Frannie

Diana. Gefeliciteerd. Wat een goed nieuws. En wat een hoog hcg! Hoeveel emmy's zijn er terug geplaatst? Ik ga heel hard voor je duimen dat het een blijvertje is. En alle andere dames. Ik duim voor jullie dat er nog een heleboel positieve testen volgen en er volgend jaar in de zomer een geboortegolf komt.

Hé dames. Ik meld me ook maar weer eens. Toekie. Wat balen zeg. Zo lang wachten en dan toch geen cryo TP. Heb je nog cryo's? Of gaan jullie nu ook naar poging 3? Diana. 26 oktober. Dat komt dichter bij. Ik duim voor je dat je straks een positieve test hebt. Ik hoop het zo voor je. Saskia. Leuk dat je weer meeschrijft. Ik hoop dat deze poging succes heeft. Veel sterkte er mee. Ik weet hoe spannend zo'n 3e poging is. Rein. Jij hebt ook al veel meegemaakt. Een BBZ wens je niemand toe. Heel verstandig dat jullie het zo rustig aan doen. Dan blijf je tenminste gezond. Jij ook veel sterkte bij deze poging. Hier gaat het redelijk. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van de icsi's. Moe, snel door mijn energie heen en nog niet goed in het omgaan met spanning en conflicten. (Van een ruzie ben ik veel meer van slag dan normaal). Ik raad het iedereen af om zo snel achter elkaar 3 pogingen te doen. Ik ben nu 4 maanden verder en nog steeds niet de oude. Mijn cyclus begint gelukkig wel weer wat normaler te worden. Mijn laatste eisprong was tenminste volgens de oude planning. Gelukkig maar, want een cyclus van 12 dagen is geen pretje. Met mijn schoonvader gaat het niet goed. Hij blijkt geen longkanker te hebben, maar een melanoom die naar binnen geslagen is. Er is heel misschien een experimentele behandeling mogelijk. Maar met de normale methodes is het niet te behandelen. En als die exp. behandeling kan het alleen vertragen, niet genezen. Dat is dus behoorlijk heftig. Het is natuurlijk behoorlijk zwaar voor mijn man. Ook hij heeft een klap gehad door het afgelopen jaar en dit hakt er erg in. Ik hoop dat hij het allemaal volhoudt. Verder gaat het goed. We proberen ons leven weer op te pakken. Nemen nu beslissingen over ons huis die we al die tijd hebben uitgesteld. We hebben bijv. eindelijk een naambordje besteld voor buiten. Er komt toch geen 3e naam meer bij. Ook doe ik weer leuke dingen. Over 2 weken ga ik een workshop chocola doen. Ik besteed weer meer tijd en energie aan het koken (dat vind ik leuk, maar ik was gewoon te moe). Ik heb wat nieuwe leuke kleren gekocht en gisteren hele mooie rode laarzen. En ik ben al 2 kilo afgevallen! En de emoties. Die zijn er natuurlijk nog steeds en komen soms behoorlijk heftig boven. Maar dat hoort erbij en laat ik ook gebeuren. Het scheelt wel dat de achtbaan van de icsi er niet meer is. Verdriet en boosheid is ook zwaar, maar wel "rustiger". Om mijn broers met hun kinderen te zien of mijn ouders met hun kleinkinderen is nog steeds "zoet/zuur". En natuurlijk doet het pijn om te horen dat iemand blij vertelt dat ze zwanger is. Maar dat is echt niet te vermijden, behalve door in een hutje op de hei te gaan zitten. En daar heb ik geen zin in. We hebben de afgelopen jaren al voldoende in de "wachtkamer" gezeten. We willen nu gewoon weer kunnen genieten van het leven en plannen kunnen maken voor de toekomst. Anders dan verwacht, maar we willen wel weer gaan leven. Oeps - een heel verhaal. Maar goed. Zo gaat het dus ongeveer met ons.

Diana. Ik zat in Amersfoort bij Meander in samenwerking met het UMC Utrecht. (Punctie en TP in Utrecht, rest in Amersfoort) Over het UMC ben ik heel erg tevreden. Fantastische mensen werken daar. Maar het is wel een eind weg, dus of dat een vooruitgang is...... Maar ik zou het toch maar eens gaan bespreken. Ik vind dit geen manier om met je patienten om te gaan. Een keer kan gebeuren, maar 3x. Sterkte er mee. Ik ben vandaag compleet onverwachts ongesteld geworden. Mijn cyclus was dit keer maar 12 dagen! Ik snap er helemaal niets meer van. Ik wist dat mijn lijf weer zijn eigen ritme terug zou moeten vinden, maar dit lijkt nergens op.

Diana. Fijn dat je zo'n heerlijke vakantie gehad hebt. Dat kon je gebruiken. Maar wat balen dat je weer bent uitgeloot voor je cryo TP. Ik vind dat toch wel een heel stom beleid in jouw zh. Hoeveelste keer is dit al? Sterkte met wachten.

