Hey Meiden,

Ik ben weer terug van weggeweest! Althans dat wil zeggen, nog niet helemaal beter maar na 17 dagen opname in het ziekenhuis wel weer lekker thuis.

In het ziekenhuis had ik geen internet, alleen op mijn telefoon, en dat was echt drama om daarmee het forum bij te houden. En na 3 dagen moet ik bekennen dat ik ook echt niet meer in staat was iets anders te doen dan overleven. Super bedankt voor al jullie lieve berichtjes en ik zal ook gelijk even het hele verhaal vertellen.

Maandag 3 mei:

Na een nacht van maagpijn, rugpijn en overgeven belde ik met mijn mannetje, die op fietstraining in Frankrijk was. Hij maakte zich toch wel erg zorgen om mij en vond dat ik even het ziekenhuis moest bellen. Zo gezegd zo gedaan! De ivf assistente vroeg naar alle bekende overstimulatie klachten, maar die had ik niet echt. Maar toen ik aangaf dat ik eigenlijk al 3 dagen levenloos op de bank lag wilde ze dat ik toch even langs kwam voor een echo. Op de echo bleek ik toch redelijk wat vocht ik mijn buik te hebben en ze wilde mijn bloed checken. Na een half uurtje en 2 verplichte kopjes thee kreeg ik de uitslag, overstimulatie en je moet hier blijven! Ik mocht nog wel even zelf mijn nacht spulletjes halen thuis omdat manlief dus ik het buitenland zat.

Ik kreeg een 2 persoonskamer en mijn kamergenoot lag nog op de OK. Eigenlijk voelde ik me veel te goed voor het ziekenhuis. Ik kreeg ook te horen dat k een HCG van 800 had, dus gelijk kon ik alleen maar denken aan een 4ling? Na 3 dagen bleek dat een foutje te zijn en dat mijn HCG maar 250 was.

Dinsdag 4 mei:

Mijn rugpijn werd erger en ik kon alleen nog maar op mijnrug liggen, maar met mega pijn. Stel je voor, 3 gebroken ribben op 2 plaatsen en er dan verplicht op moeten liggen, dag en nacht. Ik mocht naar de fysio in het ziekenhuis en ook hij stond met zijn handen in het haar, want hij kreeg mijn rug niet mijn in de juiste plooi, mijn spieren waren zo aangespannen.

Woensdag 5 mei:

De pijn was niet te houden, ik smeekte om pijnstilling, maar als je zwanger bent mag je niets anders dat paracetamol, en dat werkt niet in zo’n geval kan ik je verzekeren. Drama nacht, overgeven, huilen en creperen, ik kreeg een 1 persoonskamer en bij uitzondering wat morfine. Manlief kwam eerder dan gepland terug uit La France, wat toch wel erg fijn was

De dagen erop:

De pijn bleef, maar ook ging ik vocht vast houden, eindelijk de typische overstimulatie klachten. Niet dat ik daar blij moest zijn, want inmiddels plas ik niet meer en krijg elke dag 4 liter vocht binnen, in 7 dagen kwam ik 15 kilo aan! Alleen maar vocht in mijn buik en heupen. En ook nu moest mijn rug het ontgelden. De fysio kwam 2 keer per dag met een paraffine pakking (warme plak (55graden) van een soort kaarsvet tussen 2 laagjes foli waar je op kunt liggen) Dan had ik even 30 minuten geen pijn. De artsen bleven stug volhouden dat het geen ernstige vorm was omdat ik nog kon ademen. Maar de verpleging zei wel anders, zo’n buik hadden ze nog nooit gezien bij iemand die 3 weken zwanger is ipv 9 maanden!

Ze wilde me zo graag helpen en zagen mijn wanhoop, maar konden niets. De gynaecologen vertellen continu dat het op een bepaald punt omslaat en vanzelf beter word. Ik moet gewoon geduld hebben. Een drain is een uiterste oplossing dus daar willen ze niet aan denken

Vrijdag 14 mei:

De zaalgyn van die dag komt langs, hij ziet dat het echt niet meer gaat en wil direct een echo maken. Ademen doen zo’n pijn in mijn ribben, eten lukt echt niet meer omdat er gewoon geen plek is voor eten in mijn maag. En mijn hartslag ging zo snel alsof ik een marathon had gelopen. Tijdens een echo zegt de echoman (hoe heet zo iemand?) Dit kan niet je moet nu een drain!

Zodra het buisje in mijn buik zit begint er water uit te stromen, in 2 uur was ik al 7,5 liter kwijt! En daarmee ook mijn pijn!

De dagen erop:

De drain bleef lopen en ook ik bleef naar het toilet gaan, in 3 dagen was ik weer terug op mijn oude gewicht, wat een opluchting. Langzaam knapte ik weer een beetje op, al was ik nog wel heel erg moe en sliep bijna de hele dag.

Dinsdag 18 mei:

De zaalarts komt langs en vind het wel tijd worden voor een zwangerschapsecho, we plannen hem in op vrijdag 21 mei. Zachtjes vraag ik of dan misschien die middag daarna naar huis kan. Dit gaan we proberen zegt hij! Einde in zicht! Ook mag ik een nachtje zonder drain proberen, dus het kraantje gaat dicht.

Woensdag 19 mei:

Vandaag hebben we weer een andere zaalarts. “Wat doe jij nog hier” : vraagt hij gelijk! “Word het niet eens tijd dat je naar huis gaat?” Hij gaat in overleg met de gynen en mijn drain en infuus mogen eruit. Die middag mag ik naar huis! Zo onverwacht en zo fijn!

Vrijdag 21 mei:

Echo afspraak bleef gewoon staan, spannend, zou het vruchtje op de goede plaats zitten? We zien 2 vruchtzakjes en in 1 een kloppend hartje! Zo raar, ik besef het echt nog niet, ik ben gewoon echt zwanger. Door al mijn ziek zijn was ik daar zo niet mee bezig! De gyn zoemt nog even in op het andere vruchtzakje en ook daar zien we een kloppend hartje. 2 Mini baby’s in mijn buik, hoe bizar. Wel verteld ze dat de kans heel groot is dat die ene het niet red aangezien hij pas 2 mm is en de andere 4 mm. Maar goed , we gingen ook voor 1 baby! Dus nu is het blijven geloven dat er 1 van de 2 nog 8 maanden blijft zitten!

Volgende week:

Weer een echo!