Corina83

Lieve Henne en man, onwijs gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon! Eindelijk is hij er en is het echt werkelijkheid geworden. Geniet van en met elkaar!

Hallo, Ik ben mama van twee kindjes inmiddels. Mijn zoontje is nu 8 maanden en krijgt nog altijd borstvoeding. Mijn dochter heb ik tot 14 maanden gevoed en die hield er meer een schema op na. Zij ging al met 5 maanden over op nog maar 4 voedingen en hapjes erbij. Vanaf 6 maanden zelfs nog maar 3 voedingen en een toetje erbij. (zodat ze wel genoeg opvolgmelk/ borstvoeding binnen zou krijgen) Mijn zoontje is heel anders. Hij is nu 8 maanden en zit nog steeds op 4 voedingen, hij at eerst ook niet graag hapjes maar van de een op andere dag veranderde dat. Wat betreft borstvoeding, dan weet je natuurlijk nooit wat ze binnen krijgen en dan heb je ook niet zo dat gevoel van dat er iets overblijft. Maar ik geloof ook absoluut met flesvoeding dat als ze genoeg hebben ze dat duidelijk aangeven. Misschien is het wel handig om 1 fles eraf te gaan halen, dat kan soms net het verschil maken. Net als wat de rest zegt, maak je niet te druk als ze trek hebben merk je dat echt wel. Mijn zoontje krijgt nu trouwens 7.00 bv, 10.00 fruithap, 12.30 boterham met bv, 15.30 soepstengel met diksap flesje, 18.00 uur groente en toetje en 19.00 uur bv. Soms wordt hij nog wakker als ik naar bed ga en krijgt hij dus nog een avondvoeding, soms slaapt hij vast en dan slaat hij die over. Mijn advies is gewoon naar je kindje te luisteren, kijken en dan komt het echt wel in orde. Succes!

Wat jammer dat ik niet echt 1 positief verhaal lees. Dan zal ik maar het spits afbijten! Ik ben 2 jaar geleden na een superbadbevalling bevallen van mijn dochter. Ik wist van te voren altijd al dat ik dat wilde en daarom een bad gehuurd. Mijn verloskundige maakte er geen probleem van en sterker nog, alle 3 de verloskundigen uit mijn team hoopten dat ze erbij zouden zijn. Mijn bevalling is uiteindelijk heel snel gegaan. Ik was 10 dagen overtijd en voor de 2e keer gestript omdat ik zo graag thuis wilde bevallen. Om 12 uur was ik bij de verloskundige geweest om te strippen en om 13.30 voelde ik me niet heel lekker. Een beetje hangen op de bank ging niet meer dus ben ik gaan douchen. Mijn vriend gebeld en die was er uiteindelijk om 14.30 en om 15.00 uur heeft hij de VK gebeld en vroeg hij mij of hij het bad moest laten vollopen. Ik dacht dat het niet nodig was al maar godzijdank heeft hij het wel gedaan. Toen de verloskundige er was tegen 16.15 uur (ze was per ongeluk naar het verkeerde adres gegaan) had ik al 9 cm ontsluiting. Ik schrok me een ongeluk en vroeg of ik het bad nog in mocht. Dat mocht natuurlijk en het moment dat ik erin stapte was heerlijk. Ik kon me compleet ontspannen en hing heerlijk te dobberen in het water. Het was zo relaxed dat ik bijna vergat dat er nog een kind moest komen. Inmiddels had ik al wat persdrang maar dat heb ik nog wat weggepuft omdat ik er nog niet helemaal aan toe was. Op een bepaald moment lukte dat natuurlijk niet meer en na 50 minuten persen was onze dochter daar. Ik heb nauwelijks pijn ervaren en kon me ontzettend goed ontspannen. De vk vroeg op een bepaald moment, net voordat het hoofdje stond, of het niet heel erg brandde omdat dat doorgaans het moment was bij gewone bevallingen. Ik zei toen letterlijk dat het niet heel fijn voelde maar absoluut goed te doen was. Bij mijn dochter zat de navelstreng om haar nek gedraaid dus toen zij er met 1 schouder was moest ik omhoog komen maar ook dit ging heel makkelijk. De navelstreng werd meteen afgeklemd en een moment later was mijn dochter geboren. Ze kon toen alleen niet onder water blijven wat normaal wel even kan omdat de navelstreng nog intact is en ze dan dus nog zuurstof krijgen daardoor. Zij moest meteen naar boven komen maar ik was ook zo benieuwd. Inmiddels ben ik bijna 30 weken zwanger en ga zeker weer bevallen in bad. Dit keer alleen in ons eigen hoekbad omdat mijn 1e bevalling al zo snel ging dat de VK zelf zei dat dat nu waarschijnlijk weer het geval zal zijn. Ons bad is groot zat en ik heb al uitgeprobeerd of ik daar ook goed in kan zitten. Raar om te zeggen maar ik kijk er echt alweer naar uit! Als iemand nog vragen heeft ik hoor ze graag en misschien kan ik er op antwoorden. Groetjes van Corina (mijn bevallingsverhaal staat ook op de site van het duikertje onder Nicky)