Anita. Wat ontzettend balen zeg. Nu dit weer. Het zit jou ook niet mee. Maar het is wel goed dat ze eerst die poliep weg willen halen voordat je je kostbare cryo terug krijgt. Het zou toch echt zonde zijn als het daardoor niet lukt. Maar nu weer wachten en weer een ingreep. Het is echt niet leuk. Ik hoop dat ze je snel kunnen helpen en dat je over niet al te lange tijd wel je TP hebt. En nog gefeliciteerd met je verjaardag. Ookal zul je je die dag niet echt feestelijk gevoeld hebben. Dikke knuffel en sterkte.

Toekie. Wat balen zeg, dat je eitje niet wil groeien. Nu moet je weer een cyclus wachten. En dat wachten is zo slopend. Ik hoop dat het met de clomid beter gaat en je dan wel je cryo-tp kunt krijgen. En ik hoop voor je dat je niet te veel last van de clomid hebt. Want het is wel weer een stoot hormonen die je er weer in pompt. Sterke met het verwerken van deze teleurstelling en op naar een mooie cyclus met een super tp. Hier gaat het redelijk. Fysiek helaas nog steeds niet hersteld. Ik had een heerlijk weekje Zwitserland voor de boeg. Lekker wandelen, gezonde berglucht, goed slapen (normaal is dat zo). Maar nu werd ik op dag 3 ziek en heb ik de rest van de vakantie met koorts en een heleboel paracetamol geprobeerd er toch nog iets van de maken. Dus in plaats van lekker bij te komen, kwam ik ziek weer thuis. Gelukkig ben ik nog niet echt begonnen met werken. Het nieuwe schooljaar is al begonnen, maar ik krijg een inwerktraject en dat is nog niet geregeld. Dat komt dus even goed uit. De verwerking van het kinderloos blijven gaat met vlagen. Soms gaat het goed en andere keren ben ik heel erg boos, verdrietig of opstandig. Ik kan het nog niet goed geloven. Maar ik ben wel heel langzaam hier dingen aan het opruimen. Tijdschriften, krantenknipsels, boeken. Stukje bij beetje gaat het toch weg. Ik vind dat wel heel erg moeilijk. Het is zo definitief om het nu weg te doen. Wat als het toch spontaan lukt. Maar dat is nu erg lastig. Mijn cyclus is compleet op hol geslagen, dus mijn eisprong is niet te plannen. Eerst een cyclus van 35 dagen. (Heel lang, normaal is 22 tot 24). Toen 28 dagen, toen 20 en vandaag blijkt dat mijn eisprong al op dag 6 was. Dat wordt een cyclus van 17 dagen. Hoe kunnen we zo een wondertje creëren? We hebben er wel vrede mee dat we gestopt zijn. Een nieuwe poging (3B) zien we echt niet meer zitten. Mijn lijf is zo kapot van afgelopen jaar. Dat trek ik gewoon niet meer. Daarnaast hebben we net gehoord dat mijn schoonvader longkanker heeft in een ver gevorderd stadium. We wachten nog op de laatste uitslagen om te kijken of het überhaupt nog te behandelen is. Dat is heel erg heftig en kwam volkomen onverwacht. Hij had een kuchje en was soms een beetje hees, maar niets opvallends of zo. En nu is het maar afwachten of er nog wat aan te doen is en hoe lang hij nog te leven heeft. Het is heel onwerkelijk. Afgelopen jaren probeerden we nieuw leven op de wereld te zetten en nu zitten we aan het begin van een sterfproces van iemand die ons heel dierbaar is. We zijn wel blij dat we niet de volgende icsi op het programma hadden. Want dat hadden we er niet bij kunnen hebben. We zullen al onze kracht en energie nodig hebben om mijn schoonouders bij te staan. En mijn man is net zoals ik nog niet de oude na afgelopen jaar. Ook bij hem heeft dit jaar er behoorlijk ingehakt. Dus het komende jaar zal voor ons zwaar worden. Het eigen verwerkingsproces en het zoeken naar een nieuwe invulling van ons leven, staat even op een zijspoor. We waren van plan om ons te gaan verdiepen in de mogelijkheden van pleegzorg, maar dat zal nu even moeten wachten. Ik blijf jullie de komende tijd wel volgen maar zal minder schrijven. Ik hoop zo dat het toch nog voor een paar van ons clubje gaat lukken. Dat zou ik fantastisch vinden. Heel veel sterkte allemaal. Liefs en dikke knuffels Frannie

Anita. Fijn dat Lanzarote zo fijn was. Maar een week is inderdaad erg weinig om te herstellen van al die hormonen en emoties. Ik hoop dat het weg zijn met de paarden ook helpt. Wat goed dat je op je werk hebt kunnen aangeven dat het nu allemaal niet zo lukt. Dat moet toch best moeilijk geweest zijn. Sterkte met het zoeken naar evenwicht / grenzen en met het herstellen.

