Wie ook bezig met 3e poging

[Henne]

Hoi meiden,

 

 

 

Volgens mij zijn er hier op het forum best veel stellen bezig met een derde poging. Omdat dit (in Ndl) voor de meesten de laatste vergoede poging is, vroeg ik me af hoe jullie hiermee omgaan. Is het extra spannend of beladen voor jullie? Weten jullie al zeker dat je hierna zonodig doorgaat? Of juist stopt? Denken jullie aan andere opties zoals adopteren? Volgen jullie het advies van het ziekenhuis om wel of niet door te gaan Of jullie eigen gevoel?

 

 

 

Zelf merk ik dat ik vóór deze poging heel erg met dit alles bezig was. Nu wint de hoop het weer en denk ik er niet zo heel veel over na. Maar als het mislukt staan we natuurlijk toch wel heel dicht bij dat eindstation. Regelmatig zeggen we nu tegen elkaar 'het móet deze keer gewoon lukken'. Maar ja, wat als dat niet gebeurt....?

 

 

 

Henne

[abc]

Hoi Henne,

 

Ik ben zwanger geworden van de 3de ICSI. WIj hadden van te voren al besloten dat de 3de poging zeker niet de laatste zou zijn. Ik ben vlak voor de jaarwisseling overgestapt naar Unive, zodat ik in ieder geval nog een 4de vergoede poging zou hebben. Mocht ook deze niet lukken, dan wilden we ook nog een poging (of meer) zelf betalen. Ondanks al het verdriet en alle teleurstellingen in de afgelopen 5 jaar, heb ik er nooit aan toe willen geven dat het traject voor ons slecht af zou kunnen lopen. Ik heb elke poging gehoopt en gedacht dat het zou lukken en na elke teleurstelling verleg je weer grenzen en kan je je toch weer opladen voor de volgende ronde. De pogingen zijn allemaal "vlekkeloos" verlopen, voldoende eicellen, goed bevrucht en telkens 2 terugplaatsingen. Tot de laatste keer, er waren aanvankelijk maar 2 follikels en de gyn. adviseerde de ICSI om te zetten in IUI. Omdat ik al 6 keer IUI had gehad en hier totaal geen vertrouwen meer in had, besloot ik tegen advies de ICSI door te zetten. Bij de punctie bleken er 4 follikels aangeprikt te zijn, waar weer 5 eicellen gevonden werden. En zie nu het resultaat! Ik ben dus erg blij dat ik mijn eigen gevoel gevolgd heb. Ik ben van mening dat een positief gevoel alleen maar een positief effect zou kunnen hebben. Als je van te voren al rekening houdt met een teleurstelling, ben je niet minder verdrietig als het niet lukt, maar je maakt het jezelf wel moeilijker tijdens de behandelingen. Al is een flinke baal- en huilbui natuurlijk niet meer dan normaal als het steeds maar niet lukt om zwanger te worden. Ik hoop echt dat deze 3de poging voor jou ook een succes wordt, ik gun het je van harte!

 

Groetjes,

 

Abc

[Neel]

Hoi Henne,

 

 

 

Voor ons is het ook de 3e poging. Onze 1e poging was er geen bevruchting omdat om de een of andere reden mijn man die dag erg slecht zaad had (misschien was de oorzaak een tekenbeet). Daarvoor hebben we 6 x IUI gehad en was het wel helemaal goed. Dat was dus echt vette pech. Dus voor mijn gevoel zijn we nu bezig met de 2e poging. Mijn man en ik hebben al besloten dat we meer dan 3 pogingen doen en dat zelf betalen als dat nodig is. Met sparen houden we hier ook al rekening mee.

 

Ik vind het echt te belachelijk voor woorden dat een verzekeringsmaatschappij gaat bepalen of ik in behandeling blijf/ kan blijven als ik niet na 3 pogingen zwanger ban. Daar hebben we ziekenhuizen/ artsen voor!! Wat zijn nu 3 kansen???

