We zitten alweer medio oktober. Wat is dit jaar toch omgevlogen...niet normaal!

Ben al een tijd niet meer op het forum geweest. Waarom? We zijn niet meer bezig met onze kinderwens (al steekt die nog wel eens de kop op af en toe) en het werd me soms ook te veel. Lezen hoe anderen in spanning zitten, op weg naar de 1e, 2e en volgende fm, op weg naar het zetten van de pregnyl, de punctie, de spanning om te horen of je een tp hebt of zelfs een bevruchting en dan die vreselijke wachtweken. En het klinkt dan misschien raar, maar als ik het geld ervoor zou hebben, dan zou ik zo ook weer doen. Maar manlief wil niet meer het traject in.

In mijn laatste blog schreef ik dat ik begonnen was met de pil. Jeetje, wat een drama is dat geworden.

Ik werd sjacherijnig, mijn haar viel uit en het ergste...ik had totaal geen zin in sex en als pasgetrouwd stel is dat behoorlijk frustrerend...je wilt wel, maar je bent totaal niet opgewonden.

En de rust die ik wilde krijgen....dat is ook wel meegevallen. Ik was op een gegeven moment meer bezig met het niet vergeten in te nemen van de pil dan inderdaad rust te creëeren in mijn hoofd en lijf. Want...natuurlijk vergat ik m wel eens in te nemen en meestal op de dag nadat we intiem waren geweest. Dus wat doe je, je slikt m op een later tijdstip die dag en gaat gewoon verder. Maar in die twee weken daarna (want geloof het of niet, onbedoeld waren we vaak rond mn eisprong intiem...) was het een hel. Mijn lichaam gaf weer allerlei signalen af, je kent ze wel, misselijk, pijnlijke boobies, moe, humeurig. Dan ga je toch vanzelf denken, zou het? Zou de pil misschien niet meer veilig zijn en zouden we bij een van de wonderkoppels horen? NEEEEEEE, tuurlijk niet Tool, doe niet zo gek...je weet dat alles wat niet lichaamseigen is, niet door je lichaam (lees baarmoeder) geaccepteerd wordt, dus forget it. Je bent niet zwanger, je wordt dadelijk gewoon bongi. En zo was het ook.

En de dagen gingen voorbij. Werden weken en die weken werden weer maanden. Eindelijk...september...vakantiemaand...weer terug naar ons geliefd eilandje. Een tijdje terug hebben we de beslissing genomen dat ik weer ga stoppen met de pil. Mijn humeur wordt er niet beter op. Manlief kan niets goed doen en ons intiem leventje staat op een laag pitje (en ja, we zitten nog steeds in de wittebroodsweken, hihihi). Ik ga na de vakantie stoppen, want anders word ik midden in onze vakantie bongi en dat zie ik niet zitten.

De dag van vertrek is aangekomen, we gaan eindelijk naar huis, ons tweede thuis wel te verstaan. Tot onze grote verrassing zijn er nog twee vrienden op plaats van bestemming, van wie we niet wisten dat ze zouden komen. De groep is weer (bijna) compleet.

De vakantie is heerlijk. Lekker ontspannen, leuke dingen doen, lekker relaxen, lekker eten (heeeeel lekker eten), lekker drinken. Kortom, een supervakantie. Eigenlijk ook een beetje onze (verlate) huwelijksreis. Heerlijk...echt genoten in die drie weken.

We gaan weer naar huis en ik kan niet wachten om op zaterdag 28 september te stoppen met de pil. Het laatste kleine ronde dingetje verdwijnt in mijn mond en that's it. Ik ben binnenkort helemaal hormoonvrij. Whoehoe!!!

Werd tijd zeg...vanaf het moment van stoppen met de pil al vanalles gaan slikken om maar zwanger te geraken en volgens mij zijn we nu op een punt beland dat we het geaccepteerd hebben dat we met zijn tweetjes verder gaan. De rust is bijna wedergekeerd. We zijn op de goeie weg...

Tuurlijk heb ik momenten dat ik denk...IK WIL OOK!!! En dat zijn dan met name momenten waarop ik hoor dat iemand anders in verwachting is en papa en mama gaat worden. En dan steekt dat duiveltje zijn kop weer op en schreeuwt door mijn hoofd: IK WIL OOK!!!!

Maar het gaat gewoon niet. Een zesde behandeling kunnen we ons niet veroorloven. Dit is ook de grootste doorslag geweest dat we gestopt zijn. En het geld dat we wel hebben, gaan we nu dus spenderen aan andere leuke dingen. Oké, een behandeling is niet altijd leuk, als je je bedenkt dat je jezelf gedurende 2 tot 3 weken lang moet kwellen met het zetten van spuiten, iedere keer naar het ziekenhuis voor een fm, die spanning rondom de een fm, punctie, tp, de wachtweken...oké, eigenlijk is het helemaal niet leuk, zo'n behandeling. Het is een noodzakelijk iets voor ons. Wij die niet spontaan zwanger kunnen worden en helaas teveel van het hele medische gebeuren afweten.

Dus al ons geld gaat nu op aan andere leuke dingen. Sparen voor een Jimmy tijdens onze volgende zomervakantie. Sparen voor een festivalkaartje, sparen voor wat uitstapjes naar hier en ginder. En natuurlijk ons geld uitgeven aan onze kindjes, onze lieve schatjes P en J. Onze snoesjes, onze vreselijke lieve poes en kater. Dat zijn onze kindjes. Hier vind ik mijn rust bij. Bij hun en bij mijn lieve man.

Als ik zo terug kijk, dan zijn al die jaren voorbij gevlogen. Het moment dat ik gestopt ben met de pil staat in mijn geheugen gegrift. Onze eerste echo staat in mijn geheugen vast. De eerste ivf in 2010, en de tweede en derde. Onze overstap naar DD, wat een verademing ten opzichte van M. De vierde en vijfde behandeling. Twee (korte) zwangerschappen...als het allemaal in een week gebeurd is.

Normaliter kun je zeggen, time flies when you're having fun, maar dat was in de afgelopen 7,5 jaar niet echt het geval. Veel dalen hebben we gekend, veel onrustige momenten, maar deze zijn nu voorbij en hopelijk krijgen we nog alleen maar pieken en rustige, relaxte momenten...