Wat jammer dat ik niet echt 1 positief verhaal lees. Dan zal ik maar het spits afbijten! Ik ben 2 jaar geleden na een superbadbevalling bevallen van mijn dochter. Ik wist van te voren altijd al dat ik dat wilde en daarom een bad gehuurd. Mijn verloskundige maakte er geen probleem van en sterker nog, alle 3 de verloskundigen uit mijn team hoopten dat ze erbij zouden zijn. Mijn bevalling is uiteindelijk heel snel gegaan. Ik was 10 dagen overtijd en voor de 2e keer gestript omdat ik zo graag thuis wilde bevallen. Om 12 uur was ik bij de verloskundige geweest om te strippen en om 13.30 voelde ik me niet heel lekker. Een beetje hangen op de bank ging niet meer dus ben ik gaan douchen. Mijn vriend gebeld en die was er uiteindelijk om 14.30 en om 15.00 uur heeft hij de VK gebeld en vroeg hij mij of hij het bad moest laten vollopen. Ik dacht dat het niet nodig was al maar godzijdank heeft hij het wel gedaan. Toen de verloskundige er was tegen 16.15 uur (ze was per ongeluk naar het verkeerde adres gegaan) had ik al 9 cm ontsluiting. Ik schrok me een ongeluk en vroeg of ik het bad nog in mocht. Dat mocht natuurlijk en het moment dat ik erin stapte was heerlijk. Ik kon me compleet ontspannen en hing heerlijk te dobberen in het water. Het was zo relaxed dat ik bijna vergat dat er nog een kind moest komen. Inmiddels had ik al wat persdrang maar dat heb ik nog wat weggepuft omdat ik er nog niet helemaal aan toe was. Op een bepaald moment lukte dat natuurlijk niet meer en na 50 minuten persen was onze dochter daar. Ik heb nauwelijks pijn ervaren en kon me ontzettend goed ontspannen. De vk vroeg op een bepaald moment, net voordat het hoofdje stond, of het niet heel erg brandde omdat dat doorgaans het moment was bij gewone bevallingen. Ik zei toen letterlijk dat het niet heel fijn voelde maar absoluut goed te doen was. Bij mijn dochter zat de navelstreng om haar nek gedraaid dus toen zij er met 1 schouder was moest ik omhoog komen maar ook dit ging heel makkelijk. De navelstreng werd meteen afgeklemd en een moment later was mijn dochter geboren. Ze kon toen alleen niet onder water blijven wat normaal wel even kan omdat de navelstreng nog intact is en ze dan dus nog zuurstof krijgen daardoor. Zij moest meteen naar boven komen maar ik was ook zo benieuwd. Inmiddels ben ik bijna 30 weken zwanger en ga zeker weer bevallen in bad. Dit keer alleen in ons eigen hoekbad omdat mijn 1e bevalling al zo snel ging dat de VK zelf zei dat dat nu waarschijnlijk weer het geval zal zijn. Ons bad is groot zat en ik heb al uitgeprobeerd of ik daar ook goed in kan zitten. Raar om te zeggen maar ik kijk er echt alweer naar uit! Als iemand nog vragen heeft ik hoor ze graag en misschien kan ik er op antwoorden. Groetjes van Corina Hierbij nog de link van mijn verhaal op de site van het duikertje waar ik het bad vandaan had. http://www.duikertje.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=46:waterbevalling-van-nicky&catid=7:bevallingsverhalen&Itemid=56

Luierkeus is volgens mij toch best persoonlijk. Ik ben zelf dus helemaal niet zo'n fan van pampers. Ik vind daar al snel en soort urinelucht vanaf komen en dan inderdaad vooral 's ochtends na de nacht. Mijn dochter is 21 maanden en ik heb zo nu en dan wel pampers, die ik van mijn moeder krijg, maar zelf koop ik ze niet. Ik vind het huismerk van de c1000 erg fijn. Die lekken eigenlijk nooit door en ruiken ook niet na de nacht. De pasvorm zit goed voor mijn dochter en dat scheelt ook nogal. De luiers van het kruidvat heb ik ooit 1x gehad en die vond ik ook waardeloos.

