Hoi daar ben ik weer, nu dus voor deel 2.

Ja waar was ik ook alweer, oja toen leerde ik mijn huidige vriend kennen.

Het was inmiddels 4 jaar geleden dat mijn zoontje was overleden, het ging gelukkig stukken beter met mij, het kon natuurlijk nog beter maarja een mens moet niet teveel eisen stellen aan zichzelf, alles komt met de tijd.

Ik werkte om de zoveel tijd in het weekend ergens waar ik zeker 1,5 uur voor moest reizen met de bus en trein, want mijn rijbewijs had ik nog niet. En ja hoor daar kom ik dan mijn vriend tegen, hij was eigenlijk totaal niet het type man waar ik normaal op zou vallen, ja en dan bedoel ik ook echt een man!

Dus dat werd op en neer reizen, elk weekend heen en terug, na 3 jaar was ik het zat en toen zijn we samen gaan wonen. Dat was ook het moment dat mijn kinderwens weer op begon te borrelen..dus toen zijn we ervoor gegaan. Mijn vriend had vanaf het begin al gezegd dat hij waarschijnlijk minder vruchtbaar zou zijn omdat de dokters dat vroeger al tegen hem hadden gezegd. Hij was 7 toen hij een een operatie had gehad om zijn balletjes, die nog steeds niet in waren gedaalt op zij plek terug te laten zetten en ook heeft hij de bof en een liesbreuk gehad, dus de pech die je kan hebben daar beneden had hij bijna allemaal gehad.

Naar een jaar proberen zonder ook maar 1 positieve test, zijn we naar de huisarts gegaan en doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar natuurlijk veel testen gehad, jullie kennen het wel, alles was goed behalve het zaad, toen was het dacht ik van de ongeveer 30 duizend 10 procent beweeglijk.

Dus toen gingen we voor ICSI, ik was echt heel onzeker en had er veel verdriet van en was bang dit nooit meer mee te mogen maken.

Dus eenmaal de punctie gehad van 24 follikels, waren er 11 goede eicellen gevonden, 7 zijn er doorgedeelt en daar zat 1 A kwaliteit embryo bij, dus geen cryo's. Die embryo was terugeplaatst en 9 dagen later werd ik ineens hartstikke ziek, koorts, overgeven, vreselijk buikpijn.. Dus meteen naar ziekenhuis en ja hoor ik had flinke overstimulatiue en werd meteen opgenomen en aan het infuus gelegd. Ook hadden ze bloed afgenomen en mijn hcg was 140, ze konden nog niet met zekerheid zeggen dat ik zwanger was dus twee dagen later nog een keer een bloedtest laten doen en mijn hcg was 290! Yes ik was zwanger!!! Ik heb natuurlijk meteen mijn vriend opgebeld op zijn werk en we waren dolgelukkig!

Een week later ben ik ontslagen uit het ziekenhuis, mijn buik was eindelijk weer zo goed als normaal, maar ik moest nog wel rustig aan doen. Twee weken later hadden we de eerste echo (5 weken en 6 dagen) En we zagen een prachtig garnaaltje met een kloppend hartje, wat prachtig! heb me toch een potje zitten janken.

Toen ik 11 weken zwanger was, werd ik ineens weer hartstikke ziek, koorts en enorme pijn bij mijn linker eierstok.. Ik had mijn vriend opgebeld dat hij zo snel mogenlijk thuis moest komen en ik ben met met veel pijn en moeite met kleren en al in bad gaan zitten met de warme kraan om mijn linkerzij. De pijn ging maar niet weg, mijn vriend was inmiddels thuis en hij had me weer aangekleed en toen zijn we als een gek naar het ziekenhuis vertrokken, onderweg kon ik me alleen nog maar gebogen naar links houden met mijn lichaam om de pijn ietjes minder te voelen, tot het moment en dat weet ik zelf niet meer dat ik volgens mijn vriend mijn ogen weg draaiden en hij dacht dat ik in schock was. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen, echo's gehad met de baby was alles goed maar ze konden ook niet precies zien wat het wel was maar door mijn klachten dachten ze aan een gerdraaide eierstok.. Toen ben ik volgespoten met morfine en 1 uur later was de operatie, ik ben onder narcose gebracht en toen ik wakker werd was de pijn weg! ooh wat was dat een heerlijk gevoel! Wat bleek ik had dus een gedraaide eierstok, de eierstok heel zwaar was geworden door de nog met vocht gevulde follikels. De eierstok was 3 x om zijn as gedraaid en gelukkig hebben ze de eierstok niet verwijderd, hij was wel al heel donker geworden maar toen ze hem terug hadden gedraaid kwam die weer op kleur, gelukkig maar!

Verder heb ik een goede zwangerschap gehad en we hebben nu een heerlijke peuterpuber van 31 maanden.

Wel ben ik in het begin er bang geweest voor wiegedood, maar gelukkig heeft die angst nu plaats gemaakt voor vertrouwen en geluk!

We zijn inmiddels begonnen voor een brusje, ook hoop ik zo dat deze wens uit mag komen! Het zaad is jammergenoeg nog wat slechter geworden en de eerste poging is mislukt, als het goed gaat hebben we 25 februari een tp van onze enige cryo, ik hou hoop maar ben ook al zo blij met wat ik heb!