"De Oogst"!

Met enig slaapgebrek stonden we vanochtend nog vóor de wekker op en enerzijds natuurlijk meteen de punctie in het hoofd, maar bij navraag bleek dat wij eigenlijk allebei meer bezig waren met het inrichten van ons nieuwe huis... in gedachten! Het slaapgebrek is wel goed, want dan is er al een beetje natuurlijke verdoving. Overigens bij de gedachte aan de punctie was ik de hele week al misselijk dus die verdoving leek al niet eens meer nodig te zijn, mijn onderbewuste zorgde zelf al voor het effect. Na het ontbijt en enzo moest natuurlijk Het Potje gevuld worden.. een bruin nietszeggend maar tegelijkertijd veelbelovend glazen potje. Hierin zou onze toekomstige koter zo maar kunnen zitten. Op dit potje moeten we allebei een sticker met onze gegevens plakken en vóor 9 uur op het laboratorium inleveren met een oranje formulier. Lenny ging giechelend met het potje naar beneden, ik vroeg waarom hij moest lachen maar nog steeds na al die keren wordt hij er verlegen van. Ik zei dat hij volwassen moest doen, dit is een serieuze zaak..?! Had ik al verteld dat ik meestal heel agressief wordt van die hormonen? Nou dat is dus zo. Maar dat gold meer voor de vorige keren dan voor deze keer, want alleen de twee laatste dagen maar had ik een heel klein beetje zin in ruzie. Veel méer last had ik van het feit dat alle mannen heel aantrekkelijk leken, ineens, ook de niet aantrekkelijke, en ik als een loopse reu iedereen wel zag zitten. En niet eens alleen mannen. Dankzij mijn trouwbelofte uit Las Vegas is er niets uit de hand gelopen want ware ik single geweest wie weet wat voor narigheid dat opgeleverd had! Gisteren was de eerste dag zonder injecties en dus zullen nu langzaam die gekke bijwerkingen gaan afnemen en zal ik naar verwachting en ieders blijdschap terugkeren tot normalere gedragsniveaus. Wij en het gevulde potje (moet warm gehouden worden in een broekzak) begaven ons vervolgens richting het ons zo vertrouwde LUMC en wisten al dat we nu niet hoefden te melden maar gelijk door een andere deur mochten (het voelt altijd een beetje als VIP zijn, als we de anderen in de ´normale´ wachtkamer voorbij lopen en door die deur gaan. Een deur verder, voorbij de ordinaire echokamers en het bloedaftapcentrum, voorbij de tafels met Libelles en Grasduinen, en héel dichbij het epicentrum van het wonder van de reageerbuisbevruchtingswereld.) Ik had nog snel een choco-de-luxe uit het automaat in de hal getrokken vanwege het al eerder genoemde misselijke verdoving-gevoel, nog vóor ik ook maar voet in de behandelkamer gezet had. Mevrouw Bons en meneer Stuijfzand werden ongeveer 10 minuten later dan gepland geroepen en het ritueel is al zo bekend maar toch leggen ze alles weer even lief en geduldig uit. Op een bed in een kamertje moet ik me voorover buigen waarop de vpk een spuit in mijn bilspier stoot, de tjakka-manier, en ik een tabletje moet slikken. Dit is het eerste obstakel meestal want ik haat pillen slikken. Ging weer goed gelukkig. Dan volgt een half uur dat ik op een bed mag liggen suffen en dat Lenny er naast op een stoel zit en zich verveelt. Dit keer lag er een mooi woonblad dus dat hield hem tevreden terwijl ik probeerde niet duizelig te worden, 3x naar het toilet ging en zelfhypnose toepaste. We hadden het liefst samen gaan liggen onder het deken en het licht uitgedaan, zo moe. Ik heb alle medicatie die over was aan het ziekenhuis gegeven en in de koelkast thuis is nu weer plek voor ETEN ipv grote pakketten hormonen. Uiteindelijk werd ik gehaald door de ´onbekende´ echoscopist van vorige keer, die nu een gynaecoloog in opleiding bleek te zijn. Hij loopt stage.. Oei? 4x ICSI en 4x een andere arts gehad. Hij was erg onzeker maar zijn assistentes en ik zelf gelukkig niet, ik had er wel vertrouwen in (ik had namelijk de hele kosmos, alle engelen en mijn overleden oma al gevraagd me bij te staan) en het enige nadeel was dat het wel erg langzaam ging allemaal. Ik mocht ook nog muziek uitkiezen dus ik koos Robbie Williams. Daar schrokken ze wel een beetje van maar die draaide de vorige keer ook en dat was me goed bevallen. Toen ik in de stoel lag met mijn benen wijd (shit weer vergeten mijn benen te scheren! bikinilijn gelukkig wél onthouden), werden er groene dekens over mijn benen en buik gelegd maar dan nog lig ik daar altijd te rillen van de kou. Zal wel klinisch verantwoord zijn, om de thermostaat min 7 te houden? Eerst ging de eendebek erin, dat stelt meestal niets voor maar ik vond het dit keer toch wel errug onaangenaam, misschien ook omdat het voelt alsof er toch nog een infectietje zit die brandt, maar daar heb ik het met het LUMC verder nooit meer over gehad. Via de eendebek ging hij met spuitjes de wanden verdoven, dat deden de vorige artsen echt in een paar seconden en vroegen dan of ik iets gevoeld had ("hè, wat?") maar deze deed er zo lang over dat ik ongeduldig werd. In de tussentijd probeerden de assistentes me af te leiden door te kletsen maar daar had ik helemaal geen zin in want ik heb zo mijn eigen methodes van pijnbestrijding, namelijk van 1 tot 10 tellen in het Indonesisch. En als het echt heel erg is, zoals soms bij de tandarts, dan tel ik achterstevoren weer terug. Hierna ging de echostaaf met naald bij mij naar binnen en ging de sfeerverlichting aan.