 

Zolang het zh er nog in gelooft, doen wij dat ook. Als ze zouden adviseren om te stoppen, zouden we denk ik niet doorgaan. We staan ook al op de wachtlijst voor adoptie. Eigenlijk zouden we in augustus al starten met de verplichte cursus, maar die hebben we een jaar uitgesteld, omdat we vonden dat dan alles we door elkaar laat lopen. Dat wordt wel heftig emotioneel gezien. Want ik denk dat dat ook een zwaar traject wordt (welk land, welke leeftijd enz...).

 

Neel

[kim]

Hoi Henne,

 

 

 

Wij hebben inmiddels poging 3 al achter de rug en we gaan ws in augustus met poging 4 van start.

 

Vorig jaar december toen ik nog met poging 3 moest beginnen ben ik wel alvast overgestapt naar Univé, zodat ook poging 4 vergoed wordt, tenminste tot een bedrag van 3500 euro. Aangezien wij in het buitenland behandelen komt daar zowiezo wel een behoorlijke eigen bijdrage bij, maar dat hebben we er absoluut voor over.

 

We willen ook nog wel een poging zelf betalen moest dat nodig zijn, maar dan komt toch voor ons ook wel het einde van het boek in zicht. Zowel lichamelijk als emotioneel vind ik het steeds zwaarder worden en weet ook niet hoelang ik alles nog ga volhouden.

 

Volgens het ziekenhuis moeten/kunnen wij gewoon doorgaan zolang we het kunnen volhouden. Maar in België staan ze daar volgens mij toch ook wel anders tegenover.

 

Momenteel zit ik dus in een rustpauze qua behandelen en voel me wel weer redelijk relaxed, maar ik weet haast wel zeker als ik straks weer ga beginnen in augustus, ik de spanning van deze laatste vergoede poging zeker extra ga voelen...

 

Verder staan wij ook ingeschreven voor adoptie, dus als voor ons de mmm ophoudt dan gaan wij volledig voor adoptie.

 

 

 

Veel succes!!

[Adriana]

Voor ons is dit de laatste poging voor een broertje of zusje voor ons dochtertje. Dit hadden we voordat we aan deze ivf serie begonnen al besloten. We zijn als sinds 2000 bezig met onze kinder(en)wens. Graag willen we een nog een kindje, maar als het er na 3 pogingen niet in zit, dan hebben we zoiets van: 'voor ons gevoel hebben we er alles aan gedaan, maar nu is het tijd om verder te gaan..'

 

Het brengt toch veel stress met zich mee en onze dochter krijgt hier ongemerkt toch ook wat van mee. We willen dat ze in een gelukkig gezinnetje opgroeid zonder stress. Soms vindt ik het wel rot dat ze alleen is. Dan kijk ik in haar ogen en pink een traantje weg. Maar aan de andere kant kunnen we haar alles geven en er zijn genoeg kinderen zonder broertje of zusje, die gelukkig zijn. Als we haar nog niet hadden, zouden we misschien wel een 4e overwegen. Denkt toch dat dat verschil maakt. De wens is wel heel groot, maar niet helemaal te vergelijken met stellen die geen kinderen hebben.

[Henne]

Hai,

 

 

 

Neel wat jij zegt is precies ons probleem: als poging drie net zo verloopt als één en twee, dan zal het EMC ons een vierde poging afraden. Omdat wij zelf al besloten hadden na de derde poging door te gaan, kwam dat echt als een klap. We moesten ons opeens realiseren dat het misschien écht wel niet gaat lukken.

 

Op dat moment ben ik ook serieuzer naar adoptie gaan kijken, maar omdat mijn vriend al 41 is wordt dat best een lastig traject denk ik.

 

Stom genoeg ben ik er altijd nog van overtuigd geweest dat het ons zou gaan lukken om zwanger te worden. De laatste evaluatie heeft dat heel idee op zijn kop gezet.

 

Wel hebben we de 18e nog een second opinion. En poging drie is natuurlijk nog niet voorbij. Tot nu toe ziet het er goed uit, beter dan de vorige keren. Maar we zijn er nog niet....