Diana. Onze tuin ziet er ook zo uit. Helaas is mijn man erg van lekker woest / eerst kijken of het mooi wordt / deze plant vinden de hommels en vlinders lekker dus die laten we ook staan. Dus er groeit van alles en bloeit van alles, maar veel hoger en woester dan ik zelf gedaan zou hebben. Maar hij is er blij mee, dus laat ik het maar een beetje gebeuren. Met mij gaat het redelijk. Ik begin langzaam een beetje energie te krijgen. Gister zomaar het hele huis gezogen en gedweild! En dat zonder de stok achter de deur van bezoek. Dat is al een hele vooruitgang. Het was ook wel heel erg nodig. De afgelopen tijd hebben we alleen het allernodigste gedaan. Maar dan heeft schoonmaken tenminste zin. ;-) Ik ben erg blij dat ik nog een paar weken vakantie heb. Toch maar goed dat ik in het onderwijs zit. Eind augustus ga ik beginnen op een nieuwe afdeling. Ik hoop dat ik dan weer zo goed als fit ben en daar echt goed kan starten. Wat de emoties betreft: we kunnen er grapjes over maken en er met vlagen heel laconiek over praten. Op andere momenten ben ik weer in tranen of heel boos. Dus het wisselt.

Nog 3,5 week. Dat is te overzien. En dan maar hopen dat het mooie weer blijft en je straks ook kunt genieten van zon en warmte.

26 dagen (werkdagen of weekdagen?) is te overzien. Nu kun je lekker gaan aftellen.

Diana. Fijn dat het weer een beetje beter gaat. Ik hoop dat je nu (een week later) geen buikpijn meer hebt. Wij zijn net terug van 10 heerlijke dagen Limburg. We hebben gefietst en gewandeld en zijn verder heel erg lui geweest. Veel gelezen, samen spelletjes gedaan en gepraat. We zijn allebei weer een beetje minder kapot dan voor de vakantie. Ik ben er nog niet, maar het gaat de goede kant uit. Verder gaat het redelijk. Soms komen de tranen en de emoties. Bij een dagje Maastricht zag ik naast alle leuke huisjes en straatjes ook alle zwangere vrouwen en ouders met kleine kinderen. Het blijft moeilijk. Gister bij mijn broer geweest. Ik heb de baby de fles mogen geven, verschoond en daarna lekker lang vast mogen houden. Dat is heel erg fijn, maar ook verdrietig. Ik ben blij dat ik zo mee genieten van dit kleine mannetje, i.p.v. dat ik vanaf de zijlijn sta toe te kijken. Dat zou ik erger vinden. Ik hoop dat jullie ook allemaal een hele fijne zomer hebben en dat er daarna veel positieve testen zijn. liefs Frannie

Lavendel. Dit hebben wij ook gemerkt. We hebben ook de 3 pogingen meteen achter elkaar gedaan. En omdat we net zoals als jij geen cryo hadden, was het echt meteen door met de hormonen. We hadden geen keus vanwege mijn leeftijd, maar anders hadden we zeker meer tijd genomen. Dus iedereen die wel de mogelijkheid heeft om ruimte te nemen, vooral doen. Door goed voor jezelf te zorgen, kan je het allemaal veel beter aan.

Klopt. Maar soms is dat ontzettend moeilijk. Ik heb net de tuin gesproeid, waar blijft die voorspelde regen? Nu ga ik lekker met een boek naar bed. Mijn vent is uit eten met z'n werk, die komt toch voorlopig niet thuis. Slaap lekker allemaal.

Ik weet niet of het voor mij moeilijker is dan voor jullie. Ik geloof niet dat het te meten is wie er meer verdriet heeft. Jullie hebben gelukkig nog hoop en nog kansen dat het gaat lukken. En die is inderdaad bij ons niet meer aanwezig. Maar ook voor jullie is het heel zwaar. Ook omdat je eerst een positieve test hebt gehad en daarna een miskraam.

En Anita. Het is heel normaal om jaloers te zijn. Dat heb ik dus soms ook. Dat mag er gewoon zijn. Als je daar ook nog aandacht aan gaat besteden, maak je het jezelf helemaal moeilijk. Toen mijn oudste broer vertelde dat daar de 2e kwam (dat is dus mijn andere schoonzus), heb ik 's avonds heel erg liggen huilen. Ik vond het zo niet eerlijk. Bij hun was het half per ongeluk / half gepland. En wij willen het zo graag en doen er echt ons best voor en het lukt niet. (Bij de kraamvisite heb ik het dan ook best moeilijk gevonden.) Dus - ook ik ken die gevoelens! Ik probeer wel, bijv. bij de geboorte van mijn 2 neefjes, om bij het verdriet te blijven: waarom hebben wij dit niet ook. I.v.p waarom zij wel en wij niet. Daardoor kom ik beter bij de echte pijn zonder dat de afgunst er tussen gaat zitten. Lukt ook niet altijd, hoor. Het klinkt vaag. Snap je het?