Zwanger zijn en zwanger worden staan in het teken van wachten. Als je een positieve test hebt, wacht je op je eerste afspraak met je verloskundige, de eerste keer het hartje horen, de eerste echo, het grote nieuws delen met je familie, de 20 weken echo en dan wacht je totdat de 40 weken voorbij zijn en je kindje wordt geboren. 40 weken wachten duurt eindeloos lang en wat ben je blij als je de uitgerekende datum bereikt en je eindelijk je baby in je armen mag houden. Het wachten gaat ook gepaard
Het liefste wil ik goed nieuws vertellen. Blij vertellen dat ik zwanger ben. Maar nee, het is opnieuw niet gelukt. Eerder dan verwacht werd ik vanavond ingehaald door overtuigend bewijs dat deze cryo het niet heeft gered. Diepe zucht.
Met een glas wijn schrijf ik deze blog. Wat voel ik nu? Verdriet, teleurstelling, ik weet het niet precies. Ergens wilde ik het te graag en ergens anders had ik vanmorgen het gevoel dat het niet ging lukken. Geen krampen of wat dan ook, gewoon een voorgevoel dat
De herfst is begonnen. Regenbuien trekken over het land. Na veel regen breekt af en toe de zon door en verschijnt er een regenboog. Het symbool van hoop.
Op deze druilerige herfstdag mag ik me weer melden bij mijn geluksziekenhuis, het VU medisch centrum in Amsterdam. In de afgelopen 24 uur is onze embryo ontdooid. De grote vraag is: heeft onze embryo die in september 2010 is ingevroren het avontuur van -200℃ tot +37℃ doorstaan? Ik bel om half 10 het ziekenhuis en krijg goed nieuws te horen
Sinds Felicia is geboren, lijkt alles te lukken. Ik ben moeder geworden, eindelijk voor mezelf begonnen en ik heb mijn boek afgemaakt. Mooie stappen gemaakt in mijn leven. Mijn verhaal ligt als heus boek in de boekwinkel en ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt mijn verhaal te delen met anderen. Het is fantastisch hoeveel hartverwarmende en ontroerende reacties ik krijg van onbekenden en bekenden.
Het voelt alsof alles nu lukt. Wij hebben tegenslagen gehad, en nu zitten we in een comfortabel
