En alweer een jaar voorbij dat we met lege handen staan.

Vorig jaar op 11 april ben ik begonnen met stimuleren van mijn eicellen bij onze 5e behandeling voor een wondertje.

Het ging eigenlijk allemaal heel goed. De voorbereidingen waren super. Had van het sporten tijd vrij genomen, was namelijk roofbouw aan het plegen op mijn lichaam. En dat zou dan niet helemaal klaar zijn voor ons wondertje. Acupunctuursessies en de haptonomiesessie verliepen super. Ik kreeg langzaam het gevoel dat ik er helemaal klaar voor was om mama te worden.

De maand april stond in het teken van spuiten en verlof hebben. Ik had 4 weken vrij genomen. Voor het werk omdat ik gewoon vakantie wilde hebben en voor ons zodat ik geen stress aan mijn kop zou hebben tijdens de spuitweken, de punctie, de tp en de wachtweken.

En man oh man, die weken vrij hebben me gewoon goed gedaan. Tuurlijk is er de gebruikelijke stress die je tijdens de behandeling ervaart, wie heeft dat niet?

Maar alles was gewoon goed en lag op een lijn en was er klaar voor om het wondertje waar we al zo lang op aan het wachten waren te ontvangen.

En wat was onze vreugde groot, toen we op 4 mei een positieve test in handen hadden. Op 6 mei hcg laten testen en dat was 95. Mmmm, is dat wel hoog genoeg? Je gaat zoeken op internet en probeert naar waardes te zoeken die ook rond jouw eigen waarde liggen en waarbij het goed is gegaan.

Een week later nog eens hcg laten testen en bam, weer wordt de vloer onder je benen uit gehaald. gezakt naar 5.9. Klopt dat wel? Hebben ze niet een foutje gemaakt? Gaat het toch weer op een miskraam uitlopen? Nee, niet nog een keer.

Helaas, dus wel nog een keer.

Uit de test bij dr. Pfeiffer blijkt dat alles goed is, geen tekenen van afstoting. Mijn lichaam accepteerde ons vruchtje. Maar waarom gaat het dan toch nog mis?

De embryo's die zijn teruggeplaatst zijn perfect. een 8- en een 12-cellige. De 12-cellige heeft zelfs niets van fragmentatie. We snappen het gewoon niet.

April is blijkbaar geen goeie maand voor ons. Ons eerste wondertje was uitgerekend op mijn verjaardag. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. In april 2010 begonnen met onze eerste ivf en toen ging het ook mis.

Nee de maand april is niet meer mijn favoriete maand.

Nu een jaar later, komt er weer vanalles bovendrijven. We hebben onlangs besloten om te stoppen met onze kinderwens. Nee, gelukkig niet in april genomen die beslissing, maar al eerder. Veel verschil is er echter niet. De maanden, weken en dagen vliegen voorbij. Voordat je er erg in hebt, is dus alweer een jaar voorbij.

We proberen weer vooruit te kijken, maar ik merk dat het gewoon nog heel erg moeilijk is. Ik kan nog niet echt genieten van de dingen die we doen of ondernemen. Ik heb moeite om blij te zijn voor zwangere dames in mijn omgeving. Als een zwaard van Damocles hangt de zwangerschap van mijn broertjes vriendin boven mijn hoofd. Waarom zij wel via de mmm en wij niet? Een relatie die helemaal niet stabiel is en waarin zij de meest instabiele factor is. Normaal gun ik iedereen een zwangerschap en kind(eren) toe, maar er zijn twee personen die ik dat absoluut niet gun. En daar is zij eentje van. Klinkt hard, maar zo voel ik het. Zij heeft me diep gekwetst en mijn broertje afgepikt! Maar goed, ik kan aan die situatie toch niets meer veranderen. Ik zal ermee moeten leren leven. Al had ik heel graag gezien dat wij het ietsje makkelijker hadden gehad.

Ik weet ook niet meer allemaal wat ik doe en moet doen. Soms heb ik het gevoel dat ik op de automatische piloot leef en andere keren heb ik het gevoel dat we weer volop in het leven staan en even niet meer aan ons kinderloos bestaan (hoeven te) denken.

Maar deze maand zal weer alles terugkomen, alle moeilijke momenten.

Life sucks en we gaan gewoon verder. Op naar weer een beladen jaar