Hebben jullie dezelfde emoties?

[bianca77]

Hallo allemaal,

 

ik zit nu in de 3e ronde van IUI, elke keer hoop ik, net als jullie uiteraard, dat het positief zal zijn, maar wie van jullie heeft ook het volgende steeds weer terugkerende gevoel?

 

Als ik ongi ben, moet ik na de echo op de 3e dag beginnen met Puregon 50. per keer.

 

op dag 9 kom ik terug voor de echo en meestal moet ik op dag 10, 's nachts' zelf Pregnyl mengen en inspuiten(is best een klus vind ik, vind het moeilijk, vooral 's nachts want dan ben ik gewoon niet helemaal wakker en heb het koud en je moet je best concentreren) op dag 12 is meestal de inseminaties.Maar de eerste 2 weken vanaf ongi tot aan inseminatie dag voel ik me goed en ga ik er tegen aan en heb het voornemen mezelf niet gek te maken wanneer testdag in de buurt komt, nou dat lukt dus niet.

 

Zo bij de 3e week moet ik alleen maar weer denken aan een eventuele zwangerschap en helemaal als de testdag nog maar 1 of 2 dagen weg is.

 

Toch komt dan weer de klap en ik blijf daar zo in hangen, moet er dan om huilen en ben van de wereld. De mensen om mij heen, uitgezonderd mijn man hoor, zeggen dat ik me niet zo druk moet maken en dat ik er teveel mee bezig ben. Weet ik wel, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

 

Hoe doen jullie dat, hoe gaan jullie ermee om?

 

Ik wens iedereen heel veel sterkte en hoop dat jullie gauw zwanger zullen zijn.

 

Groetjes,

 

Bianca

[mari-83]

Hoi Bianca

 

 

 

Welkom hier

 

 

 

Wij zijn bezig met icsi en ik kon hier ook niet mee om gaan toen de eerste keer mislukte. Iedereen kan wel zeggen dat je je niet zo druk moet maken, maar je weet pas wat het is als je zelf in dit schuitje zit. Bij mij zei iedereen precies hetzelfde en daar kwam nog bij dat mijn werk en schoonouders geen begrip voor de situatie hadden. Toen ben ik op aanraden van de huisarts naar een psycholoog gegaan en ik kan zeggen dat lucht enorm op.

 

 

 

Ik had ook altijd zoiets van een psycholoog wat moet ik daar nou mee, maar ik heb er een uit duizenden gevonden en ik sta nu heel anders tegenover de behandeling. Kijk als het mis gaat is de klap nog even hard alleen kan ik er nu onder begeleiding van haar veel beter mee omgaan.

 

 

 

Ik heb morgen de terugplaatsing van 1 of 2 embryo's en ik ben deze behandeling positiever ingesteld als de vorige.

 

 

 

Groetejs Maris

[Esk]

Ik heb 5 IUI's gehad en 1 IVF en wat jij beschrijft, dat heb ik ook wel gehad, hoewel in iets mindere mate en dat varieerde ook per keer. Het advies "er niet mee bezig zijn" klinkt heel logisch, maar in de praktijk werkt het zo natuurlijk niet. Ik denk dat de meeste mensen hier kunnen beamen dat de 2 wachtweken erg moeilijk en zwaar zijn en dat een mislukte behandeling veel verdriet met zich meebrengt. Ik denk dat je daar ook weinig aan kunt doen. Die cyclus van eerst optimistisch, dan gespannen en vervolgens verdrietig en teleurgesteld zit er gewoon in als je niet zwanger raakt van je behandelingen.

 

 

 

Wat je wel kunt doen, is je proberen wat meer te wapenen tegen de teleurstelling. Door je heel duidelijk voor te houden dat een behandeling ook kan mislukken, hoe positief je er ook in gaat. Door bijvoorbeeld in die laatste wachtweek ook naar jezelf toe duidelijk te zijn: ik denk natuurlijk aan "wat als ik zwanger ben", maar meteen erachteraan "ho ho, eerst die test afwachten, dan verder kijken". Dat maakt niet dat het minder spannend wordt of dat de teleurstelling minder is, maar wel dat je onbewust ook al wat meer rekening houdt met de (eventuele) klap.

