wens om mijn liefde te verklaren. Om mijn vent het gevoel te geven dat hij meer is dan een fokkonijn en dat hij meer is dan alleen een middel om een bepaald doel te bereiken.

Laat de revolutie beginnen!!!!!