Na weken spanning en onzekerheid is er een einde gekomen aan ons ICSI traject. De 2e portie van mijn partner was toch ietsjes beter dan de de eerste, echt slechte keer. De zwemmers blijken toch een diploma te hebben! Ze hebben wel wat hulp nodig, maar dat geven we ze graag.

Na veel beraad tocg gekozen om eerste te starten met IUI. Want voor mijn gevoel begonnen we nu ineens aan het einde van de rit met in het vooruitzicht 3 poging en dan klaar. Terwijl we de eerste stappen heel gemakkelijk overgeslagen hebben. Hoewel we niet zeker zijn of IUI ook echt gaat werken hebben we met de gyn besloten eerst IUIte proberen.

En dat ging ineens supersnel. Want op het moment dat we het gesprek hadden, was ik ondertussen ongesteld geworden en konden we dus de volgende dag starten! Nu, 1,5 week later zijn mijn eicellen 22 mm, althans, eentje. Gisteren mocht ik m'n eerste injectie geven. Aan mezelf dan, want bij anderen heb ik het al 1000den keren gedaan. En toch zat ik te shaken en durfde ik het niet. Uiteindelijk heeft mijn partner het gedaan. Ik voelde me zo rot! Ik wil dit toch zo graag, waarom kan ik mezelf dan niet ertoe zetten die naald in m'n buik te steken? Wat ben ik voor een mietje?

En dan vandaag even een dagje niks, morgen de inseminatie. En maar hopen dat de portie zwemmers dit keer 5 dilpoma's hebben, een tomtom en eventueel een hakbijl om die eicel in t klimmen! Spannend.

Maar ergens merk ik ook dat ik nergens op reken en mezelf ondertussen klaarstoom op het echte werk: ICSI of IVF. Want steeds als ik ergens op hoop gebeurt het niet. Bescherming voor mezelf denk ik. Maar hoe mooi zou het zijn als deze poging meteen al zou lukken?