 

 

 

Ik probeerde na een mislukking altijd eerst lekker uit te huilen (en bedoel ik dus ook echt goed uithuilen). Daarna probeer ik de mislukking zo goed mogelijk uit mijn hoofd te schuiven, om er niet in te blijven hangen. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer.

 

 

 

De tip van de psycholoog vind ik ook heel erg zinnig. Ik heb er ook wel 's mee gesproken en heb er veel aan gehad. Zij kunnen tips aandragen en je helpen uit te vinden wat voor jou het beste past.

 

 

 

Veel sterkt en blijf optimistisch!

[bianca77]

Hé meiden,

 

 

 

bedankt voor jullie reacties en zo snel ook, had ik eigenlijk niet verwacht.

 

Gelukkig begrijpt mijn (schoon)familie mij heel goed en zijn zij gelukkig heel begripvol.

 

In het begin hield ik het allemaal voor me en sprak er alleen met mijn man over, uiteraard, maar ik heb er een beter gevoel bij wanneer ik gewoon de mensen die mij altijd steunen het van a tot z vertel, de goede en slechte berichten en ook dan kunnen ze ,vooral mij, hierin steunen en dat doen ze ook.

 

Ik heb wel besloten het de mensen die inderdaad zeggen dat ik me er niet teveel mee bezig moet houden, verder hier buiten te houden en niks meer te vertellen.

 

 

 

Dat van een psycholoog is misschien wel een goed idee, daar heb ik nog niet over nagedacht, wist eigenlijk ook niet dat zij daar mij mee konden helpen.

 

 

 

Vanmiddag moet ik voor een derde echo naar het ziekenhuis om te kijken hoe groot de follikels zijn, normaal groeien ze best hard in een week tijd,maar deze keer schiet het niet op.

 

Ik hoop maar dat het voor het weekend nog kan gebeuren, maandag zal het wel te laat zijn, meestal zit ik rond de 12e/13e dag met inseminatie en zit nu al op dag 12.

[sandra]

hoi bianca

 

ik heb tijdens mijn iui behandelingen ook pregnyl en puregon gebruikt

 

hier had ik behoorlijk veel last van hoor

 

stront chagerijnig en kon niets hebben

 

was totaal ongelukkig en het had me niets uitgemaakt als me iets was overkomen

 

gelukkig mocht ik na 3 maand stoppen met deze hormonen

 

toen het eindelijk uit mijn lijf was begon ik me weer goed te voelen

 

nu met de ivf/icsi gebruik ik decapeptyl en gonalf en 1 prik menopur voor de eisprong

 

van deze hormonen krijg ik juist een gelukkig gevoel

 

misschien als je aangeeft in het ziekenhuis hoe jij je voelt bij de hormonen mag je misschien ook wel een ander soort gebruiken

 

veel succes met je iui behandelingen en dat ivf niet nodig hoeft te zijn

 

liefs sandra

[bianca77]

Hoi Sandra,

 

 

 

zou het werkelijk zoveel impact op je hebben, die puregon en pregnyl?

 

Ik probeer het te negeren dat het daardoor zou kunnen komen, maar moet je inderdaad bekennen dat ik sinds die middelen gewoon behoorlijk om kan draaien, jantje huilt jantje lacht zullen we maar zeggen.

 

Ik heb morgen de 3e poging IUI en op 2 februari staat al een gesprek gepland met de gyneacoloog, mocht het niks worden. Dit zou een soort peptalk moeten zijn, we zien wel, maar zal haar dan wel zeggen dat ik een soort van depri wordt van puregon en pregnyl.

 

 

 

Ik lees trouwens dat jij ook het e.e.a. al heb moeten doorstaan al vanaf 2004, jeetje dat is ook niet niks, hoop oprecht voor je dat het nu toch echt wel binnenkort zal.

