´De Terugplaatsing!´

In het LUMC zijn op zaterdag de deuren van de IVF polikliniek gesloten en moet je aanbellen bij de intercom. Wij belden en de deur zou opengaan en we konden dan doorlopen tot het achterste gedeelte. Alleen de deur klikte niet en ging niet open. Toen wij weer belden was er geen antwoord meer. Na nog een keer bellen

besloot ik even af te wachten, want als wij er niet waren op de afgesproken tijd zouden ze toch vast wel in de gang komen kijken en

ons door het glas van de deur zien staan? Intussen had ik ineens moederlijke gevoelens voor de microscopisch kleine maar toch bloedeigen kroost die zielsalleen daar achter die deur in een buisje op mij wachtte. Toch weer bellen dus, en eindelijk weer contact maar nog steeds geen deur die openging. Wéer bellen, steeds gefrustreerder nu, want was dit een teken ofzo? en uiteindelijk ging dan toch die deur open en gingen we in de wachtkamer zitten. Tot onze verbazing kwamen er mensen uit de behandelkamer en ook weer nieuwe mensen achter ons binnen, die blijkbaar niet 10x hadden hoeven bellen maar in 1x binnenwaren. Ik mocht gelijk komen, en Dr V., door ons ´de backpacker´ genoemd omdat hij eruit ziet alsof hij in zijn vrije tijd met geitenwollen sokken de Himalayas intrekt, baard en verwilderd haar en een sexappeal die zo in Medisch Centrum West tot zijn recht kon komen. Hij was erg verbaasd, bijna beledigd te noemen, dat Lenny niet meeging de behandelkamer in. Dit hebben wij sinds de eerste keer al zo gedaan: wel mee bij de punctie, maar niet bij de terugplaatsing. Bij de punctie kan hij namelijk meekijken op het scherm, en bij de terugplaatsing niet. Dus er is wat mij betreft geen reden om ernaast te zitten. Die reden had Dr V. wel- want nu was ook het moment dat we hoorden wat er van de eitjes geworden was en welke kwaliteit ze hadden. Hij drong zo aan dat ik voorstelde Lenny alsnog te gaan halen maar nee dat hoefde niet. Nou doe dan niet zo moeilijk zeg, mij een schuldgevoel aanpraten terwijl ík het ben die steeds in een kutpositie(!) met benen wijd op zo´n bank moet gaan liggen. Hij vroeg of ik Lenny´s hand had fijngeknepen tijdens de punctie. Nou nee, wehouden geen handen vast bij de punctie. Wat een onzin! Ik ben toch geen mietje..

Hij vertelde dat er 2 eitjes goed genoeg waren, die waren 5 en 6 cellig. Niet zo goed als de vorige keer dus, dat was een topper van 9 cellen geweest. Maar hij zei dat deze ook goed genoeg waren, dat ze er genoeg zwangerschappen mee gezien hebben. Hij bracht de eendebek naar binnen terwijl hij onze namen nog even checkte, en dat was het groene licht voor de terugplaatsing: een lange dunne slang met een beetje vloeistof en de onzichtbare ´jongens´ (zo noemen wij ze voor het gemak anders is het zo´n mondvol steeds) en spoot die hoog in de baarmoeder. Daarna moet de laborant de slang meenemen en controleren dat de jongens er inderdaad uitzijn, en dat waren ze want die riep heel hard : ja!

Ik moest nog even blijven liggen, en het derde eitje overigens is niet teruggeplaatst want dat doen ze niet, maar het was ook niet goed genoeg om in te vriezen, dus dat is altijd wel even slikken: na al die moeite wordt die gewoon afgedankt.. jammer. Ik checkte de statistieken nog even bij dr V. Nee het is geen 20% maar 30% kans op een zwangerschap bij kunstmatige inseminatie, dus technisch gesproken had ik al zwanger moeten zijn! Maarja wat zijn statistieken.. soms moet je een dobbelsteen 30x gooien eer je een 6 krijgt. En ik checkte dat er niets is dat ik kan doen of laten, om de innesteling te bevorderen.. nee het is nooit aangetoond dat rustig aan doen bijvoorbeeld betere kansen geeft dus je mag gewoon alles en de natuur moet de rest doen. Bij mij op de opleiding denken ze daar anders over.. je kan visualiseren dat je zwanger bent of een kind hebt, of een nieuwe ziel verwelkomen... en dat zal best wel helpen maarja, de helft van de tijd nu vergeet ik dat er iets is teruggeplaats en eist het normale leven weer mijn aandacht op. Ondanks dat ik 3x per dag die pillen moet nemen, dinsdag nog een shot Pregnyl moet inspuiten en ik 20 maart een zwangerschapstest heb,

heb ik er gewoon geen ERG meer in dat er misschien iets staat te gebeuren. Of niet. Ik heb geen verwachtingen. Misschien is dat fout. Maar ik heb die ook steeds niet gehad, en dat is de reden misschien dat ik er zo nuchter op kan reageren als het niet gelukt is. Omdat ik nergens op reken. Maar de zwangerschapsboeken liggen al klaar, die

vorige keer in mijn enthousiasme al waren aangeschaft. En als het de bedoeling is, dan zal het deze keer lukken. En anders niet en dan is het ook goed. Alles heeft een tijd en een plaats en die worden niet naar mijn wensen bepaald. Ik had het niet kunnen bedenken maar om eens niet te kunnen krijgen wat je wil voelt best goed,

voelt dankbaar, voelt echt. Alles maar kunnen kopen en bestellen is niet zo speciaal meer na een tijdje. Iets gegeven worden omdat het de bedoeling is, omdat het goed is, dat is als een geschenk uit de hemel. Geen kind kunnen krijgen zegt niets over onze kundigheid of geschiktheid, het zou alleen zeggen dat er iets anders de bedoeling is, dat de genen van onze families

niet doorgegeven moeten worden bijvoorbeeld, haha. Of dat er ergens een lief mensje wacht om door ons geadopteerd te worden, of dat wij de wereld iets veel belangrijkers te bieden hebben dan nog een kind erbij.. er zijn vast dingen die wij hierdoor niet kunnen creëren, niet kunnen ontwikkelen of toevoegen aan de wereld. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het klinkt op dit moment vele malen aantrekkelijker om een klein wezentje te bekijken, te ervaren en lief te hebben, dan om een goed boek te schrijven of de rest van de wereld te gaan bekijken. Maar we willen gewoon allebei en daar gaan we dus voor! Een innesteling duurt 2 dagen, en daarna zou ik dus eventueel weer de symptomen van vorige keer kunnen krijgen toen aangetoond was dat er zwangerschapshormoon in mijn bloed zat, bijv. ineens ´s nachts naar het toilet moeten en zoete trek hebben!

Wij wachten af..