Tussen Hoop en Angst

[lonneke]

In Februari mogen wij dan eindelijk op voor HET gesprek om de icsi in te gaan plannen. Wanneer het precies gaat gebeuren dan is even de vraag, maar daar ligt al een stukje hoop!

 

Het stomme is dat ik hoe dichter het bij komt, hoe meer zin aan de ene kant en angst aan de andere kant voel. Soms tot een benauwend gevoel toe.

 

 

 

Een ander ding:

 

Vandaag belde mijn vriendin net bevallen, super en ik was aan de ene kant erg blij, maar toch weer dat dubbele gevoel.

 

Want ga ik dat ook ooit kunnen vertellen.

 

 

 

Sommige momenten heb ik ook het gevoel: Laat alles maar! ZIjn deze dingen herkenbaar voor jullie en zo ja, hoe kom je van die ggggggggggrrrrrrrrr...gevoelens af!?:waiting:

 

Moest dit even kwijt...........

[Henne]

Nou eerlijk gezegd.....daar kom je niet vanaf :-) Misschien dat als je op een gegeven moment definitief stopt of moet stoppen met behandelen, omdat je vanaf dan écht moet gaan accepteren en ermee moet leren leven. Maar dan nog denk ik dat het altijd moeilijk blijft. Je wordt in alles geconfronteerd met wat je niet hebt. Andermans geluk is jouw verdriet. En sommige momenten kun je daar prima mee omgaan en op andere momenten niet.

 

 

 

Ik weet van mezelf dat ik richting een behandeling altijd erg emotioneel word. Meer dan wanneer we er middenin zitten. Vaak genoeg denk ik, we stoppen ermee, láát maar, dan maar niet. Je leeft zoals je zelf al zegt continue tussen hoop en vrees en dat is dodelijk vermoeiend.

 

 

 

Wij gaan aankomende maandag weer op gesprek en ik heb ook alweer de zenuwen hoor. Je zou toch denken dat het ondertussen gewend moet zijn ;-)

 

 

 

Heeeeel veel succes alvast.

 

Henne

[Stéphanie]

Hoe spannend ik de behandelingen ook iedere keer weer vond, ik heb bijna nooit aan stoppen gedacht. Vorig jaar zomer zakte de moed even in de schoenen, maar voila... mijn wens werd 'ineens' vervuld (na 6 jr mmm).

 

 

 

Mijn motto was: als je er niet in geloofd, kan je maar beter direkt stoppen.

 

 

 

Ik kan me je spanning (dus) wel voorstellen. Mogen beginnen, maar ook afvragen of het daadwerkelijk succes gaat brengen. Als ik je een tip mag geven: af en toe een break is moeilijk (vanwege je adrenaline om door te gaan) maar ook wel gezond voor geest en lichaam. Ik heb er niet voor niets 6 jaar over gedaan.

 

 

 

Sterkte!

 

liefs, Stéphanie

[Guest Miki]

Welkom hier Lonneke!

 

 

 

Ik herken wat je zegt, er als een berg tegenop zien. Maar ik kan je zeggen... als je de berg beklimt is het uitzicht ook faaaaantastisch! Mocht het niet aanslaan, dan heb je in ieder geval wel alles geprobeerd. Dat hielden wij ons steeds voor. Maar ok, mocht het niet lukken, dan ben je ook dichtbij geweest en is het afscheid wellicht extra zwaar.

 

 

 

Maar hoe heftig het uiteindelijk ook is, het valt me -tot nu toe in ieder geval- ook weer ergens mee. Over mijn gevoel ben ik wel gaan praten. Mijn 3 beste vriendinnen waren tegelijk zwanger toen wij met ivf starten. Nu zijn ze bevallen en gelukkig kan ik inmiddels weer met ze omgaan. Ik heb ruimte gecreeerd voor mijn eigen verdriet, huil ook af en toe ff stevig. Maar ik vind mezelf niet meer stom als ik jaloers ben. Ook het gevoel van "laat maar" komt soms nog langs. Die gedachte mag er zijn. Het hoort er gewoon allemaal bij!

 

 

 

Wees lief en mild voor jezelf de komende tijd. Toegeven aan die zorgneigingen gaven mij ook het vertrouwen een goede moeder te kunnen worden. Iets waar ik lang aan heb getwijfeld, maar nu niet meer.