 

Ik weet eigenlijk wel zeker dat als ze ons nog ergens willen helpen we een vierde poging gaan doen. Maar ik merk ook wel dat het fysiek voor mij op begint te raken. En mentaal wil ik ook graag weten waar ik aan toe ben. Maar het is zo moeilijk om er zelf een punt achter te zetten en dat te accepteren.

 

 

 

Adriana, natuurlijk is je wens ánders als je al een kindje hebt. Maar niet minder groot. Ik heb zelf altijd graag een groot gezin gewilt en ik vind het een vreselijk idee dat -als we zover al komen- het waarschijnlijk altijd bij één kindje zal blijven. Het voelt misschien niet helemaal zo incompleet als geen kinderen, maar dat maakt je wens en de pijn niet kleiner. De 'omvang' van je kinderwens verandert niet doordat het via ivf/icsi moet gebeuren, je dankbaarheid voor wat je hebt denk ik wel. En dat maakt het dan misschien ook 'makkelijker' om er een punt achter te zetten, je staat niet helemaal met lege handen. Maar een leegte zul je denk ik altijd blijven voelen. Ik hoop heel erg dat jullie wens voor een brusje in vervulling gaat!

 

 

 

Henne

[Neel]

Henne; inderdaad een andere situatie als het ziekenhuis het niet meer zo positief inziet. Ik zou zelf eerlijk gezegd ook niet weten wat ik dan zou doen. Maar ik las wel op een ander topic dat de hormonen goed aanslaan dit keer bij je. Dus misschien verandert de mening van de artsen nog? Het lijkt me een erg zware beslissing om er mee te stoppen. Ik ben wel benieuwd wat er uit de second opinion komt. Wij hebben dat ook wel eens overwogen, maar toch niet gedaan, omdat ik toch mijn vertrouwen terugkreeg. Ik hoop echt voor je dat je meer embryo's hebt dit keer en natuurlijk dat het dit keer raak is!!!! Heel veel succes maandag met de punctie!

 

 

 

Neel

[Nanne]

Hoi Henne,

 

 

 

Na 9 keer IUI en 2 keer IVF kwam bij mij het besef dat het niet zou gaan lukken... Mijn eicellen zijn van dusdanig slechte kwaliteit dat dat de verkapte boodschap van de gyn was. Ik mocht nog wel gaan voor poging 3, maar met de achterliggende reden 'dat ik er dan alles aan had gedaan'.. Dat vond ik geen goeie motivatie, dus besloot ik een rustperiode in te lassen en verder te kijken..

 

Omdat ik het hele traject alleen doe, zou ook adoptie lastig worden. Ws vergelijkbaar bij jou, het werd dan een alleenaanvrager-adoptie. (jij dan nog binnen een huwelijk)

 

Maar goed, georienteerd en besloten dat dat niks zou worden. Toen kwam (via een voorlichting over adoptie) pleegzorg in beeld.

 

Ik heb net vandaag de cursus afgesloten, en heb woensdag nog een eindgesprek. Dan ben ik officieel 'matchbaar'... dat voelt zó onwijs goed, heel bijzonder.

 

De eerste maanden van dit jaar zat ik in een ongelooflijke dip, mijn diepste wens ging in rook op; ik bleef kinderloos! Maar nu krijg ik weer een drive! En als ik bij adoptie 6 tot 8 jaar op een kindje moet wachten, kan ik die jaren beter besteden aan een kindje in Nederland dat nu hulp nodig heeft.. (waarmee ik niks zeg over de stellen die wél voor adoptie gaan, hoor! Die snap ik ook heel goed!!)

 

Pleegzorg is niet hetzelfde als adoptie natuurlijk, maar ik kan wel zorgen en opvoeden, en het verschil voor 'n kind maken.....

 

 

 

Daarnaast heb ik met mijn gyn de mogelijkheid van eiceldonatie besproken, en dat was een optie vlgs hem. Inmiddels heb ik heel toevallig een donor gevonden (of zij mij..) en hebben we het eerste gesprek gehad. Nu wachten op de psycholoog en wie weet kunnen we dat traject ook starten, bv vanaf september. Geen idee hoe ik dat ga combineren, maar dat is een luxe-probleem, dat komt altijd goed!!! Raar hoe dingen lopen, beide verhalen had ik in februari niet kunnen denken................

