Zijn nu alweer enkele maanden in de pauzestand, welgeteld vanaf februari 2011 alweer. Toen onze 3e ivf helaas niet helemaal compleet kon worden afgerond omdat er simpelweg geen terugplaatsing had plaatsgevonden.

In eerste instantie hadden we een voornemen om in juni/juli 2011 weer verder te gaan, maar naarmate de weken verstreken en we oriënterende gesprekken bij GG en DD hadden gehad, wilde ik voor mijn gevoel pas na onze vakantie beginnen weer met het hele circus. Juist om te voorkomen dat ik misschien wel zou zeggen: het hoeft helemaal niet meer voor mij, ik vind het wel goed zo, dan maar met zijn tweetjes verder.

In het begin dacht ik nog, een paar weken na de 3e ivf. Pauze, me lichamelijk en mentaal weer voorbereiden op dat wat komen gaat. Maar de pauze was toch lastiger dan gedacht. Het genieten bleef maar uit eigenlijk.

Wat bleek, ik zat nog met veel onverwerkt verdriet over wat er met name de afgelopen 2-3 jaar was gebeurd. Ik plande wel leuke dingen in en tussen mij en mijn lief ging (gaat) het alleen maar beter en beter, maar nadat het leuke event had plaatsgevonden, viel ik toch weer terug in een gat.

Ik kon me er niet toezetten om me over te geven aan het genieten.

Bijna dagelijks zat ik te rekenen hoe en of we het financieel wel zouden redden. Vakantie boeken? Nee, dat kunnen we niet betalen. Weekendje weg? Wanneer dan en ook hier weer, financieel wel mogelijk? We lieten dus alles min of meer afhangen van onze volgende behandeling. En daarvan had ik op een gegeven moment genoeg van. De stoute schoenen aan getrokken en geboekt. Reuze spannend, toch wel, want ja, het financiële plaatje blijft toch in je achterhoofd spoken, maar we hadden er genoeg van om alles maar te laten afhangen van de ivf. Waarom zouden wij niet verder mogen met ons leven, niet verder uit de pauze komen en weer gaan genieten? Waarom zouden wij tot een volgende behandeling in onze pauze maar moeten overleven, terwijl de rest hun survivalkit helemaal niet nodig heeft of nodig blijkt te hebben?

Wij hebben ook recht op genieten van het leven!

Nadat deze beslissing genomen was, viel er toch wel een last/druk van onze schouders af en werd de pauze, waarin we toch min of meer gedwongen zaten, iets draaglijker. De overlevingsdrang was al niet meer zo op de voorgrond aanwezig als eerst.

De leuke dingen begonnen ook weer steeds leuker te worden. Heerlijke momenten meegemaakt op een bekend Zuid-Limburgs festival. Drie dagen lang gewoon genieten. Ook de feestjes die we tussendoor hadden leken alleen maar frequenter voor te komen. Wie had dat kunnen denken? We waren weer aan het genieten! Wat een heerlijk gevoel! Het overleven was alleen nog maar in die zin dat we moesten bijkomen van de feestjes, als het te gezellig was geweest.

Met recht durf ik weer te zeggen dat ik geniet van het leven.

En ik durf ook hardop te zeggen dat onze kinderwens bij mij in elk geval niet meer op het hoogste plaatsje van ons lijstje staat.

Op dit moment zijn we een klein beetje aan het overleven: hoe komen we de laatste weken door voordat we met vakantie kunnen gaan.

Maar dat is een goed overleven, een soort van genietend overleven.

Pauzes kunnen dus voor twee dingen gebruikt worden: overleven én genieten.