Emotionele achtbaan...
Het lijkt onmogelijk om te kunnen slapen vannacht.. lig wakker, te draaien.. te denken, piekeren.
Ik stel me voor hoe onze sprankeltjes zich ontwikkelen in mijn buik, wanneer ze innestelen, waarom ik geen 'teken' voel.. Ik stel me voor...dat ik een mama ben, mag zorgen voor ons kleine wondertje. En tussen deze mooie voorstellingen heen komen er hevige vlagen van angst..dat er aan onze droom abrupt een einde komt.. Dan barst ik in tranen uit, en ben ik bang dat de buren wakker worden van mijn heftige tranen. Ik kan het niet stoppen.
Ik ga naar beneden, drink wat water.. voel me ziek van ellende, van angst. Ik zoek afleiding maar het lukt me niet. Ik hoop dat deze blog mij helpt om mijn gedachten hier te laten zodat ik straks toch een beetje slaap kan vatten.
Ik voel me zo machteloos, heb totaal geen controle over mijn toekomst op het moment. Ik droom van een prachtige test, met twee streepjes. Kan alleen maar kijken naar de foto van ons sprankeltje...in de hoop dat die er nu heel anders uit ziet en zich lekker aan het nestelen is... Een heftige emotionele achtbaan. Waar moet ik in vredesnaam met mijn leven naartoe...wat als die dag komt dat ik ongesteld wordt en dus de dag dat het waarheid wordt... ik nooit een mama mag zijn....
Ik ben zo vreselijk bang...ik kan het niet vertellen hoe bang...zo bang...
4 Comments
Recommended Comments