 

 

 

Succes met sterk denken, en ookal is niks hetzelfde als biologische kinderen, er zijn wel meerdere manieren om een gezin te vormen...

 

 

 

Groet Nanne

[patricia s]

hallo allemaal,

 

Ik probeer al een tijdje op het forum te komen, maar dat lukt nog niet helemaal.

 

Ik zal me even voorstellen, ik ben Patries 33 jaar, en heb een zoontje van ruim 2,5 uit een eerdere ivf poging. wij gaan ook proberen een broertje of zusje voor hem erbij te krijgen. Nu weet ik ( helaas) uit ervaring dat dit niet zomaar gaat, Ons zoontje is geboren na een 4e ivf poging.

 

Ij gaan binnenkort weer beginnen met ook voor ons de laatste poging( wij moeten het ook al zelf betalen.) Hoe gaan jullie hiermee om, en vooral die laatste 2 wachtweken??

 

Allemaal heel veel succes

 

liefs Patries

[diane]

hoi Henne en anderen,

 

ik heb inmiddels 4e mislukte IVF achter de rug.

 

Vorig jaar oktober na 3e ivf zat ik er doorheen en hoefd het niet meer. Maar tijdens een vakantie toch maar weer besloten nog een poging te wagen. Toen verzekering bij Unive afgesloten. In maart/april 4e IVF gehad maar ook weer op niks uitgelopen. Alle trajecten lopen 'voorbeeldig: met minimaal 2 terugplaatsingen en soms aantal cryo's. Deze maand start ik met cryo nog over van IVF-4. Ik geloof niet dat de spanning bij mij groter is vanwege het feit dat het de laatste vergoede poging was in 2008, maar de spanning loopt wel op omdat je weer een poging hebt gedaan die tot niks heeft geleid en dat voor mijn gevoel dus de kans op zwangerschap daarom afneemt.

 

We gaan nu deze cryo-poging doen, maar we hebben wel al een soort van second opinion gehad in LUMC: als we nog een 5e IVF gaan doen stappen we dus over naar een ander ziekenhuis.

 

Ik moet er wel bij vertellen dat wij ons over de financien geen zorgen hoeven te maken ook al moeten we zelf betalen, dus daar hoef ik me (gelukkig als ik dit vergelijk met anderen) niet door te laten leiden.

 

 

 

groet, Diane

[Henne]

Adriana ik zie dat je positief hebt getest! Wat geweldig meid! Gefeliciteerd!!! :good1:

 

 

 

Henne

[Adriana]

Dank je Henne. Voor mij dus driemaal scheepsrecht. Duim voor je dat dat voor jou ook geldt!

 

We hadden dit keer veel minder eicellen dan "normaal" en geen cryo's. Het gaat dus niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit.

[witje]

Adriana, Gefeliciteerd!!!!!!!!!!

 

Bij mij in het z-h zeggen ze idd. Liever minder eitjes van goede kwaliteit dat veel van mindere.

 

 

 

Henne, spannend zeg is er al bekend wanneer precies de tp is?

 

 

 

 

 

Sandra

[Henne]

We worden donderdagochtend gebeld of er een terugplaatsing is. En die is dan donderdagmiddag. In het ziekenhuis horen we pas hoeveel er bevrucht zijn enzo.

 

 

 

Ben het met jullie eens dat het om kwaliteit gaat, niet om kwantiteit. Punt is alleen dat we meestal beiden niet hebben Weinig eitjes en dan ook nog niet rijp. Maar wie weet is het deze keer anders. Zelf hoop ik dat er in ieder geval nu eens wel twee teruggeplaatst kunnen worden. Op cryo's rekenen we niet eens.

[witje]

Dat vind ik dus zo balen elke keer. Dat wachten, sterkte. Ik hoop op mooie bevruchting voor jullie en wie weet een wondertje over 9 maanden in jullie armen.

 

 

 

Sandra

[diane]

hoi henne,

 

fijn om te lezen dat er een terugplaatsing is gedaan! Een nieuwe spannende periode breekt weer aan! Ik duim voor je.

 

diane