De rest van de handeling gebeurt dan in een donkere kamer met alleen het licht van het echoscherm waarop de naald die de vloeistof opzuigt, te zien is als een blauwe streep. Links zat nog steeds maar 1 eiblaasje, maar die was wel heel erg groot, ik denk de grootste ooit, en die was in een wip doorgeprikt en leeggezogen. De arts werd

mondeling geinstrueerd door de assistentes en het tweede eiblaasje rechts, was ook geen probleem, 2x stoten en ook die was

doorboord. De derde ging ook nog best wel maar de vierde.. tja die was maar klein en dus heel stevig en weerbarstig en die

schoot steeds als een knikker weg waardoor er door een assistente op mijn buik geduwt moest worden om hem tegen te houden.

Stel je de grotere voor als een kippenei zonder schil maar met dun vliesje dat makkelijk door te prikken is, en voor de

kleinere een tommie tomaatje met een hard schilletje.. dan heb je het beeld een beetje. Die vierde bleef wegschieten en so did I.

Ik ging steeds hoger in de stoel en iedere keer dat de stoot gedaan was gaf ik een diepe zucht want dan bleek dat ik al een tijdje was vergeten te ademen. Tot op de dag van vandaag kan ik niet uitleggen hoe deze procedure nou voelt want als pijn zou ik het echt niet omschrijven. Meer als een stomp in je maag waardoor je in je keel een kreun geeft? Niet dat ik dat ooit gehad heb dus ik roep maar wat. Affijn de dokter gaf het op en liet een van de dames een poging wagen, blijkbaar was die ervarener, en zij deed ook een paar stoten maar stopte er toen maar mee. Ik was er blij om, maar het was wel omdat de drie grote al geoogst waren, anders had ik zeker niet vanwege het ongemak willen stoppen. Ik had het niet zo heel koud deze keer en terwijl ik rechtop ging zitten en het aanbod voor een

zetpil tegen de pijn afsloeg (je moet weten dat ik iemand ben die nog niet eens een paracetemol neem als ik hoofdpijn heb, dus al dit gespuit en geslik is mij al veel te veel) kwam iemand vertellen dat het zaad niet zo goed was en kreeg Lenny een nieuw potje voor een nieuwe donatie.

Maar eerst was er koffie. Ja! En dit is dan een van de meer bizarre momenten in de behandelkamer - in het schemerdonker, half naakt en half gedrapeerd in groene

doeken, zit je dan onder de klanken van Robbie Williams een bakkie leut te doen, terwijl je eieren zijn afgezogen en op het zelfde moment onder een microscoop tussen het bloed en andere prut vandaan gevist worden. Wat een wereld! Ik keek intussen even welke CD´s er nog meer tot de mogelijkheden behoorde en we zaten te gokken hoeveel eicellen er zouden zijn. De vorige keren uit 3 blaasjes 2 eicellen dus nu misschien ook 2, of 1 , of misschien wel geen? En terwijl ik dat zei riep de arts me toe dat er VIER waren! Wat?? Hoe kan dat nou? Hoera. Bleek dat mijn Tommie tomaatje tóch was doorgeprikt was en een eitje had voortgebracht. O wat was ik blij en verrast, alsof ik een topprestatie

had neergezet, ik iets gepresteerd had. Terwijl het allemaal niets met mij te maken had, ik was alleen legbatterij, een kunstmatige kip. Maar potverdorie wel 4 eitjes geoogst, en het is nog niet eens PÁSEN!!! Terwijl Lenny wegging met het bruine potje en een sleutel aan een

touw, voor de Verboden Kamer (zo noem ik die want er wordt heel geheimzinnig over gedaan maar ik weet inmiddels van Lenny dat er allemaal porno ligt voor mannen die dat nodig hebben. Lenny zelf is het door mij verboden om hier aandacht aan te schenken en heeft instructies om alleen aan MIJ te denken, op welke manier dan ook, want het moet tenslotte wel een LIEFDESbaby worden vind je ook niet! Ik hoorde van de Vpk ondertussen dat het waar is dat ik vandaag niet mag werken (dit had ik gisteren tegen mijn baas gezegd maar ik wist niet zeker of dat waar was of niet)en geen auto mag rijden want als er iets zou gebeuren en ik zou getest worden dan zou de verzekering niets uitkeren want ik ben onder invloed van verdovende middelen. Te weten: Methadon!!

Pfft dit hoor ik voor het eerst, jemig geen wonder dat ik zo misselijk ben nu? Lenny werd trouwens ook misselijk, tijdens de behandeling toen hij zag hoe de vierde eiblaas steeds wegschoot.. geen fraai gezicht haha! Ik kreeg nog instructies mee over het vervolg: heel veel drinken en morgen wordt ik tussen 3 en 4 gebeld en vertellen ze of de bevruchting gelukt is en zoja bellen ze OVERmorgen om te zeggen hoe laat ZATERDAG de terugplaatsing is. " Doe mij er maar gelijk 3" zei ik, het LUMC verlatend. Liever een tweeling dan nog langer dit. Ben eigenlijk blij dat er maar voor 5 pogingen dekking is want nu ben ik er toch wel ´n beetje klaar mee moet ik zeggen, dus op hoop van zegen dat er goed nieuws is morgen en natuurlijk daarna over 2 weken of er eindelijk innesteling is. Dat is het hele trieste aan dit gebeuren, de kans op innesteling is maar 20%, en daar is helemaal NIETS NOPPES NADA technisch of kunstmatig aan te beïnvloeden. Maar op dit moment ben ik een eiloze maar blije kloeke hen en ga nu maar gauw mijn roes uitslapen! x