Iedereen hier op het forum zal wel verhalen hebben van mensen die heel goed bedoeld de formule hebben om zo snel mogelijk zwanger te worden. De bekendste standjes, een extra dosis vitamine B12 en het afzweren van allerlei gifstoffen zijn dan al lang verteerd door de grote groep vrouwen die dagelijks worden geconfronteerd met het dilemma. Met deze adviezen hebben wij zelfs de bekwame dokters achter ons staan. Maar er zijn vele andere middelen. Als ik mensen vertel over onze moeilijkheden om een kind te verwekken dan heerst er stilte, die bijna tot een afgrijzen omslaat. Óf er zijn mensen die met hun ervaring of die van anderen spreken over iemand die het een of het ander gebruikte. Dat moet dan toch wel werken?

Laatst sprak ik met een man die onlangs een lezing had gevolgd over engelen. Hij was sceptisch maar besloot de ´gevederde vrind´ een kans te geven. Zijn probleem was tenslotte niet erg groot maar wel vervelend. Het betrof een dispuut over de plaatsing van een blokhut. Hij was al voor de bouw naar de gemeente getrokken en had aan de hand van de vastgestelde normen een blokhut op gericht. Maar natuurlijk wist een of andere ambtenaar zeker dat de man zijn geijkte meetlat niet overeen kwam met de beperkingen opgelegd. Over en weer werd er gediscussieerd, boetes uitgedeeld en de persoon in kwestie werd radeloos. Met de lezing vers in het geheugen besloot de man maar een beroep te doen op de engelen. ´En wat denk je´, zei de beste man, ´het is toch gelukt, want warempel, de dag erna werd er opnieuw gemeten door de gemeente en de hut werd goed gekeurd.´ Hij was opgelucht, bedankte natuurlijk meteen zijn engel. En sinds die tijd is voor hem geen vraagtekens meer aan de lucht; ze moeten wel bestaan.

Mijn nichtje bijvoorbeeld is een verdwaalde hippy. En ook al woont ze aan de andere kant van de wereld, ook zij weet zeker dat er een oplossing is voor mijn probleem. Ze zweert bij het ‘teruggaan naar de natuur’- yoga, tinctuurtjes en meditatie had ik al wel verwacht. Als Australische zweerde ze bij het zonnen, waarbij elk bedekt lichaamsdeel dan toch ook mee moest doen, voornamelijk de buik. Ook dat kon ik me nog indenken. Maar haar advies om blootvoets door het bos te lopen vond ik wel het meest verrassend. Zodra ik in gedachten mezelf zie lopen over het sluimerende mos tussen de rijen aangeplante bomen moet ik lachen. Maar hoe vermakelijk ook, meteen slaat het ook om in een onzekerheid; wat als dat nou wel de manier is. Zou ik dan ook niet mijn slippers aan de boom moeten hangen en het eelt moeten verwelkomen? Als je maar lang genoeg wordt geconfronteerd met een bepaald probleem dan wil je elke oplossing wel aangrijpen die mogelijk het verschil uit kan maken. Hoe ver het misschien ook afstaat van hoe jezelf in het leven staat. Alles is mogelijk. En alles wordt in eens een redelijke optie. Terwijl ik juist zo weerbaar was op een eerder moment zou zelfs een charlatan mij elk zalfje nu kunnen aansmeren.

De engelen-man is nieuwsgierig ondertussen en vraagt terwijl ik een tekeningetje krabbel in het café waar ik om zou vragen. ‘Mijn vriend en ik zouden heel graag kinderen willen’ zeg ik. ‘Maar als je dat vraagt, ben je dan ook bereid om elk kind op te nemen?’, vraagt hij belangstellend. Ik moet glimlachen. Hij heeft geen idee hoe raak hij schiet bij het stellen van die vraag omdat ik juist die dag het boekje over pleegzorg aandachtig had doorgelezen. ‘Ja’,antwoord ik, ‘elk kind is welkom. Maar een kindje dat genetisch van mijzelf is, is ook heel erg gewenst’. Ik zie zijn gezicht veranderen. ‘Ook al is het niet genetisch van jou, opvoeden heeft daar niets mee te maken’, zegt hij overtuigend. Hij verteld met liefde over zijn geadopteerde dochter en dat hij ondanks de overduidelijke uiterlijke verschillen nooit het gevoel heeft gehad dat het niet zijn kind is. Ik vind het verwarmend om te horen en hoewel ik weet dat hij gelijk heeft kan ik mijn eigen genen nog even niet loslaten. En terwijl ik naar huis loop vraag ik me af of het misschien gewoon zo moet zijn. Dat ik voor een reden wordt geconfronteerd met allerlei verhalen in mijn omgeving. Liefde bestaat en wie het wil kan ervoor kiezen haar te delen of te ontvangen.

Succesverhalen zijn er te over maar ondertussen wordt ik gewapend met de andere kant van het verhaal. Een hele goede vriendin van mij is geadopteerd en zij houdt enorm van haar (wens)moeder. Liefde moet alles wel overwinnen, anders blijf je alleen met je angsten en wie wil dat nou? Terwijl ik zucht steek ik een wierookstokje aan naast het flikkerend vlammetje dat prijkt voor de foto’s van overleden dierbaren. Ik kijk naar mijn blote voeten en glimlach als ik voor het eerst in mijn gedachten het volgende uitspreek. Kom maar op, engel, kom maar op: ELK kind is welkom.