Nou....een paar maanden alweer verder en de twijfel begint steeds meer toe te slaan...

Wat is er allemaal gebeurd sinds de bewuste 2 en 3 februari, toen we te horen kregen dat onze 3e IVF over en uit was.

Op maandag 7 februari hebben we een gesprek met dr. M. gehad van het ziekenhuis. Geen sympathieke vrouw, dat kan ik je wel zeggen...blijkbaar waren wij al besproken in het team en moesten ze ons somber counselen want ik ben een slechte kanshebster, een poor responder, zoals dat in vaktermen heet...daar sta of zit je dan met je 36 jaar...krijg je zomaar even voor je voeten geworpen dat je min of meer te oud bent, dat je eicellen niet meer goed zijn en dat je het eigenlijk kunt vergeten, zeker wat betreft cryo's en embryo's van goede kwaliteit. Ander FSH zou bij mij niets uitmaken en dat ik nog maar een eileider en eierstok heb, werkt ook niet echt in mijn voordeel...alsof ik daar om gevraagd heb...een 4e ivf mochten we wel proberen, maar ze gaven ons niet veel kans...nou....wat heeft het dan nog voor zin, dacht ik...

In de weken daarna echt van hot naar haar gesleept met mijn gevoelens en emoties...op een gegeven moment heb ik dan toch geprobeerd de knop om te draaien en weer verder te gaan leven, tenminste poging tot, want dat is gewoon heel erg moeilijk...altijd en overal word je ermee geconfronteerd...baby's worden geboren, meiden in mijn omgeving worden zwanger of zijn zwanger...maar toch probeer je er het beste van te maken...

Dus je gaat verder, je hebt na al die jaren wel een idee wanneer je eisprong is en dus probeer je toch automatisch in die periode net iets meer intiem met elkaar te zijn...en wat denk je dat er gebeurt????? Ik ben over tijd!!! Dit hebben we niet eerder meegemaakt. Ben altijd netjes op tijd....zou het dan toch weer een wondertje zijn???? De eerste dag over tijd dus een test ertegen aangegooid...negatief...een paar dagen later weer een test...weer negatief...op vrijdag weer een test...sjips...weer negatief...ik moet er maar niet meer in geloven en mijn hoop laten varen, maar ik bel toch de huisarts om te vragen of ik niet een hcg-test mag laten doen...dat mag....het weekend moet ik echter nog doorkomen voordat ik de uitslag krijg...pffff...maandag om half 2 gebeld...nee...helaas...nog niets binnen...om half 3 krijg ik een telefoontje...helaas...ook de bloedtest was negatief...0.1, bij 0.25 is ie positief...heeft er dan toch iets gezeten??? Waarom ben ik dan zo lang over tijd (ruim 10 dagen)??? En jawel hoor...een uur nadat ik de uitslag binnen heb, breekt de menstruatie door...had het wel al verwacht, maar toch...weer een domper en een teleurstelling te verwerken, kan er ook nog wel bij...en betekent dit dan dat mijn cyclus van slag is??? Ga ik nu van 28 naar 38 dagen??? Mag toch hopen van niet...maar het lijkt er helaas wel op....

In een (wanhoops)poging om nog een (laatste) keer te proberen om op natuurlijke wijze zwanger te worden, zonder de MMM, heb ik ovulatietesten besteld...18 stuks welgeteld, zodat ik mijn eisprong niet zou kunnen missen...om gek van te worden...er verschijnt iedere keer een tweede streepje, maar helaas niet dik genoeg en niet van dezelfde kleur of donkerder zelfs dan de controle streep...negatief dus...we blijven toch intiem met elkaar...maar de zin vergaat me steeds meer en meer...waarom proberen we het nog? Wat heeft het voor zin???

Gisteren dan opeens, op dag 20 (!) een positieve test...niet te missen...we maken er gebruik van...vandaag nog eens getest...ook weer positief...dus vanavond ook weer intiem met elkaar zijn...maar ondertussen heb ik er eigenlijk helemaal geen zin in...ik wil niet die moetjes doen...maar die drang is gewoon zo f**ing overweldigend...ik kan niet anders dan eraan toegeven...wanneer begin ik weer met leven??? Zelfs nu, terwijl we niet eens met een behandeling bezig zijn, word ik geleefd....door stomme ovulatietesten...

De twijfel slaat keihard toe...en genadeloos...gaat het überhaupt wel ooit bij ons lukken??? Meer en vaker komt het stemmetje naar boven en zegt...waarvoor doe je jezelf dit allemaal aan??? Laat het voor wat het is en probeer weer verder te gaan met je leven, druif...het lukt je toch niet...dus bespaar je de moeite en het geld, dat je dan aan andere dingen kunt uitgeven zoals bijv. een vakantie of weekendjes weg...

Zucht...maar ik kan het niet loslaten...dat hier in mijn omgeving allemaal kindjes worden geboren en dat er weer weet ik hoeveel zwangeren om me heen zijn, werkt natuurlijk ook niet echt in mijn voordeel...en dat iedereen maar blijft vragen hoe het met me is en me dan ook tegelijkertijd heel zielig aankijkt als ze de vraag stellen...lijkt wel alsof zij er zwaarder aan tillen dan ik dat doe...weet ook wel dat ze het goed bedoelen en dat ze meeleven, maar heb het er gewoon niet meer over, want ze weten toch niet hoe dit is, dat kunnen ze ook niet, want ze hebben het nooit zelf meegemaakt...

En ondanks dat we een heel goed gesprek hebben gehad bij Geertgen en nog een gesprek in DD hebben staan voor een volgende IVF, onze 4e alweer, heb ik er steeds meer moeite mee om verder te gaan met mijn en ons leven...hoor ik steeds vaker in mijn hoofd: Laat het voor wat het is...accepteer nu maar gewoon dat jullie geen kinderen krijgen/kunnen krijgen en maak er wat moois van met jullie tweetjes...

Maar dat kan ik niet...niet op dit moment, nu een oud-collegaatje van me zwanger is....nu nog meer dan eerst wil ik ook weer zwanger zijn...en een baby op deze wereld brengen en opvoeden naar ons beste kunnen en weten...

Ik wil ook!!!! En wel zo snel mogelijk...maar die verdraaide twijfel iedere keer weer...