Hoi Kaartje, Wij zijn sinds maart van dit jaar pleegouders. Wij hebben vorig jaar de informatieavond bezocht en aan de hand daarvan aangemeld voor de 6 avonden durende training. De informatieavond was zeer nuttig en daarom besloten wij ons in te schrijven voor de cursus. De cursus was intensief maar wel heel interessant. Een heel belangrijk aspect in de cursus is hechting. Als en kind in zijn leven niet goed gehecht is dan komt dat eigenlijk nooit meer helemaal goed. Dit is iets heel belangrijks om te weten en te beseffen. Tuurlijk heeft het ene kind er meer 'last' van dan het andere kind maar het heeft invloed op alles. Er werd inderdaad ook veelvuldig gezegd dat ouders ten alle tijden een hele belangrijke rol blijven spelen en dat er altijd een kans bestaat dat kinderen terug gaan naar ouders of familie. Daarnaast word er verteld dat pleegkinderen altijd hun rugzak bij zich hebben met ellende en dat ze altijd anders reageren dan 'gewone' kinderen. Ze proberen je dan ook te leren dat je naar de oorzaak achter het gedrag zoekt/ kijkt en niet naar het gedrag zelf. Wij wilden in eerste instantie gaan voor de vorm langdurig, dit kan van 1 jaar tot in principe 18 jaar duren. Wij kwamen hier niet voor in aanmerking bleek tijdens het tussengesprek (dit heb je na 3 trainingsavonden) omdat wij nog steeds een actieve kinderwens hadden. Volgens pleegzorg (horizon) kan een pleegkind dit niet aan indien er toch ineens een verandering optreedt in de samenstelling van je gezin. Wij waren het hier niet helemaal mee eens maar daar viel niet heel veel aan te doen. Uiteindelijk zijn we toch voor de crisisvariant gegaan, in principe max 6 weken maar in praktijk gebeurdt dat maar zelden (daar zijn we zelf ook achtergekomen). Na de cursus heb je een eindgesprek en als beide dan positief zijn wordt je goedgekeurd en kun je aan de slag. Na de goedkeuring duurde het bij ons nog een kleine 2 maanden voordat we gebeld werden. Op dat moment bleek ik toch ook ineens spontaan zwanger te zijn van de 2e maar hebben we toch nog ingestemd met de plaatsing. Wij kregen toen een meisje van 3,5 jaar. Dit meisje is ruim 3 maanden bij ons geweest (ondanks dat het een crisis plaatsing was) en inmiddels is zij weg. Wij gingen met haar om de week op bezoek bij jeugdzorg waar haar ouders en broertje (die ook in een pleeggezin zit) dan ook waren. Na een uurtje haalden wij haar weer op en gingen we weer naar huis. Het kan echter ook zo zijn dat het bij crisisopvang gewenst is elke week een bezoek te doen. Bij langdurige opvang is dit weer anders. VOorlopig zijn wij weer even gestopt met pleegzorg, zowel door de zwangerschap als door andere prive omstandigheden die ervoor zorgen dat we er nu niet vol voor kunnen gaan. In de toekomst willen wij het wel weer oppakken maar wanneer weten wij nog niet. Pleegzorg is op zich een positief iets maar je moet je wel heel erg realiseren dat je met instanties te maken hebt. Tijdens de cursussen vertellen ze bijvoorbeeld dat ze een crisiskind niet te lang in een crisisgezin willen laten omdat daardoor de crisisgezinnen vol zitten en geen plek meer hebben voor acute opvang. In praktijk blijkt dit toch wat anders te werken want als wij zelf niet meermaals aan de bel hadden getrokken dat wij maximaal tot eind juni opvang konden bieden (dat had ik bij de plaatsing al aangegeven) had het meisje er nog gezeten. Verder vond ik ook dat ze nogal laks zijn met het zoeken naar permanente oplossingen. Als je dan met kinderen te maken hebt, zowel jonge als oudere kinderen, is het soms wel handig om te weten waar ze aan toe zijn. Het is namelijk nogal wat voor een kind. Nu hebben wij natuurlijk maar 1 plaatsing gehad dus mijn oordeel is grotendeels op deze ervaring gebaseerd maar toch, de praktijk is echt anders dan wat ze op de cursus vertellen. Momenteel is er een enorm tekort maar volgens mij is dat er altijd wel. Om mij heen ken ik veel mensen die pleegzorg doen maar eigenlijk blijkt daar ook altijd dat je zelf gewoon veel moet regelen en overal achteraan moet. Als je dat niet erg vind dan is het absoluut heel mooi en leuk om te doen. Als er nog andere of specifiekere vragen zijn dan hoor ik het wel, misschien kan ik die ook wel beantwoorden. Ik kan in ieder geval wel zeggen dat als eigen kinderen er niet in hadden gezeten wij dit absoluut nu hadden gedaan. Nu gaan mijn eigen kinderen voor en hoop ik over een tijdje een permanent plekje te kunnen bieden aan een pleegkindje. Maar waarschijnlijk pas over een jaar of 2

