Zwanger zijn en zwanger worden staan in het teken van wachten. Als je een positieve test hebt, wacht je op je eerste afspraak met je verloskundige, de eerste keer het hartje horen, de eerste echo, het grote nieuws delen met je familie, de 20 weken echo en dan wacht je totdat de 40 weken voorbij zijn en je kindje wordt geboren. 40 weken wachten duurt eindeloos lang en wat ben je blij als je de uitgerekende datum bereikt en je eindelijk je baby in je armen mag houden. Het wachten gaat ook gepaard met een mate van angst en onzekerheid. Als alles maar goed gaat, als de echo maar goed is: je leven staat in het teken van je baby.

Zwanger worden bestaat ook vooral uit wachten. Een jaar van 52 weken gaat soms zo voorbij. Voordat je met IVF begint, heb je er gauw 80 wachtweken op zitten. Want als je na maanden van onderzoeken en intakegesprekken eindelijk mag starten, dan begint het volgende wachten. Je wacht op je menstruatie, op het inplannen van de afspraak, op een echo of bloedprikken, op een telefoontje van het ziekenhuis, op een uitslag van echo en bloedprikken, op een punctie, op de uitslag van het aantal gevonden eitjes, daarna het aantal embryo’s, op de datum van een mogelijke terugplaatsing en je wacht op de dag van de terugplaatsing, want dan hoor je vaak pas of het echt doorgaat. Daarna begint pas het allerergste wachten: de 2 wachtweken. De 2 weken van angst, hoop en onzekerheid. Ben je zwanger of word je ongesteld? Voel je krampen of zijn je borsten groter of gevoeliger dan normaal? Als je wel ongesteld wordt, begin je direct weer opnieuw met wachten op de volgende ronde. Ben je zwanger, dan mag je door naar de verlengde wachtweken en krijg je in week 7 al een echo.

Zo sta je continu in de wachtstand en ontkom je er niet aan dat het wachten vanzelf je leven gaat beheersen. De uren in de wachtkamer van het ziekenhuis wegen niet op tegen de uren die je thuis of op het werk moet doorkomen.

Zelf ben ik een klein half jaar weer aan het wachten. 2 terugplaatsingen zijn niet gelukt. De 3e terugplaatsing had vorige week moeten plaatsvinden. Ik ben in 7 dagen tijd 5 keer naar het ziekenhuis geweest. Elke ochtend een echo en soms bloedprikken om de eisprong te monitoren voor het juiste moment van terugplaatsing, elke middag tussen half 2 en 4 het telefoontje van het ziekenhuis. Op zondagmiddag na de 5e echo belde het ziekenhuis: ‘Helaas, de eisprong is al geweest, en blijkbaar hebben we deze gemist tijdens de 5 echo’s’. Dus ik ga gewoon weer verder met wachten op de volgende cyclus.