Het liefste wil ik goed nieuws vertellen. Blij vertellen dat ik zwanger ben. Maar nee, het is opnieuw niet gelukt. Eerder dan verwacht werd ik vanavond ingehaald door overtuigend bewijs dat deze cryo het niet heeft gered. Diepe zucht.

Met een glas wijn schrijf ik deze blog. Wat voel ik nu? Verdriet, teleurstelling, ik weet het niet precies. Ergens wilde ik het te graag en ergens anders had ik vanmorgen het gevoel dat het niet ging lukken. Geen krampen of wat dan ook, gewoon een voorgevoel dat nu is bevestigd.

Ik ben nu live aan het bloggen en aan het twitteren. Ik weet niet of dit de juiste manier is om er mee om te gaan, maar voor mij werkt het. Ik vind het makkelijk om het van me af te schrijven en het delen met anderen, dan dat ik het aan iedereen 10x moet uitleggen.

Ik merk dat ik de steun van anderen erg waardeer. Deze keer ben ik het niet, maar wel een ander wordt zwanger. En ik ben blij voor de ander bij wie het wel lukt. Je leeft zo met elkaar mee, mijn IVF twittervriendinnen lijken haast echt, ook al hebben we elkaar niet gezien. Ook dat we nu kaartjes sturen om elkaar geluk te wensen, ik vind dat best mooi dat dat kan. Elkaar helpen. Vrouwen onder elkaar.

Een uur voor mijn terugplaatsing maakte iemand vorige week de opmerking: ‘Hoe gaat het met je? Je buikje groeit al goed!’ Die opmerking blijft maar hangen, hoe fijn is het als je zwanger bent en dat iedereen je complimenteert over je buik. De buik waar ik me nu voor schaam. De buikspieren die ik heb verwaarloosd sinds de zwangerschap en bevalling.

Daarom blog ik erover en wil ik vooral dat iedereen weet dat ik NIET zwanger ben. Zodat deze vergissing niet meer wordt gemaakt. Een soort van zelfbescherming misschien? Ook blog ik omdat ik het daarmee definitief maak, de feiten onder ogen zie en het daarna naast me neer kan leggen. Verder gaan. Naar de volgende poging. In gedachten ben ik al bezig met het telefoontje van de VU: mag ik meteen verder, of kom ik weer in die vervelende wachtstand? En stilletjes bereid ik me voor op de hormonenpolonaise in januari. Dan zijn mijn ‘bonus-cryo’s’ op en moet ik weer opnieuw beginnen. En voel ik ondertussen de onzekerheid van vroeger weer dat ik een weg ben ingeslagen en geen idee hebt hoe lang de weg gaat duren en wat ik onderweg mee ga maken. Ik voel ook de vechtlust dat ik alle kansen wil benutten. Ik heb het al meegemaakt en weet precies wat het is. Dan maar weer die 58 injecties in een maand tijd erin. Het hoort erbij en ik kies hiervoor. Omdat ik het doe voor iets wat ik het allerliefste wil: een broertje of zusje voor Felicia, een tweede kindje in ons gezin. Gaat het ons lukken?

Het laatste nieuws: ik sta in de plannig voor een volgende cryo terugplaatsing medio 20 oktober.