Debbie wat een moedige maar oneerlijke beslissing. Heel veel sterkte verder samen. Weet verder niet veel zinnigs te zeggen alles lijkt zo afdoen aan jullie verliezen.

Wat een drama, er zijn geen woorden die dit verzachten. Heel veel sterkte en kracht toegewenst. Corina

Hoi hoi, Ook voor mij is dit heel herkenbaar. Sinds 2005 waren wij bezig met kindjes krijgen maar het wilde ook maar niet lukken. Steeds de verplichte dagen, ovulatietesten die positief waren en dan moest het zeker. Gevolg, soms lukte het helemaal niet en qua gevoel zat het helemaal verkeerd. Er was niets meer aan, niet lekker niet fijn en het bracht ons al helemaal niet dichter bij elkaar. Toen we eenmaal begonnen aan IUI dacht ik dat het moeten over zou gaan maar dat was helaas nog niet zo. Om het zaad goed te houden kan je niet te lang onthouding hebben dus even geen sex kon gewoon niet. Tuurlijk deden we het niet steeds dan maar je was er toch mee bezig. Tussen de IUI behandelingen raakte ik spontaan zwanger wat er juist voor zorgde dat de wil om te moeten weer terug kwam om dat het dus toch kon. Weer hield ik de dagen bij en weer vond ik het verschrikkelijk. Ook voor mijn vriend was er niets meer aan, misschien nog wel moeilijker aangezien hij ook echt moet presteren en jij zelf wat minder. De maanden dat we geen IUI hadden door omstandigheden deden we het wel steeds omdat je inderdaad ook geen kans voorbij wil laten gaan. In januari van dit jaar mocht het eindelijk een keer baat hebben, we waren zwanger en inmiddels ben ik bevallen van een dochter. Tijdens mijn zwangerschap hebben we geen echte sex meer gehad, wel handen en voetenwerk zeg maar, maar niet the real thing. Ik wilde gewoon niet meer, niet eens zo zeer lichamelijk maar meer geestelijk zag ik er tegenop. Nu inmiddels is ons sex leven langzaam aan het verbeteren. We hebben al een paar keer weer echt gesext en nu merk ik dat ik het toch ook lekker vindt. Het gaat nu niet meer om kindjes maken maar gewoon om genot. Het is fijn en je voelt je je er beter door. Ik ben erg blij dat het moeten toch weg is gegaan hoewel dat wel lang heeft geduurd. Ik weet niet of je er echt ooit vanaf komt als het zwanger worden niet lukt, ook niet door IVF of iets anders. Je blijft dan ergens toch stiekem hoop houden denk ik. Groetjes

