Ik zit hier nu ongeveer een maand op deze site en vond het tijd om toch even te proberen mijn/ons verhaal zo kort mogen op te schrijven.

Ook fijn dat ik het weer even van me af kan schrijven.

Ik zal begin bij het begin van mijn verhaal als het gaat om kinderen.

Toen ik 16 was had ik al best wat meegemaakt en niet zo'n prettige jeugd gehad, maarja zoveel mensen hebben die ervaring dus geloof me, daar voel ik me echt niet speciaal in. Ik kwam op straat te staan en kreeg onderdak bij een jeugdcrisiscentrum, daar kwam ik een jongen tegen die twee jaar ouder was dan ik, hij trok mij mee in zijn slechte gedrag en op een bepaald moment stonden we met zijn tweeen op straat zonder geld en gingen van het ene opvangcentrum naar de andere, tot op een dag ik een positieve zwangerschaptest in mijn handen had..Totaal onverwacht, want ik gebruikte immers de pil.

Ik ben altijd tegen abortus geweest dus dat was voor mij geen optie, ik hield al van dit kindje en zou hem met liefde op gaan voeden. In mijn zwangerschap zat ik nog steeds in dezelfde situatie van de ene opvang naar de ander, ook ben ik door alle stress vroegtijdig opgenomen geweest in het ziekenhuis, ik had een scheurtje in mijn vliezen, 3 centimeter ontsluiting en was pas 30 weken zwanger..na 3 weken ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en gelukkig was ik nog steeds niet bevallen. Inmiddel hadden we een redelijk grote kamer gevonden waar we het voorlopig wel even zouden kunen redden met zijn drietjes.

Tegelijkertijd was ik helemaal niet gelukkig in mijn manipulatieve relatie die ik had met met de vader van mijn kindje, ook loog hij continu tegen mij over de simpelste dingen. Uiteindelijk ben ik bevallen van ons zoontje met 37 weken, dat was een ingeleide bevalling doordat hij in het vruchtwater had gepoept. Maar die dag had ik een gezonde baby in mijn armen en we mochten ook meteen naar huis.

Die tijd was prachtig ik zat echt op een roze wolk en probeerde ook de problemen die ik had met de vader van mijn kindje maar even te laten voor wat het was, ik had eigenlijk ook alleen maar oog voor mijn zoontje.

De eerste maanden ging alles goed, tot op een dag.. ik weet het nog precies, hij was 2 maanden en 5 dagen oud.. Ik was in de keuken aan het schilderen, mijn vriend kwam binnen en zei dat ons zoontje niet meer ademde. Mijn vriend had hem levenloos uit zijn bedje gehaald en op ons bed gelegd, ik raakte helemaal in paniek, schreeuwde dat hij 112 moest bellen en ik probeerde mijn zoontje mond op mond beademing te geven. Het ambulance personeel was inmiddel binnengekomen en al gauw zag ik ze nee schudden en mij ergste nachtmerrie werd toen de waarheid, hij was al overleden (sids, wiegedood) toen mijn vriend hem uit het bedje had gehaald, maar dat wouden we allebij natuurlijk niet inzien.

Alles ging vanaf dat moment me als een wazige film voorbij, de begravenis was een hel en ik kon bijna niet meer op mijn benen staan. Mijn relatie was eigenlijk ook automatisch verbroken, ook gingen we allebij heel anders met het verdriet om.

Ik heb zeker 3 jaar, vreselijk rebels gedrag vertoond en mezelf verdooft met blowen en kamde mij haren niet eens het boeide me allemaal helemaal niks, ik zat ook weer in diverse woongroepen en ook op een bepaald punt begeleid wonen. Totdat ik van de een op andere dag weer het licht zag en voor mezelf begon te zorgen en ik van plan was me niet meer uit het veld te laten slaan door mijn emoties, ik ging sparen voor mijn rijbewijs en vond eindelijk een huisje en op een of andere manier vielen alle dingen toen steeds meer op zijn plek.

Een jaar later leerde ik mijn huidige vriend kennen maar daarvoor ga ik verder in deel 2.