 

 

 

We gaan je volgen. Hou je ons op de hoogte?

 

 

 

Grtjs, -M

[Nath82]

Hey Lonneke,

 

 

 

Heeeeeel herkenbaar. Je gaat echt de achtbaan in. Ik sta zelf al sinds begin oktober op de wachtlijst voor ICSI. In het begin had ik ook heel veel hoop, er gaat eindelijk iets gebeuren!! En natuurlijk wil ik nog graag ervoor gaan en heb ik er zin in maar hoe dichter bij het komt, hoe 'echter' het wordt (weet niet hoe ik het anders moet zeggen). Het benauwende gevoel is dus ontzettend herkenbaar en hoezeer ik ook wat anders wil gaan zeggen, toch moet ik dit zeggen: "put on your seatbelt and prepare for a bumpy ride". En hoe je van die gevoelens af komt?? Geen idee, ik heb de truc nog niet ontdekt en ik betwijfel of die truc bestaat! Voor de rest moet je gewoon luisteren naar je eigen lichaam. Neem deze tijd ook om je lichaam rust te geven en je voor te bereiden op wat komen gaat. En natuurlijk om te genieten van wat het leven op dit moment biedt. Dat helpt mij de dagen wel door te komen.

 

Ik wil je wel heel veel sterkte wensen de komende tijd. Ik hoop ontzettend voor je dat je snel aan de slag mag. Hou ons op de hoogte!!

 

Liefs Nathalie

[Dutchess73]

Hey Lonneke,

 

 

 

Herkenbaar hoor, die mix aan gevoelens! Ik weet dat ik ineens helemaal emotioneel werd toen we te horen kregen dat we direct mochten starten. En dat terwijl ik eigenlijk een vrij nuchter type ben, normaal gesproken helemaal niet zo emotioneel.

 

Dat emotionele kwam denk ik doordat er na 7 jaar wegdrukken van mijn verdriet eindelijk iets ging gebeuren. Tegelijkertijd maakt dat het ook heel eng. Zolang je kan denken: "Ach ik ben wel kinderloos, maar als ik aan een icsi-traject begin lukt het misschien wel" , dan blijft het bij fantasie en is alles nog mogelijk.

 

Maar als je dan ECHT aan zo'n traject begint wordt het ook wel heel spannend omdat er zoveel van afhangt. Als het niet lukt kun je ook niet meer wegvluchten in die fantasie, de weg is dan afgesloten. Zo ervaar ik het in ieder geval.

 

Voor mij is dat reden om nu door te pakken met poging 2 en evt. 3, en vooral heel erg positief te blijven denken. Het glas is halfvol en niet halfleeg. Zelfs als het niet zou lukken, dan heb ik in ieder geval wel een hele lieve partner waarmee ik gelukkig ben (sommige vriendinnen bijv. zouden ook heel graag een kind willen maar hebben zelfs nog geen partner ontmoet)!

 

Wat mij in het traject helpt is om vooral niet te ver vooruit te denken. Neem het dag voor dag want je hebt toch geen controle over de dingen die verderop in het traject gebeuren. Dat zie je wel als je daar dan bent aanbeland.

 

 

 

Ik denk dat het voor iedereen heel verschillend is hoe je ermee omgaat. Dat betekent ook dat er niet een "goede" manier is, luister vooral goed naar jezelf. En dat je gevoel af en toe heen en weer gaat, is dus helemaal niet raar. Hoe je het ook bekijkt, dit zijn gewoon heftige trajecten (fysiek en emotioneel).

 

Ik wens je in ieder geval veel succes, en wie weet valt het je uiteindelijk allemaal wel mee!

 

 

 

@ Henne: succes met je gesprek in Voorburg! Heb je al je vragen al paraat?

 

 

 

 

 

groetjes, Aafke

[eslief]

zulke herkenbaare gevoelens.. de afspraak bij de verpleging er gaat voor je gevoel een wereld open.. je begint stiekum datums te bekijken.. en in je hoofd af te tellen tot je behandeling..nog 2 nachtjes slapen dan mag ik naar de verpleging.. ik vind het zo spannend

 

 

 

esther