Dit is echt een goed topic zeg. Ook ik heb niet zo'n goede band met mijn schoonouders, dit is eigenlijk al zo vanaf het begin, 8,5 jaar geleden. December 2005 stopten wij met de pil en na 1 jaar was er nog niets gebeurd. Langzaamaan ga je het dan vertellen aan je omgeving en de reactie van mijn schoonouders(moeder) was meteen dat het allemaal wel zou komen. Moeder natuur zou wel weten wanneer het tijd voor ons was. Nou heb ik niets tegen god, moeder natuur of wat dan ook maar met zo'n quote kan ik echt totaal niets. Om mij heen raakten mensen ongepland zwanger en die lieten dit zo makkelijk weghalen dat ik op zo'n moment niet begrijp dat moeder natuur daar voor zou zorgen. Volgens mij is het gewoon een kwestie van je verstand gebruiken en dus niet onbeschermd seks hebben als je niet zwanger wil raken. In de 2 jaar die volgden beheersde het ons leven behoorlijk. Vorig jaar raakte ik zwanger na de 1e IUI en ook mijn schoonzus (hun dochter) was toen zwanger. Het scheelde 1 week. Het zou superleuk geweest zijn waar het niet dat wij een miskraam kregen. Vanaf dat moment ontstond er zo'n afstand tussen ons omdat het gewoon onwijs moeilijk was toen zei vorig jaar in november een meisje kregen en wij nog steeds niet zwanger waren. Wij hebben het er ontzettend moeilijk mee gehad en het enige wat mijn schoonouders konden zeggen was dat het wel zou komen en dat we er niet zo mee bezig moesten zijn.... gaat lekker makkelijk. Toen we ook nog kregen te horen dat we zo slecht betrokken waren bij ons nichtje was het wat mij betreft echt klaar, maar voor mijn vriend is dat lastiger natuurlijk. Inmiddels ben ik 29 weken zwanger en gaat alles prima. Toch wordt ik nu al erg vergeleken met mijn schoonzus en dan vooral als ons kindje er straks is. Constant moeten opboksen tegen mijn schoonzus ga ik gewoon niet doen en ik (wij) doen het op onze manier en niet op de manier van mijn schoonzus. Ook met oppassen ontstond er al een probleem. Zij wilden alleen maar om de week op gaan passen en ik vind dat te weinig in het begin, alles is al zo onwennig en nieuw voor een kleintje. Toen ik dat aangaf kreeg ik meteen te horen dat dat echt niet zo was en dat het makkelijk kon. Bovendien konden we in de week dat ze niet gaan oppassen toch gewoon lekker in het weekend langskomen. Nou ik denk niet dat ik verplicht elke 2 weken bij mijn schoonouders op de bank ga zitten heb nog wel andere dingen te doen denk ik zo. Voorlopig gaan ze dus niet oppassen maar ik ben bang dat als ons kindje er eenmaal is we toch nog tegen de nodige obstakels gaan aanlopen. Ach ja we zien wel, gelukkig is mijn vriend tegenwoordig wat duidelijker en staat hij achter mij en weet hij ook dat dit ons kindje gaat worden en niet het kindje van zijn ouders. OVerigens zijn mijn eigen ouders wel veel nuchterder. Ze leven leuk mee en zijn enthousiast en geinteresseerd en begrijpen heel goed dat wij dingen op onze manier gaan doen. Zo kan het gelukkig ook. Sorry voor het lange verhaal! Groetjes van Corina

Ja ik herken het ook wel. In het begin goed geoefend en dat ging goed. Later wilde mevrouw toch pertinent geen flesje meer doordat we te lang ermee gestopt waren. Echt brullen en krijsen. Uiteindelijk, toen ze 5 maanden was lukte het toch van de een op de andere dag weer. Blijven proberen en als ze echt honger hebben dan drinken ze wel uit de fles en anders wachten ze op de volgende borstvoeding. Succes en groetjes van Corina

Onwijs gefeliciteerd! Wat een plaatje zeg! Groetjes van Corina

Hoi Debby, Heel veel sterkte morgen en ik hoop dat het een mooi en waardig afscheid wordt. Wat knap dat je trouwens nog even op het forum komt kijken. Nogmaals veel sterkte en kracht voor morgen en de lange tijd die nog gaat volgen. Liefs van Corina

Ongelooflijk zeg, kippenvel krijg ik er van. Kan niets zeggen om te troosten, woorden schieten te kort en kunnen dit niet verminderen. Afschuwelijk om dit mee te moeten maken. Heel veel sterkte met dit onmenselijk verlies. Groetjes van Corina

Wat ongelooflijk verdrietig zeg. Ik heb er geen woorden voor behalve dat we bidden voor jullie andere meisje. Heel veel sterkte, Liefs van Corina