Het zit er weer op, en Nederland trekt weer huiswaarts of verzucht zich na een heel weekend thuis te hebben gezeten dat dan morgen toch echt het dagelijkse ritme moet worden gevolgd. En als zoveel mensen hebben wij ook deze Pinksteren mee gedaan aan de traditie die veel Nederlands beminnen. Kamperen. Wat is er nou niet mooier dan je blikken ´turk´ aan de kant te zetten en met een wasteiltje naar dé ontmoetingsplaats van een camping te trekken. Onder het genot van vast gekoekt eigeel kan een ieder zich inleven in de buurvrouw van 2 veldjes verder die het ook vervelend vond dat het water om half 10 het weer eens niet deed voor een uurtje. Maar dat is nog niet eens de grootste ergernis te bedenken. Mijn moeder heeft het altijd creperen genoemd. Iedereen die met volle blaas ´s ochtends vroeg de tent openritst om het pad te verkennen naar het wc gebouw, geflankeerd door rijen hoog gras met weelderige dauwdruppels kan haar ongenoegen onderschrijven.

Omdat de schoonfamilie dan ook 2 kleine kinderen heeft wordt er dit jaar gebruik gemaakt van een chalet. En dat is best comfortabel. Hoewel. Je moet geen 2+ meter zijn zoals mijn lief, maar voor de gemiddelde mens is een enkele laag springveren met matras zeker wel de moeite waard, als je niet langer bent dan 1.80 m dan. En hoewel ik mezelf had voorgenomen dat ik zou gaan genieten, zijn het niet de matrassen, of de etensresten van de vorige bewoners die mijn geluk even konden tarten. Nee, het was veel dichter bij ‘huis’. Om constant in een liefdevol en gelukkig gezinnetje mij te bevinden, daarop had ik me wel op ingesteld. Maar om het dan nog eens bij de honderd andere gezinnen te zien dan is dat toch wel confronterend, zeker 4 dagen achter elkaar. Gek genoeg is het niet zo zeer de kleine kinderen of het huilen van een pas geboren baby’tje wat mij het meeste raakt maar toch die mooie zwangere buik waar ik bijna tegen aan bots bij de receptie. Mijn nichtje trekt me alweer verder naar de ingang van het vakantiepark, waar we met huifkarrentocht mee gaan om het prachtige landschap te bewonderen. En zo wordt een te-lang-staar moment op speelse wijze ontweken.

Ons nichtje en neefje zijn enorme schatten, met 2 en 4 jaar oud zie je de mooiste en lastigste kanten van de mens in ontwikkeling. Gelukkig weten we allemaal dat dat maar tijdelijk is en ook een enorme last voor de ouders, maar zelfs de driftbuien zijn onderdelen die ik nooit zou willen missen. De familie proeft onze verdriet goed, maar ook de vreugde die onze kleine neef en nicht aanboren. En wij zijn dan ook gewillige oppas slachtoffers. Maar wat ze niet weten is dat ik af en toe terug rijdend naar huis wel de tranen voel prikken achter mijn oogleden. Als ik dan thuis ben aangekomen, breken de dammen en dan stroomt het altijd rijkelijk. Het is lastig om van het gezinsgeluk een beetje te mogen stelen en dan de kille eenzaamheid te voelen op de weg terug.

Maar dit weekend niet, ik heb toegegeven aan mijn groene monsters bij tijd en wijlen. Mijn schoonzusje snapt dat ik het daar moeilijk mee heeft en verteld het verhaal van haar collega die na 4 jaar eindelijk een kindje heeft mogen krijgen. Ook bij de collega waren er zo goed als geen eicellen meer, nog maar 2 stelde ze zelfs. Ze probeert mij een hart onder de riem te steken en accepteert mijn sombere gedachtes. Ook al bieden haar woorden niet te troost die ze me toewenst.

Als we zondag samen komen om de verjaardag van de oma van mijn lief te vieren sluipt zijn zusje snel naar mij toe. ‘Ja, Ingmar vertelde me wat er allemaal aan de hand is en ik vind het zooo verschrikkelijk voor jullie…’ Zijn zusje keek mij zo verschrikt aan dat het allemaal meer een doodsvonnis lijkt dan slechts een kink in de kabel. Hier had ik geen rekening mee gehouden en ik probeer dan ook om niet té emotioneel te reageren. ‘Ach, Luus, we leven nog’ zeg ik met een glimlach die ongetwijfeld te gemaakt overkomt. Ze kijkt zenuwachtig rond en ziet snel vertier in een neef verderop. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik niet beter kan reageren, maar wat had ik moeten doen. Het onderwerp zou naar 3 vermoeiende dagen niet lichter worden vertaald, dus het onderwerp moet hoe dan ook vermeden worden. Het is zelfbehoud. Het is angst voor de aanraking die als bemoedigende knuffel wordt gegeven maar als een bevestiging kan worden ontvangen. De bevestiging van mislukking, teleurstelling of onwetendheid. Ik voel mij een monster, en na een paar happen en wat gesprekken met de oma van 86 jaar over haar bijna 60 jarige jubileum bij het koor stap ik op. De gezichten van Ingmar zijn familie die mij allemaal gade slagen en de wetenschap dat zij denken aan ons ongeluk wordt me teveel.

In de chalet aangekomen zet ik een verzamel-cd met oldie rock. Terwijl Aretha Franklin schreeuwt over de liefde voel ik de enige aanraking waar ik naar hunker. Mijn lief zegt dat hij bij mij blijft ook al wordt het gezin alleen maar uitgebreid met nog meer eigenwijze katten. Als hij dan verteld dat hij het ook allemaal niet zo leuk meer vond, die familiebijeenkomst, en dan bedenk ik me dat dat het enige is dan telt. Badmintonnen blijkt een ware soelaas. En alle frustraties worden er letterlijk uit gemept.

Blijven malen heeft echter geen zin, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel er vast wel opties zijn en ik er veel heb gelezen op het forum is het ook verstikkend. Ik heb van alles is mijn hoofd zitten en de afkortingen die zo gebruikelijk zijn op het forum worden stapsgewijs onderdeel van mij. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik nu wel zwanger ben, alleen dan van afkortingen en woorden. De zinnen stromen nu ook weer voort als een woeste rivier. Er is geen ontkomen aan, want tegen de stroom inzwemmen put alleen maar uit. Het wordt tijd om het vlot te beklimmen en erop te vertrouwen dat waar het water ons ook heen leidt dat het altijd weer op een stukje land stuit. En dat we niet op de volle zee zullen eindigen met een verstikkende zon boven ons en het zwarte water dat dieper is dan de barsten in onze ziel.

Thuis gekomen vul ik de anamnese in. Elk intiem detail is niet meer dan een middel om tot de juiste diagnose te komen. De malle molen gaat voor ons beginnen. En ondanks dat het slechts een intake gesprek is waar de standaard vragenlijst voor meegenomen moet worden, toch voelt het anders. Het is net weer als een sollicitatiegesprek of mijn mondeling examen. Het zweet vloeit vrijelijk in mijn palmen alleen al bij de gedachte. En toch zou dat niet zo mogen zijn. Ik zou eigenlijk heel erg blij moeten zijn dat het nu eindelijk serieus bekeken gaat worden.