Als ik het uitgerekte stukje huid onder mijn ogen loslaat zie ik in de spiegel dat fijne lijntje weer terugspringen. Nog niet zo lang geleden gierde ik van het lachen in de wetenschap dat ik als dertiger nu toch eens volwassen kon worden genoemd. Maar op een bepaald moment is mijn rond-de-dertig-dip begonnen. En het is niet alleen dat fijn lijntje dat dat illustreert. Ook de kabbelde gletsjerformatie op mijn dijbeen is een duidelijk teken van de tijd. Spataderen mogen dan niet leeftijdsgebonden zijn, de laatste tijd lijkt het meer en meer een uitstel van executie. Tegen of in de vervroegde overgang was dan ook de druppel en zelfmedelijden wordt terug geprojecteerd door de spiegel.

Mijn huid nog maals oprekken heeft geen zin en een laag foundation doet dan snel zijn werk. Het duurt niet lang meer en dan kan ik dinsdag de bevindingen van het herontdekken van een lichaam met verraderlijke eigenschappen bespreken met de specialist in de kliniek. Ik heb geen opvliegers en ook het vooruitzicht van steeds langere menstruaties die de aantocht van het onvermijdelijke inluiden zijn nog niet aanwezig. Maar de vragen blijven hangen. Vrouwen in de overgang krijgen eerder te maken met botontkalking, verlaagde libido en alsof dat nog niet erg genoeg is schijnen de smeerwerkzaamheden van de vagina ook het te laten afweten. Misschien vind ik dat nog wel het engste. En dat vertaalde zich dan ook in dromen, waarbij ik mijzelf in de spiegel zie als het evenbeeld van mijn oma.

Toch vind ik ook als beeldend kunstenaar dat het oudere lichaam veel interessanter is dan zo´n benig meisje van 18. Op de academie en ook daarna konden wat mij betreft de modellen niet mooier zijn dan een gevulde oudere vrouw met oneven borsten en striae op de buik die de drie zwangerschappen markeerden. Ik geloof werkelijk dat een hoop mensen dit hoofdschuddend zullen lezen, maar het is echt zo. Geleefde huid en littekens laten de werkelijkheid zien. De strijd en de passie. Maar toch, die fijne lijntjes en spataderen zijn ineens ´not done´ nu het mijzelf betreft. Hoe hypocriet! De vraag rijst dan ook wat dan werkelijk hoogverraad is; een lichaam van jezelf dat niet meewerkt of de esthetische waarde van anderen weigeren te zien in jezelf.

Maar dinsdag ga ik het vragen, want naast de vragen hoe en of er een kindje kan komen, zijn het ook bovengenoemde vragen. En aangezien ik altijd heel ongegeneerd alles blootleg, hoop ik maar dat de specialist mij niet na de eerste intake de krabbel ’mentaal onstabiel’ meegeeft. Gelukkig heb ik voldoende afleiding aankomend weekend om het lijstje niet onnodig te verlengen voor ieders gerustheid. Ik ga lekker met geliefde familieleden een weekendje in een chaletje mijn rust proberen terug te vinden. Ondertussen zal ik achter het neefje en nichtje aan rennen en misschien vergeet ik dan wel al die gevoelens van verraad. Ik ben blij dat ze ons verschrikkelijk leuk vinden en als ik dan denk aan hoe mijn nichtje van 4 al ‘headbangend’ probeert mijn vriend te imponeren geniet ik alweer.

Ik plaats een donkere panty over mijn tekens des tijd en ik ben het alweer vergeten. Nu maar snel de koffer inpakken, anders duurt het nog langer voor de gezelligheid mag aanbreken…. En maar hopen dat ik niet mijn been breek.