 

 

 

Liefs Bianca

[zonneschijn]

Hoi Bianca,

 

Ik begrijp heel goed de teleurstellingen hoor en ook ik had elke keer de hoop zwanger te zijn maar vaak teleurgesteld en nu veel meegemaakt. Ik heb heel veel gehuild en gepraat met mijn man en op het forum contact gezocht. En ik ben toch weer redelijk snel gaan werken om afleiding te hebben na mijn miskraam zodat ik niet wegkwijnde in mijn eigen verdriet. Nu heb ik geweldige lieve collega's die mij enorm gesteund hebben dus dat scheelt wel een hoop. Maar het was soms erg moelijk het sleepte mij wel er doorheen. Ik heb ook zeker op het punt gestaan om naar een psycholoog te gaan, uiteindelijk heb ik het zelf gered en ik heb nog momenten dat ik wel eens verdrietig ben en probeer daar aan toe te geven. Wat ik nu doe is toch weer de andere leuke dingen te zien in het leven genieten van elkaar, een reis boeken een nieuwe opleiding. Ik zeg er wel bij dat dit kan omdat ik ook een lange time-out neem. Het zou misschien ook voor jou goed zijn om even twee maanden geen behandelingen te doen. Dat kan even wat lucht geven.

 

Ik merk ook dat ik het fijn vindt om te praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt met IUI behandelingen en niet zwanger worden. Dit doordat je elkaar beter begrijpt .

 

Natuurlijk zijn dit alleen maar ideetjes voor jou misschien staan er wel dingen in die niet bij jouw verhaal aansluiten. Ik hoop dat ik je er in iedere geval iets mee kan helpen. Groetjes, zonneschijn

[zomer71]

Hallo Bianca

 

 

 

ik herken natuurlijk een aantal zaken in je verhaal en baalde toen enorm dat ik anders werd in dit proces dan anders...

 

Ik heb vooral veel aan accupunctuur. Ik ga 1 keer per week en het doel is vooral rust en emotionele balans. Sinds ik dat doe kan ik de zaken beter plaatsen en ben ik meer in balans gekomen. Natuurlijk zou het ook fijn zijn als die accupunctuur mij zou helpen / ondersteunen bij het proces van de MMM....

 

Die man gaf vanmorgen nog aan dat het meest lastige aan deze trajecten is dat je moet leren loslaten, overgeven aan de natuur en niet denken dat je alles zelf kunt beinvloeden. Hij helpt bijna alleen vrouwen met een kinderwens en weet er veel van. Ik denk dat hij gelijk heeft, bij mij in ieder geval wel.

 

 

 

Ik denk dat het goed is om eens voor jezelf na te gaan wat jij nodig hebt om meer balans te hebben en beter om te kunnen gaan met de spanningen die dit proces met zich meebrengt.

 

Aan de andere kant is het gewoon zo dat dit een emotioneel en fysiek uitdagend traject is en dat je ook verdriet / boosheid en dergelijke mag voelen. Dat mag je ook niet vergeten!

 

 

 

Sterkte en succes met het zoeken naar een manier om er anders mee om te gaan.

 

 

 

gr Zomer

[bianca77]

Hallo allemaal,

 

 

 

wat vind ik het fijn om te lezen dat er meerdere mogelijkheden zijn om te proberen het wat los te laten of om beter met dit proces om te leren gaan.

 

Ik ga het de komende tijd zeker bekijken allemaal en eens zien wat het beste bij mij past.

 

 

 

Ik ben gisteren weer naar het ZMC geweest voor inseminatie, donderdag was al bekend dat er 2 follikels goed gerijpt waren, maar kreeg ook te horen dat het zaad echt superkwaliteit had, zat op 29,6, schijnt echt top te zijn? Nu dus maar hopen dat dit een goede combinatie van factoren zal zijn......

 

 

 

Gr. Bianca