Vanochtend heb ik een stukje geschreven op het ecd-topic. De emoties en gevoelens van sommige meiden zijn heel herkenbaar. En soms vinden de meiden het ego als ze hierover berichten, maar dat is gewoon niet zo. Dat is juist het fijne aan dit forum. Je kunt er je hart luchten en niemand die een oordeel velt, want we weten allemaal hoe het voelt. We zijn er allemaal geweest op enig tijdstip. Sommigen van ons hebben het geluk mogen ervaren om mama en papa te worden. Anderen wachten hier nog iets langer op of zullen het helaas niet worden. En dat is zwaar en heel moeilijk. Voor buitenstaanders soms niet te begrijpen, al zeggen ze van wel.

En het maakt niet uit hoe lang je al bezig bent, de teleurstellingen van telkens maar "weer niet gelukt", zijn gewoon heel moeilijk, heel emotioneel en kunnen je wanhopig maken "zal het ons ooit lukken??". Als iemand mij een garantie kon geven, dan ging ik meteen door, echt...maar die kan niemand mij geven. En dan kunnen we wel zeggen, zo is het leven nu eenmaal, maar dan denk ik ook, waarom moeten wij het dan zo moeilijk hebben en anderen (die niet voor kind(eren)kunnen zorgen of er geen willen hebben en ze wel krijgen) in onze ogen niet? Dit is misschien dan wel eenvoudig gezegd, maar zo voelt het wel, voor ons.

Lijkt wel alsof het gas groener bij de buren is, maar dat is natuurlijk niet zo.

Het gras is bij ons groener. Wij worden alleen maar sterker door deze ervaringen en worden ons meer bewust van het wonder dat een kind heet en dat het heel kostbaar is. Onze relaties kunnen er sterker door worden, terwijl anderen wellicht een sterke relatie voor het oog hebben, maar waarschijnlijk van binnen heel breekbaar.

En ja, wij zijn onlangs gestopt met de hele mmm. En ja, ik hoop nog steeds op een wonder, maar weet diep van binnen dat wij dit wonder niet nog een keer zullen meemaken, tenminste niet een wonder dat ons gezin zal verrijken.

En toch zullen ook wij weer gelukkig worden. En zelfs nog sterker misschien. We slaan een ander pad in en halen het beste uit ons leven. Misschien niet meteen, maar we zullen er wel komen.

Momenteel voel ik me heel onrustig. Van de ene kant begrijpelijk. We hebben een nieuwe weg ingeslagen, een onbekende weg. Ik kan echter niet zo goed tegen veranderingen, maar zal er wel doorheen moeten, samen met mijn lieve man. Van de andere kant niet begrijpelijk, want we hebben toch een beslissing genomen en nu kunnen we toch eindelijk verder gaan met ons leven en weer rust krijgen?

Nee dus, die rust is er nog (lang) niet.

De rust dat we de beslissing genomen hebben om niet naar DD te gaan voor een gesprek met dr. S., ja die is er. De rust van wat er nu allemaal komen gaat op ons pad, nee, die is er nog niet. Maar die komt wel. Daar ben ik zeker van. Misschien via een paar omwegen, maar who cares???

Ik heb onlangs op fb gezet dat wij nu eindelijk na 7 jaar hopen dat we ons leven terugkrijgen. Een reactie van een goeie kennis/vriend van ons was, dat als zij het konden, dan kunnen wij het zeker. Het enige verschil tussen hun en ons is dat zij wel al een dochter hebben. Helaas heeft zij (dochter) alle contact verbroken en dat doet ook pijn en zal ook zeker voelen alsof ze kinderloos zijn, maar toch is het niet hetzelfde.

De reden hiervoor is dat ik niet aan iedereen persoonlijk wilde vertellen dat we gestopt zijn. Ik denk wel dat de meesten begrepen hebben waarom het ging, sommigen die ons verhaal niet weten, hebben 'vind ik leuk' aangeklikt. in eerste instantie dacht ik, 'hey, zo leuk is dit nu ook weer niet! Wij hebben onze kinderwens afgesloten en dat is niet leuk! Dat is gewoon zwaar ***!'

Later dacht ik, ze vinden dit een respectabele beslissing en steunen ons hierin. En misschien weten ze wel ons verhaal, want laten we wel wezen, het is dan wel een stad waarin we wonen, maar roddelen kunnen ze hier als de beste.

De reacties zijn allemaal hartverwarmend en doen ons goed. Goed om te weten dat er zoveel mensen met ons meeleven.

Gelukkig kunnen we er goed over praten en kan ik hier op dit mooie forum bij mijn meiden mijn verhaal, mijn emoties en gevoelens kwijt. Ze begrijpen het allemaal. Ik hoef me niet anders voor te doen dan hoe ik me eigenlijk voel. Als ik geen zin heb om te kletsen/schrijven, doe ik het lekker niet. Als ik boos ben, dan meld ik dat hier, als ik verdrietig ben, dan kunnen ze me hier troosten, als ik wil lachen, dan kom ik hierheen en er is altijd wel iemand die een glimlach op mijn gezicht kan toveren.

De emoties liggen hier heel dichtbij elkaar. Vreugde en verdriet zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

En het mooie aan deze emoties en gevoelens is dat je ze hier met anderen, je lotgenoten, kunt delen. Zonder oordeel, gewoon zomaar omdat het kan!